Monaster Ikony Matki Bożej „Znak” w Irkucku
nr rej. 3810002000[1] z 30.08.1960 | |
Sobór Ikony Matki Bożej „Znak” | |
Państwo | |
---|---|
Obwód | |
Miejscowość | |
Kościół | |
Rodzaj klasztoru | |
Eparchia | |
Klauzura |
nie |
Typ monasteru |
żeński |
Obiekty sakralne | |
Sobór |
Ikony Matki Bożej „Znak” |
Cerkiew |
Świętych Dymitra i Tryfona |
Styl | |
Materiał budowlany | |
Data budowy |
II poł. XVIII–XIX w. |
Data zamknięcia |
1926 |
Data reaktywacji |
1994 |
Położenie na mapie Irkucka | |
Położenie na mapie Rosji | |
Położenie na mapie obwodu irkuckiego | |
52°18′03″N 104°17′41″E/52,300833 104,294722 |
Monaster Ikony Matki Bożej „Znak” – żeński klasztor prawosławny w Irkucku.
Monaster został założony w 1689 u ujścia Uszakowki do Angary. Pierwsze zabudowania klasztorne były w całości wzniesione z drewna. Pierwszy sobór monasterski w 1727 opisywany był już jako znajdujący się w złym stanie. Na jego miejscu wzniesiono nową konstrukcję z drewna, jednak po kolejnych 20 latach podjęta została decyzja o budowie nowych obiektów murowanych[2]. Prace nad wzniesieniem nowego kompleksu zabudowań liturgicznych i mieszkalnych trwały do początku XIX wieku. Zbudowano wówczas sobór Ikony Matki Bożej „Znak”, cerkiew Świętych Dymitra i Tryfona, dwa obiekty mieszkalne dla mniszek oraz dom przełożonej, budynki gospodarcze, urządzono cmentarz monasterski, zaś całość otoczono murem z bramą wjazdową[2].
Zabudowania monasteru wzniesiono w stylu barokowym. Główny sobór, wybudowany w latach 1757–1762, początkowo był jednonawowy. W latach 1787 i 1794 dostawiono do niego dwie nawy boczne z ołtarzami Kazańskiej Ikony Matki Bożej oraz Przemienienia Pańskiego[3].
Na cmentarzu monasterskim znajdują się m.in. nagrobki rosyjskiego odkrywcy Grigorija Szelichowa oraz Jekatieriny Trubeckiej, żony działacza ruchu dekabrystów Siergieja Trubeckiego, która dobrowolnie wyjechała razem z nim na zesłanie[4].
W XIX w. mniszki zaczęły prowadzić przy klasztorze szpital dla zakonników, następnie również szkołę dla dziewcząt[5]. Monaster został zamknięty przez władze radzieckie w 1926, zaś jego główny sobór kontynuował działalność jako cerkiew parafialna, zaś od 1929 – sobór eparchii irkuckiej. W 1936 również i ta świątynia została zamknięta i zaadaptowana na garaż oraz warsztat remontowy samolotów[5]. Rosyjski Kościół Prawosławny odzyskał obiekt w 1945, od 1948 ponownie spełnia on funkcje katedry eparchialnej. Od 1990 szczególną czcią na jego terenie są otaczane relikwie św. Innocentego Irkuckiego[5]. Od 1994 monaster ponownie jest czynny[5].
Przypisy
Bibliografia
- A. Nizowskij, Samyje znamienityje monastyri i chramy Rossii, Wecze, Moskwa 2000, ISBN 5-7838-0578-5