Księstwo Neopatrii
| 1319-1390 | |||
| |||
| Ustrój polityczny | |||
|---|---|---|---|
| Stolica | |||
| Data powstania |
1319 | ||
| Data likwidacji |
1390 | ||
| Język urzędowy | |||
| Religia dominująca |
prawosławie | ||
| |||
Położenie na mapie świata  | |||
| 38,6517°N 22,3059°E/38,651700 22,305900 | |||
Księstwo Neopatrii znane także jako Księstwo Neopatras (kataloński: Ducat de Neopàtria, grecki: Δουκάτο Νέων Πατρών) – jedno z państw założonych przez łacinników na terenie Grecji w okresie znanym jako Frangokratia, zapoczątkowanym przez zdobycie Konstantynopola przez siły IV wyprawy krzyżowej. Księstwo znajdowało się w środkowej części Grecji, były to głównie ziemie leżące wokół miasta Neai Patrai (Νέαι Πάτραι), współczesnego Ipati. Miasto to leży w dolinie rzeki Spercheios, na zachód od Lamii.
Między 1318 a 1319 rokiem Almogawarzy z Kompanii Katalońskiej, po podbiciu większości ziem Księstwa Ateńskiego, ruszyli na tereny Despotatu Epiru w południowej Tessali. Ich dowódcą był Alfonso Fadrique, infant Królestwa Sycylii. Zdobyte przez niego tereny dostały status księstwa i zostały połączone z Księstwem Aten. Nowo powstałe księstwo podzielono na kapitanaty Siderokastron, Neopatria i Salona.
Część tych ziem weszła w 1337 roku w skład Serbii rządzonej przez Stefana Duszana. W 1377 roku tytuł księcia Neopatrii został przyznany Piotrowi IV Aragońskiemu. Jego następcy zachowywali go tak, iż do dzisiaj jest używany w pełnej tytulaturze królów Hiszpanii.
Kampanie Bizancjum prowadziły do stopniowego odzyskiwania utraconych terenów, a w 1390 roku resztki ziem księstwa przejęła Republika Florencji.
Istniała tu katolicka archidiecezja Neopatras, której podlegał jeden biskup sufragan we współczesnej Lamii.
Bibliografia
- Kenneth Setton, Catalan Domination of Athens 1311–1380, wyd.2, Variorum, London 1975.