Mistrzostwa Europy w Rugby 7 Mężczyzn 2013
Sevens Grand Prix Series 2013
|
Szczegóły
|
Organizacja
|
Europa
|
Termin
|
18 maja – 22 września 2013
|
Zwycięzca
|
Anglia
|
Mistrzostwa Europy w Rugby 7 Mężczyzn 2013 – dwunaste mistrzostwa Europy w rugby 7 mężczyzn, oficjalne międzynarodowe zawody rugby 7 o randze mistrzostw kontynentu organizowane przez FIRA-AER mające na celu wyłonienie najlepszej męskiej reprezentacji narodowej w tej dyscyplinie sportu w Europie. Zostały rozegrane w formie sześciu turniejów w trzech hierarchicznie ułożonych dywizjach w okresie od 18 maja – 22 września 2013 roku. W walce o tytuł mistrzowski brało udział dwanaście zespołów, pozostałe europejskie drużyny, które przystąpiły do rozgrywek, występowały w niższych dywizjach, pomiędzy wszystkimi trzema istniał system awansów i spadków.
W obydwu turniejach zwyciężyli Anglicy broniąc tym samym tytułu sprzed roku, pozostałe miejsca na podium zajęli Francuzi i Rosjanie[1][2][3][4][5].
Informacje ogólne
Mistrzostwa zostały rozegrane w formie sześciu turniejów w dwunasto- lub ośmiozespołowej obsadzie – po dwa na każdym poziomie rozgrywek[6][7].
Mistrzem Europy zostawała drużyna, która po rozegraniu dwóch turniejów w czerwcu i sierpniu – w Lyonie i Bukareszcie – zgromadziła najwięcej punktów, które były przyznawane za zajmowane w nich miejsca[8][9]:
Miejsce
|
Punkty
|
1
|
20
|
2
|
18
|
3
|
15
|
4
|
14
|
5
|
12
|
6
|
10
|
7
|
7
|
8
|
6
|
9
|
4
|
10
|
3
|
11
|
2
|
12
|
1
|
W przypadku tej samej liczby punktów ich lokaty były ustalane kolejno na podstawie[7]:
- lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
- większej liczby zdobytych przyłożeń;
- rzutu monetą.
Reprezentacje zostały podzielone na dwie sześciozespołowe grupy rywalizujące w pierwszej fazie w ramach grup systemem kołowym, po czym nastąpiła faza pucharowa – dwie czołowe drużyny z każdej grupy awansowały do półfinałów, zespoły z miejsc trzeciego i czwartego do turnieju Plate, a pozostałe walczyły o Bowl. W fazie grupowej spotkania toczone były bez ewentualnej dogrywki, za zwycięstwo, remis i porażkę przysługiwały odpowiednio trzy, dwa i jeden punkt, brak punktów natomiast za nieprzystąpienie do meczu. W przypadku remisu w fazie pucharowej organizowana była dogrywka składająca się z dwóch pięciominutowych części, z uwzględnieniem reguły nagłej śmierci[10].
Przystępujące do turnieju reprezentacje mogły liczyć maksymalnie dwunastu zawodników. Rozstawienie w każdych zawodach następowało na podstawie wyników poprzedniego turnieju, a w przypadku pierwszych zawodów – na podstawie rankingu z poprzedniego roku[11].
Pomiędzy dywizjami istniał system awansów i spadków – po zakończonym sezonie najsłabsza reprezentacja z Grand Prix Series oraz i dwie z Dywizji A zostały relegowane do niższych klas rozgrywkowych, a ich miejsce zajęli zwycięzcy zawodów odpowiednio Dywizji A oraz obu turniejów Dywizji B[12][7].
Turnieje
Lyon (8-9 czerwca)
Bukareszt (21-22 września)
Klasyfikacja końcowa[13]
Poz. |
Drużyna |
LYO |
BUK |
Ogółem
|
Punkty |
+/- |
Punkty |
+/- |
Punkty |
+/-
|
|
Anglia |
20 |
+142 |
20 |
+122 |
40 |
+264
|
|
Francja |
15 |
+64 |
18 |
+68 |
33 |
+132
|
|
Rosja |
18 |
+55 |
15 |
+62 |
33 |
+117
|
4 |
Portugalia |
12 |
+3 |
12 |
+24 |
24 |
+27
|
5 |
Włochy |
4 |
-47 |
14 |
-52 |
18 |
-99
|
6 |
Walia |
14 |
+138 |
3 |
-39 |
17 |
+99
|
7 |
Szkocja |
10 |
-21 |
7 |
+22 |
17 |
+1
|
8 |
Gruzja |
1 |
-73 |
10 |
-10 |
11 |
-83
|
9 |
Rumunia |
6 |
-40 |
4 |
-1 |
10 |
-41
|
10 |
Hiszpania |
7 |
-45 |
2 |
+22 |
9 |
-23
|
11 |
Niemcy |
3 |
-58 |
6 |
-21 |
9 |
-79
|
12 |
Ukraina |
2 |
-118 |
1 |
-197 |
3 |
-315
|
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne