HMS Ledbury (1979)
 HMS „Ledbury” w 2020 | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Wodowanie |
5 grudnia 1979 |
 Royal Navy
| |
| Nazwa |
HMS Ledbury |
| Wejście do służby |
11 czerwca 1981 |
| Los okrętu |
w służbie |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
615 ts standardowa |
| Długość |
60 m |
| Szerokość |
10 m |
| Zanurzenie |
3,4 m |
| Napęd | |
| 2 silniki wysokoprężne o mocy 3800 hp, 2 śruby | |
| Prędkość |
14 węzłów |
| Uzbrojenie | |
| 1 armata plot. 30 mm 3 km 7,62 mm M134 2 km 12,7 mm M2 | |
| Załoga |
45 |
HMS Ledbury – brytyjski niszczyciel min typu Hunt, w służbie Royal Navy od 1981 roku. Nosi numer burtowy M 30. Jest drugim okrętem o tej nazwie.
Budowa
Okręt był drugą zbudowaną jednostką z 13 brytyjskich niszczycieli min typu Hunt[1]. Zamówiono go 31 marca 1977 roku w stoczni Vosper Thornycroft Ltd w Woolston (część Southampton), która budowała w tym czasie prototypowy „Brecon”[1][2]. Okręt wodowano 5 grudnia 1979 roku, a do służby został wcielony 11 czerwca 1981 roku[2]. Nazwa pochodziła od miasta Ledbury, związanego z polowaniami na lisy, zgodnie z nazewnictwem typu[3]. Matką chrzestną była Lady Elizabeth Berthon (żona wiceadmirała Stephena Berthona)[4]. Był drugim okrętem o tej nazwie po niszczycielu eskortowym z II wojny światowej[5]. Koszt budowy był bardzo wysoki na ten czas i wynosił 65 mln funtów[4]
Opis
Okręty typu Hunt miały kadłub zbudowany z plastiku wzmocnionego włóknem szklanym (GRP)[1]. Wyporność standardowa wynosiła 615 ts, a pełna 725 ts[1]. Nowsze źródła podawały wyporność pełną 750 ton[2]. Długość całkowita wynosiła 60 m, a na linii wodnej 57 m, szerokość: 10 m, a maksymalne zanurzenie: 3,4 m[1]. Załoga liczyła 45 osób, w tym 6 oficerów[2].
Uzbrojenie służyło tylko do samoobrony i pierwotnie na okrętach typu Hunt stanowiła je automatyczna armata uniwersalna Bofors 40 mm[2]. Do połowy lat 90. była wymieniana na armatę Oerlikon/BMARC DS30B kalibru 30 mm L/75[2]. Można było zamontować również dwa dodatkowe działka kalibru 20 mm Oerlikon/BMARC GAM-C01[2]. Na przełomie pierwszej i drugiej dekady XXI wieku na okrętach tego typu ustawiono trzy sześciolufowe rotacyjne karabiny maszynowe 7,62 mm Dilon Aero M134 Minigun[6]. Uzbrojenie uzupełniały dwa karabiny maszynowe kalibru 7,62 mm, zastępowane w latach 2014–2015 przez karabiny maszynowe kalibru 12,7 mm Browning[2][6].
Napęd stanowiły dwa silniki wysokoprężne Ruston-Paxman 9-59K Deltic o mocy łącznej 3800 hp, napędzające dwie śruby, pozwalające na osiąganie prędkości maksymalnej 15 węzłów[2]. Ponadto okręty miały pomocniczy napęd hydrauliczny pozwalający na osiąganie prędkości do 8 węzłów, napędzany przez silnik Deltic 9-55B o mocy 780 hp, napędzający też agregaty prądotwórcze[2]. Zasięg wynosił 1500 mil morskich przy prędkości 12 w[2]. Podczas remontu zakończonego w 2016 roku wymieniono silniki główne na Caterpillar C-32 ACERT o mocy po 2000 hp (łącznie 4000 hp)[6][7].
Wyposażenie nawigacyjne obejmowało radar Kelvin Hughes Type 1006 lub 1007 (pasmo I)[2]. Wyposażenie do poszukiwania min obejmowało pierwotnie sonar Plessey Type 193M Mod 1[2]. Ponadto okręty miały sonar wysokiej częstotliwości Mil Cross do unikania min na kursie i sonar Type 2059 do śledzenia pojazdów podwodnych[2]. W 2005 roku został wyposażony w nowy sonar 2193[6][5]. Okręty typu Hunt miały system informacji bojowej CAAIS DBA4[2]. Po 1990 roku okręty otrzymały system nawigacyjny Racal Mk 53[2]. W latach 2004–2005 okręty otrzymały również system dowodzenia NAUTIS 3[8][6].
Po wejściu do służby „Ledbury” przenosił dwa zdalnie kierowane pojazdy podwodne PAP 104 do zwalczania min, a od 1988 roku mógł przenosić pojazdy nowszego typu PAP 105[2]. Okręty ponadto miały trały magnetyczne MS 14, holowany trał akustyczny Sperry MSSA Mk 1 i klasyczne trały kontaktowe Oropesa Mk8[2]. Trały niekontaktowe zostały zdemontowane w 2005 roku[6]. Na przełomie pierwszej i drugiej dekady XXI wieku pojazdy podwodne PAP 104/105 zastąpiono przez jednorazowe Seafox C[6].
