Opel Monza

Opel Monza

Opel Monza A2 GSE
Inne nazwy	Vauxhall Royale Coupé
Producent	Opel
Projektant	Henry Haga[1]
Zaprezentowany	IAA Frankfurt 1977
Okres produkcji	1978–1986
Miejsce produkcji	Rüsselsheim am Main
Poprzednik	Opel Commodore coupé
Dane techniczne
Segment	E
Typy nadwozia	3-drzwiowe coupé
Silniki	Benzynowe: R4 2.0E 115 KM R4 2.2i 115 KM R6 2.5E 136 KM R6 2.5E 140KM R6 2.8S 140 KM R6 3.0i 156 KM R6 3.0E 180 KM
Skrzynia biegów	3 i 4-biegowa automatyczna 4 i 5-biegowa manualna
Napęd	tylny
Długość	4692 mm
Szerokość	1734 mm
Wysokość	1380 mm
Rozstaw osi	2670 mm
Masa własna	1367–1420 kg
Zbiornik paliwa	70 l
Liczba miejsc	5
Bagażnik	350/750 l[1]
Dane dodatkowe
Pokrewne	Opel Senator Bitter SC Coupé
Konkurencja	BMW E24 Ford Capri Mazda RX-7 C123/C124 Porsche 924 Saab 900
Multimedia w Wikimedia Commons

Opel Monza – samochód osobowy klasy średniej-wyższej o nadwoziu coupé produkowany przez amerykański koncern motoryzacyjny General Motors pod niemiecką marką Opel w latach 1978–1986.

Nazwa „Monza” wywodzi się od zbudowanego w 1922 roku legendarnego, włoskiego toru wyścigowego Autodromo Nazionale di Monza^[2].

Samochód został po raz pierwszy oficjalnie zaprezentowany podczas targów motoryzacyjnych we Frankfurcie nad Menem w 1977 roku^[2]. Auto zbudowane zostało jako sportowa wersja modelu Senator A na bazie tej samej płyty podłogowej oraz jako bezpośredni następca modelu Commodore coupé. Podstawową jednostką był sześciocylindrowy silnik benzynowy 2.8, zasilany gaźnikiem, generował moc 140 KM. Oferowano też większy silnik – o pojemności trzech litrów, w dwóch wariantach mocy: 150 KM i 180 KM^[3]. W 1981 roku jednostka 2.8S została zastąpiona przez 2.5E zasilaną wtryskiem paliwa, o mocy 136 KM^[2].

W 1982 roku auto przeszło kosmetyczną modernizacją. M.in. chromowane elementy zostały zastąpione plastikowymi, a przednie kierunkowskazy zyskały biały klosz. Z tyłu pojazdu zastosowano spojler, a do listy wyposażenia standardowego dodano 14 lub 15-calowe alufelgi. Zmieniona została deska rozdzielcza pojazdu, a do listy wyposażenia dodatkowego dodano m.in. elektryczne sterowanie lusterek. W modelu GS zastosowane zostały cyfrowe wskaźniki deski rozdzielczej^[3]. Za podstawowe źródło napędu odpowiadał czterocylindrowy silnik 2.0E o mocy 115 KM^[4], który w 1984 roku zastąpiono jednostką 2.2i o tej samej mocy^[5]. W 1984 roku podniesiono też moc silnika 2.5E do 140 KM. W przedostatnim roku produkcji wprowadzono wersję 3.0i z katalizatorem, która generowała 156 KM.

W 1983 roku zaprezentowano usportowioną wersję GSE, która wyróżniała się zblokowanym w 40% mechanizmem różnicowym, zegarami w formie wyświetlaczy LCD oraz sportowymi fotelami firmy Recaro^[1].

Zbudowana została także specjalna wersja pojazdu o nadwoziu kabriolet, która powstała w liczbie 144 egzemplarzy^[3]. W 1986 roku zakończono produkcję pojazdu, po wyprodukowaniu około 46 tysięcy egzemplarzy^[2].

• E – powstała w liczbie 971 egzemplarzy^[6]
• S
• GSE

Standardowe wyposażenie pojazdu obejmowało m.in. wspomaganie kierownicy, regulację na wysokość fotela kierowcy oraz welurową tapicerkę. Dodatkowo auto mogło być wyposażone w chromowane elementy nadwozia, wycieraczki przednich reflektorów, a także światła przeciwmgłowe oraz podgrzewane przednie siedzenia, komputer pokładowy, elektryczne sterowanie szyb, dwustrefową klimatyzację oraz skórzaną tapicerkę. Wersję po liftingu można było także wyposażyć m.in. w elektryczne sterowanie lusterek, elektrycznie sterowany szyberdach oraz wielofunkcyjny komputer pokładowy^[3].

• R6 3,0 l (2969 cm³), 2 zawory na cylinder, OHV
• Średnica × skok tłoka: 95,00 mm × 69,80 mm
• Stopień sprężania: 9,4:1
• Moc maksymalna: 180 KM (133 kW) przy 5800 obr./min
• Maksymalny moment obrotowy: 248 N•m przy 4200 obr./min

• Przyspieszenie 0-100 km/h: 9 s
• Prędkość maksymalna: 215 km/h^[7]

• Opel Manta

• Der letzte Ober-Opel. [w:] autobild.de [on-line]. [dostęp 2016-07-28]. (niem.).