Język vanimo
| Obszar |
prowincja Sandaun (Papua-Nowa Gwinea) | ||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
2670 (2000)[1] | ||
| Pismo/alfabet | |||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 6a żywy↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | vam | ||
| IETF | vam | ||
| Glottolog | vani1248 | ||
| Ethnologue | vam | ||
| WALS | dum | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język vanimo (a. wanimo, manimo), także: dumo[2][3], duso[1][3] – język papuaski używany w prowincji Sandaun w Papui-Nowej Gwinei, w trzech wsiach w dystrykcie Vanimo. Według danych z 2000 roku posługuje się nim blisko 3 tys. osób[1].
Jest językiem tonalnym[4]. Należy do rodziny języków skou. Dzieli się na dwa dialekty: dumo i dusur[3].
W 1973 r. do obszaru tego języka zaliczono miejscowości: Isi, Vanimo, Warimo, Yako[5].
Do jego zapisu stosuje się alfabet łaciński, aczkolwiek w ograniczonym zakresie[1].
Przypisy
- ↑ a b c d David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Vanimo, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2022-07-18] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
- ↑ Aung Si, Francesca Lahe-Deklin, Coral Gardens of the Dumo People of Papua New Guinea: A Preliminary Account, [w:] Nemer E. Narchi, Lisa Leimar Price (red.), Ethnobiology of Corals and Coral Reefs, Cham: Springer International Publishing, 2015, s. 117–132, DOI: 10.1007/978-3-319-23763-3, ISBN 978-3-319-23763-3, OCLC 933587209 [dostęp 2022-07-18] (ang.).
- ↑ a b c Harald Hammarström, Robert Forkel, Martin Haspelmath, Sebastian Bank: Vanimo. Glottolog 4.6. [dostęp 2024-08-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-08-20)]. (ang.).
- ↑ Malcolm D. Ross, Some elements of Vanimo, a New Guinea tone language, [w:] Papers in New Guinea Linguistics No. 20, Canberra: Department of Linguistics, Research School of Pacific Studies, Australian National University (Pacific Linguistics A-56), s. 77–109, DOI: 10.15144/PL-A56.77, ISBN 0-85883-215-1, OCLC 731118288 (ang.).
- ↑ Donald C. Laycock, Sepik languages – checklist and preliminary classification, Canberra: Department of Linguistics, Research School of Pacific Studies, Australian National University, 1973 (Pacific Linguistics B-25), s. 18, DOI: 10.15144/PL-B25, ISBN 0-85883-084-1, OCLC 5027628 [dostęp 2024-08-20] (ang.).