Huta Szczecin
Huta nocą (wielki piec) | |
Państwo | |
---|---|
Adres |
71-833 Szczecin |
Data założenia |
1897 |
Data likwidacji |
2008 |
Forma prawna | |
Nr KRS | |
Położenie na mapie Szczecina | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego | |
53°29′50″N 14°37′00″E/53,497222 14,616667 |
Huta Szczecin – huta żelaza w szczecińskiej dzielnicy Stołczyn istniejąca w latach 1897–2008. Huta specjalizowała się w produkcji surówki żelaza dla potrzeb odlewni, prowadziła produkcję szerokiego asortymentu wielkopiecowej surówki odlewniczej (produktu, z którego odlewa się np. korpusy silników). Wyroby sprzedawano w Polsce i za granicą (Niemcy, Skandynawia, Wielka Brytania, Bliski Wschód). Po reprywatyzacji roczna zdolność produkcyjna wynosiła 200 000 ton.
Historia
Huta pierwotnie nosiła nazwę Eisenwerke „Kraft” AG in Kratzwick (pol. Kraśnica od nazwy pobliskiego osiedla). Była to własność przedstawiciela górnośląskiego rodu magnatów ziemskich i przemysłowych Henckel von Donnersmarcków – hrabiego (od 1901 dziedzicznego księcia Prus) Guido Henckla von Donnersmarck; nazwa huty nawiązywała do imienia najmłodszego syna Guidona – Krafta.
W 1897 roku wybudowano pierwsze wielkie piece – w 1906 roku w jej skład wchodziły już trzy, a także koksownia, cementownia oraz cegielnia[1][2][3].
16 maja 1946 huta została przejęta przez Polskę i włączona do Gliwickich Zakładów Hutniczych. W 1950 huta stała się samodzielnym zakładem produkcyjnym. Proces przemian własnościowych Huty Szczecin zapoczątkowany został przekształceniem Przedsiębiorstwa Państwowego Huta „Szczecin” w jednoosobową spółkę Skarbu Państwa.
W 1996 roku Huta Szczecin stała się zakładem prywatnym. Od roku 2004 właścicielem Huty Szczecin SA był Kronospan. W roku 2008 rozpoczęto rozbiórkę zakładu[4]. W 2011 teren Huty Szczecin był administrowany przez Kronochem, spółkę grupy Kronospan, która świadczyła usługi przeładunkowe towarów masowych, oraz przeładunki i magazynowanie metanolu.
Kolej Huty Szczecin
Huta eksploatowała poniższe parowozy:
- TKh3877 – pomnik przy hucie
- TKbb nr 4 – eksponat w Wolsztynie
- TKbb nr 1 – pomnik w lokomotywowni
Huta miała też spalinowozy:
Przypisy
- ↑ Pomorze Zachodnie w tysiącleciu: praca zbiorowa / pod red. Pawła Bartnika i Kazimierza Kozłowskiego ; Polskie Towarzystwo Historyczne. Oddział w Szczecinie, Kuratorium Oświaty w Szczecinie, Urząd Miejski w Szczecinie.
- ↑ Marek Łuczak Szczecin. Skolwin, Stołczyn. Scholwin, Stolzenhagen., Zapol/Pomorskie Towarzystwo Historyczne, wyd.II poszerzone, Szczecin 2019, ISBN 978-83-7518-896-7
- ↑ Paulina Romanowicz , huta na Stołczynie przed wojną [online], Szczecin Stołczyn, 30 marca 2020 [dostęp 2023-04-11] (pol.).
- ↑ To już pewne: Huta Szczecin idzie na złom. wnp.pl, 2008-09-04. [dostęp 2011-02-24].
Bibliografia
- Pomorze Zachodnie w tysiącleciu. Praca zbiorowa / pod red. Pawła Bartnika i Kazimierza Kozłowskiego ; Polskie Towarzystwo Historyczne. Oddział w Szczecinie, Kuratorium Oświaty w Szczecinie, Urząd Miejski w Szczecinie. Szczecin: Wydawnictwo Archiwum Państwowego „Dokument” w Szczecinie, 2000, s. 159. ISBN 83-86992-75-1. (pol.).
- Marek Łuczak: Szczecin. Skolwin, Stołczyn. Scholwin, Stolzenhagen. Wyd. II, poszerzone. Szczecin: Zapol/Pomorskie Towarzystwo Historyczne, 2019. ISBN 978-83-7518-896-7. (pol.).
Linki zewnętrzne
- Strona archiwalna Huty Szczecin. huta.szczecin.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-06-19)].