Janne Ahonen

Janne Ahonen
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

11 maja 1977
Lahti

Klub

Lahden Hiihtoseura

Wzrost

184 cm

Debiut w PŚ

13 grudnia 1992 w Ruhpolding (56. miejsce)

Pierwsze punkty w PŚ

7 marca 1993 w Lahti (11. miejsce)

Pierwsze podium w PŚ

19 grudnia 1993 w Engelbergu (1. miejsce)

Rekord życiowy

233,5 m na Letalnicy w Planicy (20 marca 2005)[1][a]

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Finlandia
Igrzyska olimpijskie
srebro Salt Lake City 2002 duża druż.
srebro Turyn 2006 duża druż.
Mistrzostwa świata
złoto Thunder Bay 1995 duża druż.
złoto Trondheim 1997 normalna ind.
złoto Trondheim 1997 duża druż.
złoto Val di Fiemme 2003 duża druż.
złoto Oberstdorf 2005 duża ind.
srebro Lahti 2001 duża druż.
srebro Lahti 2001 normalna druż.
srebro Oberstdorf 2005 duża druż.
brąz Lahti 2001 duża ind.
brąz Oberstdorf 2005 normalna ind.
Mistrzostwa świata w lotach
srebro Tauplitz 1996 ind.
srebro Planica 2004 ind.
srebro Planica 2004 druż.
srebro Tauplitz 2006 druż.
srebro Oberstdorf 2008 druż.
brąz Vikersund 2000 ind.
brąz Oberstdorf 2008 ind.
Mistrzostwa świata juniorów
złoto Harrachov 1993 ind.
złoto Harrachov 1993 druż.
złoto Breitenwang 1994 ind.
złoto Breitenwang 1994 druż.
Puchar Świata w skokach narciarskich
Kryształowa Kula
2003/2004
Kryształowa Kula
2004/2005
2. miejsce
1998/1999
2. miejsce
2005/2006
3. miejsce
1994/1995
3. miejsce
1995/1996
3. miejsce
1999/2000
3. miejsce
2007/2008
Puchar Świata w lotach narciarskich
srebro 2. miejsce
1995/1996
srebro 2. miejsce
1999/2000
Turniej Czterech Skoczni
złoto 1. miejsce
1998/1999
złoto 1. miejsce
2002/2003
złoto 1. miejsce
2004/2005
złoto 1. miejsce
2005/2006
złoto 1. miejsce
2007/2008
srebro 2. miejsce
1999/2000
srebro 2. miejsce
2000/2001
srebro 2. miejsce
2009/2010
brąz 3. miejsce
1994/1995
brąz 3. miejsce
1997/1998
Turniej Nordycki
złoto 1. miejsce
2000
Letnie Grand Prix
złoto 1. miejsce
2000
brąz 3. miejsce
1999
brąz 3. miejsce
2002
Inne nagrody
złoto Medal Holmenkollen
2011
Skok Roku
złoto 1. miejsce
2004[2]

Janne Petteri Ahonen (ur. 11 maja 1977 w Lahti) – fiński skoczek narciarski, reprezentant klubu Lahden Hiihtoseura. Dwukrotny drużynowy srebrny medalista olimpijski. Dziesięciokrotny medalista mistrzostw świata, w tym dwukrotny indywidualny mistrz świata. Siedmiokrotny medalista mistrzostw świata w lotach, w tym dwukrotny indywidualny wicemistrz świata. Dwukrotny indywidualny i drużynowy mistrz świata juniorów. Zdobywca Pucharu Świata w sezonach 2003/2004 i 2004/2005 oraz zwycięzca 36 konkursów tego cyklu. W karierze stawał 108 razy na podium w konkursach PŚ. Jedyny skoczek w historii, który wygrał pięć edycji Turnieju Czterech Skoczni (1998/1999, 2002/2003, 2004/2005, 2005/2006, 2007/2008). Triumfator Letniego Grand Prix 2000 oraz multimedalista mistrzostw Finlandii. W 2011 odznaczony Medalem Holmenkollen[3].

20 marca 2005 w Planicy oddał najdłuższy ówcześnie skok w historii (240 m), jednak nie zdołał go ustać[4]. 9 stycznia 2005 na skoczni Mühlenkopfschanze w Willingen skoczył 152 m. Do 29 stycznia 2021 była to najdłuższa w historii odległość uzyskana na skoczni dużej, kiedy to na tym samym obiekcie o metr dalej skoczył Klemens Murańka.

Skakał na nartach firmy Atomic, butach Jalas i w wiązaniach Win Air[5].

Życie prywatne

Janne Ahonen jest synem Maarit i Keijo. Matka zajmowała się sprzętem wędkarskim, a ojciec jest krawcem. Od siódmego roku życia Ahonen skacze w klubie Lahden Hiihtoseura[6].

27 listopada 2001 urodził się jego syn Mico Petteri Ahonen. 24 lipca 2004 ożenił się z matką swojego syna Tiią Jakobsson, z którą był zaręczony przez siedem lat[7]. Ślub odbył się w XV-wiecznym kościele Panny Marii w Lahti. Przyjęcie weselne, na które przybyło około 150 osób, odbyło się w kompleksie rekreacyjnym Messilä. 9 czerwca 2008 urodził się jego drugi syn Milo[8].

Janne Ahonen w trakcie wyścigów Dragster na torze Hockenheim, sierpień 2010

Skokami narciarskimi interesował się już w dzieciństwie. Jego idolami byli Matti Nykänen i Jari Puikkonen. Ahonena uważa się za osobę o kamiennej twarzy, bardzo rzadko okazującą emocje, stąd pseudonim Maska[9]. Ponadto w pierwszych latach kariery skakał z maską na twarzy[10]. Słynie z zamiłowania do szybkiej jazdy, w 1995 roku został ukarany mandatem, za jazdę z prędkością przekraczającą prędkość dozwoloną o 115 km/h[11]. Dzień po tym incydencie wygrał zawody w Lahti[10]. Bierze udział w wyścigach samochodowych Drag Racing. We wrześniu 2004 został zwycięzcą klasyfikacji generalnej w mistrzostwach Finlandii i Skandynawii tych wyścigów. Największa prędkość, jaką osiągnął w tych zawodach to 307 km/h[11]. Jest uzdolniony plastycznie, zaprojektował markę Turnieju Nordyckiego[12], sam stworzył również projekt swojego domu. Interesuje się malarstwem. Oprócz tego zajmuje się malowaniem kasków i masek dla skoczków. Edukację zakończył egzaminem maturalnym na etapie szkoły średniej. Oprócz ojczystego języka zna dwa języki obce, angielski i szwedzki[10].

Jego młodszy o cztery lata brat Pasi Ahonen również jest skoczkiem narciarskim[6], lecz nie odniósł on znaczących sukcesów na arenie międzynarodowej. Nigdy nie zdobył punktów Pucharu Świata, a jego najlepszy występ w zawodach Pucharu Kontynentalnego to 5. miejsce[13].

Dziennikarz Pekka Holopainen napisał biografię Janne Ahonena zatytułowaną „Królewski Orzeł”, którą skoczek oficjalnie zaprezentował w sierpniu 2009 roku[14].

Przebieg kariery

Pierwszym medalem, jaki Ahonen przywiózł z zawodów międzynarodowych, było złoto Młodzieżowych Mistrzostw Skandynawii zdobyte na przełomie 1991 i 1992[15].

1992/1993

W Pucharze Świata zadebiutował 13 grudnia 1992 w Ruhpolding, zajmując 56. miejsce (54,3 pkt). Następnie wystąpił we wszystkich konkursach Turnieju Czterech Skoczni, zajmując odpowiednio 47., 55., 23. i 45. miejsce. Ostatecznie zajął 39. miejsce w klasyfikacji generalnej[16]. Po Turnieju Czterech Skoczni odbyły się zawody PŚ w Predazzo, gdzie był 41.

19 lutego 1993 odbył się konkurs drużynowy, w którym reprezentacja Finlandii (w składzie z Ahonenem) zajęła szóste miejsce. 21 lutego 1993 po raz pierwszy wystartował w indywidualnym konkursie mistrzostw świata, na skoczni K-120 w Falun, zdobywając tam 131.1 pkt i zajmując 31. miejsce[17].

Podczas mistrzostw świata juniorów w Harrachovie zdobył dwa złote medale – indywidualnie i drużynowo. W konkursie indywidualnym wyprzedził Andreasa Widhölzla oraz Alexandra Herra. Drużynowo Finowie wyprzedzili Czechy i Austrię[18].

Do rywalizacji w Pucharze Świata powrócił 7 marca 1993 w konkursie w Lahti, gdzie po raz pierwszy w karierze zdobył punkty do klasyfikacji generalnej za zajęcie jedenastego miejsca (w konkursie zdobył 170.6 pkt). Trzy tygodnie później wystąpił w drużynowym i indywidualnym konkursie w Planicy, gdzie był na 8. oraz 30. miejscu. 5 punktów Pucharu Świata, które zdobył w Lahti dało mu 50. miejsce w klasyfikacji generalnej sezonu[19].

1993/1994

Puchar Świata – 10. miejsce

11 grudnia 1993 w inaugurującym sezon konkursie w Planicy Ahonen zajął 47. miejsce. Trzy dni później w Predazzo ponownie nie zdobył punktów (był 35.). Udało mu się to 17 grudnia w Courchevel, gdzie zdobył 24 punkty za zajęcie jedenastego miejsca. 19 grudnia 1993 w Engelbergu Ahonen wygrał swój pierwszy w karierze konkurs zaliczany do klasyfikacji generalnej Pucharu Świata[b]. Dzięki temu osiągnięciu stał się jednym z najmłodszych w historii zwycięzców zawodów PŚ. Miał wtedy 16 lat 7 miesięcy i 8 dni[20].

Turniej Czterech Skoczni – 16. miejsce

9 stycznia 1994 odbyły się zawody PŚ w Murau, gdzie zajął 20. miejsce. Kolejne dwa konkursy odbyły się w czeskim Libercu, gdzie Ahonen dwukrotnie uplasował się na piątym miejscu.

Mistrzostwa świata juniorów – 1. miejsce

  • W Breitenwang obronił oba mistrzowskie tytuły zdobyte przed rokiem – z drużyną (wyprzedzając reprezentację Czech oraz Austrii) oraz indywidualnie (pokonując Widhölzla i Krompolca)[18].

Igrzyska olimpijskie – 25. i 37. miejsce

  • Podczas igrzysk w Lillehammer w 1994 uplasował się na 25. miejscu na skoczni dużej oraz 37. na normalnej. W konkursie drużynowym Ahonen był na piątej pozycji. Finlandia przegrała z Niemcami, Japończykami, Austriakami oraz z Norwegami[22].

Po igrzyskach brał udział w zawodach w Skandynawii. 5 marca 1994 w konkursie na normalnej skoczni Salpausselkä w Lahti był dwudziesty, natomiast cztery dni później w Örnsköldsvik był siódmy.

Mistrzostwa świata w lotach – 12. miejsce

  • 20 marca 1994 odbyły się mistrzostwa świata w lotach w Planicy. Był to jego pierwszy w karierze start na mamuciej skoczni[23]. Ahonen był dwunasty, jednak stracił aż 122,5 pkt do zwycięzcy zawodów Jaroslava Sakali. Za występ ten Fin otrzymał 22 punkty do klasyfikacji generalnej Pucharu Świata (obecnie za imprezy rangi mistrzowskiej zawodnicy nie otrzymują punktów PŚ)[24].

Po mistrzostwach skoczkowie rywalizowali w konkursach w Thunder Bay. 26 marca Ahonen był 32., natomiast dzień później zajął ósme miejsce. 388 punktów zdobytych przez cały sezon dało mu 10. miejsce w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata[19].

1994/1995

Letnie Grand Prix – 12. miejsce

  • Latem 1994 wystąpił we wszystkich konkursach pierwszego w historii Letniego Grand Prix. W Hinterzarten wywalczył 10. lokatę, w Predazzo był siódmy, natomiast w Stams uplasował się na 31. miejscu. Zdobył 599,3 pkt, co dało mu 12. miejsce. Do zwycięzcy Takanobu Okabe stracił 147,2 pkt[25].

Puchar Świata – 3. miejsce

Inauguracja sezonu 1994/95 odbyła się w Planicy. 10 grudnia 1994 w pierwszym konkursie Ahonen stanął na najniższym stopniu podium, natomiast dzień później był czwarty.

Turniej Czterech Skoczni – 3. miejsce

8 stycznia 1995 konkurs na Mühlenkopfschanze ukończył na czwartej pozycji. W konkursach w Engelbergu dwukrotnie stanął na podium – był drugi i trzeci. Tydzień później w Sapporo znów był drugi i trzeci. 28 i 29 stycznia w Lahti był jedenasty na skoczni normalnej i osiemnasty na dużej. Na skoczni Puijo w Kuopio zajął piątą lokatę. 4 i 5 lutego 1995 w Falun był 30. oraz 7. Konkurs w Lillehammer ukończył na 23. pozycji. Ahonen nie wziął udziału w zmaganiach na skoczni w Oslo. 18 i 19 lutego wystąpił w Vikersund, gdzie zajął 14. i 4. miejsce. 25 lutego na skoczni im. Heiniego Klopfera w Oberstdorfie ponownie uczestniczył w konkursie lotów, był ósmy. Był to ostatni konkurs PŚ w tym sezonie. W klasyfikacji końcowej zajął miejsce na najniższym stopniu podium przegrywając tylko z Andreasem Goldbergerem i Roberto Ceconem[19].

Mistrzostwa świata – 9. miejsce

  • W obu konkursach indywidualnych o tytuł mistrzowski w Thunder Bay zajął dziewiąte miejsce. 12 marca 1995 na normalnej skoczni stracił do zwycięzcy Takanobu Okabe 46,5 pkt, a 18 marca na dużej złoty medalista Tommy Ingebrigtsen pokonał go o 64,4 pkt. Natomiast drużynowo zdobył złoty medal, wyprzedzając m.in. Niemców i Japończyków[17].

1995/1996

Letnie Grand Prix – 5. miejsce

  • W 1995 konkursy na igelicie odbyły się w Kuopio, Trondheim, Hinterzarten i Stams. Ahonen plasował się na pozycjach: 13., 21., 4. i 21. Zdobył 888,3 pkt[27].

Puchar Świata – 3. miejsce

Konkursy otwarcia sezonu odbyły się w Lillehammer i tam Ahonen zajął odpowiednio czwarte oraz pierwsze miejsce (była to jego trzecia wygrana w PŚ w karierze). Na normalnej skoczni w Villach ponownie był czwarty. Na dużej skoczni w Planicy zajął miejsce trzecie. Piąty był w Predazzo. W Chamonix zajął miejsce tuż za pierwszą trzydziestką, a w Oberhofie był 38.

Turniej Czterech Skoczni – 6. miejsce

Tydzień po zakończeniu TCS odbyły się konkursy w Engelbergu, w których Ahonen zajął 37. oraz 20. miejsce. Później uczestniczył w konkursach w Sapporo, gdzie był piętnasty i szesnasty. 27 i 28 stycznia 1996 zawody pucharowe gościły na Wielkiej Krokwi, gdzie zajmował miejsca 17. i 19.

Mistrzostwa świata w lotach – 2. miejsce

  • Mistrzostwa świata w lotach w 1996 odbyły się na skoczni Kulm w Tauplitz. Ahonen prowadził po pierwszym dniu rywalizacji, jednak ostatecznie przegrał z Andreasem Goldbergerem. Wówczas mistrzostwa świata w lotach były podzielone na dwa konkursy indywidualne zaliczane do Pucharu Świata. Pierwszego dnia Ahonen był najlepszy, natomiast drugiego był trzeci. Za występy te Fin otrzymał 160 punktów do klasyfikacji PŚ[24].

Tydzień później odbyły się dwa konkursy w Iron Mountain. Ahonen był tam czwarty i dziewiąty. Zawody w Kuopio ukończył na piątym miejscu, natomiast w Lahti na 7. i 14. W zawodach na skoczni Čerťák zajął 10. miejsce. W Falun był osiemnasty, natomiast w Oslo był drugi (przegrał tylko z Adamem Małyszem). Podobnie jak przed rokiem ukończył sezon na trzecim miejscu z dorobkiem 1054 punktów[19].

1996/1997

Letnie Grand Prix – 5. miejsce

  • 18 sierpnia 1996 w Trondheim był dziesiąty. Szóste miejsce zajął trzy dni później w Oberhofie. Piąty był w Hinterzarten, a piętnasty w Predazzo. 1 września w Stams zajął 9. pozycję. Pozwoliło mu to zająć piątą lokatę w klasyfikacji końcowej LGP[29].
Janne Ahonen podczas konkursu LGP w Klingenthal w 2007 roku

Puchar Świata – 8. miejsce

W pierwszych konkursach nowego sezonu Ahonen nie zdobył punktów Pucharu Świata, zajął bowiem 48. oraz 34. miejsce w zawodach otwarcia w Lillehammer. W Ruce był 23. i 5., w Harrachovie 9. i 12.

Turniej Czterech Skoczni – 18. miejsce

  • Spośród czterech konkursów turnieju, Ahonen dwukrotnie nie awansował do pierwszej trzydziestki (w Oberstdorfie i Innsbrucku). W Garmisch-Partenkirchen był czternasty, a w Bischofshofen był piąty i stracił do podium 11,6 pkt. Cały turniej ukończył na 18. miejscu[30].

11 i 12 stycznia 1997 wystartował w konkursach na Gross-Titlis-Schanze w Engelbergu, gdzie uplasował się na ósmym i drugim miejscu. W japońskich konkursach w Sapporo i Hakubie zajmował piąte i dwukrotnie szóste lokaty. Konkursy w Willingen ukończył na 7. i 10. miejscu. Na Kulm był piąty i czwarty.

Mistrzostwa świata – 1. i 8. miejsce

  • 22 lutego 1997 na skoczni Granåsen w Trondheim Ahonen zdobył swój pierwszy indywidualny tytuł mistrza świata seniorów. Pokonał o 5 punktów drugiego Haradę oraz o 6,5 trzeciego Goldbergera. 27 lutego odbył się konkurs drużynowy, w którym bezkonkurencyjna była reprezentacja Finlandii w składzie z Janne Ahonenem. W drugim konkursie indywidualnym na obiekcie Granåsen (na którym 2 dni wcześniej miała miejsce rywalizacja drużynowa) zajął ósme miejsce, przegrywając ze zwycięzcą konkursu o ponad 20 punktów[17].

Turniej Nordycki – 4. miejsce

  • Do końca sezonu nie udało mu się stanąć na podium Pucharu Świata. W Lahti był siódmy, w Kuopio szósty, w Falun piętnasty, a w Oslo szósty. Dało mu to czwarte miejsce w klasyfikacji Turnieju Nordyckiego, który wtedy rozegrano po raz pierwszy[31].

Loty na największej skoczni świata w Planicy przyniosły mu ósme oraz dwudzieste drugie miejsce. W ciągu całego sezonu 1996/1997 zgromadził 734 pkt, co dało mu ósme miejsce w klasyfikacji końcowej[19].

1997/1998

Puchar Świata – 9. miejsce

W pierwszych konkursach sezonu, które odbyły się w Lillehammer, zajął 24. i 34. miejsce. W Predazzo i Villach zajmował miejsca w drugiej dziesiątce. W pierwszym z konkursów w Engelbergu był trzeci, natomiast w drugim był siódmy.

Turniej Czterech Skoczni – 3. miejsce

  • W niemieckich konkursach Janne Ahonen zajmował 12. i 4. miejsce. W austriackich zawodach dwukrotnie stanął na najniższym stopniu podium. Lokaty zajęte w tych konkursach dały mu po raz drugi w karierze miejsce na podium Turnieju Czterech Skoczni – ponownie trzecie[32].

Siódmą lokatę wywalczył w konkursie w Ramsau. 17 i 18 stycznia 1998 konkursy Pucharu Świata odbyły się w Zakopanem. Fin wywalczył tam drugie oraz szóste miejsce.

Mistrzostwa świata w lotach – 8. miejsce

  • Ahonen zajął ósme miejsce w walce o tytuł mistrzowski na skoczni mamuciej w Oberstdorfie. Przegrał tam z siedmioma zawodnikami (z Funakim, Hannawaldem, Thomą, Stensrudem, Ottesenem, Peterką i Brendenem). Podobnie jak przed dwoma laty mistrzostwa świata w lotach były podzielone na dwa konkursy indywidualne zaliczane do Pucharu Świata. Pierwszego dnia Ahonen był ósmy, drugiego dziesiąty. Za występy te zdobył 58 punktów do klasyfikacji PŚ 1997/98[24].

5 lutego 1998 odbyły się indywidualne zawody Pucharu Świata na skoczni w Sapporo, Ahonen zajął tam trzecie miejsce.

Igrzyska olimpijskie – 4. i 37. miejsce

  • 8 lutego odbył się konkurs drużynowy w ramach igrzysk olimpijskich w Nagano na skoczni dużej w Hakubie. Finlandia zajęła piąte miejsce w składzie: Nikkola, Laitinen, Ahonen i Soininen. Indywidualna rywalizacja o medale olimpijskie rozpoczęła się 11 lutego na skoczni K-90. Ahonen zajął czwarte miejsce, przegrywając brązowy medal o zaledwie punkt. Do złotego medalisty, swojego rodaka Jani Soininena stracił tylko 3 punkty. Drugi konkurs był dla Ahonena nieudany – 37. miejsce po skoku na odległość 106 m[22].

