Ortoepia

Ortoepia (gr. ὀρθός, orthos „poprawny”, ἔπος, épos „słowo, mowa”) – unormowany system wymowy konkretnego języka, w szczególności odmiany literackiej (standardowej). Mianem ortoepii określa się również dyscyplinę, której przedmiotem zainteresowań są normy wymowy; jest to dział blisko związany z fonetyką i fonologią[1].

Ortoepia zaleca lub sankcjonuje określoną wersji wymowy, którą uznaje się za optymalną na postawie różnych kryteriów (rozprzestrzenienia, systemowości, spójności itp.). Celem ortoepii jest ujednolicenie wymowy (w większym lub mniejszym stopniu) na rzecz komunikacji ponaddialektalnej w obrębie danej społeczności językowej[1].

W skład ortoepii mogą wchodzić także ortofonia[2] i ortografia[3]. W przypadku wielu języków świata norma ortoepiczna nie podlega kodyfikacji[2].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b ortoepija, [w:] Hrvatska enciklopedija [online] [dostęp 2019-10-13] (chorw.).
  2. ↑ a b Marie Krčmová: Ortoepie. W: Petr Karlík, Marek Nekula, Jana Pleskalová: Nový encyklopedický slovník češtiny. 2017. (cz.).
  3. ↑ Kazimierz Polański (red.), Encyklopedia językoznawstwa ogólnego, wyd. 2, Wrocław: Ossolineum, 1999, s. 409, ISBN 83-04-04445-5, OCLC 835934897.