Konstantin Prowałow

Konstantin Prowałow
Константин Провалов
ilustracja
generał pułkownik generał pułkownik
Data i miejsce urodzenia

11 czerwca 1906
Babuszkino, obwód irkucki

Data i miejsce śmierci

10 grudnia 1981
Moskwa

Przebieg służby
Lata służby

1928–1981

Siły zbrojne

Armia Czerwona
Armia Radziecka

Stanowiska

dowódca Południowej Grupy Wojsk

Główne wojny i bitwy

konflikt o Kolej Wschodniochińską,
walki nad jeziorem Chasan,
II wojna światowa,
operacja Dunaj

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Suworowa I klasy (ZSRR) Order Suworowa II klasy (ZSRR) Order Suworowa II klasy (ZSRR) Order Kutuzowa II klasy (ZSRR) Order Czerwonej Gwiazdy Order „Za służbę Ojczyźnie w Siłach Zbrojnych ZSRR” III klasy (ZSRR) Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945” Medal jubileuszowy „Dwudziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” Medal jubileuszowy „Trzydziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”

Konstantin Iwanowicz Prowałow (ros. Константин Иванович Провалов; ur. 29 maja?/11 czerwca 1906 w miejscowości Babuszkino w obwodzie irkuckim, zm. 10 grudnia 1981 w Moskwie) – radziecki generał pułkownik, Bohater Związku Radzieckiego.

Życiorys

Urodził się w rodzinie górnika. Skończył 7 klas, później był m.in. przewodniczącym sielsowietu (rady wiejskiej). W Armii Czerwonej służył od 1928, skończył szkołę piechoty oraz kursy dowódców piechoty w Irkucku i Omsku (1931 i 1938). W 1929 uczestniczył w konflikcie o Kolej Wschodniochińską, został ranny, w listopadzie 1937 został szefem sztabu pułku piechoty. Od 1930 należał do WKP(b). Jako dowódca 120 pułku piechoty brał udział w bitwie nad Chasan w 1938, był dwukrotnie ranny. Za zasługi w tej bitwie otrzymał tytuł Bohatera Związku Radzieckiego. Następnie 1939-1941 studiował w Akademii Wojskowej im. Frunzego. Po ataku Niemiec na ZSRR zmobilizowany, walczył na Froncie Południowym i Północno-Kaukaskim, 27 marca 1942 otrzymał stopień generała majora, 16 czerwca 1943 został dowódcą 16 Korpusu Piechoty w 56 Armii Frontu Północno-Kaukaskiego, walczył m.in. w Donbasie, brał aktywny udział w operacji kerczeńsko-eltigeńskiej na Krymie i w operacji krymskiej. Dowodzony przez niego korpus zajął Kercz, Teodozję, Ałusztę, Jałtę, Ałupkę i Bałakławę. W maju 1944 objął dowództwo 113 Korpusu Piechoty 31 Armii 3 Frontu Białoruskiego, na czele którego uczestniczył w operacji witebsko-orszańskiej, od lipca 1944 do końca wojny z Niemcami dowodził 36 Korpusem Piechoty 31 Armii 3 Frontu Białoruskiego, z którym brał udział w operacji mińskiej, białostockiej, gumbinnen-gołdapskiej i insterburgsko-königsbergskiej; w kwietniu 1945 korpus wraz z armią został przeniesiony w skład 1 Frontu Ukraińskiego i wziął udział w operacji praskiej. Po wojnie dowodził korpusami piechoty w Białoruskim Okręgu Wojskowym, 11 maja 1949 otrzymał stopień generała porucznika. W 1950 ukończył Akademię Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K. Woroszyłowa w Moskwie, od lutego do grudnia 1952 pracował w Sztabie Generalnym, później w Karpackim Okręgu Wojskowym, od grudnia 1953 do kwietnia 1956 dowodził 13 Korpusem Piechoty, 9 maja 1961 otrzymał stopień generała pułkownika, od września 1962 do października 1969 był dowódcą Południowej Grupy Wojsk Radzieckich, następnie został I zastępcą głównego inspektora w Ministerstwie Obrony ZSRR, a w sierpniu 1973 wojskowym konsultantem Grupy Generalnych Inspektorów Ministerstwa Obrony ZSRR. Uczestnik interwencji Układu Warszawskiego w Czechosłowacji w 1968. Był członkiem KC Komunistycznej Partii Azerbejdżanu i deputowanym do Rady Najwyższej RFSRR, Ukraińskiej SRR, Ukraińskiej SRR i Azerbejdżańskiej SRR. Został pochowany na Cmentarzu Nowodziewiczym w Moskwie.

Odznaczenia

Bibliografia