Manuel Alegre

Manuel Alegre

Imię i nazwisko	Manuel Alegre de Melo Duarte
Data i miejsce urodzenia	12 maja 1936 Águeda
Język	portugalski
Dziedzina sztuki	poezja, proza
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Manuel Alegre de Melo Duarte (ur. 12 maja 1936 w Águeda) – portugalski pisarz i polityk, działacz opozycyjny, długoletni poseł do Zgromadzenia Republiki, dwukrotny kandydat w wyborach prezydenckich.

W czasie studiów prawniczych na Uniwersytecie w Coimbrze zaangażował się w działalność opozycyjną wobec dyktatury Antónia de Oliveiry Salazara. Został za to relegowany z uczelni, a następnie zesłany kolejno na Azory i do Angoli. Za udział w próbie przewrotu wojskowego był przez pewien czas więziony w Luandzie. W 1964 udał się na emigrację, w Algierze pracował w dysydenckiej rozgłośni radiowej Voz da Liberdade. Jego książki zostały w Portugalii zakazane i ukazywały się jedynie w drugim obiegu.

W 1974, tydzień po rewolucji goździków, powrócił do kraju. Wstąpił do Partii Socjalistycznej i z jej ramienia uzyskał w 1975 mandat deputowanego. Zasiadał następnie do 2009 w Zgromadzeniu Republiki I, II, III, IV, V, VI, VII, VIII, IX i X kadencji. Do 2002 wybierany z Coimbry, następnie zaś z Lizbony. Po wyborach w 2005 objął funkcję wiceprzewodniczącego parlamentu. W 2004 bez powodzenia ubiegał się o funkcję sekretarza generalnego Partii Socjalistycznej^[1]. Powoływany również w skład Rady Państwa, organu doradczego prezydenta Portugalii.

We wrześniu 2005 ogłosił zamiar kandydowania w wyborach prezydenckich w 2006. Wystartował jako kandydat niezależny, ponieważ Partia Socjalistyczna oficjalnie wysunęła kandydaturę byłego prezydenta Mária Soaresa. W wyborach zajął 2. miejsce z poparciem 20,7% głosów, przegrywając z popieranym przez centroprawicę Aníbalem Cavaco Silvą, który zapewnił sobie wygraną już w pierwszej turze^[2]. W wyborach prezydenckich w 2011 ponownie ubiegał się o funkcję prezydenta z poparciem Partii Socjalistycznej, Bloku Lewicy i Demokratycznej Partii Atlantyku. Dostał 19,7% głosów, zajmując ponownie 2. miejsce w pierwszej turze głosowania, w której urzędujący prezydent Aníbal Cavaco Silva zapewnił sobie reelekcję^[2].

Manuel Alegre jest autorem utworów prozatorskich i poetyckich. Wiele z jego wierszy zyskało popularność jako pieśni, wykonywane m.in. przez Zeca Afonso i Adriana Correia de Oliveirę. W 2005 został uhonorowany pomnikiem w Coimbrze.

Zbiory poezji

• Praça da Canção (1965)
• O Canto e as Armas (1967)
• Um Barco para Ítaca (1971)
• Letras (1974)
• Coisa Amar, Coisas do Mar (1976)
• Nova do Achamento (1979)
• Atlântico (1981)
• Babilónia (1983)
• Chegar Aqui (1984)
• Aicha Conticha (1984)
• Obra Poética, Vol. I, O Canto e as Armas (1989)
• Obra Poética, Vol. II, Atlântico (1989)
• Rua de Baixo (1990)
• A Rosa e o Compasso (1991)
• Com que Pena (1992)
• Sonetos do Obscuro Quê (1993)
• Coimbra Nunca Vista (1995)
• Trinta Anos de Poesia (1993)
• As Naus de Verde Pinho (1996)
• Alentejo e Ninguém (1996)
• Che (1997)
• Senhora das Tempestades (1998)
• Pico (1998)
• Rouxinol do Mundo (1998)
• Obra Poética (1999)
• Livro do português Errante (2001)
• Diálogos = Cristina Valada + Manuel Alegre (2001)

Utwory prozą

• Jornada de África (1989)
• O Homem do País Azul (1989)
• Alma (1995)
• Contra a Corrente (1997)
• A Terceira Rosa (1998)
• Uma Carga de Cavalaria (1999)
• Arte de Marear (2002)
• Cão Como Nós (2002)
• Um Velho em Arzila (2003)
• Rafael (2004)
• O Quadrado (2005)

• Krzyż Wielki Orderu Wolności (1989, Portugalia)^[3]
• Wielki Oficer Orderu Bernardo O’Higginsa (Chile)^[4]
• Krzyż Komandorski Orderu Izabeli Katolickiej (Hiszpania)^[4]
• Order Jugosłowiańskiej Gwiazdy ze Złotym Wieńcem (Jugosławia)^[4]
• Wielki Oficer Orderu Gwiazdy Solidarności Włoskiej (Włochy)^[4]

• Biografia. manuelalegre2011.pt. [dostęp 2017-05-04]. (port.).
• Profil na stronie Zgromadzenia Republiki. [dostęp 2017-05-04]. (port.).