Język malezyjski
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Pismo/alfabet | |||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| Status oficjalny | |||
| język urzędowy |  Malezja
| ||
| Organ regulujący | Dewan Bahasa dan Pustaka | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | zsm | ||
| IETF | ms-MY | ||
| Glottolog | brak | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język malezyjski (malez. bahasa Malaysia) – określenie języka malajskiego używanego w Malezji[1]. Termin ten może określać standard języka malajskiego funkcjonujący w Malezji, pozwalając odróżnić ten wariant od odmian stosowanych w sąsiednich krajach, takich jak język indonezyjski[2]. Sformułowanie to podkreśla także, że narodowy język malajski należy nie tylko do Malajów, lecz do wszelkich grup etnicznych zamieszkujących kraj[3][4].
Od 1986 roku zamiast nazwy bahasa Malaysia (dosł. „język malezyjski”) funkcjonowała nazwa urzędowa bahasa Melayu („język malajski”)[3]. W 2007 roku ponownie wprowadzono termin bahasa Malaysia, aby zaszczepić wśród różnych grup etnicznych poczucie związku języka ze wspólną tożsamością malezyjską[3][5]. Według konstytucji Malezji język urzędowy nosi jednak nazwę bahasa Melayu[5].
Standard języka malajskiego używany w Malezji jest bardzo zbliżony do odmian z Brunei i Singapuru[2][6]. Indonezja i Malezja również mają w dużej mierze wspólny język standardowy (od 1972 r. zapisywany przy użyciu jednej wersji ortografii)[7]. Standardowy malajski, wraz z indonezyjskim, uchodzi za produkt świadomych (i umotywowanych politycznie) działań o charakterze inżynierii językowej. Większe różnice i idące za tym słabsze poziomy wzajemnej zrozumiałości dotyczą natomiast potocznych odmian malajskiego, które są używane w kontaktach codziennych przez ludność różnego pochodzenia[8].
W Malezji główny system pisma to alfabet łaciński. Sporadycznie używa się pisma jawi, czyli zmodyfikowanej wersji alfabetu arabskiego[9][10]. Pismo jawi wychodzi z użycia[11].
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Laskowska 2013 ↓, s. 16.
- ↑ a b Tadmor 2009 ↓, s. 791.
- ↑ a b c Wong Chun Wai, Audrey Edwards, Back to Bahasa Malaysia, The Star, 4 czerwca 2007 [zarchiwizowane z adresu 2020-06-13] (ang.).
- ↑ Omar 1992 ↓, s. 403.
- ↑ a b Pusat Rujukan Persuratan Melayu, Dewan Bahasa dan Pustaka [dostęp 2020-06-13] [zarchiwizowane z adresu 2020-06-13] (malajski).
- ↑ Tadmor 2005 ↓, s. 644.
- ↑ Vikør 1993 ↓, s. 279.
- ↑ Gil 2001 ↓, s. 86.
- ↑ Tadmor 2009 ↓, s. 795.
- ↑ Tadmor 2005 ↓, s. 646.
- ↑ Mahbob Yusof, Juhaida Abd. Rahim, From Jawi to Rumi: The Preservation of Malay Manuscripts as a Cultural Heritage, International Federation of Library Associations and Institutions, 6 czerwca 2022 [dostęp 2023-12-05] (ang.).
Bibliografia
- David Gil: Reflexive Anaphor Or Conjunctive Operator: Riau Indonesian Sendiri. W: Peter Cole, Gabriella Hermon, C.-T. James Huang (red.): Long Distance Reflexives. Bingley/Leiden: Emerald Group Publishing/Brill, 2001, s. 83–117, seria: Syntax and Semantics 33. DOI: 10.1163/9781849508742_004. ISBN 978-1-84950-874-2. OCLC 54379590. [dostęp 2021-07-28]. (ang.).
- Natalia Laskowska: Malajskość, język malajski, język malezyjski – kilka uwag o wytwarzaniu tożsamości narodowej. W: Maciej Klimiuk (red.): Azja i Afryka. Religie – kultury – języki. Warszawa: Wydział Orientalistyczny, Uniwersytet Warszawski, 2013, s. 13–20. ISBN 978-83-903188-6-8. OCLC 860546552.
- Asmah Haji Omar: Malay as a pluricentric language. W: Michael G. Clyne (red.): Pluricentric Languages: Differing Norms in Different Nations. Berlin–New York: Walter de Gruyter, 1992, s. 401–420, seria: Contributions to the Sociology of Language 62. DOI: 10.1515/9783110888140.401. ISBN 978-3-11-012855-0. ISBN 978-3-11-088814-0. OCLC 858282330. (ang.).
- Uri Tadmor: Malay-Indonesian and Malayic languages. W: Philipp Strazny (red.): Encyclopedia of Linguistics. T. 2: M–Z. New York: Fitzroy Dearborn, 2005, s. 644–647. DOI: 10.4324/9780203319208. ISBN 978-1-57958-451-1. OCLC 55679645. (ang.).
- Uri Tadmor: Malay-Indonesian. W: Bernard Comrie (red.): The World’s Major Languages. Wyd. 2. London–New York: Routledge, 2009, s. 791–818. DOI: 10.4324/9780203301524. ISBN 978-0-203-30152-4. ISBN 978-1-134-26156-7. OCLC 282550660. (ang.).
- Lars S. Vikør: Principles of corpus planning – as applied to the spelling reforms of Indonesia and Malaysia. W: Ernst H. Jahr (red.): Language Conflict and Language Planning. Berlin–New York: Walter de Gruyter, 1993, s. 279–298, seria: Trends in Linguistics. Studies and Monographs 72. DOI: 10.1515/9783110886580.279. ISBN 978-3-11-088658-0. OCLC 647030490. [dostęp 2021-07-28]. (ang.).