Język kham
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
ok. 1,5 mln[1] | ||
| Pismo/alfabet | |||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 6a żywy↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | khg | ||
| IETF | khg | ||
| Glottolog | kham1282 | ||
| Ethnologue | khg | ||
| WALS | khd, knz | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język kham, kham ke (tybet. ཁམས་སྐད transliteracja Wyliego: khams skad) – język wschodniotybetański, używany w dawnym regionie Kham (obecnie wschodnia część Tybetańskiego Regionu Autonomicznego, południowa część prowincji Qinghai, zachodni Syczuan i Yunnan). Obok standardowego (centralnego) języka tybetańskiego używany jest w rozgłośniach radiowych, w piśmie w użyciu jest jednak tylko standardowy język tybetański. Z tego względu język kham często bywa określany jako dialekt języka tybetańskiego; z poglądem tym nie zgadzają się językoznawcy, wskazując na fakt, że jest on w dużej mierze niezrozumiały zarówno dla użytkowników centralnej odmiany języka tybetańskiego, jak i dialektów z Amdo[2]. Język kham jest, podobnie jak standardowy język tybetański, językiem tonalnym, posiada cztery tony[1]. Dzieli się na kilka bardzo odrębnych od siebie dialektów.
Przypisy
- ↑ a b Ethnologue report for language code: khg
- ↑ Tournadre N., Dorje S.: Manual of Standard Tibetan str.29-31
Bibliografia
- Tournadre N., Dorje S.: Manual of Standard Tibetan, Snow Lion Publications 2003, ISBN 1-55939-189-8 (ang.).