Max Schmeling

Maximillian Adolph Otto Siegfried Schmeling

Pseudonim	Black Uhlan of the Rhine
Data i miejsce urodzenia	28 września 1905 Klein Luckow
Data i miejsce śmierci	2 lutego 2005 Wenzendorf
Obywatelstwo	Niemcy
Styl walki	leworęczny
Kategoria wagowa	ciężka
Bilans walk zawodowych
Liczba walk	70[1]
Zwycięstwa	56
Przez nokauty	40
Porażki	10
Remisy	4
Multimedia w Wikimedia Commons

Max Adolph Otto Siegfried Schmeling (ur. 28 września 1905 w Klein Luckow, zm. 2 lutego 2005 w Wenzendorfie) – najwybitniejszy niemiecki bokser zawodowy^[2][3].

Pochodził z Pomorza, z okolic Pasewalku. Boksowanie rozpoczął w 1922 w barwach Kraftsportverein Benrath. W 1924 przeszedł na zawodowstwo. Następne lata to pasmo sukcesów: 1926 – mistrzostwo Niemiec w wadze półciężkiej, 1927 – mistrzostwo Europy w wadze półciężkiej, 1928 – mistrzostwo Europy w wadze ciężkiej, 1930 – mistrzostwo świata wszechwag (pokonał w Nowym Jorku Jacka Sharkeya). Został w ten sposób pierwszym supermistrzem boksu z Europy. W 1932 obronił tytuł w walce z Youngiem Striblingiem, by potem go stracić w rewanżowej walce z Sharkeyem^[2][3].

Największy rozgłos przyniosły mu jednak pojedynki z ówczesnym królem ringu, za którego uważano Amerykanina Joe Louisa. W pierwszym spotkaniu w 1936 Max Schmeling zwyciężył w 12. rundzie przez nokaut. Nie była to oficjalna walka o mistrzostwo świata, lecz prestiżowa konfrontacja czempionów czarnej i białej rasy, co szczególnie podkreślały środki propagandy w ówczesnych Niemczech, głoszącej, że Max Schmeling to duma rasy. Rasy aryjskiej, co w Nowym Jorku spotkało się z odpowiedzią Joe to duma swojej rasy. Ludzkiej rasy^[4]. Walkę oglądało na Yankee Stadium ponad 40 tys. osób. Hitlerowskie władze przyznały bokserowi znaczną nagrodę, którą zainwestował w restaurację w Szczecinie^[3][5].

W 1938 doszło do rewanżu z Louisem, już w oficjalnej walce o mistrzostwo świata. Schmeling został znokautowany po zaledwie 124 sekundach walki^[2][3].

Po 1933 zakupił domek letniskowy nad jeziorem Bobięcińskim Wielkim^[6], natomiast w latach 1937-1945 mieszkał w podmiasteckiej wsi Ponikła, gdzie od 2006 znajduje się obelisk poświęcony jego pamięci^[7].

W czasie wojny był jednym z nielicznych niemieckich sportowców światowej sławy wcielonych do Luftwaffe za odmowę wstąpienia do NSDAP w 1935. Walczył jako spadochroniarz na Krecie (Operacja Merkury), doznając według niektórych źródeł poważnego urazu kręgosłupa i kolana podczas lądowania. Sam Schmeling jednak temu zaprzeczał, podając, że po prostu zachorował na żołądek, a rannego bohatera robiła z niego propaganda Goebbelsa^[5]. Przed zakończeniem walk o Kretę w doniesieniach medialnych pojawiła się nieprawdziwa wiadomość o jego śmierci. Później przebywał również w okupowanej Polsce i był gościem generalnego gubernatora Hansa Franka^[8].

W 1948 stoczył ostatnią walkę w karierze przegrywając w Hamburgu na punkty z Richardem Vogtem. Na zawodowym ringu stoczył łącznie 70 walk – 56 wygranych (36 k.o.), 10 przegranych i 4 nierozstrzygnięte^[2].

Żoną Maksa Schmelinga była czeska aktorka Anny Ondra (1902-1987). Adolf Hitler, który chciał wykorzystywać Schmelinga jako wzorcowy przykład aryjskiego niemieckiego sportowca, próbował namówić go na rozwód, jak również na zwolnienie menadżera, który był amerykańskim Żydem, ale Schmeling odmawiał^[2][3][5][9].

W 1938, podczas Nocy kryształowej, ryzykując własnym życiem, uratował dwóch nastoletnich braci pochodzenia żydowskiego ukrywając ich w swoim pokoju hotelowym w Berlinie. Następnie pomógł im się wydostać z terenu Niemiec. Trzymał ten fakt w tajemnicy przez 50 lat, a ujawnił zdarzenie jeden z uratowanych^[9][10][11].

Po zakończeniu kariery Schmelingowi dobrze się powodziło, był przedstawicielem firmy Coca-Cola na Hamburg^[2]. Wspierał finansowo żyjącego w biedzie swojego dawnego przeciwnika Joe Louisa, z którym się zaprzyjaźnił. W 1981 pokrył częściowo koszty jego pogrzebu^[3][5].

W 1992 został wprowadzony do Międzynarodowej Galerii Sław Boksu.

Przeżył ponad 99 lat i jest najdłużej żyjącym bokserskim mistrzem świata wszechwag w historii.

W 2002 odbyła się premiera fabularnego filmu telewizyjnego produkcji amerykańskiej w reż. S.Jamesa, Joe and Max, opowiadającego o życiu Maksa Schmelinga i Joe Louisa. W postać Schmelinga wcielił się Til Schweiger^[12].

Jego imieniem nazwano również Halę Sportową w Berlinie.

Polska grupa punkrockowa – The Analogs nagrała o nim piosenkę, którą zatytułowała „Max Schmeling” (na płycie Hlaskover Rock z 2000).

• Piotr Korczyński: Wojownicy, żołnierze i śmierć nie zawsze pełna chwały. Kraków: Cztery Strony, 2015. ISBN 978-83-65137-02-9.

• Hall of Fame – Max Schmeling. hall-of-fame-sport.de. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-19)]. (niem.)