Marcel Landowski

Marcel Landowski

Marcel Landowski, 1985
Imię i nazwisko	Marcel François Paul Landowski
Data i miejsce urodzenia	18 lutego 1915 Pont-l’Abbé
Pochodzenie	francuskie
Data i miejsce śmierci	22 grudnia 1999 Paryż
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	kompozytor
Powiązania	Manon Landowski
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Marcel François Paul Landowski^[1] (ur. 18 lutego 1915 w Pont-l’Abbé, zm. 22 grudnia 1999 w Paryżu^[1]) – francuski kompozytor.

Syn Paula Landowskiego, rzeźbiarza pochodzenia polskiego^[1][2]. Jego pradziadkiem był Henri Vieuxtemps^[1]. Od 1922 roku uczył się gry na fortepianie u Marguerite Long, uczęszczał też do szkoły dyrygenckiej Pierre’a Monteux^[1][2]. W latach 1934–1939 studiował w Konserwatorium Paryskim, gdzie jego nauczycielami byli Noël Gallon (fuga), Henri Büsser (kompozycja) i Philippe Gaubert (dyrygentura)^[2]. Jego talent zwrócił uwagę Arthura Honeggera, który został doradcą Landowskiego w zakresie kompozycji^[2].

Pełnił funkcję dyrektora konserwatorium w Boulogne-Billancourt (1959–1961) i dyrektora muzycznego Comédie-Française (1961–1965)^[2]. Pracował też we francuskim Ministerstwie Kultury na stanowisku inspektora generalnego szkolnictwa muzycznego (1964–1975), kierownika departamentu muzyki (1966–1970) i departamentu opery i baletu (1970–1974)^[1][2]. Od 1975 do 1977 roku pełnił też funkcję generalnego inspektora muzyki w Ministerstwie Edukacji^[2]. W latach 1977–1979 kierował wydziałem kultury w magistracie Paryża^[1]. Od 1980 do 1991 roku był dyrektorem Théâtre du Châtelet^[1]. Od 1991 roku był członkiem zarządu wydawnictwa muzycznego Editions Salabert^[1][2].

Odznaczony Grand Prix de la Ville de Paris (1950) i nagrodą im. Ravela (1973)^[1][2]. Od 1975 roku członek Académie des beaux-arts, w 1994 roku został wybrany także na stanowisko kanclerza Institut de France^[1]. Odznaczony został orderem Legii Honorowej w stopniu wielkiego oficera, Orderem Narodowym Zasługi w stopniu wielkiego oficera, Orderem Sztuki i Literatury w stopniu komandora oraz Orderem Palm Akademickich w stopniu komandora^[3].

Jego żoną od 1941 roku była pianistka Jacqueline Potier^[1].

Twórczość kompozytorska Landowskiego ma charakter eklektyczny^[1][2]. W młodości pozostawał pod wpływem Arthura Honeggera, później tworzył w stylistyce umiarkowanego modernizmu^[2]. Był przeciwnikiem awangardowych tendencji w muzyce, przeciwstawiał się serializmowi, co doprowadziło do konfliktu z grupą skupioną wokół Pierre’a Bouleza^[2]. Jako pracownik francuskiego ministerstwa przyczynił się do reformy programu nauczania, dbał też o rozwój życia muzycznego na prowincji^[2]. W muzyce Landowskiego silnie przejawiają się inspiracje religijno-filozoficzne, wypływające z afirmatywnej postawy wobec życia i sprzeciwu wobec współczesnego pesymizmu i nihilizmu^[2].

Był autorem prac L’orchestre (wspólnie z Louisem Aubertem, 1950), Honegger (1957), Batailles pour la musique (1979) i La Musique n’adocuit pas les moeurs (1990)^[1][2].

(na podstawie materiałów źródłowych^[1])