Jack McDuff

Jack McDuff
Ilustracja
Jack McDuff (ok. 1960)
Imię i nazwisko

Eugene McDuffy

Pseudonim

„Brother Jack”, „Captain Jack”

Data i miejsce urodzenia

17 września 1926
Champaign

Data i miejsce śmierci

23 stycznia 2001
Minneapolis

Instrumenty

organy, kontrabas

Gatunki

jazz

Zawód

muzyk

Wydawnictwo

Prestige, Atlantic, Verve

Instrument
Organy Hammonda model B3
Multimedia w Wikimedia Commons

Eugene McDuffy, ps. „Brother Jack”, „Captain Jack” (ur. 17 września 1926 w Champaign, zm. 23 stycznia 2001 w Minneapolis)[1] – afroamerykański organista, kontrabasista i aranżer jazzowy.

Jack McDuff: Nie bez powodu nazywają mnie „Bratem Jackiem”. Jestem synem wielebnego McDuffa, a kiedy już nosi się w sobie Kościół, trudno jest się z tego wycofać[2].

Życiorys

Był sierotą. Jego adopcyjni rodzice byli religijni i tak surowi, że musiał chować radio pod poduszką, żeby móc słuchać świeckiej muzyki[2]. Na pianinie zaczął grać w kościele, jego przybrany ojciec był bowiem pastorem. W domu stała fisharmonia, na której grał, kiedy był sam[2]. Ale umiejętności pianistyczne nabył dopiero podczas służby w U.S. Navy. W marynarce służył jako pomocnik stewarda, stacjonując w Brisbane w Australii. W czasie wolnym grał na kontrabasie oraz pobierał lekcje gry na fortepianie od kolegi–pianisty, również odbywającego służbę wojskową[2].

W 1946 po zwolnieniu z marynarki udał się do Chicago, postanawiając zostać muzykiem. Z nazwiska usunął literę „y”, gdyż nie wyglądała „swingowo”[2]. Poznał wtedy saksofonistę Lestera Shackleforda i na kilka lat dołączył do jego kwartetu, grając na kontrabasie. W 1951 jako członek grupy tenorzysty Johna „Schoolboya” Portera nagrał kompozycję Stairway to the Stars, będącą jednym z pierwszych zarejestrowanych przez niego utworów[2]. W 1953 założył własny zespół – The Sky Rockets, który głównie pozostawał bez pracy. Trzy lata później porzucił muzykę, powrócił do Champaign i zatrudnił się w nowo otwartej pralni chemicznej swojego przybranego ojca[2]. Bez muzyki wszakże długo nie wytrzymał i po roku grał już w Chicago m.in. z zespołem saksofonisty bebopowego Johnny’ego Griffina. Wtedy jednak zaczął dochodzić do wniosku, że kontrabas nie jest jego instrumentem, ponieważ Griffin lubi grać z prędkością 150. mil na godzinę... potem moje palce wyglądają jak surowy befsztyk[2]. Pod koniec lat 50. przestawił się na organy Hammonda, do czego nakłaniał go także saksofonista Willis „Gator” Jackson, w którego zespole wówczas występował[3].

Po odejściu w 1959 z grupy Jacksona sformował własne trio wg formatu spopularyzowanego przez innego organistę – Jimmy’ego Smitha: organy, gitara i perkusja. W jego zespołach (o zmiennym składzie) grali tacy gitarzyści, jak Kenny Burrell, Grant Green, Bill Jennings i George Benson, którego wylansował. W tym czasie był jednym z najchętniej nagrywanych muzyków przez wytwórnię płytową Prestige[1]. Jego debiutancki album jako lidera – Brother Jack ukazał się w 1960. Za sprawą tytułu płyty spopularyzował się prawdopodobnie jego przydomek „Brother Jack”[2]. Do 1964 Prestige wydała dwanaście jego płyt.

Pod koniec lat 70. eksperymentował z elektronicznymi instrumentami klawiszowymi oraz muzyką fusion[1]. Na krótko zmienił model organów z B3 na X-77[2]. W latach 80. zaczął nagrywać płyty dla wytwórni Muse jako „Kapitan Jack”. W następnym dziesięcioleciu zmniejszył intensywność pracy ze względu na problemy zdrowotne. Niemniej 21 lutego 1998 jego album Down Home Blues, nagrany z pianistą Genem Harrisem, znalazł się na 16. miejscu w zestawieniu Traditional Jazz Albums tygodnika „Bilboard”[2].

Zmarł wskutek zawału serca[4]. Miał 74 lata. Został pochowany w Grandview Memorial Gardens w rodzinnym Champaign[4].

Małżeństwo i dzieci

Miał żonę Kathy i dwoje dzieci[3].

Wybrana dyskografia

  • 1960
    • Brother Jack (Prestige)
    • Tough ’Duff (Prestige)
  • 1961
    • The Honeydripper (Prestige)
    • Goodnight, It’s Time To Go (Prestige)
    • Kirk’s Work – Roland Kirk with Jack McDuff (Prestige)
  • 1962
    • Jack McDuff and Gene Ammons – Brother Jack Meets the Boss (Prestige)
    • Sonny Stitt with Jack McDuff – Stitt Meets Brother Jack (Prestige)
  • 1963 Brother Jack McDuff – Live! (Prestige)
  • 1967
    • Tobacco Road – Brother Jack McDuff (Atlantic)
    • Do it Now (Atlantic)
  • 1969 I Got a Woman – Brother Jack McDuff (Prestige)
  • 1997 Gene Harris–Jack McDuff – (Down Home) Blues (Concord Jazz)

Przypisy

  1. ↑ a b c Jack McDuff. allmusic.com. [dostęp 2024-11-11]. (ang.).
  2. ↑ a b c d e f g h i j k Brother Jack McDuff. Medium. [dostęp 2024-11-11]. (ang.).
  3. ↑ a b Brother Jack McDuff. „The Guardian”. [dostęp 2024-11-11]. (ang.).
  4. ↑ a b Eugene „Brother Jack McDuff” McDuffy. allmusic.com. [dostęp 2024-11-11]. (ang.).

Bibliografia

Linki zewnętrzbe