Johann Franz Xaver Sterkel

Johann Franz Xaver Sterkel
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

3 grudnia 1750
Würzburg

Pochodzenie

niemieckie

Data i miejsce śmierci

12 października 1817
Würzburg

Instrumenty

fortepian, organy

Gatunki

muzyka poważna, muzyka klasycyzmu

Zawód

kompozytor, pianista, organista

podpis
Multimedia w Wikimedia Commons

Johann Franz Xaver Sterkel (ur. 3 grudnia 1750 w Würzburgu, zm. 12 października 1817 tamże[1][2][3]) – niemiecki kompozytor, pianista i organista, ksiądz katolicki.

Życiorys

Uczył się gry na organach u Albrechta Adama Kettego i Georga Weismandela w Würzburgu[1][2]. W 1764 roku rozpoczął studia teologiczne na uniwersytecie w Würzburgu, w 1774 roku otrzymał święcenia kapłańskie[1][4]. W 1768 roku otrzymał posadę organisty w kaplicy kolegiackiej Neumünster w Würzburgu, a w 1778 roku kapelana dworskiego i organisty na dworze elektora Friedricha Karla Josepha von Erthala w Moguncji[1][2][4]. W latach 1779–1782 odbył podróż do Włoch, gdzie w Neapolu wystawił swoją operę Il Farnace[2][3]. W 1791 roku spotkał w Aschaffenburgu Ludwiga van Beethovena, na którym wywarł duże wrażenie i z którym razem koncertował[1][2]. Od 1793 roku był kapelmistrzem orkiestry dworskiej w Moguncji, aż do jej rozwiązania w 1797 roku[1][2]. Następnie wrócił do Würzburga, a około 1802 roku wyjechał do Ratyzbony, gdzie działał na dworze księcia arcybiskupa Karla Theodora von Dalberga, zakładając szkołę chóralną[1][2]. Od 1810 do 1814 roku był kapelmistrzem na dworze książęcym w Aschaffenburgu[1][2]. Wystawił wówczas m.in. Czarodziejski flet i Uprowadzenie z seraju W.A. Mozarta[1]. W 1815 roku, po krótkim pobycie w Monachium, ponownie wrócił do Würzburga[1].

Twórczość

Jego styl zbliżony jest do twórczości szkoły mannheimskiej[1] i Josepha Haydna[4]. Swoją twórczością przyczynił się do spopularyzowania w Niemczech muzyki kameralnej z udziałem fortepianu[1]. Jego styl klasyfikowano jako miękki, jego liryczne sonaty o luźnej strukturze przypominają te tworzone później przez Schuberta[1].

Oprócz wystawionej w 1782 roku w Neapolu opery Il Farnace skomponował 26 symfonii, 4 uwertury koncertowe, 6 koncertów fortepianowych, kwintet fortepianowy, 46 triów na fortepian lub klawesyn, 28 sonat na fortepian lub klawesyn, Grand Quintette na 2 skrzypiec, 2 altówki i wiolonczelę, 31 sonat skrzypcowych, 6 duetów na skrzypce i altówkę, 13 sonat fortepianowych, 125 pieśni, 4 msze, 2 Te Deum[2][4].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 10. Część biograficzna sm–ś. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2007, s. 101. ISBN 978-83-224-0866-7.
  2. ↑ a b c d e f g h i Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 5 Pisc–Stra. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3471. ISBN 0-02-865530-3.
  3. ↑ a b The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 867. ISBN 0-674-37299-9.
  4. ↑ a b c d Bertil van Boer: Historical Dictionary of Music of the Classical Period. Lanham: Scarecrow Press, 2012, s. 540–541. ISBN 978-0-8108-7183-0.

Linki zewnętrzne