Nuclear Blues

Nuclear Blues – jedenasty i ostatni^[a] album studyjny zespołu Blood, Sweat & Tears, wydany w 1980 roku nakładem MCA/LAX Records^[1].

Nuclear Blues został nagrany z nowymi, kanadyjskimi muzykami, a jedynym łącznikiem z którymkolwiek z poprzednich albumów był wokalista David Clayton-Thomas^[2]. jego zespół początkowo nosił nazwę Canada, ale później muzyk zmienił nazwę, by zwiększyć sprzedaż Nuclear Blues^[3]. Muzycznie album waha się pomiędzy popem, soulem a jazz-rockiem, słyszalnym w takich utworach jak: „Agitato” i suita „Spanish Wine” (z radykalnie przearanżowanym coverem „Manic Depression” Jimiego Hendrixa)^[4].

Lista i informacje według Discogs^[1]:

Side One

1.	Agitato (B. Cassidy)	5:53
2.	Nuclear Blues (D. Clayton-Thomas)	4:23
3.	Manic Depression (Jimi Hendrix)	4:19
4.	I'll Drown In My Own Tears (Henry Glover)	7:21
		21:56

Side Two

1.	Fantasy Stage (D. Clayton-Thomas–R. Piltch)	5:42
2.	(Suite) Spanish Wine a) (Introduction) La Cantina (R. Piltch) 2:15 b) (Theme) Spanish Wine (B. Cassidy) 1:04 c) Latin Fire 2:21 d) The Challenge 2:28 e) The Duel 2:10 f) Amor (B. Cassidy–D. Piltch–V. Dorge–B. Economou–R. Martinez–E. Seymour) 3:17 g) (Reprise) Spanish Wine (B. Cassidy) 2:10	15:45
		21:27

• David Clayton-Thomas – główny wokal
• Robert Piltch – gitara elektryczna, gitara klasyczna
• Bruce Cassidy – trąbka, skrzydłówka, trąbka (Steiner Electric)
• Richard Martinez – fortepian, organy Hammonda, pianino Fendera, klawinet, syntezatory (syntezator Mooga, Prophet Polysynthesizers)
• Bobby Economou – perkusja
• Earl Seymour – saksofon barytonowy, saksofon tenorowy, flet
• David Piltch – gitara basowa
• Vernon Dorge – saksofon altowy, saksofon sopranowy, flet

• Jerry Goldstein – produkcja
• Chris Huston – nagrywanie, remiks
• Wally Traugott – mastering
• David Street – zdjęcia
• Robert Tolone – ilustracje

Recenzje
Publikacja	Ocena
AllMusic	[4]
Prog Archives	[2]
The New Rolling Stone Album Guide	[5]

Według redakcyjnego komentarza AllMusic do najjaśniejszych punktów albumu nalezą: utwór tytułowy , w którym Clayton-Thomas „daje upust swojej paranoi na temat Three Mile Island”” oraz „beznamiętny”, cover bluesowego standardu „I'll Drown In My Own Tears””^[4].

Easy Livin z Prog Archives twierdzi, że „ jest to prawdopodobnie najbardziej progresywny, a na pewno najbardziej jazzowo funkowy (o ile jest to uzasadnione wyrażenie!) album wydany pod szyldem zespołu. W tym przypadku jednak termin progresywny niekoniecznie jest synonimem „dobrego”. W szczegółowej analizie poszczególnych otworów autor podkreśla wkład Davisa Claytona-Thomasa, słyszany w takich utworach jak „Manic Depression” i „I'll Drown In My Own Tears”. Suitę „Spanish Wine” określił jako „zbyt pobłażliwą i stanowiącą smutny koniec niegdyś świetnego zespołu”. Podsumowując zauważył, że wprawdzie „Nuclear Blues ma pewne zalety, nie jest to jednak ta sama forma, co poprzednie albumy zespołu” ^[2].