Pierwsze zawody po igrzyskach odbyły się w norweskim Vikersund na skoczni mamuciej. Ahonen uplasował się tam odpowiednio na 18. i 11. miejscu. Zawody w Kuopio zakończyły się dla niego dwunastym miejscem, natomiast 7 marca 1998 w Lahti odniósł swoje piąte zwycięstwo w zawodach o Puchar Świata.

Turniej Nordycki – 9. miejsce

  • Konkursy zaliczane do Turnieju Nordyckiego odbyły się w Lahti, Falun, Trondheim oraz Oslo. Fin zajmował w nich odpowiednio 11., 18., 22. oraz 13. miejsca[33]. W klasyfikacji generalnej turnieju zajął dziewiąte miejsce.

W konkursach na mamuciej skoczni w Planicy Janne Ahonen nie wystąpił. W klasyfikacji generalnej zajął miejsce dziewiąte, zdobywając 836 punktów (o 417 mniej niż zdobywca kryształowej kuli Primož Peterka)[19].

1998/1999

Letnie Grand Prix – 4. miejsce

  • Pierwszy konkurs LGP 1998 w Stams ukończył na miejscu czwartym. W kolejnych trzech konkursach zajmował drugie miejsca (w Predazzo, Courchevel, Hinterzarten). W konkursach, które odbyły się w Japonii nie wziął udziału. 290 punktów, które zdobył dały mu czwarte miejsce w klasyfikacji generalnej LGP[34].

Puchar Świata – 2. miejsce

Sezon rozpoczął od trzech drugich miejsc (w Lillehammer i pierwszym konkursie w Chamonix). Kolejny konkurs zakończył się jego triumfem. Konkursy w Predazzo i Oberhofie ukończył tuż poza pierwszą szóstką. Wygrał dwa konkursy w Harrachovie i został liderem klasyfikacji generalnej Pucharu Świata.

Turniej Czterech Skoczni – 1. miejsce

  • 29 grudnia 1998 na Schattenbergschanze wywalczył piątą lokatę. W kolejnych trzech konkursach zajmował drugie miejsca. Mimo że nie wygrał żadnych zawodów, uzyskał najwyższą łączną notę ze wszystkich startujących i po raz pierwszy w karierze wygrał Turniej Czterech Skoczni[35].

Po TCS Ahonen powiększył przewagę w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata nad drugim Martinem Schmittem. W Engelbergu był pierwszy i czwarty, w Zakopanem był drugi i pierwszy. W Sapporo był ósmy i siódmy, w Willingen szósty i czternasty. W Harrachovie na dużej skoczni odniósł zwycięstwo (ostatnie w sezonie).

Mistrzostwa świata – 4. miejsce

  • Janne Ahonen podczas mistrzostw świata w 1999 zajął trzykrotnie czwarte miejsce. 20 lutego 1999 na skoczni im. Paula Ausserleitnera w Bischofshofen razem z drużyną, następnego dnia na tej samej skoczni indywidualnie (był za Schmittem, Hannawaldem i Miyahirą) oraz 26 lutego na skoczni w Ramsau o punkcie konstrukcyjnym K-90 w konkursie indywidualnym (był za japończykami Funakim, Miyahirą i Haradą)[17][36].

Turniej Nordycki – 5. miejsce

  • Na skoczni Puijo był 18. W Lahti był czwarty, a w Trondheim 31. W Falun był ósmy, w Oslo piąty. Do Turnieju zaliczały się trzy konkursy (Lahti, Falun, Oslo). Suma łączna not za te trzy konkursy dała mu piąte miejsce. Fin pojechał do Planicy z żółtą koszulką lidera PŚ, którą utrzymywał prawie od początku sezonu, jednak jego przewaga na Schmittem była niewielka[37].

W Planicy odbyły się trzy konkursy. Już po pierwszym, w którym Ahonen uplasował się na piątym miejscu, został wyprzedzony w klasyfikacji generalnej przez Martina Schmitta. W kolejnych zawodach był ósmy i dziewiąty, co nie pozwoliło mu odzyskać prowadzenia w PŚ. W klasyfikacji generalnej zajął drugie miejsce z dorobkiem 1695 pkt[19].

1999/2000

Letnie Grand Prix – 4. miejsce

  • 7 sierpnia 1999 na skoczni K-95 w Hinterzarten Ahonen stanął na drugim stopniu podium. W Courchevel był czwarty. Piąty był podczas zawodów w Stams. Na Okurayamie w Sapporo był drugi, natomiast w Hakubie – siódmy. W klasyfikacji łącznej zajął trzecie miejsce z dorobkiem 291 pkt. Przegrał ze Svenem Hannawaldem i Andreasem Goldbergerem[38].

Puchar Świata – 3. miejsce

W pierwszych zawodach w Kuopio zajął 37. i 66. miejsce. Tydzień później w Predazzo był 10., ale w kolejnym konkursie był znowu poza trzydziestką (33.). Później zwyciężył w Villach i zajął dwa drugie miejsca w Zakopanem.

Turniej Czterech Skoczni – 2. miejsce

  • Fin zajmował miejsca odpowiednio: 6., 3., 3., 2., które dały mu drugie miejsce w klasyfikacji ogólnej. Przegrał tylko z Andreasem Widhölzlem[39].

Tradycyjnie od czterech lat stanął na podium w Engelbergu (był drugi i trzeci). W konkursach w Sapporo zajmował miejsca: szóste i drugie, natomiast w Hakubie czwarte. W Willingen znowu był wśród trzech najlepszych – był drugi i trzeci.

Mistrzostwa świata w lotach – 3. miejsce

  • W lutym 2000 odbyły się mistrzostwa świata w lotach na skoczni Vikersundbakken w Vikersund. Ahonen zdobył tam brązowy medal, przegrywając ze zwycięzcą Svenem Hannawaldem o 52,7 pkt[24].

W konkursach w Iron Mountain (26 i 27 lutego 2000) uplasował się na 19. i 9. miejscu. We wszystkich kolejnych zawodach do zakończenia sezonu stawał na podium.

Turniej Nordycki – 2. miejsce

  • W Lahti był pierwszy i drugi, w Trondheim i Oslo trzeci. Dobre występy pozwoliły mu po raz pierwszy w karierze stanąć na podium klasyfikacji końcowej Turnieju Skandynawskiego[40].

19 marca 2000 odbył się konkurs na największej skoczni świata. Ahonen zajął tam drugie miejsce. W klasyfikacji generalnej zajął miejsce trzecie, przegrał tylko z Martinem Schmittem i Andreasem Widhölzlem. Zdobył 1437 punktów[19].

2000/2001

Letnie Grand Prix – 1. miejsce

  • Podczas LGP 2000 Ahonen wygrał pięć z ośmiu konkursów, w dwóch był drugi, w jednym był piąty. Łącznie zdobył 705 punktów i zwyciężył w klasyfikacji generalnej[41].

Puchar Świata – 5. miejsce

W pierwszych trzech konkursach sezonu, które odbyły się w Kuopio, Ahonen zajął 17., 4., i 2. miejsce.

Turniej Czterech Skoczni – 2. miejsce

  • Na skoczni w Oberstdorfie zajął dziewiąte miejsce, w Ga-Pa był czwarty. W Innsbrucku i Bischofshofen był drugi, przegrał tylko z Adamem Małyszem. W klasyfikacji końcowej turnieju stracił do Polaka 104,4 pkt. Jest to największa w historii różnica między pierwszym a drugim zawodnikiem Turnieju Czterech Skoczni[42].

Loty w Harrachovie ukończył na piątym oraz na drugim miejscu. W zawodach próby przedolimpijskiej w Park City zajął piątą lokatę. W konkursach w Japonii zajmował miejsca pod koniec pierwszej dziesiątki. W Willingen nie wystartował.

Mistrzostwa świata – 3. i 6. miejsce

  • Na skoczni K-116 Ahonen wywalczył brązowy medal, przegrał tylko z Martinem Schmittem i Adamem Małyszem. Na skoczni K-90 zajął szóste miejsce. W obu konkursach drużynowych Finlandia wywalczyła srebro[17].

Po mistrzostwach świata odbyły się loty na mamuciej skoczni w Oberstdorfie. Ahonen zajął tam 10. oraz 46. miejsce.

Turniej Nordycki – 36. miejsce

  • Następnie wystąpił tylko w jednym z trzech konkursów turnieju (w Falun). Zajął tam 19. miejsce. Do końca sezonu już nie wystartował[43].

W generalnej klasyfikacji Pucharu Świata był piąty z dorobkiem 686 pkt[19].

2001/2002

Letnie Grand Prix – 16. miejsce

  • 11 i 12 sierpnia 2001 na Adlerschanze w Hinterzarten zajął odpowiednio 24. i 6. miejsce. W Courchevel był trzeci, a w Stams 19. W Hakubie i Sapporo nie wystąpił. Zdobył 119 pkt. do klasyfikacji generalnej[41].

Puchar Świata – 15. miejsce

W Kuopio, w pierwszym konkursie sezonu 2001/2002 zajął 33. lokatę. W drugim konkursie w Kuopio oraz w zawodach w Titisee-Neustadt nie wystartował. Wystąpił dopiero w Villach, gdzie był dziewiętnasty. Konkursy w Engelbergu ukończył na 18. oraz na 11. miejscu. Nie wystartował w konkursach we Predazzo.

Turniej Czterech Skoczni – 26. miejsce

  • W pierwszym konkursie 50. Turnieju Czterech Skoczni w Oberstdorfie Ahonen zajął 12. miejsce, w Garmisch-Partenkirchen był szesnasty. Do konkursu w Innsbrucku nie zdołał się zakwalifikować[44]. W Bischofshofen został sklasyfikowany na 16. miejscu[45].

W Willingen zajął ósme miejsce. Podczas pierwszych konkursów na nowo przebudowanej Wielkiej Krokwi w Zakopanem uplasował się na 34. oraz na 14. miejscu. W japońskich konkursach nie wystąpił.

Igrzyska olimpijskie – 4. i 9. miejsce

  • 10 lutego 2002 w pierwszym indywidualnym konkursie igrzysk olimpijskich w Salt Lake City na skoczni K-90 Janne Ahonen znalazł się tuż za podium. Do zwycięzcy Simona Ammanna stracił 7,5 pkt, natomiast do medalu zabrakło mu 1,5 pkt. 13 lutego odbył się drugi indywidualny konkurs, tym razem na skoczni K-120. Ahonen był dziewiąty, a do zwycięzcy stracił prawie 40 pkt. 18 lutego odbył się konkurs drużynowy, w którym Finlandia zdobyła srebrny medal, przegrywając najmniejszą możliwą różnicą – 0,1 pkt z Niemcami[22].

Turniej Nordycki – 5. miejsce

  • 1 marca 2002 w Lahti Ahonen zajął miejsce czwarte. 13 marca w Falun stanął po raz pierwszy w sezonie na podium (wspólnie ze Svenem Hannawaldem). Zawody w Trondheim ukończył na 5. pozycji, natomiast w Oslo na czwartej. W klasyfikacji końcowej Turnieju był piąty[46].

Mistrzostwa świata w lotach – 24. miejsce

  • 9 marca 2002 odbyły się zawody o mistrzostwo świata w lotach. Ahonen zajął 24. miejsce, a do zwycięzcy Svena Hannawalda stracił 126,0 pkt[24].

Konkurs drużynowy, który odbył się w Planicy wygrali Finowie. Konkurs indywidualny zaplanowany na 24 marca 2002 został odwołany[47]. Ahonen zajął piętnaste miejsce w klasyfikacji generalnej PŚ. Zdobył 356 pkt[19].

2002/2003

Letnie Grand Prix – 3. miejsce

  • Rozpoczęcie współpracy z trenerem Tommim Nikunenem zaowocowało dobrymi startami Ahonena latem 2002. Trzy razy stanął na podium, we wszystkich konkursach zajmował miejsca wśród dziesięciu najlepszych. Zdobył 329 punktów i był trzeci, przegrał tylko z Andreasem Widhölzlem i Clintem Jonesem[41].

Puchar Świata – 4. miejsce

Janne Ahonen podczas PŚ w Zakopanem w 2003

Janne Ahonen rozpoczął sezon od dwóch miejsc na podium w Ruce, zajął kolejno trzecie i drugie miejsce. W Trondheim był dziewiąty i czwarty. Jego występy w Titisee-Neustadt to czwarta i dziesiąta lokata. W Engelbergu 21 grudnia 2002 wygrał pierwsze zawody PŚ po ponad 2,5-rocznej przerwie. Dzień później był ósmy.

Turniej Czterech Skoczni – 1. miejsce

  • W pierwszym konkursie turnieju był trzeci. Konkurs w Garmisch-Partenkirchen ukończył na piątej pozycji, po upadku na 129 metrze[48]. Na Bergisel odniósł drugie w sezonie (i piętnaste w karierze) zwycięstwo. W Bischofshofen był czwarty, ale nie przeszkodziło mu to w odniesieniu drugiego karierze zwycięstwa w Turnieju Czterech Skoczni. Pokonał drugiego Svena Hannawalda o 23,6 punktu[49].

Konkurs w Libercu był pierwszym w sezonie dla Fina, w którym wystartował lider klasyfikacji generalnej Pucharu Świata. Zawody te skończyły się dla niego szóstym miejscem. 18 stycznia 2003 w Zakopanem po raz pierwszy w sezonie zajął miejsce poza pierwszą dziesiątką – był dwudziesty. Dzień później był szósty. W japońskich konkursach w Hakubie i Sapporo zajmował miejsca: 6., 8. i 11. Na skoczni mamuciej w Tauplitz zajmował lokaty: 17. i 5. W niemieckim Willingen udało mu się zająć dziewiąte miejsce (stracił prowadzenie w Pucharze Świata na rzecz Hannawalda). Dzień później na tej samej skoczni był dwudziesty.

Mistrzostwa świata – 35. miejsce

  • Podczas mistrzostw świata w Predazzo w konkursie na K-120 zajął 35. miejsce po upadku na odjeździe. W konkursie na skoczni K-95 nie wystartował. W konkursie drużynowym Finlandia z Ahonenen w składzie zdobyła złoty medal[17].

Turniej Nordycki – 17. miejsce

  • 9 marca 2003 w Oslo wywalczył 19. miejsce. W Lahti był siedemnasty i dziewiętnasty. Dało mu to 17. lokatę w klasyfikacji Turnieju Nordyckiego[50].

22 marca 2003 podczas zawodów w Planicy Ahonen po raz pierwszy w sezonie nie zmieścił się w pierwszej trzydziestce zawodów o Puchar Świata. Był 35. W ostatnich zawodach sezonu był 17. 1016 punktów dało mu czwartą lokatę w klasyfikacji generalnej, do podium zabrakło mu zaledwie 12 punktów[19].

2003/2004

Letnie Grand Prix – 18. miejsce

  • Fin uczestniczył we wszystkich konkursach cyklu. W Hinterzarten zajął 14. miejsce, w Courchevel był dwunasty, w Predazzo miał czternasty rezultat, a w Innsbrucku był 33. 58 punktów, które zdobył w LGP 2003, dały mu 18. miejsce w klasyfikacji końcowej[41].

Puchar Świata – 1. miejsce

Pierwsze zawody sezonu, które odbyły się w Ruce Ahonen ukończył na 23. miejscu. Po pierwszej serii był drugi, jednak w drugiej serii skakał w bardzo niekorzystnych warunkach atmosferycznych i spadł na 23. miejsce. W drugim konkursie zajął miejsce szóste. W kolejnych trzech konkursach stawał na podium. W Trondheim był drugi, w Neustadt był trzeci, a w Engelbergu drugi.

Turniej Czterech Skoczni – 5. miejsce

10 i 11 stycznia 2004 wygrał dwa konkursy Libercu i objął prowadzenie w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata. Konkursy, które odbyły się w Zakopanem, ukończył na 6. i na 12. miejscu. 23 stycznia zajął drugie miejsce w konkursie na olimpijskiej skoczni w Hakubie. Dzień później w Sapporo był ponownie drugi, w kolejnych zawodach był trzeci. 7 lutego odbył się konkurs na największej skoczni w Niemczech im. Heiniego Klopfera, w którym Ahonen był drugi, przegrał tylko z Roarem Ljøkelsøyem. W Willingen zwyciężył po raz trzeci w sezonie.

Mistrzostwa świata w lotach – 2. miejsce

  • 20 i 21 lutego 2004 Ahonen rywalizował o indywidualny tytuł mistrzowski na Letalnicy w Planicy. Skoki na odległości 190, 225, 216,5 oraz 201,5 metra pozwoliły mu zdobyć srebro. Przegrał o 18 punktów ze zwycięzcą Roarem Ljøkelsøyem. 22 lutego w konkursie drużynowym reprezentacja Finlandii stanęła na drugim stopniu podium, przegrywając tylko z Norwegami[24].

28 lutego odbył się konkurs na skoczni w Park City, na której 2 lata wcześniej odbyły się igrzyska olimpijskie. Ahonen podczas tych zawodów uplasował się na czternastej pozycji. Po tym konkursie miał w klasyfikacji generalnej 198 punktów przewagi nad drugim zawodnikiem.

Turniej Nordycki – 4. miejsce

  • Turniej w 2004 rozgrywany był w Lahti, Kuopio, Lillehammer i Oslo. We wszystkich konkursach Fin zajął lokaty w czołowej dziesiątce. Był kolejno: trzeci, czwarty, siódmy i ósmy. Suma not za skoki w tych konkursach dała mu czwarte miejsce[52]. Pod koniec sezonu dobrą formę prezentował jego rywal w walce o kryształową kulę Roar Ljøkelsøy, przez co przewaga w klasyfikacji PŚ malała. Norweg w czterech konkursach był kolejno dwukrotnie drugi i dwukrotnie pierwszy, co jednak nie pomogło wyprzedzić Ahonena w klasyfikacji PŚ.

Janne Ahonen po raz pierwszy w karierze zdobył kryształową kulę. Zdobył 1316 punktów, zaledwie o 10 więcej niż Roar Ljøkelsøy. Była to najmniejsza różnica pomiędzy pierwszym a drugim zawodnikiem w klasyfikacji Pucharu Świata od sezonu 1993/1994 (od kiedy to obowiązuje taka punktacja za konkurs PŚ[19]).

2004/2005

Letnie Grand Prix – 31. miejsce

  • Uczestniczył tylko w jednym konkursie latem. Było to w Innsbrucku, gdzie zajął szóstą lokatę[41].

Puchar Świata – 1. miejsce

Janne Ahonen zdominował pierwszą część sezonu 2004/2005. Wygrał pierwsze cztery konkursy z rzędu (dwa w Ruce i dwa w Trondheim). Pierwszym, któremu udało się pokonać Ahonena był Adam Małysz, a miało to miejsce 11 grudnia 2004 w Harrachovie, Fin zajął wtedy drugie miejsce. Jednak w kolejnych sześciu konkursach Ahonen ponownie wygrywał.

Janne Ahonen podczas konkursu PŚ w Zakopanem w 2008 roku

Turniej Czterech Skoczni – 1. miejsce

  • 29 grudnia 2004 wygrał pierwszy konkurs 53. Turnieju Czterech Skoczni z przewagą prawie dziesięciu punktów nad drugim zawodnikiem. W noworocznym konkursie w Garmisch-Partenkirchen Ahonen znowu zwyciężył – skoki na odległość 124 i 128 metrów były łącznie o 10 metrów dłuższe od skoków drugiego skoczka tych zawodów Thomasa Morgensterna, jednak z powodu niskich not za styl wygrał z przewagą tylko 6 punktów. W Innsbrucku ponownie wygrał, tym razem z przewagą 7 pkt. nad drugim w konkursie Adamem Małyszem. Finowi nie udało się powtórzyć wyczynu Hannawalda sprzed trzech lat, który jako jedyny wygrał wszystkie cztery konkursy turnieju. Przeszkodził mu w tym Martin Höllwarth, który był najlepszy w Bischofshofen (Ahonen w tym konkursie przegrał tylko z Austriakiem). Nie przeszkodziło mu to w trzecim w karierze zwycięstwie w całym turnieju, z przewagą prawie 50 pkt. nad Höllwarthem[53].

Wygrana, którą odniósł w Innsbrucku była szóstą z rzędu. W ten sposób ustanowił rekord w liczbie zwycięstw w konkursach Pucharu Świata z rzędu, który później został wyrównany przez Matti Hautamäkiego, Thomasa Morgensterna, Gregora Schlierenzauera i Ryōyū Kobayashiego[54][55][56][57]. 9 stycznia odbyły się zawody w Willingen, Ahonen ponownie był najlepszy. W drugiej serii konkursu pobił rekord skoczni. W zawodach na skoczni Kulm nie wystartował z powodu choroby[58]. W pełni sił powrócił na konkursy w Titisee-Neustadt. W pierwszym z nich zwyciężył, ustanawiając rekord dwunastu zwycięstw w sezonie[59], natomiast w drugim po raz pierwszy w całym sezonie nie stanął na podium – był siódmy. 29 i 30 stycznia zajął czwarte i drugie miejsce na Wielkiej Krokwi w Zakopanem. Po zawodach w Zakopanem ponownie zachorował na grypę, przez co nie wystartował w konkursach w Sapporo oraz w próbie przedolimpijskiej w Pragelato.

