Iwan Kiriczenko

Iwan Kiriczenko
Иван Фёдорович Кириченко
ilustracja
generał porucznik generał porucznik
Data i miejsce urodzenia

22 stycznia 1902
Czerkasy

Data i miejsce śmierci

23 września 1981
Moskwa

Przebieg służby
Lata służby

1918–1959

Siły zbrojne

Armia Czerwona
Armia Radziecka

Stanowiska

dowódca 9 Korpusu Pancernego 33 Armii

Główne wojny i bitwy

wojna domowa w Rosji,
bitwa nad Chałchin-Goł,
II wojna światowa

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Suworowa II klasy (ZSRR) Order Suworowa II klasy (ZSRR) Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Medal „Za obronę Moskwy” Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945” Medal „Za wyzwolenie Warszawy” Medal „Za zdobycie Berlina” Medal „Weteran Sił Zbrojnych ZSRR” Order Czerwonego Sztandaru (Mongolia - baretka do 1961 roku) Komandor Legii Zasługi (USA)

Iwan Fiodorowicz Kiriczenko (ros. Иван Фёдорович Кириченко, ur. 9 stycznia?/22 stycznia 1902 w Czerkasach, zm. 23 września 1981 w Moskwie) – radziecki dowódca wojskowy, generał porucznik wojsk pancernych, Bohater Związku Radzieckiego (1945).

Życiorys

Urodził się w ukraińskiej rodzinie chłopskiej. Po ukończeniu szkoły podstawowej został uczniem i pracownikiem drukarni, od sierpnia 1919 służył w Armii Czerwonej, w marcu 1920 został dowódcą oddziału, walczył na Froncie Południowym wojny domowej w Rosji przeciw oddziałom Denikina i Wrangla. W 1923 ukończył kursy wojskowe w Odessie, a w 1925 13 Szkołę Piechoty w Odessie, od sierpnia 1925 do października 1930 był dowódcą plutonu, p.o. dowódcą i dowódcą kompanii i pomocnikiem dowódcy kompanii ds. politycznych w Żytomierzu, od 1927 należał do WKP(b). W 1930 ukończył wojskowe kursy polityczne w Kijowie, a w 1932 i 1935 kursy doskonalenia kadry dowódczej wojsk pancernych w Leningradzie, w 1932 został dowódcą kompanii czołgów, następnie szefem sztabu batalionu i dowódcą batalionu w 44 Dywizji Piechoty w Ukraińskim Okręgu Wojskowym. W styczniu 1938 został komenderowany służbowo do Mongolii, w 1939 brał udział w bitwie nad Chałchin-Goł, w lipcu 1940 został zastępcą dowódcy 22 pułku czołgów 11 Dywizji Pancernej 2 Korpusu Zmechanizowanego w Odeskim Okręgu Wojskowym. Od czerwca 1941 uczestniczył w wojnie z Niemcami, walczył w składzie 9 i 12 Armii Frontu Południowego, m.in. na terytorium Mołdawii, we wrześniu 1941 objął dowództwo 9 Brygady Piechoty na Froncie Zachodnim, na czele której brał udział w obronie Kaługi, Małojarosławca, Naro-Fominska i (na początku 1942) Moskwy.

W listopadzie 1942 został zastępcą dowódcy 2 Gwardyjskiego Korpusu Zmechanizowanego, biorąc udział w bitwie pod Stalingradem, w tym w okrążeniu armii Paulusa, 2 marca 1943 objął dowództwo 29 Korpusu Pancernego, latem 1943 w składzie 5 Gwardyjskiej Armii Pancernej walczył w bitwie pod Kurskiem, później w bitwach Frontu Stepowego/2 Frontu Ukraińskiego, m.in. w wyzwalaniu Znamjanki i operacji kirowohradzkiej (styczeń 1944). 7 czerwca 1943 otrzymał stopień generała majora wojsk pancernych, a 18 lutego 1944 generała porucznika wojsk pancernych. W lutym 1944 uczestniczył w operacji korsuń-szewczenkowskiej, a w marcu-kwietniu 1944 operacji humańsko-botoszańskiej, opanowując m.in. Humań i Soroki, w czerwcu 1944 został zastępcą dowódcy 5 Gwardyjskiej Armii Pancernej na 1 Froncie Nadbałtyckim, biorąc udział w operacji białoruskiej i nadbałtyckiej, w styczniu 1945 został dowódcą 9 Korpusu Pancernego 33 Armii na 1 Froncie Białoruskim. Dowodził tym korpusem podczas operacji wiślańsko-odrzańskiej, pomorskiej i berlińskiej, w tym w operacji warszawsko-poznańskiej, podczas których dowodzony przez niego korpus brał udział w wyzwalaniu Radomia, Łodzi, Kalisza, Sulechowa i forsowaniu Odry. W 1948 ukończył Wyższą Akademię Wojskową im. Woroszyłowa i został dowódcą wojsk pancernych i zmechanizowanych w Północnej Grupie Wojsk stacjonującej w Polsce, a w maju 1950 dowódcą wojsk pancernych i zmechanizowanych w Moskiewskim Okręgu Wojskowym, od stycznia 1954 do grudnia 1956 był pomocnikiem dowódcy Moskiewskiego Okręgu Wojskowego. W grudniu 1956 został komenderowany służbowo do Chin jako starszy doradca wojskowy dowódcy wojsk pancernych i zmechanizowanych Chińskiej Armii Ludowo-Wyzwoleńczej, od marca do grudnia 1959 był starszym grupy specjalistów ds. techniki pancernej w Chinach, następnie zakończył służbę wojskową. Został pochowany na Cmentarzu Wwiedieńskim.

Odznaczenia

Bibliografia