Henryk Jaźnicki

Henryk Jaźnicki

Henryk Jaźnicki (czwarty od lewej)
Data i miejsce urodzenia	6 września 1917 Radzyń Podlaski pod okupacją Niemiec (Generalne Gubernatorstwo Warszawskie)
Data i miejsce śmierci	25 lutego 2004 Józefów
Wzrost	172 cm
Pozycja	prawoskrzydłowy, pomocnik, obrońca
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole 1938–1939 Polonia Warszawa 26 (12) 1945 Polonia Warszawa 1945–1946 Społem Warszawa 1947–1952 Polonia/Kolejarz-Polonia Warszawa 106 (33)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1939  Polska 1 (0)

Henryk Jaźnicki (ur. 6 września 1917 w Radzyniu Podlaskim, zm. 25 lutego 2004 w Józefowie) – polski piłkarz (napastnik), koszykarz, siatkarz, szczypiornista. Długoletni zawodnik warszawskiej Polonii.

Piłkarzem Polonii był trzykrotnie. Jej barw bronił w latach 1938–1939, 1945 oraz 1947–1952. W lidze strzelił 34 bramki. W czasie wojny był więźniem obozów koncentracyjnych.

W 1937 roku w Warszawie zdobył z siatkarzami Polonii Warszawa mistrzostwo Polski, a w 1938 roku brązowy medal w Łodzi.

W reprezentacji Polski zagrał tylko raz. 27 sierpnia 1939 Polska wygrała 4:2 z Węgrami w meczu towarzyskim. Było to ostatnie przedwojenne spotkanie Polaków.

W czasie II wojny światowej walczył w kampanii wrześniowej, został złapany przez Niemców, był więźniem na Pawiaku w Warszawie, później przenoszony do Sachsenhausen (KL) i Mauthausen-Gusen. Po wojnie wrócił do Polski i kontynuował karierę. Uprawiał nie tylko piłkę nożną – grał w siatkówkę (3-krotny mistrz Polski), koszykówkę (1947, mistrz Polski oraz reprezentant kraju na ME w 1947) i piłkę ręczną (1947, wicemistrz Polski).

Jego żoną była koszykarka Irena Jaźnicka.

Został pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu bródnowskim (kwatera 4B-2-23/24)^[1].

• Andrzej Gowarzewski: Mistrzostwa Polski. Ludzie (1918–1939). 100 lat prawdziwej historii (1), Wydawnictwo GiA, Katowice 2017