Mistrzostwa świata – 1. i 3. miejsce

  • 19 lutego 2005 Ahonen zdobył brązowy medal na skoczni K-90, przegrał tylko z Rokiem Benkovičem i Jakubem Jandą. Dzień później w rywalizacji zespołowej nie zdobył medalu (był czwarty). 25 lutego na skoczni K-120 zdobył po raz drugi w karierze tytuł mistrza świata. Srebrnego medalistę Roara Ljøkelsøya wyprzedził o 6 pkt. Następnego dnia odbył się konkurs o drużynowy tytuł mistrzowski – Finlandia zajęła w nim drugie miejsce[17].
Janne Ahonen zdobywca Pucharu Świata w sezonie 2004/2005 – Zakopane 2005

Turniej Nordycki – 5. miejsce

  • W konkursach Skandynawskich Fin nie stanął ani raz na podium. W Lahti zajął czwarte miejsce, na skoczni w Kuopio był dwunasty, zawody w Lillehammer ukończył na czwartym miejscu, natomiast na skoczni w Oslo był osiemnasty. Turniej Nordycki ukończył na piątej pozycji z notą 1011,1 pkt., a do zwycięzcy turnieju Matti Hautamäkiego stracił 91,9 pkt[60].

19 marca 2005 w Planicy odbył się przedostatni konkurs sezonu. Ahonen był tam siedemnasty, mimo że po pierwszej serii był dopiero trzydziesty po zakończonym upadkiem skoku na odległość 215 m. 20 marca w pierwszej konkursowej serii ustanowił swój rekord życiowy i rekord swojego kraju w długości skoku (233,5 m.), natomiast w drugiej oddał najdłuższy skok w historii – 240 metrów, który jednak zakończył się upadkiem[61]. Oddał najdłuższe skoki obu serii, ale z powodu upadku zajął 6. miejsce.

Ahonen zdobył w ciągu 28 konkursów sezonu, spośród których startował w 23, 1715 punktów i po raz drugi z rzędu odebrał kryształową kulę za Puchar Świata[19].

2005/2006

Letnie Grand Prix – 25. miejsce

  • Fin wystąpił tylko w konkursie inaugurującym letnie starty w Hinterzarten. Zajął tam drugie miejsce, dzięki czemu zdobył 80 pkt. do generalnej klasyfikacji. Ostatecznie dało mu to 25. miejsce[41].

Puchar Świata – 2. miejsce

26 listopada 2005 odbyły się dwa konkursy w Ruce, gdzie Ahonen zajmował drugie miejsca. Zdobył łącznie 160 pkt. i na następne zawody pojechał jako lider Pucharu Świata ex aequo z Robertem Kranjcem[62]. Konkursy zaplanowane na 3 i 4 grudnia zostały przeniesione z Trondheim do Lillehammer. Zajął w nich piąte i szóste miejsce. Konkursy na dużej skoczni w Harrachovie ukończył dwukrotnie na podium, był trzeci oraz drugi. 18 grudnia konkurs w Engelbergu ukończył na czwartym miejscu.

Turniej Czterech Skoczni – 1. miejsce

  • Fin po konkursie w Oberstdorfie objął prowadzenie w Turnieju Czterech Skoczni. Pierwszego dnia 2006 na skoczni w Garmisch-Partenkirchen przegrał tylko z Jakubem Jandą. W Innsbrucku był szósty i spadł na drugie miejsce TCS. Jednak wygrana w Bischofshofen sprawiła, że odrobił stratę do Jandy i uzyskał tę samą notę (1081,5 pkt.) po czterech konkursach, co Czech. Po raz pierwszy w historii Turniej Czterech Skoczni miał dwóch zwycięzców[63]. Ahonen wygrywając po raz czwarty Turniej Czterech Skoczni wyrównał osiągnięcie Jensa Weißfloga[64].

Mistrzostwa świata w lotach – 8. miejsce

  • Nota 715,8 pkt. pozwoliła Finowi na uzyskanie ósmego miejsca w indywidualnych mistrzostwach świata w lotach na skoczni Kulm w Tauplitz. Do zwycięzcy stracił 72,8 pkt. W żadnej z prób nie osiągnął dwustu metrów. W konkursie drużynowym Ahonen zdobył srebrny medal razem z kolegami z drużyny (Tami Kiuru, Janne Happonen, Matti Hautamäki)[24].

Podobnie jak większość zawodników ze światowej czołówki z powodu zbliżających się igrzysk, Ahonen nie wziął udziału w konkursach zaliczanych do klasyfikacji PŚ w Sapporo. 28 i 29 stycznia 2006 w Zakopanem był trzeci i drugi. W Willingen był szósty.

Igrzyska olimpijskie – 6. i 9. miejsce

  • Dla Janne Ahonena były to czwarte w karierze igrzyska. Nie udało mu się zdobyć medalu na skoczni K-95. Skoczył 103,5 oraz 100 metrów, konkurs ukończył na szóstym miejscu, mimo że na półmetku był drugi. Na skoczni dużej został sklasyfikowany na dziewiątej pozycji, po skokach na odległość 123,5 i 128,5 m. W konkursie drużynowym zdobył srebrny medal. Finlandia przegrała z Austrią o 7,4 pkt[22].

Turniej Nordycki – 24. miejsce

  • W pierwszym konkursie na skoczni w Lahti zajął 20. miejsce. W drugim konkursie turnieju, w Kuopio nie wystartował[65]. W norweskich konkursach (Lillehammer i Oslo) był 25. i 12. W klasyfikacji generalnej Turnieju Nordyckiego zajął 24. miejsce[66].

18 marca 2006 w Planicy oddał skoki na odległości 209 i 212,5 m. Dały mu one jedenaste miejsce. W ostatnich zawodach sezonu 2005/2006 uplasował się na ostatnim miejscu w pierwszej dziesiątce, po skokach na odległość 204 i 217,5 m. Nie udało mu się odnieść trzeciego zwycięstwa w klasyfikacji generalnej z rzędu. Wywalczył drugie miejsce z dorobkiem 1024 pkt., przegrał z Jakubem Jandą o 127 pkt[19].

2006/2007

Letnie Grand Prix – 31. miejsce

  • Ahonen brał udział tylko w dwóch ostatnich konkursach LGP w 2006. Miało to miejsce w Klingenthal, gdzie był jedenasty i w Oberhofie, gdzie był trzeci[41].

Puchar Świata – 8. miejsce

Pierwszy konkurs sezonu w Ruce Ahonen ukończył na 55. miejscu. Podobnie jak przed rokiem konkursy z Trondheim zostały przeniesione do Lillehammer i Fin zajął tam 6. i 7. miejsce. W Engelbergu zajął 21. i 14. pozycję.

Turniej Czterech Skoczni – 8. miejsce

  • 30 grudnia 2006 w konkursie inaugurującym 55. Turniej Czterech Skoczni uplasował się na miejscu siódmym. Składające się z jednej serii zawody w Garmisch-Partenkirchen ukończył na 16. pozycji. Na Bergisel zajął piąte miejsce. W Bischofshofen był jedenasty. W klasyfikacji generalnej TCS zajął 8. miejsce[67].

13 stycznia 2007 konkurs na mamuciej skoczni w Vikersund zakończył tuż za podium – na miejscu czwartym. Tydzień później w jednoseryjnym konkursie w Zakopanem zajął 25. lokatę. 27 i 28 stycznia odbyły się konkursy na Schattenbergschanze w Oberstdorfie. Fin zajął w nich dwukrotnie ósme miejsce. Aby lepiej przygotować się do zbliżających się mistrzostw świata, nie wystartował w konkursach w Neustadt, Klingenthal oraz w Willingen.

Mistrzostwa świata – 6. i 14. miejsce

Turniej Nordycki – 4. miejsce

  • Konkursy w Kuopio i w Lahti ukończył na ósmych miejscach. W konkursach w Oslo był dwukrotnie dziesiąty. Ostatecznie turniej ukończył na czwartym miejscu. Przegrał z Adamem Małyszem, Andreasem Koflerem i Simonem Ammannem[68].

W dniach 23–25 marca 2007 odbyły się trzy indywidualne konkursy PŚ w Planicy. Ahonen zajął w nich 7., 9. i 17. miejsce. Zdobył 539 punktów do klasyfikacji generalnej Pucharu Świata, co dało mu ósme miejsce. Ani raz nie stanął na podium, co ostatnio zdarzyło mu się 14 lat wcześniej w debiutanckim sezonie 1992/1993[19].

2007/2008

Letnie Grand Prix – 26. miejsce

  • Fin wystąpił w czterech pierwszych konkursach Letniego Grand Prix. Zajął w nich miejsca: 10., 10., 8. i 36. W klasyfikacji generalnej LGP 2007 zajął 26. miejsce, natomiast w Turnieju Czterech Narodów zajął 13. lokatę[41].

Puchar Świata – 3. miejsce

1 grudnia 2007 w Ruce zajął czternaste miejsce. Rywalizację w konkursach w Trondheim ukończył na czwartym oraz siódmym miejscu. Na normalnej skoczni w Villach po raz pierwszy od prawie dwóch lat stanął na podium Pucharu Świata, zajął drugie i trzecie miejsce. W zawodach na Gross-Titlis-Schanze uplasował się na 16. i 15. miejscu.

Turniej Czterech Skoczni – 1. miejsce

  • 30 grudnia 2007 zajął trzecie miejsce. 1 stycznia 2008 na nowo wybudowanej Große Olympiaschanze był drugi, przegrywając tylko z Gregorem Schlierenzauerem. W konkursie tym po raz setny stanął na podium zawodów o Puchar Świata. Trzeci konkurs turnieju wyjątkowo nie odbył się w Innsbrucku[69], lecz został przeniesiony do Bischofshofen. Oba konkursy na skoczni im. Paula Ausserleitnera zakończyły się zwycięstwem Ahonena i piątym zwycięstwem w całym Turnieju Czterech Skoczni[70].

W zawodach, które 12 stycznia 2008 odbyły się w Predazzo Fin był piąty. Dzień później zajął czwartą pozycję. 20 stycznia na mamucie w Harrachovie odniósł swoją 35. wygraną w Pucharze Świata. W Zakopanem był trzynasty i szesnasty. 8 i 9 lutego na skoczni Ještěd w Libercu zajął odpowiednio 4. i 5. miejsce. W Willingen udało mu się wskoczyć na 9. miejsce.

Mistrzostwa świata w lotach – 3. miejsce

  • 22 i 23 lutego 2008 zostały rozegrane mistrzostwa świata na skoczni mamuciej w Oberstdorfie. Ahonen skakał równo: 210,5, 206,5, 209,0 i 208,5 metra. Za skoki te uzyskał notę łączną 811,9 pkt. Po raz czwarty w karierze zdobył indywidualnie medal na MŚwL. Przegrał tylko z Gregorem Schlierenzauerem oraz Martinem Kochem. Drużynowo zdobył srebrny srebrny[24].

Turniej Nordycki – 4. miejsce

  • Pierwszy konkurs odbył się w Kuopio zamiast w Lahti i Ahonen zajął tam dziewiątą lokatę. 4 marca również w Kuopio odniósł czwarte zwycięstwo w sezonie, dzięki skokom 122,5 i 126 m. W zawodach na skoczni Lysgårdsbakken w Lillehammer był czwarty. Na Holmenkollbakken w Oslo był czternasty. Rywalizację w Turnieju Nordyckim podobnie jak przed rokiem ukończył tuż za podium[71].

14 marca 2008 w Planicy po raz sto piąty w karierze stanął na podium PŚ. Zajął drugie miejsce po skokach 212,5 i 221,5 m. Przegrał wyłącznie z Gregorem Schlierenzauerem. Dzień później był piąty. Przez cały sezon zdobył 1291 punktów PŚ i zajął trzecie miejsce w klasyfikacji końcowej (po raz ósmy w karierze na podium). Przegrał o 503 pkt. z Thomasem Morgensternem i o 270 z Gregorem Schlierenzauerem[19].

26 marca 2008 ogłosił koniec swojej kariery narciarskiej. Oficjalnym powodem był brak motywacji oraz chęć odejścia ze sportu w chwale[72].

Konkurs pożegnalny

9 lipca 2008 w Lahti odbył się pożegnalny konkurs z udziałem Janne Ahonena. Na liście zaproszonych znaleźli się:

Skoczkowie

Sędziowie

Ahonen wygrał, na drugim miejscu uplasował się Adam Małysz, a trzeci był Georg Späth[73]. Po skoku Ahonena skoczkowie utworzyli dla niego szpaler z nart, pod którym przejechał.

8 marca 2009 ogłosił, iż zamierza powrócić do skakania. Zapowiedział, że jego głównym celem jest zdobycie złotego medalu zimowych igrzysk olimpijskich w Vancouver[74]. Do rywalizacji powrócił w listopadzie 2009. Występ na igrzyskach skończył się niepowodzeniem – zarówno Ahonen, jak i reprezentacja Finlandii nie zdobyła żadnego medalu w konkursach skoków.

2009/2010

Puchar Świata – 11. miejsce

Po ponad półtorarocznej przerwie Ahonen powrócił do skakania w Pucharze Świata 28 listopada 2009 w konkursie w Ruce. Zajął tam 34. miejsce. 5 grudnia 2009 w Lillehammer zajął miejsce dziewiąte. Dzień później nie wystąpił z powodu choroby[75]. 18 grudnia w zawodach w Engelbergu zajął 16. miejsce. Dzień później na tej samej skoczni był trzynasty. W jednoseryjnym konkursie, który odbył się 20 grudnia, zamknął pierwszą dziesiątkę. Ahonen w drugiej serii został zdyskwalifikowany za nieprawidłowy kombinezon, jednak chwilę po jego skoku drugą serię odwołano, a za oficjalne wyniki przyjęto rezultaty serii pierwszej[76].

Turniej Czterech Skoczni – 2. miejsce

9 stycznia 2010 w zawodach na mamuciej skoczni Kulm Finowi udało się zająć 9. lokatę. Dzień później nie udało mu się wejść do pierwszej dziesiątki konkursu, był dwunasty. 16 i 17 stycznia nie wystartował w konkursach w japońskim Sapporo. 22 i 23 stycznia w Zakopanem dwukrotnie uplasował się na miejscach w czołowej dziesiątce, był odpowiednio siódmy i dziewiąty. 31 stycznia 2010 wziął udział w zawodach na mamuciej skoczni im. Heiniego Klopfera, w których po skokach na 190 i 190,5 m. zajął 11. pozycję. W klasyfikacji generalnej lotów narciarskich zajął 10. miejsce. Nie wystąpił w konkursach w Klingenthal oraz Willingen.

Igrzyska olimpijskie – 4. i 31. miejsce

Janne Ahonen pod skocznią w Whistler, luty 2010
  • Janne Ahonen w konkursie olimpijskim na skoczni normalnej (HS-106) po raz trzeci w karierze uplasował się na czwartej pozycji po skokach na odległość 102 i 104m. Przegrał z Simonem Ammannem, Adamem Małyszem oraz Gregorem Schlierenzauerem. W konkursie na dużej skoczni, który został rozegrany 20 lutego 2010, Fin skoczył 125 metrów, co dało mu 16. miejsce po pierwszej serii. Zrezygnował z udziału w serii finałowej z powodu urazu, którego doznał podczas upadku w serii próbnej[77]. Z tego samego powodu nie wystartował w rywalizacji zespołowej. Bez Ahonena w składzie Finlandia zajęła czwarte miejsce.

Turniej Nordycki – 51. miejsce

27. miejsce zajął w rywalizacji o Puchar Świata na skoczni w Lahti 7 marca 2010. Oddał skoki na odległość 115 i 113 metrów, za które uzyskał 212,9 pkt. W kolejnych konkursach turnieju nie wziął udziału, w związku z czym zajął 51. miejsce w klasyfikacji generalnej.

Mistrzostwa świata w lotach – 27. miejsce

Na mistrzostwach świata w lotach w Planicy, które odbyły się 19–20 marca 2010 Ahonen uplasował się na 27. pozycji. Pierwszego dnia oddawał skoki na odległość 182 i 189,5 m, natomiast drugiego dwukrotnie na 197 m. Zgromadził 701,1 pkt. i do zdobywcy złotego medalu Simona Ammanna stracił ponad 200 pkt. Nie wystartował on w konkursie drużynowym, w którym Finlandia zdobyła brązowy medal.

2010/2011

Puchar Świata – 44. miejsce

Janne Ahonen rozpoczął sezon od braku kwalifikacji do konkursu w Ruce, gdyż został zdyskwalifikowany po tym jak oddał swój skok po czasie. Ta kontrowersyjna dyskwalifikacja przyczyniła się zmian w przepisach polegających na tym, że zielone światło nie będzie oznaczało dla skoczka konieczności oddania skoku, a światło może zostać wyłączone, jeśli trener zauważy, że warunki atmosferyczne uniemożliwią oddanie skoku, a nowa możliwość startu zostanie wyznaczona przez jury.

Do konkursu w Kuopio zakwalifikował się skokiem na 111.0 m. W konkursie skoczył 112.5 m i zajął 35. miejsce. Nie wystąpił w konkursach w Lillehammer. W Engelbergu punktował dwukrotnie – raz zajął 24., następnie 34., po czym 20. pozycję. Po TCS następnymi zawodami w jakich brał udział były te w Zakopanem, gdzie zajął 35., 39. i 47. miejsce. Nie zakwalifikował się do zawodów w Vikersund.

5 marca ogłosił po raz drugi zakończenie kariery. 13 marca 2011 oddał ostatni skok przed przerwą w uprawianiu dyscypliny. W rodzinnym Lahti zajął 34. miejsce w konkursie, skacząc 117 m i zdobywając 109 punktów.

Najlepsze miejsce jakie zajął w sezonie to 5. podczas noworocznego konkursu Turnieju Czterech Skoczni w Ga-Pa. Ogółem wystartował w dwunastu konkursach, punktował w czterech, raz udało mu się znaleźć w pierwszej dziesiątce.

Turniej Czterech Skoczni – 24. miejsce

W pierwszym z konkursów 59. Turnieju Czterech Skoczni, w Oberstdorfie znalazł się w parze z Manuelem Fettnerem. Przegrał z nim rywalizację, skacząc 119,5 m, jednak zakwalifikował się do drugiej serii jako lucky loser. Tam skoczył 110,5 m i zajął 31. pozycję. W Garmisch-Partenkirchen został zestawiony w parę z Andreasem Wankiem. Rozegrana została tylko jedna seria, w trakcie której skoczył 134 m i zajął 5. miejsce. W Innsbrucku jego konkurentem był Anders Bardal, który skoczył 122 m i pokonał Ahonena, który oddał skok 118,5 m. Ahonen znalazł się na 31. miejscu. W Bischofshofen zakwalifikował się do drugiej serii jako lucky loser, gdyż pokonał go zestawiony z nim w parę Martin Schmitt. Ahonen zajął 20. miejsce przy skokach 121,5 m i 125,5 m. W klasyfikacji generalnej turnieju Ahonen zajął 24. miejsce.

Mistrzostwa świata – 20. i 30. miejsce

Janne Ahonen podczas pierwszego konkursu drużynowego na MŚ w Oslo, luty 2011
  • Na mistrzostwach świata w Oslo Fin zdobył 20. miejsce na skoczni K-95 Midtstubakken. W pierwszej serii skoczył 96.0 m i zajął 13. miejsce po pierwszej serii. W drugiej skoczył 94.0 m i zajął 20. miejsce.

Na skoczni K-120 Holmenkollbakken oddał skoki 121.0 m i 115.0 m zajmując 30. miejsce.

5 marca 2011 podjął kolejną decyzję o zakończeniu swojej kariery. Jako powód podawał, że treningi i życie pełne wyrzeczeń przychodzi mu z coraz większym trudem.

W styczniu 2013 w wywiadzie dla telewizji MTV3 zapowiedział kolejny powrót do skoków, uzasadniając go chęcią zdobycia medalu olimpijskiego w Soczi[78]. Do rywalizacji powrócił już latem 2013 startując w kilku konkursach Letniego Grand Prix.

2013/2014

Janne Ahonen pod skocznią w Wiśle, sierpień 2013

Przed sezonem letnim 2013 Ahonen ogłosił wznowienie kariery, co znalazło potwierdzenie w składzie reprezentacji Finlandii, gdzie znalazł się w kadrze A[79]. W pierwszych zawodach po wznowieniu kariery, które odbyły się w lipcu w ramach cyklu Finlandia Veikkaus Cup na obiekcie HS 100 w Rovaniemi, uplasował się na piątej pozycji, oddając skoki na 87,5 m i 93 m[80]. Następny konkurs tego cyklu rozegrano na dużym obiekcie w Ruce. Po pierwszej serii Ahonen prowadził, lądując na 136. metrze zeskoku. W drugiej oddał skok na 122,5 m i spadł na drugą pozycję, przegrywając z Laurim Asikainenem[81]. W ostatnim konkursie, na normalnej skoczni w Vuokatti odniósł zwycięstwo, po skokach na 99 m i 90,5 m, wyprzedzając Lauriego Asikainena o 11,5 pkt. Tym samym zapewnił sobie pierwszą lokatę w ostatecznej klasyfikacji generalnej krajowego cyklu[82].

