Syn kuzynów – Ludwika I, księcia de La Roche-sur-Yon (syna Jana VII, księcia de Vendôme), i Ludwiki, księżnej Montpensier (córki Gilberta, hrabiego Montpensier).
Po śmierci ojca w 1520 r. odziedziczył tytuł księcia de Roche-sur-Yon. W 1529 r. został hrabią Mortain. W 1538 r., z okazji swojego ślubu, został przez królaFranciszka I mianowany hrabią de Forez, de Beaujeu i des Dombes. W 1543 r. został delfinem Owernii. Po śmierci matki w 1561 został księciem de Montpensier.
Podczas wojen religijnych Ludwik zajmował chwiejne stanowisko. Namowy żony skłaniały go ku hugenotom, ale ostatecznie pozostał przy katolicyzmie. W 1562 r. został gubernatorem Turenii i Andegawenii z zadaniem rozprawienia się z protestantami. W 1563 r. odbił z rąk hugenotów Angoulême i Cognac. Uczestniczył w bitwie pod Jarnac w 1569 r. W 1570 r. został gubernatorem Bretanii. Brał udział w masakrze w nocy św. Bartłomieja. Później walczył z protestantami w Poitou. Zmarł w 1582 r.
W 1538 r. poślubił Jakobinę de Longwy (zm. 1561), córkę Jana IV de Longwy, barona de Pagny, i Joanny d’Angoulême, nieślubnej córki Karola de Valois, hrabiego d’Angoulême, siostry przyrodniej króla Franciszka I. Ludwik i Jakobina mieli razem syna i pięć córek:
Franciszka (1539 – 1587), żona Henryka-Roberta de La Marc, księcia Sedanu
Anna (1540 – 1572), żona Franciszka II, księcia de Nevers
Joanna (1541 – 6 czerwca 1620), zakonnica w Jouarre
Ludwika (1548 – 9 lutego 1586), zakonnica w Faremoutier
4 lutego 1570 r. poślubił Katarzynę de Guise (18 lipca 1552 – 6 maja 1596), córkę Franciszka, księcia de Guise, i Anny, córki Ercole II d’Este, księcia Modeny. Małżonkowie nie mieli razem dzieci.