Jan Fondaliński
| Biskup tytularny Doberus | ||
| ||
| Kraj działania | ||
|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
14 lipca 1900 | |
| Data i miejsce śmierci |
5 sierpnia 1971 | |
| Miejsce pochówku | ||
| Biskup pomocniczy łódzki | ||
| Okres sprawowania |
1957–1971 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Prezbiterat |
30 listopada 1924 | |
| Nominacja biskupia |
3 czerwca 1957 | |
| Sakra biskupia |
8 września 1957 | |
| Data konsekracji |
8 września 1957 | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość |
Łódź | ||||
| Miejsce | |||||
| Konsekrator | |||||
| Współkonsekratorzy | |||||
| |||||
Jan Fondaliński (ur. 14 lipca 1900 w Wyśmierzycach, zm. 5 sierpnia 1971 w Łodzi) – polski duchowny rzymskokatolicki, biskup pomocniczy łódzki w latach 1957–1971.
Życiorys
Urodził się 14 lipca 1900 w Wyśmierzycach. Ukończył gimnazjum filologiczne w Sandomierzu. Kształcił się w seminarium duchownym w Łodzi. 30 listopada 1924 przyjął święcenia kapłańskie z rąk biskupa Wincentego Tymienieckiego. Po krótkim okresie pracy duszpasterskiej w diecezji łódzkiej uzupełniał studia w Louvain i Lwowie, gdzie w 1933 uzyskał stopień kandydata nauk pedagogicznych. W 1936 na wydziale teologicznym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie uzyskał magisterium. Pełnił funkcje prefekta oraz ojca duchownego łódzkiego seminarium duchownego, administratora parafii dziekana w Brzezinach Łódzkich[potrzebny przypis]. Wywieziony do obozu koncentracyjnego w Dachau. Po wyzwoleniu pracował jako prefekt w szkole polskiej w Paryżu, studiował na Uniwersytecie Paryskim[1].
Po powrocie do Polski kontynuował studia na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, nostryfikował dyplomy zagraniczne. W 1948 uzyskał magisterium z filozofii, a w 1950 doktorat z teologii. Zajmował się pracą pedagogiczną w szkolnictwie kościelnym, prowadził wykłady z teologii ascetycznej, psychologii, pedagogiki i katechetyki w Studium Wyższej Wiedzy Religijnej w Łodzi oraz w łódzkim seminarium duchownym, gdzie ponownie został ojcem duchownym.
W latach 1951–1961 był administratorem parafii św. Wojciecha w Łodzi.
3 czerwca 1957 został mianowany biskupem pomocniczym diecezji łódzkiej ze stolicą tytularną Doberus. Święcenia biskupie przyjął 8 września 1957. Był referentem spraw zakonnych w łódzkiej kurii biskupiej, sędzią synodalnym sądu biskupiego, scholastykiem, a następnie dziekanem kapituły katedralnej i wikariuszem generalnym. 15 października 1960 został proboszczem parafii katedralnej w Łodzi[1].
W latach 1962–1965 uczestniczył w I i IV sesji soboru watykańskiego II[2].
W 1959 był współkonsekratorem podczas sakry biskupa pomocniczego łódzkiego Jana Kulika[3].
Pochowany w krypcie kapituły katedralnej łódzkiej na Starym Cmentarzu w Łodzi przy ulicy Ogrodowej.
Przypisy
- ↑ a b A. Ziółkowska: Diecezja łódzka i jej biskupi. Łódź: Diecezjalne Wydawnictwo Łódzkie, 1987, s. 39–40. ISBN 83-85022-00-7.
- ↑ B. Bejze: Sobór Watykański II. W: Katolicyzm A-Z. Z. Pawlak (red.). Wyd. III. Łódź: 1989, s. 419. ISBN 83-850-22-03-1.
- ↑ K.R. Prokop: Biskupi Kościoła katolickiego w III Rzeczpospolitej. Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Universitas”, 1998, s. 76–78. ISBN 83-7052-900-3.
Bibliografia
- Piotr Nitecki, Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965–1999, Henryk Gulbinowicz, Warszawa: „Pax”, 2000, ISBN 83-211-1311-7, OCLC 189782455.
- Ziółkowska A., Diecezja łódzka i jej biskupi, Łódź: DWŁ, 1987, ISBN 83-85022-00-7
Linki zewnętrzne
- Jan Fondaliński [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2010-12-06] (ang.).