W kwalifikacjach do otwierającego Letnie Grand Prix konkursu w Hinterzarten zajął trzecie miejsce i oddał najdłuższy skok – 106,5 m (tyle samo osiągnął Severin Freund, jednak był on wśród prekwalifikowanych zawodników)[83]. Dwa dni później, 28 lipca, w konkursie głównym uplasował się na siódmej pozycji. Po pierwszej serii, w której skoczył na 100 m był piętnasty, jednak skacząc półtora metra dalej w drugiej zapewnił sobie awans[84]. Dla Ahonena były to pierwsze punkty zdobyte w Letniej Grand Prix od 16 sierpnia 2007.

W październiku 2018 po raz trzeci ogłosił zakończenie sportowej kariery[85].

Miejsca w klasyfikacji poszczególnych turniejów

Turniej 2017 2016 2015 2014 2013 2012 2011 2010 2009 2008 2007 2006 2005 2004 2003 2002 2001 2000 1999 1998 1997 1996 1995 1994
Puchar Świata 50 58 31 44 11 3 8 2 1 1 4 15 5 3 2 9 8 3 3 10
Puchar Świata w lotach 36 46 48 10 1 7 10 22 2 16 X 6 2 6 11 7 2 5 12
Turniej Czterech Skoczni 23 24 2 1 8 1 1 5 1 26 2 2 1 3 18 6 3 16
Turniej Nordycki X X X X X X X 51 4 4 24 5 4 17 5 36 2 5 9 4 X X X
Letnie Grand Prix 74 19 26 31 25 31 18 3 16 1 3 4 5 5 12
Turniej Czterech Narodów X X X X X X X 60 13 X X X X X X X X X X X X

Igrzyska olimpijskie

Indywidualnie

1994 Norwegia Lillehammer 25. miejsce (K-120), 37. miejsce (K-90)[86]
1998 Japonia Nagano/Hakuba 4. miejsce (K-90), 37. miejsce (K-120)[87]
2002 Stany Zjednoczone Salt Lake City/Park City 4. miejsce (K-90), 9. miejsce (K-120)[88]
2006 Włochy Turyn/Pragelato 6. miejsce (K-95), 9. miejsce (K-125)[89]
2010 Kanada Vancouver/Whistler 4. miejsce (K-95), 31. miejsce (K-125)[90]
2014 Rosja Soczi/Krasnaja Polana 29. miejsce (K-95), 22. miejsce (K-125)
2018 Korea Południowa Pjongczang 40. miejsce (K-98), 27. miejsce (K-125)

Drużynowo

1994 Norwegia Lillehammer 5. miejsce[86]
1998 Japonia Nagano/Hakuba 5. miejsce[87]
2002 Stany Zjednoczone Salt Lake City/Park City srebrny medal[88]
2006 Włochy Turyn/Pragelato srebrny medal[89]
2014 Rosja Soczi/Krasnaja Polana 8. miejsce[c]
2018 Korea Południowa Pjongczang 8. miejsce[d]

Starty J. Ahonena na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Konkurs Skok 1 Skok 2 Nota Strata Zwycięzca
25. 20 lutego 1994 Norwegia Lillehammer Lysgårdsbakken K-120 [e] ind. 108,5 m 99,5 m 163,4 pkt 111,1 pkt Jens Weißflog
5. 23 lutego 1994 Norwegia Lillehammer Lysgårdsbakken K-120 druż.[f] 119,5 m 111,0 m 889,5 pkt (214,9 pkt) 80,6 pkt Niemcy
37. 25 lutego 1994 Norwegia Lillehammer Lysgårdsbakken K-90 ind. 88,0 m 73,0 m 186,0 pkt 96,0 pkt Espen Bredesen
4. 11 lutego 1998 Japonia Hakuba Olimpijska K-90 ind. 86,5 m 91,5 m 231,5 pkt 3,0 pkt Jani Soininen
37. 15 lutego 1998 Japonia Hakuba Olimpijska K-120 ind. 106,0 m -- 91,3 pkt 181,0 pkt Kazuyoshi Funaki
5. 17 lutego 1998 Japonia Hakuba Olimpijska K-120 druż.[g] 101,0 m 128,0 m 833,9 pkt (213,2 pkt) 99,1 pkt Japonia
4. 10 lutego 2002 Stany Zjednoczone Park City Utah Olympic Park K-90 ind. 95,5 m 98,0 m 261,5 pkt 7,5 pkt Simon Ammann
9. 13 lutego 2002 Stany Zjednoczone Park City Utah Olympic Park K-120 ind. 124,0 m 123,5 m 241,5 pkt 39,9 pkt Simon Ammann
2.srebro 18 lutego 2002 Stany Zjednoczone Park City Utah Olympic Park K-120 druż.[h] 129,0 m 125,5 m 974,0 pkt (260,6 pkt) 0,1 pkt Niemcy
6. 12 lutego 2006 Włochy Pragelato Trampolino a Monte K-95 HS-106 ind. 103,5 m 100,0 m 261,5 pkt 5,0 pkt Lars Bystøl
9. 18 lutego 2006 Włochy Pragelato Trampolino a Monte K-125 HS-140 ind. 123,5 m 128,5 m 234,1 pkt 42,8 pkt Thomas Morgenstern
2.srebro 20 lutego 2006 Włochy Pragelato Trampolino a Monte K-125 HS-140 druż.[i] 129,0 m 132,0 m 976,6 pkt (251,8 pkt) 7,4 pkt Austria
4. 13 lutego 2010 Kanada Whistler Whistler Olympic Park Ski Jump K-95 HS-106 indywid. 102,0 m 104,0 m 263,0 pkt 13,5 pkt Simon Ammann
31. 20 lutego 2010 Kanada Whistler Whistler Olympic Park Ski Jump K-125 HS-140 indywid. 125,0 m DNS[j] 111,0 pkt 173,6 pkt Simon Ammann
29. 9 lutego 2014 Rosja Krasnaja Polana Russkije Gorki K-95 HS-106 indywid. 97,0 m 92,5 m 229,2 pkt 48,8 pkt Kamil Stoch
22. 15 lutego 2014 Rosja Krasnaja Polana Russkije Gorki K-125 HS-140 indywid. 126,0 m 123,0 m 241,3 pkt 37,4 pkt Kamil Stoch
8. 17 lutego 2014 Rosja Krasnaja Polana Russkije Gorki K-125 HS-140 druż.[c] 124,5 m 132,0 m 942,8 pkt (240,6 pkt) 98,3 pkt Niemcy
40. 10 lutego 2018 Korea Południowa Pjongczang Alpensia Jumping Park K-98 HS-109 indywid. 90,5 m 85,1 pkt 174,2 pkt Andreas Wellinger
27. 17 lutego 2018 Korea Południowa Pjongczang Alpensia Jumping Park K-125 HS-142 indywid. 124,5 m 115,5 m 210,6 pkt 75,1 pkt Kamil Stoch
8. 19 lutego 2018 Korea Południowa Pjongczang Alpensia Jumping Park K-125 HS-142 druż.[d] 122,5 m 120,5 m 790,4 pkt (214,3 pkt) 308,1 pkt Norwegia

Mistrzostwa świata

Indywidualnie

1993 Szwecja Falun 31. miejsce (K-115)[91]
1995 Kanada Thunder Bay 9. miejsce (K-90), 9. miejsce (K-120)[92]
1997 Norwegia Trondheim złoty medal (K-90), 8. miejsce (K-120)[93]
1999 Austria Ramsau/Bischofshofen 4. miejsce (K-120), 4. miejsce (K-90)[94]
2001 Finlandia Lahti brązowy medal (K-116), 6. miejsce (K-90)[95]
2003 Włochy Val di Fiemme/Predazzo 35. miejsce (K-120)[96]
2005 Niemcy Oberstdorf brązowy medal (K-90), złoty medal (K-120)[97]
2007 Japonia Sapporo 6. miejsce (K-120), 14. miejsce (K-90)[98]
2011 Norwegia Oslo 20. miejsce (K-95), 30.miejsce (K-120)[99]
2015 Szwecja Falun 15. miejsce (K-90), 19. miejsce (K-120)
2017 Finlandia Lahti 25. miejsce (K-90), 23. miejsce (K-116)

Drużynowo

1993 Szwecja Falun 6. miejsce[91]
1995 Kanada Thunder Bay złoty medal[92]
1997 Norwegia Trondheim złoty medal[93]
1999 Austria Ramsau/Bischofshofen 4. miejsce[94]
2001 Finlandia Lahti srebrny medal (K-116), srebrny medal (K-90)[95]
2003 Włochy Val di Fiemme/Predazzo złoty medal[96]
2005 Niemcy Oberstdorf 4. miejsce (K-90), srebrny medal (K-120)[97]
2007 Japonia Sapporo 4. miejsce[98]
2011 Norwegia Oslo 8. miejsce (K-95)[100], 7. miejsce (K-120)[101]
2015 Szwecja Falun 10. miejsce (drużyna mieszana/K-90)[k], 9. miejsce (K-120)[l]
2017 Finlandia Lahti 11. miejsce (drużyna mieszana/K-90)[m], 6. miejsce (K-116)[n]

Starty J. Ahonena na mistrzostwach świata – szczegółowo

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Konkurs Skok 1 Skok 2 Nota Strata Zwycięzca
31. 21 lutego 1993 Szwecja Falun Lugnet K-115 [e] ind. 103,0 m 76,0 m 131,1 pkt 110,3 pkt Espen Bredesen
6. 23 lutego 1993 Szwecja Falun Lugnet K-115 druż.[o] 93,0 m 94,0 m 696,7 pkt (145,8 pkt) 124,8 pkt Norwegia
9. 12 marca 1995 Kanada Thunder Bay Normal Thunder K-90 ind. 86,5 m 87,0 m 219,5 pkt 46,5 pkt Takanobu Okabe
1.złoto 16 marca 1995 Kanada Thunder Bay Big Thunder K-120 druż.[p] 123,5 m 121,5 m 889,0 pkt (244,5 pkt)
9. 18 marca 1995 Kanada Thunder Bay Big Thunder K-120 ind. 108,5 m 118,0 m 208,2 pkt 64,4 pkt Tommy Ingebrigtsen
1.złoto 22 lutego 1997 Norwegia Trondheim Granåsen K-90 ind. 95,0 m 98,5 m 263,5 pkt
1.złoto 27 lutego 1997 Norwegia Trondheim Granåsen K-120 druż.[p] 114,5 m 123,0 m 955,3 pkt (231,0 pkt)
8. 1 marca 1997 Norwegia Trondheim Granåsen K-120 ind. 111,5 m 126,5 m 231,9 pkt 20,2 pkt Masahiko Harada
4. 21 lutego 1999 Austria Bischofshofen Paul-Ausserleitner-Schanze K-120 ind. 123,5 m 126,0 m 254,1 pkt 9,3 pkt Martin Schmitt
4. 23 lutego 1999 Austria Bischofshofen Paul-Ausserleitner-Schanze K-120 druż.[q] 123,0 m 110,5 m 855,7 pkt (220,3 pkt) 133,2 pkt Niemcy
4. 26 lutego 1999 Austria Ramsau Mattensprunganlage K-90 ind. 94,0 m 93,0 m 249,0 pkt 6,0 pkt Kazuyoshi Funaki
3.brąz 19 lutego 2001 Finlandia Lahti Salpausselkä K-116 ind. 124,5 m 125,5 m 267,4 pkt 8,9 pkt Martin Schmitt
2.srebro 21 lutego 2001 Finlandia Lahti Salpausselkä K-116 druż.[r] 112,5 m 126,0 m 900,2 pkt (245,2 pkt) 39,6 pkt Niemcy
6. 23 lutego 2001 Finlandia Lahti Salpausselkä K-90 ind. 86,0 m 87,5 m 216,5 pkt 29,5 pkt Adam Małysz
2.srebro 25 lutego 2001 Finlandia Lahti Salpausselkä K-90 druż.[s] 90,0 m 93,0 m 951,5 pkt (240,5 pkt) 2,0 pkt Austria
35. 22 lutego 2003 Włochy Predazzo Trampolino Dal Ben K-120 ind. 120,0 m[t] 93,5 pkt 195,5 pkt Adam Małysz
1.złoto 23 lutego 2003 Włochy Predazzo Trampolino Dal Ben K-120 druż.[u] 118,5 m 124,0 m 1046,6 pkt (236,5 pkt)
3.brąz 19 lutego 2005 Niemcy Oberstdorf Schattenbergschanze K-90 HS-100 ind. 97,0 m 92,0 m 249,0 pkt 7,0 pkt Rok Benkovič
4. 20 lutego 2005 Niemcy Oberstdorf Schattenbergschanze K-90 HS-100 druż.[v] 95,0 m 97,0 m 928,0 pkt (254,5 pkt) 42,5 pkt Austria
1.złoto 25 lutego 2005 Niemcy Oberstdorf Schattenbergschanze K-120 HS-137 ind. 141,5 m 142,5 m 313,2 pkt
2.srebro 26 lutego 2005 Niemcy Oberstdorf Schattenbergschanze K-120 HS-137 druż.[w] 129,5 m 142,5 m 1122,9 pkt (282,1 pkt) 14,4 pkt Austria
6. 24 lutego 2007 Japonia Sapporo Ōkurayama K-120 HS-134 ind. 123,0 m 130,0 m 249,9 pkt 16,2 pkt Simon Ammann
4. 25 lutego 2007 Japonia Sapporo Ōkurayama K-120 HS-134 druż.[x] 124,0 m 119,0 m 869,8 pkt (231,4 pkt) 130,4 pkt Austria
14. 3 marca 2007 Japonia Sapporo Miyanomori K-90 HS-98 ind. 93,5 m 90,5 m 236,0 pkt 41,0 pkt Adam Małysz
20. 26 lutego 2011 Norwegia Oslo Midtstubakken K-95 HS-106 indywid. 96,0 m 94,0 m 223,0 pkt 46,2 pkt Thomas Morgenstern
8. 27 lutego 2011 Norwegia Oslo Midtstubakken K-95 HS-106 druż.[100] 100,0 m 94,5 m 900,5 pkt (221,1 pkt) 125,0 pkt Austria
30. 3 marca 2011 Norwegia Oslo Holmenkollbakken K-120 HS-134 indywid. 121,0 m 115,0 m 209,1 pkt 78,4 pkt Gregor Schlierenzauer
7. 5 marca 2011 Norwegia Oslo Holmenkollbakken K-120 HS-134 druż.[101] 117,5 m 408,3 pkt (102,1 pkt) 91,7 pkt Austria
15. 21 lutego 2015 Szwecja Falun Lugnet K-90 HS-100 indywid. 90,5 m 89,0 m 221,6 pkt 31,1 pkt Rune Velta
10. 22 lutego 2015 Szwecja Falun Lugnet K-90 HS-100 druż. mix.[k] 89,0 m 369,5 pkt (103,2 pkt) 548,4 pkt Niemcy
19. 26 lutego 2015 Szwecja Falun Lugnet K-120 HS-134 indywid. 118,5 m 122,5 m 206,5 pkt 62,2 pkt Severin Freund
9. 28 lutego 2015 Szwecja Falun Lugnet K-120 HS-134 druż.[l] 109,0 m 328,5 pkt (77,8 pkt) 544,1 pkt Norwegia
25. 25 lutego 2017 Finlandia Lahti Salpausselkä K-90 HS-100 indywid. 90,5 m 89,5 m 226,3 pkt 44,5 pkt Stefan Kraft
11. 26 lutego 2017 Finlandia Lahti Salpausselkä K-90 HS-100 druż. mix.[m] 90,5 m 397,4 pkt (116,5 pkt) 638,1 pkt Niemcy
23. 2 marca 2017 Finlandia Lahti Salpausselkä K-116 HS-130 indywid. 115,0 m 116,0 m 225,6 pkt 53,7 pkt Stefan Kraft
6. 4 marca 2017 Finlandia Lahti Salpausselkä K-116 HS-130 druż.[n] 116,0 m 112,0 m 926,5 pkt (228,8 pkt) 177,7 pkt Polska

Mistrzostwa świata w lotach narciarskich

Indywidualnie

1994 Słowenia Planica 12. miejsce[102]
1996 Austria Tauplitz srebrny medal[103]
1998 Niemcy Oberstdorf 8. miejsce[104]
2000 Norwegia Vikersund brązowy medal[105]
2002 Czechy Harrachov 24. miejsce[106]
2004 Słowenia Planica srebrny medal[24]
2006 Austria Tauplitz 8. miejsce[24]
2008 Niemcy Oberstdorf brązowy medal[24]
2010 Słowenia Planica 27. miejsce[24]
2018 Niemcy Oberstdorf 22. miejsce

Drużynowo

2004 Słowenia Planica srebrny medal[24]
2006 Austria Tauplitz srebrny medal[24]
2008 Niemcy Oberstdorf srebrny medal[24]
2018 Niemcy Oberstdorf 8. miejsce[24]

Starty J. Ahonena na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowo

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Konkurs Skok 1 Skok 2 Skok 3 Skok 4 Nota Strata Zwycięzca
12. 20 marca 1994 Słowenia Planica Velikanka K-185 [e] ind. 120,0 m 159,0 m [y] [y] 228,8 pkt 122,5 pkt Jaroslav Sakala
2.srebro 10–11 lutego 1996 Austria Tauplitz Kulm K-185 ind. 179,0 m 191,0 m 192,0 m 194,0 m 734,2 pkt 3,9 pkt Andreas Goldberger
8. 24 stycznia 1998 Niemcy Oberstdorf im. Heiniego Klopfera K-185 ind. 187,0 m 177,5 m 191,0 m 183,5 m 702,8 pkt 63,6 pkt Kazuyoshi Funaki
3.brąz 12–14 lutego 2000 Norwegia Vikersund Vikersundbakken K-185 ind. 147,5 m 180,5 m 190,0 m [y] 484,1 pkt 52,7 pkt Sven Hannawald
24. 9–10 marca 2002 Czechy Harrachov Čerťák K-185 ind. 160,0 m 151,5 m [y] [y] 270,3 pkt 126,0 pkt Sven Hannawald
2.srebro 20–21 lutego 2004 Słowenia Planica Velikanka K-185 HS-215 ind. 190,0 m 225,0 m 216,5 m 201,5 m 814,1 pkt 18,0 pkt Roar Ljøkelsøy
2.srebro 22 lutego 2004 Słowenia Planica Velikanka K-185 HS-215 druż.[z] 211,5 m 217,5 m 1704,1 pkt (422,3 pkt) 7,7 pkt Norwegia
8. 13–14 stycznia 2006 Austria Tauplitz Kulm K-185 HS-203 ind. 192,5 m 197,0 m 167,0 m 195,0 m 715,8 pkt 72,2 pkt Roar Ljøkelsøy
2.srebro 15 stycznia 2006 Austria Tauplitz Kulm K-185 HS-203 druż.[i] 196,0 m 193,5 m 1477,2 pkt (377,4 pkt) 20,7 pkt Norwegia
3.brąz 22–23 lutego 2008 Niemcy Oberstdorf im. Heiniego Klopfera K-185 HS-213 ind. 210,5 m 206,5 m 209,0 m 208,5 m 811,9 pkt 23,5 pkt Gregor Schlierenzauer
2.srebro 24 lutego 2008 Niemcy Oberstdorf im. Heiniego Klopfera K-185 HS-213 druż.[aa] 195,5 m 194,0 m 1477,0 pkt (372,4 pkt) 76,3 pkt Austria
27. 19–20 lutego 2010 Słowenia Planica Letalnica K-185 HS-215 ind. 182,0 m 189,5 m 197,0 m 197,0 m 701,1 pkt 234,7 pkt Simon Ammann
22. 19–20 stycznia 2018 Niemcy Oberstdorf im. Heiniego Klopfera K-200 HS-235 indywid. 182,0 m 194,5 m 192,0 m [y] 500,0 pkt 151,9 pkt Daniel-André Tande
8. 21 stycznia 2018 Niemcy Oberstdorf im. Heiniego Klopfera K-200 HS-235 druż.[ab] 190,0 m 189,0 m 1262,2 pkt (358,5 pkt) 400,0 pkt Norwegia

Mistrzostwa świata juniorów

Indywidualnie

1993 Czechy Harrachov złoty medal
1994 Austria Breitenwang złoty medal

Drużynowo

1993 Czechy Harrachov złoty medal[ac]
1994 Austria Breitenwang złoty medal[ad]

Puchar Świata

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Janne Ahonen w całej swojej karierze osiem razy stał na podium w klasyfikacji generalnej, a dwukrotnie w tej klasyfikacji zwyciężał.

Sezon Miejsce[107]
1992/1993 50.
1993/1994 10.
1994/1995 3.
1995/1996 3.
1996/1997 8.
1997/1998 9.
1998/1999 2.
1999/2000 3.
2000/2001 5.
2001/2002 15.
2002/2003 4.
2003/2004 1.
2004/2005 1.
2005/2006 2.
2006/2007 8.
2007/2008 3.
2009/2010 11.
2010/2011 44.
2013/2014 31.
2014/2015 58.
2016/2017 50.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie

Ahonen mając na koncie 36 zwycięstw jest szóstym zawodnikiem w historii pod względem liczby zwycięstw w konkursach PŚ[108]. Więcej wygranych mają tylko Gregor Schlierenzauer, Matti Nykänen, Stefan Kraft, Adam Małysz i Kamil Stoch. Jako jedyny w historii pięciokrotnie wygrywał zawody PŚ w Engelbergu.