Służba
HMS „Ledbury” (numer burtowy M 30) został wcielony do służby w brytyjskiej Royal Navy 11 czerwca 1981 roku[2]. Został przydzielony do 1 Eskadry Niszczycieli Min (1st MCM Squadron) w Rosyth[1][4]. W 1982 roku brał udział w wojnie o Falklandy, usuwając wraz z „Brecon” miny z dwóch zagród pod Port Stanley[9]. Na początku 1991 roku „Ledbury” brał udział w wojnie w Zatoce Perskiej, powracając do Wielkiej Brytanii w maju tego roku[10]. Bazował w Rosyth do listopada 1995 roku, po czym zmienił port macierzysty na Portsmouth, nadal w składzie 1 Dywizjonu Niszczycieli Min[11].
Od 20 stycznia do 4 sierpnia 2003 roku „Ledbury” działał na Zatoce Perskiej podczas operacji Iraqi Freedom[12]. Brytyjskie niszczyciele min w trakcie działań wojennych, w trzeciej dekadzie marca 2003 roku, oczyszczały z min kanał wodny do portu Umm Kasr[12].
W 2016 roku okręt wrócił do linii po remoncie połączonym z modernizacją i wymianą silników[7]. Przydzielony był w tym czasie do 2 Eskadry Niszczycieli Min[7]. W 2017 roku „Ledbury” wyszedł do Bahrajnu na stałą misję zapewniania bezpieczeństwa żeglugi w Zatoce Perskiej[4]. Był już wtedy najstarszym z okrętów brytyjskich używanych operacyjnie[13]. Po trzyletniej misji okręt powrócił do Portsmouth we wrześniu 2020 roku[14]. Okręt zmieniał co kilka miesięcy załogę; pierwszym dowódcą w trakcie misji był kmdr ppor. Jim Harkin, a ostatnim kmdr ppor. Matt Ellicott[13][14]. Podczas samej ostatniej zmiany od stycznia okręt spędził 116 dni w morzu, używając 57 razy pojazdów podwodnych Seafox i 88 razy nurków[14].
W sierpniu 2021 roku „Ledbury” został wysłany jako honorowy okręt strażniczy na regaty Cowes Week w Cowes, po raz pierwszy po dłuższej przerwie (do 1997 roku okręty stanowił asystę dla jachtu królewskiego HMY „Britannia”)[15]. Dowódcą okrętu był wówczas kmdr ppor. Sam Stephens, który uprzednio brał udział w regatach[15].
Przypisy
- ↑ a b c d e f Jane’s Fighting Ships 1986-87 ↓, s. 656
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s Jane’s Fighting Ships 1996–97 ↓, s. 770
- ↑ Ledbury Hunt [online] (ang.).
- ↑ a b c d Navy’s oldest front-line warship celebrates 39th birthday [online], Ministerstwo Obrony Wielkiej Brytanii, 11 czerwca 2020 (ang.).
- ↑ a b HMS Ledbury (M30) [online], Ministerstwo Obrony Wielkiej Brytanii [dostęp 2024-05-17] (ang.).
- ↑ a b c d e f g Jane’s Fighting Ships 2015–2016 ↓, s. 908.
- ↑ a b c A Day of Promotions and Awards in HMS Ledbury [online], Ministerstwo Obrony Wielkiej Brytanii, 17 maja 2016 (ang.).
- ↑ Jane’s Fighting Ships 2002–2003 ↓, s. 780.
- ↑ Gardiner, Chumbley (red.) 1995 ↓, s. 542.
- ↑ Another fine catch!. „Navy News”, s. 19, czerwiec 1991. (ang.).
- ↑ The long goodbye. 'End of an era' when ships leave Rosyth. „Navy News”, s. 1, 17, grudzień 1995. (ang.).
- ↑ a b Krzysztof Kubiak. Royal Navy w operacji „Iraqi Freedom”. „Morze, Statki i Okręty”. Nr 4/2004. s. 27-28. ISSN 1426-529X.
- ↑ a b Ledbury gears up for Gulf mission with extensive workout in Scotland [online], Ministerstwo Obrony Wielkiej Brytanii, 23 marca 2017 (ang.).
- ↑ a b c Double joy as Minehunters return after epic Gulf mission [online], Ministerstwo Obrony Wielkiej Brytanii, 11 września 2020 (ang.).
- ↑ a b Cowes come home: RN provides regatta guardship for first time in 25 years [online], Ministerstwo Obrony Wielkiej Brytanii, 6 sierpnia 2021 (ang.).
Bibliografia
- Jane’s Fighting Ships 1986-87. John Moore (red.). Londyn: Jane’s Publishing Company, 1986. ISBN 0-7106-0828-4. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 1996-97. Richard Sharpe (red.). Londyn: Jane’s Information Group, 1986. ISBN 0-7106-1355-5. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 2002–2003. Stephen Saunders (red.). Jane’s Information Group Ltd, 2002. ISBN 0-7106-2432-8. (ang.).
- IHS Jane’s Fighting Ships 2015–2016. Stephen Saunders (red.). IHS, 2015. ISBN 978-0-7106-3143-5. (ang.).
- Conway’s All the world’s fighting ships 1947–1995. Robert Gardiner, Stephen Chumbley (red.). Annapolis: Naval Institute Press, 1995. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
| Wielka Brytania |
|
|---|---|
| Grecja |
|
| Litwa |