Nr Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota Przypisy
1. 19 grudnia 1993 flaga Szwajcarii Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-120 [e] 120,5 m 113,4 pkt
2. 1 stycznia 1995 Niemcy Garmisch-Partenkirchen Große Olympiaschanze K-115 114,0 m 112,0 m 247,6 pkt * TCS 1994/1995
3. 3 grudnia 1995 Norwegia Lillehammer Lysgårdsbakken K-120 123,0 m 131,0 m 257,7 pkt
4. 10 stycznia 1996 Austria Tauplitz/Bad Mitterndorf Kulm K-180 179,0 m 191,5 m 357,0 pkt * Pierwszy dzień mistrzostw świata w lotach
5. 7 marca 1998 Finlandia Lahti Salpausselkä K-116 125,0 m 121,0 m 259,7 pkt * Turniej Nordycki 1998
6. 6 grudnia 1998 Francja Chamonix Tremplin aux Bossons K-95 98,0 m 97,5 m 248,0 pkt
7. 19 grudnia 1998 Czechy Harrachov Čerťák K-120 109,0 m 132,0 m 235,3 pkt
8. 20 grudnia 1998 Czechy Harrachov Čerťák K-120 126,0 m 126,5 m 252,5 pkt
9. 9 stycznia 1999 flaga Szwajcarii Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-120 126,5 m 127,0 m 255,3 pkt
10. 17 stycznia 1999 Polska Zakopane Wielka Krokiew K-116 119,0 m 128,5 m 258,4 pkt
11. 7 lutego 1999 Czechy Harrachov Čerťák K-120 118,5 m 123,0 m 233,7 pkt
12. 12 grudnia 1999 Austria Villach Villacher Alpenarena K-90 94,0 m 94,0 m 251,0 pkt
13. 4 marca 2000 Finlandia Lahti Salpausselkä K-90 91,0 m 98,5 m 254,5 pkt * Turniej Nordycki 2000
14. 21 grudnia 2002 flaga Szwajcarii Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-120 128,0 m 132,0 m 271,5 pkt
15. 4 stycznia 2003 Austria Innsbruck Bergisel K-120 122,0 m 115,5 m 227,5 pkt * 51. Turniej Czterech Skoczni
16. 10 stycznia 2004 Czechy Liberec Ještěd K-120 127,0 m 128,6 pkt
17. 11 stycznia 2004 Czechy Liberec Ještěd K-120 139,0 m 147,2 pkt
18. 14 lutego 2004 Niemcy Willingen Mühlenkopfschanze K-130 132,5 m 133,5 m 242,8 pkt
19. 27 listopada 2004 Finlandia Ruka Rukatunturi K-120 HS-142 144,5 m 142,0 m 318,7 pkt
20. 28 listopada 2004 Finlandia Ruka Rukatunturi K-120 HS-142 143,0 m 143,0 m 308,3 pkt
21. 4 grudnia 2004 Norwegia Trondheim Granåsen K-120 HS-131 132,0 m 135,5 m 281,5 pkt
22. 5 grudnia 2004 Norwegia Trondheim Granåsen K-120 HS-131 123,0 m 124,5 m 246,5 pkt
23. 12 grudnia 2004 Czechy Harrachov Čerťák K-120 HS-142 140,0 m 141,0 m 288,8 pkt
24. 18 grudnia 2004 flaga Szwajcarii Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-125 HS-137 141,0 m 137,5 m 279,3 pkt
25. 19 grudnia 2004 flaga Szwajcarii Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-125 HS-137 134,0 m 135,0 m 260,7 pkt
26. 29 grudnia 2004 Niemcy Oberstdorf Schattenbergschanze K-120 HS-137 127,5 m 133,5 m 268,4 pkt * 53. Turniej Czterech Skoczni
27. 1 stycznia 2005 Niemcy Garmisch-Partenkirchen Große Olympiaschanze K-115 HS-125 124,0 m 128,0 m 260,1 pkt * 53. Turniej Czterech Skoczni
28. 3 stycznia 2005 Austria Innsbruck Bergisel K-120 HS-134 128,5 m 120,0 m 243,8 pkt * 53. Turniej Czterech Skoczni
29. 9 stycznia 2005 Niemcy Willingen Mühlenkopfschanze K-130 HS-145 135,0 m 152,0 m 279,1 pkt
30. 9 stycznia 2005 Niemcy Titisee-Neustadt Hochfirstschanze K-125 HS-142 142,0 m 138,0 m 283,5 pkt
31. 29 grudnia 2005 Niemcy Oberstdorf Schattenbergschanze K-120 HS-137 130,5 m 130,0 m 270,9 pkt * 54. Turniej Czterech Skoczni
32. 6 stycznia 2006 Austria Bischofshofen im. P. Ausserleitnera K-125 HS-140 141,0 m 141,5 m 293,0 pkt * 54. Turniej Czterech Skoczni
33. 5 stycznia 2008 Austria Bischofshofen im. P. Ausserleitnera K-125 HS-140 139,5 m 138,0 m 282,5 pkt * 56. Turniej Czterech Skoczni
34. 6 stycznia 2008 Austria Bischofshofen im. P. Ausserleitnera K-125 HS-140 126,0 m 136,0 m 251,6 pkt * 56. Turniej Czterech Skoczni
35. 20 stycznia 2008 Czechy Harrachov Čerťák K-185 HS-205 199,5 m 187,9 pkt
36. 4 marca 2008 Finlandia Kuopio Puijo K-120 HS-127 122,5 m 126,0 m 248,3 pkt * Turniej Nordycki 2008

Miejsca na podium

Sezon PŚ 1. miejsce 2. miejsce 3. miejsce Razem
1992/1993
1993/1994 1 1
1994/1995 1 2 3 6
1995/1996 2 2 2 6
1996/1997 1 1
1997/1998 1 1 4 6
1998/1999 6 7 13
1999/2000 2 8 6 16
2000/2001 4 4
2001/2002 1 1
2002/2003 2 1 2 5
2003/2004 3 5 5 13
2004/2005 12 3 15
2005/2006 2 5 2 9
2006/2007
2007/2008 4 3 2 9
2009/2010 2 1 3
2010/2011
2013/2014
2014/2015
2015/2016
2016/2017
suma 36 44 28 108

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie

Ahonen 108 razy stał na podium konkursów PŚ. Dwunastokrotnie zajmował miejsca na podium w Engelbergu.

Nr Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota Lok. Strata Zwycięzca
1. 19 grudnia 1993 flaga Szwajcarii Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-120 [e] 120,5 m 113,4 pkt 1.
2. 10 grudnia 1994 Słowenia Planica Srednija Velikanka K-92 92,0 m 93,0 m 233,0 pkt 3. 10,0 pkt Kazuyoshi Funaki
3. 1 stycznia 1995 Niemcy Garmisch-Partenkirchen Große Olympiaschanze K-115 114,0 m 112,0 m 247,6 pkt 1.
4. 14 stycznia 1995 flaga Szwajcarii Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-120 116,0 m 117,5 m 216,3 pkt 2. 2,9 pkt Roberto Cecon
5. 15 stycznia 1995 flaga Szwajcarii Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-120 123,5 m 124,0 m 252,0 pkt 3. 6,2 pkt Roberto Cecon
6. 21 stycznia 1995 Japonia Sapporo Miyanomori K-90 87,0 m 96,0 m 241,5 pkt 2. 4,0 pkt Andreas Goldberger
7. 22 stycznia 1995 Japonia Sapporo Ōkurayama K-115 108,0 m 106,5 m 206,1 pkt 3. 8,6 pkt Nicolas Dessum
8. 3 grudnia 1995 Norwegia Lillehammer Lysgårdsbakken K-120 123,0 m 131,0 m 257,7 pkt 1.
9. 10 grudnia 1995 Słowenia Planica Bloudkova velikanka K-120 130,5 m 133,0 m 271,8 pkt 3. 5,5 pkt Mika Laitinen
10. 16 grudnia 1995 Francja Chamonix Tremplin aux Bossons K-95 88,0 m 101,5 m 248,0 pkt 2. 2,0 pkt Ari-Pekka Nikkola
11. 10 stycznia 1996 Austria Tauplitz/Bad Mitterndorf Kulm K-180 179,0 m 191,5 m 357,0 pkt 1.
12. 11 stycznia 1996 Austria Tauplitz/Bad Mitterndorf Kulm K-180 192,0 m 194,0 m 377,2 pkt 3. 8,7 pkt Andreas Goldberger
13. 17 marca 1996 Norwegia Oslo Holmenkollbakken K-110 118,0 m 108,0 m 242,8 pkt 2. 6,6 pkt Adam Małysz
14. 12 stycznia 1997 flaga Szwajcarii Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-120 124,0 m 125,0 m 241,2 pkt 2. 11,5 pkt Primož Peterka
15. 20 grudnia 1997 flaga Szwajcarii Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-120 111,0 m 111,5 m 198,5 pkt 3. 18,7 pkt Andreas Widhölzl
16. 4 stycznia 1998 Austria Innsbruck Bergisel K-108 104,5 m 117,5 m 230,2 pkt 3. 10,5 pkt Kazuyoshi Funaki
17. 6 stycznia 1998 Austria Bischofshofen im. P. Ausserleitnera K-120 118,0 m 121,0 m 232,7 pkt 3. 14,9 pkt Sven Hannawald
18. 17 stycznia 1998 Polska Zakopane Wielka Krokiew K-116 98,0 m 107,0 m 181,9 pkt 2. 1,5 pkt Kristian Brenden
19. 5 lutego 1998 Japonia Sapporo Ōkurayama K-120 133,0 m 119,0 m 258,1 pkt 3. 25,7 pkt Andreas Widhölzl
20. 7 marca 1998 Finlandia Lahti Salpausselkä K-116 125,0 m 121,0 m 259,7 pkt 1.
21. 28 listopada 1998 Norwegia Lillehammer Lysgårdsbakken K-120 124,5 m 130,0 m 261,1 pkt 2. 7,7 pkt Martin Schmitt
22. 29 listopada 1998 Norwegia Lillehammer Lysgårdsbakken K-120 117,5 m 117,5 m 223,5 pkt 2. 16,4 pkt Martin Schmitt
23. 5 grudnia 1998 Francja Chamonix Tremplin aux Bossons K-95 100,5 m 92,0 m 240,5 pkt 2. 2,0 pkt Martin Schmitt
24. 6 grudnia 1998 Francja Chamonix Tremplin aux Bossons K-95 98,0 m 97,5 m 248,0 pkt 1.
25. 19 grudnia 1998 Czechy Harrachov Čerťák K-120 109,0 m 132,0 m 235,3 pkt 1.
26. 20 grudnia 1998 Czechy Harrachov Čerťák K-120 126,0 m 126,5 m 252,5 pkt 1.
27. 1 stycznia 1999 Niemcy Garmisch-Partenkirchen Große Olympiaschanze K-115 114,5 m 118,0 m 240,0 pkt 2. 7,8 pkt Martin Schmitt
28. 3 stycznia 1999 Austria Innsbruck Bergisel K-108 108,5 m 108,5 m 226,1 pkt 2. 6,4 pkt Noriaki Kasai
29. 6 stycznia 1999 Austria Bischofshofen im. P. Ausserleitnera K-120 124,5 m 126,0 m 255,9 pkt 2. 7,4 pkt Andreas Widhölzl
30. 9 stycznia 1999 flaga Szwajcarii Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-120 126,5 m 127,0 m 255,3 pkt 1.
31. 16 stycznia 1999 Polska Zakopane Wielka Krokiew K-116 108,5 m 121,0 m 227,5 pkt 2. 5,8 pkt Stefan Horngacher
32. 17 stycznia 1999 Polska Zakopane Wielka Krokiew K-116 119,0 m 128,5 m 258,4 pkt 1.
33. 7 lutego 1999 Czechy Harrachov Čerťák K-120 118,5 m 123,0 m 233,7 pkt 1.
34. 12 grudnia 1999 Austria Villach Villacher Alpenarena K-90 94,0 m 94,0 m 251,0 pkt 1.
35. 18 grudnia 1999 Polska Zakopane Wielka Krokiew K-116 121,5 m 116,0 m 243,9 pkt 2. 16,1 pkt Martin Schmitt
36. 19 grudnia 1999 Polska Zakopane Wielka Krokiew K-116 124,5 m 121,0 m 261,3 pkt 2. 7,4 pkt Martin Schmitt
37. 1 stycznia 2000 Niemcy Garmisch-Partenkirchen Große Olympiaschanze K-115 111,5 m 117,0 m 231,8 pkt 3. 9,9 pkt Andreas Widhölzl
38. 3 stycznia 2000 Austria Innsbruck Bergisel K-108 111,5 m 112,5 m 239,8 pkt 3. 6,9 pkt Andreas Widhölzl
39. 6 stycznia 2000 Austria Bischofshofen im. P. Ausserleitnera K-120 130,5 m 127,0 m 270,3 pkt 2. 1,6 pkt Andreas Widhölzl
40. 8 stycznia 2000 flaga Szwajcarii Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-120 125,5 m 119,5 m 244,0 pkt 2. 14,1 pkt Martin Schmitt
41. 9 stycznia 2000 flaga Szwajcarii Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-120 111,5 m 122,5 m 222,2 pkt 3. 25,1 pkt Martin Schmitt
42. 22 stycznia 2000 Japonia Sapporo Ōkurayama K-120 120,5 m 116,0 m 226,7 pkt 2. 12,1 pkt Martin Schmitt
43. 5 lutego 2000 Niemcy Willingen Mühlenkopfschanze K-120 114,5 m 126,0 m 234,4 pkt 3. 25,2 pkt Andreas Widhölzl
44. 6 lutego 2000 Niemcy Willingen Mühlenkopfschanze K-120 117,0 m 128,0 m 234,4 pkt 2. 5,2 pkt Andreas Widhölzl
45. 4 marca 2000 Finlandia Lahti Salpausselkä K-90 91,0 m 98,5 m 254,5 pkt 1.
46. 5 marca 2000 Finlandia Lahti Salpausselkä K-116 120,5 m 124,5 m 257,5 pkt 2. 0,7 pkt Martin Schmitt
47. 10 marca 2000 Norwegia Trondheim Granåsen K-120 132,5 m 127,0 m 266,6 pkt 3. 13,1 pkt Sven Hannawald
48. 12 marca 2000 Norwegia Oslo Holmenkollbakken K-115 127,0 m 123,5 m 266,4 pkt 3. 5,0 pkt Sven Hannawald
49. 19 marca 2000 Słowenia Planica Velikanka K-185 198,0 m 211,0 m 402,3 pkt 2. 8,4 pkt Sven Hannawald
50. 3 grudnia 2000 Finlandia Kuopio Puijo K-120 119,0 m 124,0 m 232,1 pkt 2. 0,6 pkt Martin Schmitt
51. 4 stycznia 2001 Austria Innsbruck Bergisel K-108 104,0 m 103,0 m 214,3 pkt 2. 44,9 pkt Adam Małysz
52. 6 stycznia 2001 Austria Bischofshofen im. P. Ausserleitnera K-120 118,5 m 124,5 m 242,9 pkt 2. 31,9 pkt Adam Małysz
53. 14 stycznia 2001 Czechy Harrachov Čerťák K-185 200,5 m 193,0 m 381,2 pkt 2. 16,6 pkt Adam Małysz
54. 13 marca 2002 Szwecja Falun Lugnet K-115 121,5 m 117,5 m 248,7 pkt 3. 25,8 pkt Matti Hautamäki
55. 29 listopada 2002 Finlandia Ruka Rukatunturi K-120 133,5 m 138,0 m 291,2 pkt 3. 2,3 pkt Primož Peterka
56. 30 listopada 2002 Finlandia Ruka Rukatunturi K-120 141,0 m 134,5 m 298,4 pkt 2. 5,4 pkt Andreas Widhölzl
57. 21 grudnia 2002 flaga Szwajcarii Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-120 128,0 m 132,0 m 271,5 pkt 1.
58. 29 grudnia 2002 Niemcy Oberstdorf Schattenbergschanze K-115 124,0 m 118,5 m 257,5 pkt 3. 5,6 pkt Sven Hannawald
59. 4 stycznia 2003 Austria Innsbruck Bergisel K-120 122,0 m 115,5 m 227,5 pkt 1.
60. 6 grudnia 2003 Norwegia Trondheim Granåsen K-120 129,0 m 121,5 m 249,9 pkt 2. 4,4 pkt Roar Ljøkelsøy
61. 14 grudnia 2003 Niemcy Titisee-Neustadt Hochfirstschanze K-125 133,0 m 139,9 pkt 3. 5,9 pkt Tami Kiuru
62. 20 grudnia 2003 flaga Szwajcarii Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-125 128,5 m 134,5 m 251,4 pkt 2. 7,2 pkt Roar Ljøkelsøy
63. 4 stycznia 2004 Austria Innsbruck Bergisel K-120 132,5 m 121,0 m 253,8 pkt 3. 11,4 pkt Peter Žonta
64. 6 stycznia 2004 Austria Bischofshofen im. P. Ausserleitnera K-120 131,5 m 132,0 m 261,3 pkt 3. 4,5 pkt Sigurd Pettersen
65. 10 stycznia 2004 Czechy Liberec Ještěd K-120 127,0 m 128,6 pkt 1.
66. 11 stycznia 2004 Czechy Liberec Ještěd K-120 139,0 m 147,2 pkt 1.
67. 23 stycznia 2004 Japonia Hakuba Olimpijska K-120 116,0 m 133,5 m 240,6 pkt 2. 11,2 pkt Matti Hautamäki
68. 24 stycznia 2004 Japonia Sapporo Ōkurayama K-120 135,5 m 129,0 m 279,1 pkt 2. 2,3 pkt Roar Ljøkelsøy
69. 25 stycznia 2004 Japonia Sapporo Ōkurayama K-120 124,5 m 128,0 m 256,5 pkt 3. 6,4 pkt Roar Ljøkelsøy
70. 7 lutego 2004 Niemcy Oberstdorf im. H.Klopfera K-185 213,5 m 198,0 m 402,8 pkt 2. 11,1 pkt Roar Ljøkelsøy
71. 14 lutego 2004 Niemcy Willingen Mühlenkopfschanze K-130 132,5 m 133,5 m 242,8 pkt 1.
72. 7 marca 2004 Finlandia Lahti Salpausselkä K-116 126,0 m 123,0 m 265,6 pkt 3. 3,5 pkt Bjørn Einar Romøren
73. 27 listopada 2004 Finlandia Ruka Rukatunturi K-120 HS-142 144,5 m 142,0 m 318,7 pkt 1.
74. 28 listopada 2004 Finlandia Ruka Rukatunturi K-120 HS-142 143,0 m 143,0 m 308,3 pkt 1.
75. 4 grudnia 2004 Norwegia Trondheim Granåsen K-120 HS-131 132,0 m 135,5 m 281,5 pkt 1.
76. 5 grudnia 2004 Norwegia Trondheim Granåsen K-120 HS-131 123,0 m 124,5 m 246,5 pkt 1.
77. 11 grudnia 2004 Czechy Harrachov Čerťák K-120 HS-142 141,0 m 136,5 m 279,0 pkt 2. 5,2 pkt Adam Małysz
78. 12 grudnia 2004 Czechy Harrachov Čerťák K-120 HS-142 140,0 m 141,0 m 288,8 pkt 1.
79. 18 grudnia 2004 flaga Szwajcarii Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-125 HS-137 141,0 m 137,5 m 279,3 pkt 1.
80. 19 grudnia 2004 flaga Szwajcarii Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-125 HS-137 134,0 m 135,0 m 260,7 pkt 1.
81. 29 grudnia 2004 Niemcy Oberstdorf Schattenbergschanze K-120 HS-137 127,5 m 133,5 m 268,4 pkt 1.
82. 1 stycznia 2005 Niemcy Garmisch-Partenkirchen Große Olympiaschanze K-115 HS-125 124,0 m 128,0 m 260,1 pkt 1.
83. 3 stycznia 2005 Austria Innsbruck Bergisel K-120 HS-134 128,5 m 120,0 m 243,8 pkt 1.
84. 6 stycznia 2005 Austria Bischofshofen im. P. Ausserleitnera K-125 HS-140 132,0 m 140,5 m 271,0 pkt 2. 6,0 pkt Martin Höllwarth
85. 9 stycznia 2005 Niemcy Willingen Mühlenkopfschanze K-130 HS-145 135,0 m 152,0 m 279,1 pkt 1.
86. 22 stycznia 2005 Niemcy Titisee-Neustadt Hochfirstschanze K-125 HS-142 142,0 m 138,0 m 283,5 pkt 1.
87. 30 stycznia 2005 Polska Zakopane Wielka Krokiew K-120 HS-134 128,5 m 132,0 m 270,9 pkt 2. 7,3 pkt Adam Małysz
88. 26 listopada 2005 Finlandia Ruka Rukatunturi K-120 HS-142 138,5 m 149,8 pkt 2. 5,6 pkt Jakub Janda
89. 26 listopada 2005 Finlandia Ruka Rukatunturi K-120 HS-142 140,5 m 136,0 m 299,7 pkt 2. 5,9 pkt Robert Kranjec
90. 10 grudnia 2005 Czechy Harrachov Čerťák K-120 HS-142 129,0 m 140,0 m 264,2 pkt 3. 25,3 pkt Andreas Küttel
91. 11 grudnia 2005 Czechy Harrachov Čerťák K-120 HS-142 137,5 m 139,0 m 281,7 pkt 2. 5,4 pkt Jakub Janda
92. 29 grudnia 2005 Niemcy Oberstdorf Schattenbergschanze K-120 HS-137 130,5 m 130,0 m 270,9 pkt 1.
93. 1 stycznia 2006 Niemcy Garmisch-Partenkirchen Große Olympiaschanze K-115 HS-125 122,5 m 124,0 m 262,2 pkt 2. 2,5 pkt Jakub Janda
94. 6 stycznia 2006 Austria Bischofshofen im. P. Ausserleitnera K-125 HS-140 141,0 m 141,5 m 293,0 pkt 1.
95. 30 stycznia 2006 Polska Zakopane Wielka Krokiew K-120 HS-134 127,0 m 130,5 m 264,0 pkt 3. 10,3 pkt Matti Hautamäki
96. 30 stycznia 2006 Polska Zakopane Wielka Krokiew K-120 HS-134 132,0 m 130,5 m 274,5 pkt 2. 3,0 pkt Matti Hautamäki
97. 13 grudnia 2007 Austria Villach Villacher Alpenarena K-90 HS-98 93,0 m 95,0 m 243,5 pkt 2. 11,0 pkt Thomas Morgenstern
98. 14 grudnia 2007 Austria Villach Villacher Alpenarena K-90 HS-98 91,0 m 94,0 m 238,5 pkt 3. 11,0 pkt Thomas Morgenstern
99. 29 grudnia 2007 Niemcy Oberstdorf Schattenbergschanze K-120 HS-137 130,5 m 137,0 m 279,0 pkt 3. 16,9 pkt Thomas Morgenstern
100. 1 stycznia 2008 Niemcy Garmisch-Partenkirchen Große Olympiaschanze K-125 HS-140 132,0 m 141,0 m 272,7 pkt 2. 1,7 pkt Gregor Schlierenzauer
101. 5 stycznia 2008 Austria Bischofshofen im. P. Ausserleitnera K-125 HS-140 139,5 m 138,0 m 282,5 pkt 1.
102. 6 stycznia 2008 Austria Bischofshofen im. P. Ausserleitnera K-125 HS-140 126,0 m 136,0 m 251,6 pkt 1.
103. 20 stycznia 2008 Czechy Harrachov Čerťák K-185 HS-205 199,5 m 187,9 pkt 1.
104. 4 marca 2008 Finlandia Kuopio Puijo K-120 HS-127 122,5 m 126,0 m 248,3 pkt 1.
105. 14 marca 2008 Słowenia Planica Letalnica K-185 HS-215 212,5 m 221,5 m 427,8 pkt 2. 19,2 pkt Gregor Schlierenzauer
106. 29 grudnia 2009 Niemcy Oberstdorf Schattenbergschanze K-120 HS-137 116,5 m 137,0 m 253,3 pkt 2. 11,9 pkt Andreas Kofler
107. 3 stycznia 2010 Austria Innsbruck Bergisel K-120 HS-130 128,0 m 117,5 m 237,4 pkt 3. 13,7 pkt Gregor Schlierenzauer
108. 6 stycznia 2010 Austria Bischofshofen im. P. Ausserleitnera K-125 HS-140 134,0 m 133,5 m 264,0 pkt 2. 0,7 pkt Thomas Morgenstern

Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych Pucharu Świata

Źródło[109]
Sezon 1992/1993
Falun K115 Falun K115 Ruhpolding K107 Sapporo K90 Sapporo K115 Oberstdorf K115 Garmisch-Partenkirchen K107 Innsbruck K110 Bischofshofen K120 Predazzo K120 Bad Mitterndorf K185 Bad Mitterndorf K185 Lahti K90 Lahti K114 Lillehammer K120 Oslo K110 Planica K120 punkty
- - 56 - - 47 55 23 45 41 - - - 11 - - 30 5
Legenda (do sezonu 1992/1993)
1 2 3 4-10 11-15 poniżej 15

 q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował

Sezon 1993/1994
Planica K92 Planica K120 Predazzo K120 Courchevel K120 Engelberg K120 Oberstdorf K115 Garmisch-Partenkirchen K107 Innsbruck K110 Bischofshofen K120 Murau K120 Liberec K120 Liberec K120 Sapporo K90 Sapporo K115 Lahti K90 Örnsköldsvik K90 MŚL – Planica K185 Thunder Bay K90 Thunder Bay K90 punkty
47 q 35 11 1 8 27 36 10 20 5 5 - - 20 7 12 32 8 388
Sezon 1994/1995
Planica K92 Planica K92 Oberstdorf K115 Garmisch-Partenkirchen K107 Innsbruck K110 Bischofshofen K120 Willingen K120 Engelberg K120 Engelberg K120 Sapporo K90 Sapporo K115 Lahti K90 Lahti K114 Kuopio K92 Falun K90 Falun K90 Lillehammer K120 Oslo K110 Vikersund K170 Vikersund K170 Oberstdorf K182 punkty
3 4 4 1 7 15 4 2 3 2 3 11 18 5 30 7 23 - 14 4 8 869
Sezon 1995/1996
Lillehammer K90 Lillehammer K120 Villach K90 Planica K120 Predazzo K90 Chamonix K95 Chamonix K95 Oberhof K120 Oberstdorf K115 Garmisch-Partenkirchen K107 Innsbruck K110 Bischofshofen K120 Engelberg K120 Engelberg K120 Sapporo K90 Sapporo K115 Zakopane K116 Zakopane K116 MŚL – Bad Mitterndorf K185 MŚL – Bad Mitterndorf K185 Iron Mountain K120 Iron Mountain K120 Kuopio K92 Lahti K90 Lahti K114 Harrachov K180 Falun K90 Oslo K110 punkty
4 1 4 3 4 2 31 38 6 5 14 7 37 20 15 16 17 19 1 3 4 9 5 7 14 10 18 2 1054
Sezon 1996/1997
Lillehammer K120 Lillehammer K120 Ruka K120 Ruka K120 Harrachov K120 Harrachov K120 Oberstdorf K115 Garmisch-Partenkirchen K115 Innsbruck K110 Bischofshofen K120 Engelberg K120 Engelberg K120 Sapporo K90 Sapporo K120 Hakuba K120 Willingen K120 Willingen K120 Bad Mitterndorf K185 Bad Mitterndorf K185 Lahti K114 Kuopio K92 Falun K115 Oslo K112 Planica K185 Planica K185 punkty
48 34 23 5 9 12 33 14 31 5 8 2 5 6 6 7 10 5 4 7 6 15 6 22 8 734
Sezon 1997/1998
Lillehammer K120 Lillehammer K120 Predazzo K120 Villach K90 Harrachov K90 Engelberg K120 Engelberg K120 Oberstdorf K115 Garmisch-Partenkirchen K115 Innsbruck K110 Bischofshofen K120 Ramsau K90 Zakopane K116 Zakopane K116 MŚL – Oberstdorf K185 MŚL – Oberstdorf K185 Sapporo K120 Vikersund K175 Vikersund K175 Kuopio K120 Lahti K116 Lahti K116 Falun K115 Trondheim K120 Oslo K112 Planica K120 Planica K120 punkty
24 34 14 11 q 3 7 12 4 3 3 7 2 6 8 10 3 18 11 12 1 11 18 22 13 - - 836
Sezon 1998/1999
Lillehammer K120 Lillehammer K120 Chamonix K95 Chamonix K95 Predazzo K120 Oberhof K120 Harrachov K120 Harrachov K120 Oberstdorf K115 Garmisch-Partenkirchen K115 Innsbruck K110 Bischofshofen K120 Engelberg K120 Engelberg K120 Zakopane K116 Zakopane K116 Sapporo K120 Sapporo K120 Willingen K120 Willingen K120 Harrachov K120 Kuopio K120 Lahti K90 Trondheim K120 Falun K115 Oslo K115 Planica K185 Planica K185 Planica K185 punkty
2 2 2 1 8 7 1 1 5 2 2 2 1 4 2 1 8 7 6 14 1 18 4 31 8 5 5 8 9 1695
Sezon 1999/2000
Kuopio K120 Kuopio K120 Predazzo K120 Predazzo K120 Villach K90 Zakopane K116 Zakopane K116 Oberstdorf K115 Garmisch-Partenkirchen K115 Innsbruck K110 Bischofshofen K120 Engelberg K120 Engelberg K120 Sapporo K120 Sapporo K120 Hakuba K120 Willingen K120 Willingen K120 Bad Mitterndorf K185 Iron Mountain K120 Iron Mountain K120 Lahti K116 Lahti K116 Trondheim K120 Oslo K115 Planica K185 punkty
37 66 10 33 1 2 2 6 3 3 2 2 3 2 6 4 2 3 6 19 9 1 2 3 3 2 1437
Sezon 2000/2001
Kuopio K120 Kuopio K120 Kuopio K120 Oberstdorf K115 Garmisch-Partenkirchen K115 Innsbruck K108 Bischofshofen K120 Harrachov K185 Harrachov K185 Park City K120 Hakuba K120 Sapporo K120 Sapporo K120 Willingen K120 Willingen K120 Oberstdorf K185 Oberstdorf K185 Falun K115 Trondheim K120 Oslo K115 Planica K185 punkty
17 4 2 9 4 2 2 5 2 5 6 9 10 - - 10 46 19 - - - 686
Sezon 2001/2002
Kuopio K120 Kuopio K120 Titisee-Neustadt K120 Titisee-Neustadt K120 Villach K90 Engelberg K120 Engelberg K120 Predazzo K120 Predazzo K120 Oberstdorf K115 Garmisch-Partenkirchen K115 Innsbruck K120 Bischofshofen K120 Willingen K120 Zakopane K120 Zakopane K120 Hakuba K120 Sapporo K120 Lahti K116 Falun K115 Trondheim K120 Oslo K115 punkty
33 - - - 19 18 11 - - 12 16 q 16 8 34 14 - - 4 3 5 4 356
Sezon 2002/2003
Ruka K120 Ruka K120 Trondheim K120 Trondheim K120 Titisee-Neustadt K120 Titisee-Neustadt K120 Engelberg K120 Engelberg K120 Oberstdorf K115 Garmisch-Partenkirchen K115 Innsbruck K120 Bischofshofen K120 Liberec K120 Zakopane K120 Zakopane K120 Hakuba K120 Sapporo K120 Sapporo K120 Bad Mitterndorf K185 Bad Mitterndorf K185 Willingen K120 Willingen K120 Oslo K115 Lahti K116 Lahti K116 Planica K185 Planica K185 punkty
3 2 9 4 4 10 1 8 3 5 1 4 6 20 6 6 8 11 17 5 9 24 19 17 19 35 17 1016
Sezon 2003/2004
Ruka K120 Ruka K120 Trondheim K120 Titisee-Neustadt K120 Engelberg K125 Oberstdorf K120 Garmisch-Partenkirchen K115 Innsbruck K120 Bischofshofen K125 Liberec K120 Liberec K120 Zakopane K120 Zakopane K120 Hakuba K120 Sapporo K120 Sapporo K120 Oberstdorf K185 Willingen K130 Park City K120 Lahti K116 Kuopio K120 Lillehammer K120 Oslo K115 punkty
23 6 2 3 2 13 4 3 3 1 1 6 12 2 2 3 2 1 14 3 4 7 8 1316
Sezon 2004/2005
Ruka HS142 Ruka HS142 Trondheim HS131 Trondheim HS131 Harrachov HS142 Harrachov HS142 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS125 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS140 Willingen HS145 Bad Mitterndorf HS200 Bad Mitterndorf HS200 Titisee-Neustadt HS142 Titisee-Neustadt HS142 Zakopane HS134 Zakopane HS134 Sapporo HS134 Sapporo HS134 Pragelato HS140 Lahti HS130 Kuopio HS127 Lillehammer HS134 Oslo HS128 Planica HS215 Planica HS215 punkty
1 1 1 1 2 1 1 1 1 1 1 2 1 - - 1 7 4 2 - - - 4 12 4 18 17 6 1715
Sezon 2005/2006
Ruka HS142 Ruka HS142 Lillehammer HS134 Lillehammer HS134 Harrachov HS142 Harrachov HS142 Engelberg HS137 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS125 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS140 Sapporo HS134 Sapporo HS134 Zakopane HS134 Zakopane HS134 Willingen HS145 Lahti HS130 Kuopio HS127 Lillehammer HS134 Oslo HS128 Planica HS215 Planica HS215 punkty
2 2 5 6 3 2 4 1 2 6 1 - - 3 2 6 20 - 25 12 11 10 1024
Sezon 2006/2007
Ruka HS142 Lillehammer HS138 Lillehammer HS138 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS125 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS140 Vikersund HS207 Zakopane HS134 Oberstdorf HS137 Oberstdorf HS137 Titisee-Neustadt HS142 Titisee-Neustadt HS142 Klingenthal HS140 Willingen HS145 Lahti HS130 Kuopio HS127 Oslo HS128 Oslo HS128 Planica HS215 Planica HS215 Planica HS215 punkty
55 6 7 21 14 7 16 5 11 4 25 8 8 - - - - 8 8 10 10 7 9 17 539
Sezon 2007/2008
Ruka HS142 Trondheim HS131 Trondheim HS131 Villach HS98 Villach HS98 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS140 Bischofshofen HS140 Bischofshofen HS140 Predazzo HS134 Predazzo HS134 Harrachov HS205 Zakopane HS134 Zakopane HS134 Sapporo HS134 Sapporo HS134 Liberec HS134 Liberec HS134 Willingen HS145 Kuopio HS127 Kuopio HS127 Lillehammer HS138 Oslo HS128 Planica HS215 Planica HS215 punkty
14 4 7 2 3 16 15 3 2 1 1 5 4 1 13 16 - - 4 5 9 9 1 4 14 2 5 1291
Sezon 2009/2010
Ruka HS142 Lillehammer HS138 Lillehammer HS138 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS140 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS140 Bad Mitterndorf HS200 Bad Mitterndorf HS200 Sapporo HS134 Sapporo HS134 Zakopane HS134 Zakopane HS134 Oberstdorf HS213 Klingenthal HS140 Willingen HS145 Lahti HS130 Kuopio HS127 Lillehammer HS138 Oslo HS134 punkty
34 9 - 16 13 10 2 6 3 2 9 12 - - 7 9 11 - - 27 - - - 494
Sezon 2010/2011
Ruka HS142 Kuopio HS127 Lillehammer HS138 Lillehammer HS138 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS140 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS140 Harrachov HS205 Harrachov HS205 Sapporo HS134 Sapporo HS134 Zakopane HS134 Zakopane HS134 Zakopane HS134 Willingen HS145 Klingenthal HS140 Oberstdorf HS213 Vikersund HS225 Vikersund HS225 Lahti HS130 Planica HS215 Planica HS215 punkty
q 35 - - 24 34 20 31 5 33 20 - - - - 35 39 47 - - - q 34 - - 74
Sezon 2013/2014
Klingenthal HS140 Ruka HS142 Lillehammer HS100 Lillehammer HS138 Titisee-Neustadt HS142 Titisee-Neustadt HS142 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS140 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS140 Bad Mitterndorf HS200 Bad Mitterndorf HS200 Wisła HS134 Zakopane HS134 Sapporo HS134 Sapporo HS134 Willingen HS145 Willingen HS145 Falun HS134 Lahti HS130 Lahti HS130 Kuopio HS127 Trondheim HS140 Oslo HS134 Planica HS139 Planica HS139 punkty
16 31 13 9 21 5 23 29 25 14 23 38 - - - - - - 30 20 34 28 36 - - - - - 176
Sezon 2014/2015
Klingenthal HS140 Ruka HS142 Ruka HS142 Lillehammer HS138 Lillehammer HS138 Niżny Tagił HS134 Niżny Tagił HS134 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS140 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS140 Bad Mitterndorf HS225 Wisła HS134 Zakopane HS134 Sapporo HS134 Sapporo HS134 Willingen HS145 Willingen HS145 Titisee-Neustadt HS142 Titisee-Neustadt HS142 Vikersund HS225 Vikersund HS225 Lahti HS130 Kuopio HS100 Trondheim HS140 Oslo HS134 Oslo HS134 Planica HS225 Planica HS225 punkty
- 29 32 - - - - - - - - - - - - - - - 31 30 - - - - 34 20 q 24 40 23 - 29
Sezon 2015/2016
Klingenthal HS140 Lillehammer HS100 Lillehammer HS100 Niżny Tagił HS134 Niżny Tagił HS134 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS140 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS140 Willingen HS145 Zakopane HS134 Sapporo HS134 Sapporo HS134 Trondheim HS140 Vikersund HS225 Vikersund HS225 Vikersund HS225 Lahti HS130 Lahti HS100 Kuopio HS127 Ałmaty HS140 Ałmaty HS140 Wisła HS134 Titisee-Neustadt HS142 Planica HS225 Planica HS225 Planica HS225 punkty
41 - - - - - - - - - - - - - - - - - - q 43 - - - - - - - - 0
Sezon 2016/2017
Ruka HS142 Ruka HS142 Klingenthal HS140 Lillehammer HS138 Lillehammer HS138 Engelberg HS140 Engelberg HS140 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS140 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS140 Wisła HS134 Wisła HS134 Zakopane HS134 Willingen HS145 Oberstdorf HS225 Oberstdorf HS225 Sapporo HS137 Sapporo HS137 Pjongczang HS140 Pjongczang HS109 Oslo HS134 Trondheim HS140 Vikersund HS225 Planica HS225 Planica HS225 punkty
34 34 45 q q - - - - - - - - 41 21 23 25 - - - - 48 - - - - 24
Sezon 2017/2018
Wisła HS134 Ruka HS142 Niżny Tagił HS134 Niżny Tagił HS134 Titisee-Neustadt HS142 Engelberg HS140 Engelberg HS140 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS140 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS140 Bad Mitterndorf HS235 Zakopane HS140 Willingen HS145 Willingen HS145 Lahti HS130 Oslo HS134 Lillehammer HS140 Trondheim HS140 Vikersund HS240 Planica HS240 Planica HS240 punkty
45 34 - - 45 - - - - - - 39 - - - 37 - - - - - - 0
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 dq  – dyskwalifikacja  q  – dyskwalifikacja w kwalifikacjach  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował

Miejsca w poszczególnych konkursach drużynowych Pucharu Świata

Sezon
1992/1993
Predazzo K120 Planica K120
- 8
Legenda (w sezonach
1991/1992–1992/1993)
1 2 3 poniżej 3

 -  – zawodnik nie wystartował

Sezon
1993/1994
Lahti K114 Thunder Bay K120
4 4
Sezon
1994/1995
Lahti K114
1
Sezon
1995/1996
Planica K120 Trondheim K120 Lahti K114 Oslo K110
1 1 4 4
Sezon
1996/1997
Lahti K114
1
Sezon
1998/1999
Willingen K120
5
Sezon
1999/2000
Hakuba K120 Lahti K116 Planica K185
1 1 2
Sezon
2000/2001
Kuopio K120 Park City K120 Willingen K120 Planica K185
3 2 - -
Legenda (w sezonach
1993/1994–2000/2001)
1 2 3 4-6 poniżej 6

 -  – zawodnik nie wystartował

Sezon
2001/2002
Villach K90 Willingen K120 Sapporo K120 Lahti K116 Planica K185
- 2 - 1 1
Sezon
2002/2003
Oslo K115 Planica K185
- 1
Sezon
2003/2004
Willingen K130 Lahti K116
2 2
Sezon
2004/2005
Willingen HS145 Pragelato HS140 Lahti HS130
2 - 2
Sezon
2005/2006
Willingen HS145 Lahti HS130
1 3
Sezon
2006/2007
Willingen HS145 Lahti HS130
- 3
Sezon
2007/2008
Ruka HS142 Willingen HS145 Planica HS215
3 2 2
Sezon
2009/2010
Ruka HS142 Oberstdorf HS213 Willingen HS145 Lahti HS130
3 3 - 8
Sezon
2010/2011
Ruka HS142 Willingen HS145 Oberstdorf HS213 Lahti HS130 Planica HS215
4 - - 6 -
Sezon
2013/2014
Klingenthal HS140 Lillehammer HS100 (mikst) Zakopane HS134 Lahti HS130 Planica HS139
8 11 - 5 -
Sezon
2014/2015
Klingenthal HS140 Zakopane HS134 Willingen HS145 Lahti HS130 Planica HS225
- - 10 9 7
Sezon
2015/2016
Klingenthal HS140 Willingen HS145 Zakopane HS134 Oslo HS134 Kuopio HS127 Planica HS225
8 - - - - -
Sezon
2016/2017
Klingenthal HS140 Zakopane HS134 Willingen HS145 Oslo HS134 Vikersund HS225 Planica HS225
- 9 7 9 - -
Sezon
2017/2018
Wisła HS134 Ruka HS142 Titisee-Neustadt HS142 Zakopane HS140 Lahti HS130 Oslo HS134 Vikersund HS240 Planica HS240
11 10 7 - 9 - - -
Legenda
1 2 3 4-8 poniżej 8

 -  – zawodnik nie wystartował

Turniej Czterech Skoczni

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon Miejsce[107]
1992/1993 39.
1993/1994 16.[110]
1994/1995 3.
1995/1996 6.
1996/1997 18.
1997/1998 3.
1998/1999 1.[ae]
1999/2000 2.
2000/2001 2.
2001/2002 26.
2002/2003 1.
2003/2004 5.
2004/2005 1.
2005/2006 1.[af]
2006/2007 8.
2007/2008 1.
2009/2010 2.
2010/2011 24.
2013/2014 23.

Turniej Nordycki

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon Miejsce Źr.
1997 4. [111]
1998 9. [112]
1999 5. [113]
2000 1. [114]
2001 36. [115][ag]
2002 5. [107]
2003 17.
2004 4.
2005 5.
2006 24.
2007 4.
2008 4.
2010 51.

Raw Air

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon Miejsce[107]
2017 74.

Puchar Świata w lotach

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon Miejsce[107]
1993/1994 12.
1994/1995 5.
1995/1996 2.
1996/1997 7.
1997/1998 11.
1998/1999 6.
1999/2000 2.
2000/2001 6.
2009/2010 10.
2014/2015 46.
2016/2017 36.

Letnie Grand Prix

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon Miejsce[116]
1994 12.
1995 5.
1996 5.
1998 4.
1999 3.
2000 1.
2001 16.
2002 3.
2003 18.
2004 31.
2005 25.
2006 31.
2007 26.
2013 19.
2015 74.

Zwycięstwa w konkursach

Nr Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K Skok 1 Skok 2 Nota
1. 8 sierpnia 2000 Finlandia Kuopio Puijo K-120 123,5 m 120,0 pkt
2. 12 sierpnia 2000 Austria Villach Villacher Alpenarena K-90 96,5 m 120,0 pkt
3. 14 sierpnia 2000 Francja Courchevel Tremplin Le Praz K-120 125,5 m 120,0 pkt[ah]
4. 27 sierpnia 2000 Japonia Hakuba Olimpijska K-120 131,0 m 120,0 pkt
5. 3 września 2000 Japonia Sapporo Ōkurayama K-120 132,0 m 127,5 m 272,6 pkt

Miejsca na podium

Nr Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota Miejsce Strata Zwycięzca
1. 11 sierpnia 1998 Włochy Predazzo Trampolino Dal Ben K-120 [e] 114,5 m 113,0 m 206,5 pkt 2. 23,8 pkt Masahiko Harada
2. 14 sierpnia 1998 Francja Courchevel Tremplin Le Praz K-120 122,5 m 127,0 m 251,1 pkt 2. 1,3 pkt Nicolas Dessum
3. 16 sierpnia 1998 Niemcy Hinterzarten Adlerschanze K-90 91,5 m 87,5 m 229,5 pkt 2. 21,5 pkt Masahiko Harada
4. 7 sierpnia 1999 Niemcy Hinterzarten Adlerschanze K-95 103,5 m 103,0 m 265,5 pkt 2. 7,5 pkt Sven Hannawald
5. 11 września 1999 Japonia Hakuba Olimpijska K-120 120,5 m 117,5 m 234,4 pkt 2. 13,5 pkt Sven Hannawald
6. 8 sierpnia 2000 Finlandia Kuopio Puijo K-120 123,5 m 120,0 pkt 1.
7. 12 sierpnia 2000 Austria Villach Villacher Alpenarena K-90 96,5 m 120,0 pkt 1.
8. 14 sierpnia 2000 Francja Courchevel Tremplin Le Praz K-120 125,5 m 120,0 pkt[ah] 1.
9. 26 sierpnia 2000 Japonia Hakuba Olimpijska K-120 128,0 m 122,0 m 252,5 pkt 2. 5,5 pkt Matti Hautamäki
10. 27 sierpnia 2000 Japonia Hakuba Olimpijska K-120 131,0 m 120,0 pkt 1.
11. 2 września 2000 Japonia Sapporo Ōkurayama K-120 133,5 m 130,0 m 273,8 pkt 2. 5,3 pkt Hideharu Miyahira
12. 3 września 2000 Japonia Sapporo Ōkurayama K-120 132,0 m 127,5 m 272,6 pkt 1.
13. 14 sierpnia 2001 Francja Courchevel Tremplin Le Praz K-120 115,5 m 120,5 m 223,8 pkt 3. 8,8 pkt Andreas Widhölzl
14. 10 sierpnia 2002 Niemcy Hinterzarten Adlerschanze K-95 104,5 m 102,5 m 274,0 pkt 2. 4,5 pkt Andreas Widhölzl
15. 6 września 2002 Finlandia Lahti Salpausselkä K-116 120,0 m 125,5 m 261,9 pkt 2. 13,5 pkt Andreas Widhölzl
16. 7 września 2002 Finlandia Lahti Salpausselkä K-116 120,0 m 123,5 m 253,8 pkt 2. 9,5 pkt Andreas Widhölzl
17. 7 sierpnia 2005 Niemcy Hinterzarten Adlerschanze K-95 HS-108 100,5 m 104,0 m 261,0 pkt 2. 3,0 pkt Wolfgang Loitzl
18. 3 października 2006 Niemcy Oberhof Hans-Renner-Schanze K-120 HS-140 130,5 m 131,5 m 273,6 pkt 3. 12,3 pkt Adam Małysz
19. 3 października 2013 Niemcy Klingenthal Vogtland Arena K-125 HS-140 127 m 130,5 m 245 pkt 3. 16,4 pkt Andreas Wellinger

Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych LGP

Źródło[109]
1994
Hinterzarten Predazzo Stams punkty
10 7 31 599,3
1995
Kuopio Trondheim Hinterzarten Stams punkty
13 21 4 21 871,8
1996
Trondheim Oberhof Hinterzarten Predazzo Stams punkty
10 6 5 15 9 156
1998
Stams Predazzo Courchevel Hinterzarten Hakuba Hakuba punkty
4 2 2 2 - - 290
1999
Hinterzarten Courchevel Stams Hakuba Sapporo punkty
2 4 5 2 7 291
2000
Hinterzarten Kuopio Villach Courchevel Hakuba Hakuba Sapporo Sapporo punkty
5 1 1 1 2 1 2 1 705
2001
Hinterzarten Hinterzarten Courchevel Stams Sapporo Hakuba Hakuba punkty
24 6 3 19 - - - 119
2002
Hinterzarten Hinterzarten Courchevel Lahti Lahti Innsbruck punkty
2 9 6 2 2 9 338
2003
Hinterzarten Courchevel Predazzo Innsbruck punkty
14 12 14 33 58
2004
Hinterzarten Courchevel Zakopane Predazzo Innsbruck Hakuba Hakuba punkty
- - - - 6 - - 40
2005
Hinterzarten Einsiedeln Courchevel Zakopane Predazzo Bischofshofen Hakuba Hakuba punkty
2 - - - - - - - 80
2006
Hinterzarten Predazzo Einsiedeln Courchevel Zakopane Kranj Hakuba Hakuba Klingenthal Oberhof punkty
- - - - - - - - 11 3 84
2007
Hinterzarten Courchevel Pragelato Einsiedeln Zakopane Zakopane Hakuba Hakuba Oberhof Klingenthal punkty
10 10 8 36 - - - - - - 84
2010
Hinterzarten Courchevel Einsiedeln Wisła Wisła Hakuba Hakuba Liberec Klingenthal punkty
34 - - - - - - - - 0
2013
Hinterzarten Wisła Courchevel Einsiedeln Hakuba Hakuba Niżny Tagił Niżny Tagił Ałmaty Ałmaty Klingenthal punkty
7 27 15 6 - - - - - - 3 156
2015
Wisła Hinterzarten Courchevel Einsiedeln Hakuba Hakuba Czajkowskij Czajkowskij Ałmaty Ałmaty Hinzenbach punkty
20 - - - - - - - - - 33 11
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 dq  – dyskwalifikacja
 q  – zawodnik nie zakwalifikował się
 -  – zawodnik nie wystartował

Miejsca w poszczególnych konkursach drużynowych LGP

1999 Hinterzarten K95 Hakuba K120
4 4
2000 Hinterzarten K95
1
Legenda
(do sezonu 2000)
1 2 3 4-6 poniżej 6

 -  – brak startu

2003 Hinterzarten K95
2
2005 Hinterzarten HS108
2
2007 Hinterzarten HS108
2
2010 Hinterzarten HS108
5
2015 Wisła HS134 Hinterzarten HS108
7 5
Legenda
1 2 3 4-8 poniżej 8

 -  – brak startu

Turniej Czterech Narodów

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon Miejsce Źr.
2007 13. [117]
2010 60. [118]

Puchar Kontynentalny

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon Miejsce[119][109]
1993/1994 125.
1994/1995 47.
1996/1997 151.
1997/1998 70.
2014/2015 67.

Zwycięstwa w konkursach PK chronologicznie

Nr Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K Skok 1 Skok 2 Nota
1. 29 marca 1998 Finlandia Rovaniemi Ounasvaara K-90 90,0 m 93,0 m 239,0 pkt

Miejsca na podium w konkursach PK

Lp. Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota Miejsce Strata Zwycięzca
1. 18 grudnia 1994 Finlandia Lahti Salpausselkä K-90 [e] 92,5 m 91,5 m 244,5 pkt 2. 12,0 pkt Kazuyoshi Funaki
2. 29 marca 1998 Finlandia Rovaniemi Ounasvaara K-90 90,0 m 93,0 m 239,0 pkt 1.
3. 14 lutego 2015 Finlandia Lahti Salpausselkä K-116 HS-130 126,0 m 124,5 m 263,6 pkt 3. 3,8 pkt Halvor Egner Granerud

Miejsca w poszczególnych konkursach Pucharu Kontynentalnego

Źródło[109]
Sezon 1993/1994
Lillehammer Lillehammer Oberwiesenthal Lauscha Wörgl Sankt Moritz Sankt Aegyd Gallio Sapporo Sapporo Willingen Willingen Ironwood Ironwood Ruhpolding Saalfelden Planica Iron Mountain Iron Mountain Ishpeming Schönwald Titisee-Neustadt Calgary Calgary Zaō Zakopane Zakopane Szczyrbskie Jezioro Szczyrbskie Jezioro Sprova Sprova Ruka Rovaniemi punkty
6 25 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 46
Sezon 1994/1995
Lillehammer Lillehammer Jyväskylä Lahti Lahti Sankt Moritz Lake Placid Lake Placid Planica Planica Sapporo Sapporo Sapporo Courchevel Courchevel Szczyrbskie Jezioro Zakopane Zakopane Gallio Gallio Liberec Liberec Reit im Winkl Saalfelden Ruhpolding Westby Iron Mountain Ishpeming Sapporo Zaō Zaō Schönwald Schönwald Sprova Sprova Ruka Gällivare Rovaniemi Rovaniemi punkty
- - 51 4 2 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 4 - - - 180
Sezon 1996/1997
Courchevel Zakopane Frenštát pod Radhoštěm Hakuba Hakuba Muju Muju Chaux-Neuve Chaux-Neuve Brotterode Lauscha Sankt Moritz Lake Placid Lake Placid Ramsau Villach Planica Sapporo Sapporo Sapporo Oberhof Oberhof Szczyrbskie Jezioro Zakopane Reit im Winkl Westby Westby Saalfelden Ruhpolding Iron Mountain Iron Mountain Ishpeming Ishpeming Sapporo Braunlage Braunlage Zaō Zaō Vikersund Vikersund Courchevel Courchevel Harrachov Harrachov Ruka Rovaniemi punkty
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 5 45
Sezon 1997/1998
Velenje Rælingen Zakopane Zakopane Frenštát pod Radhoštěm Frenštát pod Radhoštěm Oberhof Oberhof Hakuba Hakuba Chamonix Chamonix Lahti Lahti Lahti Oberwiesenthal Oberwiesenthal Sankt Moritz Sapporo Sapporo Sapporo Garmisch-Partenkirchen Garmisch-Partenkirchen Liberec Liberec Villach Westby Westby Planica Planica Reit im Winkl Iron Mountain Iron Mountain Saalfelden Ruhpolding Oslo Willingen Willingen Ishpeming Ishpeming Schönwald Schönwald Sapporo Zaō Zaō Courchevel Courchevel Rovaniemi Ruka Ruka punkty
- - - - - - - - 14 4 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 1 - - 168
Sezon 2014/2015
Rena HS111 Rena HS139 Rena HS139 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Wisła HS134 Wisła HS134 Sapporo HS100 Sapporo HS134 Sapporo HS134 Planica HS139 Planica HS139 Zakopane HS134 Zakopane HS134 Brotterode HS117 Lahti HS130 Lahti HS130 Iron Mountain HS133 Iron Mountain HS133 Titisee-Neustadt HS142 Titisee-Neustadt HS142 Titisee-Neustadt HS142 Seefeld HS109 Seefeld HS109 Niżny Tagił HS134 Niżny Tagił HS134 punkty
- - - - - - - - - - - - - - - 3 - - - - - - - - - - 60
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 dq  – dyskwalifikacja  -  – zawodnik nie wystartował

Mistrzostwa Finlandii do lat szesnastu

  • 1991/1992 – 1. miejsce (ind.)[120]
  • 1992/1993 – 1. miejsce (ind.)[120]

Zimowe mistrzostwa Finlandii seniorów

Indywidualnie

  • 1994/1995 – 1. miejsce (K-120)[120]
  • 1995/1996 – 2. miejsce (K-120)[120]
  • 1996/1997 – 1. miejsce (K-90)[120]
  • 1997/1998 – 1. miejsce (K-120), 2. miejsce (K-90)[120]
  • 1998/1999 – 1. miejsce (K-116)[120]
  • 1999/2000 – 1. miejsce (K-120)[120]
  • 2000/2001 – 1. miejsce (K-90), 3. miejsce (K-120)[120]
  • 2001/2002 – 3. miejsce (K-116), 1. miejsce (K-90)[120]
  • 2002/2003 – 3. miejsce (K-120), 8. miejsce (K-90)[121][122]
  • 2003/2004 – 3. miejsce (K-120), 1. miejsce (K-90)[123][124]
  • 2005/2006 – 1. miejsce (K-90), 3. miejsce (K-120)[125][126]
  • 2006/2007 – 1. miejsce (K-120)[127]
  • 2007/2008 – 1. miejsce (K-120)[128]
  • 2009/2010 – 2. miejsce (K-90)[129]
  • 2021/2022 - 3. miejsce (K-116)[130][131]

Drużynowo

  • 2000/2001 – 2. miejsce (K-90), 2. miejsce (K-116)[120]
  • 2001/2002 – 1. miejsce (K-90)[120]
  • 2003/2004 – 2. miejsce (K-90)[132]

Letnie mistrzostwa Finlandii (od 2002)

  • 2002/2003 – 1. miejsce (ind.)[133]
  • 2003/2004 – 15. miejsce (ind.)[134]
  • 2005/2006 – 1. miejsce (ind.)[135]
  • 2006/2007 – 1. miejsce (druż.)[136]
  • 2007/2008 – 2. miejsce (ind.), 1. miejsce (druż.)[137][138]
  • 2009/2010 – 1. miejsce (ind.), 1. miejsce (druż.)[139][140]

Rekordy skoczni

Data Miejsce Skocznia Punkt K HS Rekord Uwagi Źródło
1 stycznia 1995 Niemcy Garmisch-Partenkirchen Große Olympiaschanze K-107 114 m [141]
19 lutego 1995 Norwegia Vikersund Vikersundbakken K-175 187 m [142]
8 lutego 1996 Austria Bad Mitterndorf Kulm K-180 200 m [143]
1996 Niemcy Oberwiesenthal Fichtelbergschanzen K-95 99 m rekord letni [144]
28 marca 1998 Finlandia Rovaniemi Ounasvaara K-90 100,5 m [145]
4 marca 2000 Finlandia Lahti Salpausselkä K-90 98,5 m [146]
13 sierpnia 2000 Francja Courchevel Tremplin Le Praz K-120 133,5 m [147]
11 stycznia 2004 Czechy Liberec Ještěd K-120 139 m wyrównanie rekordu [148]
9 stycznia 2005 Niemcy Willingen Mühlenkopfschanze K-130 HS-145 152 m [149]
11 marca 2005 Norwegia Lillehammer Lysgårdsbakken K-120 HS-138 137 m [150]
29 września 2006 Niemcy Klingenthal Vogtland Arena K-125 HS-140 134 m oficjalny, letni [151]
30 września 2006 Niemcy Klingenthal Vogtland Arena K-125 HS-140 135,5 m oficjalny, letni [151]
11 stycznia 2007 Norwegia Vikersund Vikersundbakken K-185 HS-207 212,5 m [142]
1 sierpnia 2007 Finlandia Vuokatti Hyppyrimäki K-90 HS-100 103,5 m [152]
1 stycznia 2008 Niemcy Garmisch-Partenkirchen Große Olympiaschanze K-125 HS-140 139 m [141]

Uwagi

  1. Tego samego dnia Ahonen oddał skok na odległość 240 metrów (dalszy od ówczesnego nieoficjalnego rekordu świata), lecz zakończył go upadkiem.
  2. W konkursie tym odbyła się tylko jedna seria.
  3. a b Skład zespołu: Anssi Koivuranta, Jarkko Määttä, Olli Muotka, Janne Ahonen
  4. a b Skład zespołu: Janne Ahonen, Andreas Alamommo, Jarkko Määttä, Antti Aalto
  5. a b c d e f g Termin HS zaczął być używany od sezonu 2004/2005.
  6. Skład zespołu: Raimo Ylipulli, Janne Ahonen, Janne Väätäinen i Jani Soininen.
  7. Skład zespołu: Ari-Pekka Nikkola, Mika Antero Laitinen, Janne Ahonen i Jani Soininen.
  8. Skład zespołu: Matti Hautamäki, Veli-Matti Lindström, Janne Ahonen i Risto Jussilainen.
  9. a b Skład zespołu: Tami Kiuru, Janne Happonen, Janne Ahonen i Matti Hautamäki.
  10. Kontuzja spowodowana upadkiem w serii próbnej.
  11. a b Skład zespołu: Julia Kykkänen, Jarkko Määttä, Susanna Forsström, Janne Ahonen
  12. a b Skład zespołu: Jarkko Määttä, Lauri Asikainen, Ville Larinto, Janne Ahonen
  13. a b Skład zespołu: Susanna Forsström, Ville Larinto, Julia Kykkänen, Janne Ahonen
  14. a b Skład zespołu: Jarkko Määttä, Ville Larinto, Antti Aalto, Janne Ahonen
  15. Skład zespołu: Janne Ahonen, Vesa Hakala, Toni Nieminen i Risto Jussilainen.
  16. a b Skład zespołu: Ari-Pekka Nikkola, Jani Soininen, Janne Ahonen i Mika Laitinen
  17. Skład zespołu: Ville Kantee, Jani Soininen, Janne Ahonen i Mika Laitinen.
  18. Skład zespołu: Risto Jussilainen, Jani Soininen, Ville Kantee i Janne Ahonen.
  19. Skład zespołu: Risto Jussilainen, Matti Hautamäki, Ville Kantee i Janne Ahonen.
  20. Nie ustał tego skoku.
  21. Skład zespołu: Janne Ahonen, Tami Kiuru, Arttu Lappi i Matti Hautamäki.
  22. Skład zespołu: Matti Hautamäki, Jussi Hautamäki, Risto Jussilainen i Janne Ahonen.
  23. Skład zespołu: Matti Hautamäki, Tami Kiuru, Risto Jussilainen i Janne Ahonen.
  24. Skład zespołu: Arttu Lappi, Matti Hautamäki, Harri Olli i Janne Ahonen.
  25. a b c d e f Seria została odwołana.
  26. Skład zespołu: Tami Kiuru, Veli-Matti Lindström, Matti Hautamäki i Janne Ahonen.
  27. Skład zespołu: Janne Happonen, Harri Olli, Matti Hautamäki i Janne Ahonen.
  28. Skład zespołu: Antti Aalto, Jarkko Määttä, Eetu Nousiainen, Janne Ahonen
  29. Skład zespołu: Risto Jussilainen, Janne Ahonen, Olli Happonen i Tuomo Kykkänen.
  30. Skład zespołu: Jani Mattila, Olli Happonen, Tero Koponen i Janne Ahonen.
  31. Nie wygrał żadnego z konkursów.
  32. ex aequo z Jakubem Jandą
  33. Wystartował tylko w jednym konkursie.
  34. a b ex aequo z Hideharu Miyahirą.

Przypisy

  1. 200m0405. skisprungschanzen.com. [dostęp 2018-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-10-15)].
  2. Skok Roku 2004: Janne Ahonen wygrywa – www.skokinarciarskie.pl – wszystko o skokach narciarskich [online], skokinarciarskie.pl [dostęp 2017-11-24] (pol.).
  3. Janne Ahonen z norweskim wyróżnieniem. skokinarciarskie.pl, 2 marca 2011. [dostęp 2016-10-09].
  4. Paweł Stawowczyk: Skoki Narciarskie – Finał PŚ: Dramat i rekordy na skoczni! – www.skokinarciarskie.pl – wszystko o skokach narciarskich. [dostęp 2009-12-26].
  5. AHONEN Janne, Biography – fis-ski.com. [dostęp 2009-11-11].
  6. a b Janne Ahonen (Finlandia). Skokinarciarskie.pl. [dostęp 2014-01-29]. (pol.).
  7. Andrzej Mysiak: Ahonen się żeni, Kiuru już po ślubie. skokinarciarskie.pl, 2004-06-24. [dostęp 2014-01-29]. (pol.).
  8. Aleksandra Kruc: Janne Ahonen: Tęskniłem za skokami, decyzję podjąłem w garażu. skokinarciarskie.pl, 2013-11-26. [dostęp 2014-01-29]. (pol.).
  9. Mariusz Wesołowski: Z cyklu skoczkowie wszech czasów: Janne Ahonen – samotność długodystansowca. skijumping.pl. [dostęp 2014-01-29]. (pol.).
  10. a b c Wojciech Szatkowski: Skoki Narciarskie: Janne Ahonen: Fiński mistrz z kamienną twarzą i rodziną w sercu.... skijumping.pl, 2005-03-28. [dostęp 2014-01-29]. (pol.).
  11. a b MAT: Ahonen nie jest tylko nudnym Finem. przegladsportowy.pl, 2008-01-08. [dostęp 2014-01-29].
  12. Caroli: Janne Ahonen projektantem loga Turnieju Skandynawskiego. skijumping.pl, 2003-10-27. [dostęp 2014-01-29].
  13. Adam Kwieciński: AHONEN Pasi - Wyniki Zawodnika. [dostęp 2018-10-28].
  14. Klaudia Feruś: Janne Ahonen skakał po alkoholu.... Skijumping.pl, 2009-08-04. [dostęp 2014-01-29].
  15. Clio: Kariera Janne Ahonena. skokinarciarskie.pl, 2008-03-26. [dostęp 2014-01-29].
  16. Turniej Czterech Skoczni 1992/1993 – www.skokinarciarskie.pl. [dostęp 2009-11-11].
  17. a b c d e f g h AHONEN Janne, World Ski Championships – fis-ski.com. [dostęp 2009-11-11].
  18. a b AHONEN Janne, FIS Junior World Ski Championships – fis-ski.com. [dostęp 2009-11-11].
  19. a b c d e f g h i j k l m n o p World Cup: Standings – fis-ski.com. [dostęp 2009-11-11].
  20. World Cup, Engelberg 1993, fis-ski.com. [dostęp 2009-11-11].
  21. Turniej Czterech Skoczni 1993/1994 – www.skokinarciarskie.pl. [dostęp 2009-11-11].
  22. a b c d AHONEN Janne, Olympic Winter Games – fis-ski.com. [dostęp 2009-11-11].
  23. AHONEN Janne, Flying Hill – fis-ski.com. [dostęp 2009-11-19]. (ang.).
  24. a b c d e f g h i j k l m n o p AHONEN Janne, FIS Ski-Flying World Championships – fis-ski.com. [dostęp 2009-11-11].
  25. 1994 FIS Summer Grand Prix Ski-Jumping. skijump-db.net. [dostęp 2016-10-09].
  26. Turniej Czterech Skoczni 1994/1995 – www.skokinarciarskie.pl. [dostęp 2009-11-11].
  27. 1995 FIS Summer Grand Prix Ski-Jumping. skijump-db.net. [dostęp 2016-10-09].
  28. Turniej Czterech Skoczni 1995/1996 – www.skokinarciarskie.pl. [dostęp 2009-11-11].
  29. 1996 FIS Summer Grand Prix Ski-Jumping. skijump-db.net. [dostęp 2016-10-09].
  30. Turniej Czterech Skoczni 1996/1997 – www.skokinarciarskie.pl. [dostęp 2009-11-11].
  31. Turniej Skandynawski 1997 – www.skokinarciarskie.pl –. [dostęp 2009-11-11].
  32. Turniej Czterech Skoczni 1997/1998 – www.skokinarciarskie.pl. [dostęp 2009-11-11].
  33. Turniej Skandynawski 1998 – www.skokinarciarskie.pl –. [dostęp 2009-11-11].
  34. 1998 FIS Summer Grand Prix Ski-Jumping. skijump-db.net. [dostęp 2016-10-09].
  35. Turniej Czterech Skoczni 1998/1999 – www.skokinarciarskie.pl. [dostęp 2009-11-11].
  36. Skoki narciarskie – Mistrzostwa Świata 1999 – www.skokinarciarskie.pl – wszystko o skokach narciarskich. [dostęp 2009-12-31].
  37. Turniej Skandynawski 1999 – www.skokinarciarskie.pl –. [dostęp 2009-11-11].
  38. 1999 FIS Summer Grand Prix Ski-Jumping. skijump-db.net. [dostęp 2016-10-09].
  39. Turniej Czterech Skoczni 1999/2000 – www.skokinarciarskie.pl. [dostęp 2009-11-11].
  40. Turniej Skandynawski 2000 – www.skokinarciarskie.pl –. [dostęp 2009-11-11].
  41. a b c d e f g h Grand Prix: Standings – fis-ski.com. [dostęp 2009-11-11].
  42. Turniej Czterech Skoczni 2000/2001 – www.skokinarciarskie.pl. [dostęp 2009-11-11].
  43. Turniej Skandynawski 2001 – www.skokinarciarskie.pl –. [dostęp 2009-11-11].
  44. Kwalifikacje w Innsbrucku – skijumping.pl. [dostęp 2009-11-11].
  45. Turniej Czterech Skoczni 2001/2002 – www.skokinarciarskie.pl. [dostęp 2009-11-11].
  46. Turniej Skandynawski 2002 – www.skokinarciarskie.pl –. [dostęp 2009-11-11].
  47. Koniec PŚ 2001/2002. Przerwano konkurs. – skijumping.pl. [dostęp 2009-11-11].
  48. Wielkie emocje w Garmisch-Partenkirchen! – skijumping.pl. [dostęp 2009-11-11].
  49. Turniej Czterech Skoczni 2002/2003 – www.skokinarciarskie.pl. [dostęp 2009-11-11].
  50. Turniej Skandynawski 2003 – www.skokinarciarskie.pl –. [dostęp 2009-11-11].
  51. Turniej Czterech Skoczni 2003/2004 – www.skokinarciarskie.pl. [dostęp 2009-11-11].
  52. Turniej Skandynawski 2004 – www.skokinarciarskie.pl –. [dostęp 2009-11-11].
  53. Turniej Czterech Skoczni 2004/2005 – www.skokinarciarskie.pl. [dostęp 2009-11-11].
  54. Tadeusz Mieczyński: Matti Hautamaeki wygrywa w Planicy. [dostęp 2009-11-19].
  55. Tadeusz Mieczyński: PŚ w Engelbergu: Morgenstern ponownie najlepszy, Małysz 10.. [dostęp 2009-11-19].
  56. Paweł Guzik: PŚ w Klingenthal: Schlierenzauer wygrywa szósty raz z rzędu. [dostęp 2009-11-19].
  57. Skijumping.pl - PŚ w Predazzo: R. Kobayashi triumfuje po raz szósty z rzędu, Kubacki i Stoch na podium! [online], Skijumping.pl [dostęp 2020-02-03] (pol.).
  58. Tadeusz Mieczyński: Bez Ahonena w Bad Mitterndorf! – skijumping.pl. [dostęp 2009-11-11].
  59. Anna Szczepankiewicz i Karolina Osenka: Ahonen:"Rekord jest ważny dla mnie...” – wypowiedzi po konkursie w Neustadt – skijumping.pl. [dostęp 2009-11-11].
  60. Turniej Skandynawski 2005 – www.skokinarciarskie.pl –. [dostęp 2009-11-11].
  61. Tadeusz Mieczyński: Janne Ahonen bez poważniejszych urazów – skijumping.pl. [dostęp 2009-11-11].
  62. Barbara Niewiadomska i Anna Szczepankiewicz: Robert Kranjec najlepszy, Adam Małysz piąty – skijumping.pl. [dostęp 2009-11-11].
  63. Tadeusz Mieczyński: Skoki Narciarskie: Bischofshofen: Niesamowity pojedynek Jandy z Ahonenem, dwóch zwycięzców Turnieju! – skijumping.pl. [dostęp 2009-11-11].
  64. Turniej Czterech Skoczni 2005/2006 – www.skokinarciarskie.pl. [dostęp 2009-11-11].
  65. Tadeusz Mieczyński: Ahonen nie składa broni – skijumping.pl. [dostęp 2009-11-11].
  66. Turniej Skandynawski 2006 – www.skokinarciarskie.pl –. [dostęp 2009-11-11].
  67. Turniej Czterech Skoczni 2006/2007 – www.skokinarciarskie.pl. [dostęp 2009-11-11].
  68. Turniej Skandynawski 2007 – www.skokinarciarskie.pl –. [dostęp 2009-11-11].
  69. Tadeusz Mieczyński: TCS w Innsbrucku: Zawody w Innsbrucku przeniesione do Bischofshofen (nowy program) – skijumping.pl. [dostęp 2009-11-11].
  70. Turniej Czterech Skoczni 2007/2008 – www.skokinarciarskie.pl. [dostęp 2009-11-11].
  71. Turniej Skandynawski 2008 – www.skokinarciarskie.pl –. [dostęp 2009-11-11].
  72. Tadeusz Mieczyński i Tuija Hankkila: Janne Ahonen kończy karierę! – skijumping.pl. [dostęp 2009-11-11].
  73. Tadeusz Mieczyński i Karolina Osenka: Janne Ahonen triumfuje po raz ostatni (wyniki). [dostęp 2009-11-11].
  74. Janne Ahonen wraca do skoków – sport.pl. [dostęp 2009-11-11].
  75. Tuija Hankkila: Janne Ahonen pod kroplówką!. [dostęp 2009-12-12].
  76. Andrzej Mysiak: Skoki Narciarskie – PŚ Engelberg: Ammann wygrywa i wyrównuje rekord skoczni Ahonena – www.skokinarciarskie.pl – wszystko o skokach narciarskich. [dostęp 2009-12-20].
  77. Alicja Bochenek: Skoki Narciarskie: Janne Ahonen kontuzjowany. [dostęp 2010-02-21]. (pol.).
  78. Tadeusz Mieczyński: Skoki Narciarskie: Ahonen planuje kolejny powrót?. skijumping.pl, 2013-01-11. [dostęp 2013-01-11].
  79. Tadeusz Mieczyński: Janne Ahonen w kadrze A Finów!. Skijumping.pl, 2013-05-21. [dostęp 2013-07-16]. (pol.).
  80. Tadeusz Mieczyński: Kaarel Nurmsalu wygrywa w Rovaniemi, Ahonen piąty!. Skijumping.pl, 2013-07-15. [dostęp 2013-07-16]. (pol.).
  81. Barbara Rzeźniczak: Asikainen przed Ahonenem w Kuusamo. Skokinarciarskie.pl, 2013-07-16. [dostęp 2013-07-17]. (pol.).
  82. Adrian Dworakowski: Ahonen wygrywa po raz pierwszy po powrocie!. Skijumping.pl, 2013-07-17. [dostęp 2013-07-17]. (pol.).
  83. Paweł Stawowczyk: Dawid Kubacki wygrywa kwalifikacje!. Skokinarciarskie.pl, 2013-07-26. [dostęp 2013-07-26]. (pol.).
  84. Andrzej Mysiak: LGP: Freitag przed Wellingerem w Hinterzarten, Kot i Stoch w dziesiątce. Skokinarciarskie.pl, 2013-07-28. [dostęp 2013-07-28]. (pol.).
  85. Adam Bucholz: Janne Ahonen kończy karierę po raz trzeci. skijumping.pl, 2018-10-27. [dostęp 2018-10-28].
  86. a b Skoki narciarskie – Zimowe Igrzyska Olimpijskie 1994 – www.skokinarciarskie.pl – wszystko o skokach narciarskich. [dostęp 2010-01-02].
  87. a b Skoki narciarskie – Zimowe Igrzyska Olimpijskie 1998 – www.skokinarciarskie.pl – wszystko o skokach narciarskich. [dostęp 2010-01-02].
  88. a b Skoki narciarskie – Zimowe Igrzyska Olimpijskie 2002 – www.skokinarciarskie.pl – wszystko o skokach narciarskich. [dostęp 2010-01-02].
  89. a b Skoki narciarskie – Zimowe Igrzyska Olimpijskie 2006 – www.skokinarciarskie.pl – wszystko o skokach narciarskich. [dostęp 2010-01-02].
  90. Skoki narciarskie – Zimowe Igrzyska Olimpijskie 2010 – www.skokinarciarskie.pl – wszystko o skokach narciarskich. [dostęp 2010-02-21].
  91. a b Skoki narciarskie – Mistrzostwa Świata 1993 – www.skokinarciarskie.pl – wszystko o skokach narciarskich. [dostęp 2010-01-02].
  92. a b Skoki narciarskie – Mistrzostwa Świata 1995 – www.skokinarciarskie.pl – wszystko o skokach narciarskich. [dostęp 2010-01-02].
  93. a b Skoki narciarskie – Mistrzostwa Świata 1997 – www.skokinarciarskie.pl – wszystko o skokach narciarskich. [dostęp 2010-01-02].
  94. a b Skoki narciarskie – Mistrzostwa Świata 1999 – www.skokinarciarskie.pl – wszystko o skokach narciarskich. [dostęp 2010-01-02].
  95. a b Skoki narciarskie – Mistrzostwa Świata 2001 – www.skokinarciarskie.pl – wszystko o skokach narciarskich. [dostęp 2010-01-02].
  96. a b Skoki narciarskie – Mistrzostwa Świata 2003 – www.skokinarciarskie.pl – wszystko o skokach narciarskich. [dostęp 2010-01-02].
  97. a b Skoki narciarskie – Mistrzostwa Świata 2005 – www.skokinarciarskie.pl – wszystko o skokach narciarskich. [dostęp 2010-01-02].
  98. a b Skoki narciarskie – Mistrzostwa Świata 2007 – www.skokinarciarskie.pl – wszystko o skokach narciarskich. [dostęp 2010-01-02].
  99. Skoki narciarskie – Mistrzostwa Świata 2011 – www.skokinarciarskie.pl – wszystko o skokach narciarskich. [dostęp 2011-02-26].
  100. a b Anssi Koivuranta, Olli Muotka, Janne Ahonen, Matti Hautamäki
  101. a b Matti Hautamäki, Olli Muotka, Anssi Koivuranta, Janne Ahonen
  102. Skoki narciarskie – Planica, Mistrzostwa Świata w lotach 1994 – www.skokinarciarskie.pl – wszystko o skokach narciarskich. [dostęp 2010-01-03].
  103. Skoki narciarskie – Bad Mitterndorf, Mistrzostwa Świata w lotach 1996 – www.skokinarciarskie.pl – wszystko o skokach narciarskich. [dostęp 2010-01-03].
  104. Skoki narciarskie – Oberstdorf, Mistrzostwa Świata w lotach 1998 – www.skokinarciarskie.pl – wszystko o skokach narciarskich. [dostęp 2010-01-03].
  105. Skoki narciarskie – Vikersund, Mistrzostwa Świata w lotach 2000 – www.skokinarciarskie.pl – wszystko o skokach narciarskich. [dostęp 2010-01-03].
  106. Skoki narciarskie – Harrachov, Mistrzostwa Świata w lotach 2002 – www.skokinarciarskie.pl – wszystko o skokach narciarskich. [dostęp 2010-01-03].
  107. a b c d e AHONEN Janne - Athlete Information; World Cup Standings. fis-ski.com. [dostęp 2023-12-25]. (ang.).
  108. Rekordy i statystyki, Tab.1 – www.skokinarciarskie.pl. [dostęp 2009-11-11].
  109. a b c d Adam Kwieciński: AHONEN Janne. [dostęp 2023-12-25].
  110. Turniej Czterech Skoczni 1993/1994. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2023-12-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-02-28)]. (ang.).
  111. 1997 Scandinavia Nordic Tournament. skijump-db.net. [dostęp 2023-12-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-08-20)]. (jap.).
  112. 1998 Scandinavia Nordic Tournament. skijump-db.net. [dostęp 2023-12-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-09-05)]. (jap.).
  113. 1999 Scandinavia Nordic Tournament. skijump-db.net. [dostęp 2023-12-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-08-20)]. (jap.).
  114. 2000 Scandinavia Nordic Tournament. skijump-db.net. [dostęp 2023-12-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-08-28)]. (ang.).
  115. 2001 Scandinavia Nordic Tournament. skijump-db.net. [dostęp 2023-12-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-08-30)]. (ang.).
  116. AHONEN Janne - Athlete Information; Grand Prix Standings. fis-ski.com. [dostęp 2023-12-25]. (ang.).
  117. FIS Grand Prix Ski-Jumping - 2007 - Four Nations Grand Prix Standings. fis-ski.com, 2007-08-18. [dostęp 2023-12-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-10-22)]. (ang.).
  118. The Nations Grand Prix. fis-ski.com, 2010-08-15. [dostęp 2023-12-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-10-22)]. (ang.).
  119. AHONEN Janne - Athlete Information; Continental Cup Standings. fis-ski.com. [dostęp 2023-12-25]. (ang.).
  120. a b c d e f g h i j k l Wojciech Szatkowski: Skoki Narciarskie: Janne Ahonen: Fiński mistrz z kamienną twarzą i rodziną w sercu.... 2005-03-28. [dostęp 2009-12-27].
  121. Tadeusz Mieczyński: Matti Hautamaeki mistrzem Finlandii na K-120 – skijumping.pl. [dostęp 2009-11-11].
  122. Tadeusz Mieczyński: Matti podwójnym Mistrzem Finlandii – skijumping.pl. [dostęp 2009-11-11].
  123. Tadeusz Mieczyński: Wypowiedzi po Mistrzostwach Finlandii – skijumping.pl. [dostęp 2009-11-11].
  124. Tadeusz Mieczyński i Heidi Lehikoinen: Janne Ahonen mistrzem Finlandii na skoczni w Rovaniemi! – skijumping.pl. [dostęp 2009-11-11].
  125. Tadeusz Mieczyński: Janne Ahonen Mistrzem Finlandii na średniej skoczni – skijumping.pl. [dostęp 2009-11-11].
  126. Tadeusz Mieczyński: Matti Hautamaeki Mistrzem Finlandii na dużej skoczni – skijumping.pl. [dostęp 2009-11-11].
  127. Maciej Mikołajczyk: Janne Ahonen Mistrzem Finlandii – skijumping.pl. [dostęp 2009-11-11].
  128. Tadeusz Mieczyński: Janne Ahonen Mistrzem Finlandii – skijumping.pl. [dostęp 2009-11-11].
  129. Klaudia Feruś: Skoki Narciarskie: Ville Larinto Mistrzem Finlandii w skokach narciarskich. [dostęp 2010-03-28].
  130. Łukasz Serba, Wielki powrót fińskiej legendy skoków. Został medalistą krajowych mistrzostw, https://sportsinwinter.pl/wielki-powrot-finskiej-legendy-skokow-zostal-medalista-krajowych-mistrzostw/ [dostęp:15.03.2023]
  131. Salpausselkä [w:] Skocznie narciarskie. Archiwum, http://www.skisprungschanzen.com/PL/Skocznie/FIN-Finlandia/ES-Finlandia+Po%C5%82udniowa/Lahti/0251-Salpausselk%C3%A4/ [dostęp: 15.03.2023]
  132. Tadeusz Mieczyński: Wypowiedzi po drużynowych mistrzostwach Finlandii – skijumping.pl. [dostęp 2009-11-11].
  133. Tadeusz Mieczyński: Janne Ahonen Mistrzem Finlandii – skijumping.pl. [dostęp 2009-11-11].
  134. Janne Happonen mistrzem Finlandii – skijumping.pl. [dostęp 2009-11-11].
  135. Skijumping.pl – Wyniki Zawodów. [dostęp 2009-11-11].
  136. Anna Szczepankiewicz: Mistrzostwa Finlandii: Lahden Hiihtoseura najlepsza w konkursie drużynowym – skijumping.pl. [dostęp 2009-11-11].
  137. Anna Szczepankiewicz: Harri Olli Mistrzem Finlandii – skijumping.pl. [dostęp 2009-11-11].
  138. Anna Szczepankiewicz: Lahden Hiihtoseura najlepszym klubem w Finlandii – skijumping.pl. [dostęp 2009-11-11].
  139. Tuija Jankkila: Drużyna Lahden Hiihtoseura drużynowym mistrzem Finlandii – skijumping.pl. [dostęp 2009-11-11].
  140. Maciej Mikołajczyk: Janne Ahonen nokautuje i zostaje Mistrzem Finlandii! – skijumping.pl. [dostęp 2009-11-11].
  141. a b Olympiaschanze, Garmisch-Partenkirchen. skisprungschanzen.com. [dostęp 2013-09-04]. (niem.).
  142. a b Skiflygingsbakke, Vikersund. skisprungschanzen.com. [dostęp 2013-09-04]. (niem.).
  143. Tauplitz, Bad Mitterndorf. skisprungschanzen.com. [dostęp 2013-09-04]. (niem.).
  144. Oberwiesenthal. skisprungschanzen.com. [dostęp 2013-09-04]. (niem.).
  145. Rovaniemi. skisprungschanzen.com. [dostęp 2013-09-04]. (niem.).
  146. Salpausselkä, Lahti. skisprungschanzen.com. [dostęp 2013-09-04]. (niem.).
  147. Le Praz, Courchevel. skisprungschanzen.com. [dostęp 2013-09-04]. (niem.).
  148. Ještěd, Liberec. skisprungschanzen.com. [dostęp 2013-09-04]. (niem.).
  149. Mühlenkopf, Willingen. skisprungschanzen.com. [dostęp 2013-09-04]. (niem.).
  150. Lysgård, Lillehammer. skisprungschanzen.com. [dostęp 2013-09-04]. (niem.).
  151. a b Vogtland-Arena, Klingenthal. skisprungschanzen.com. [dostęp 2013-09-04]. (niem.).
  152. Vuokatti. skisprungschanzen.com. [dostęp 2013-09-04]. (niem.).

Bibliografia