Plymouth Concord

Plymouth Concord

1951 Plymouth Concord Coupe
Producent	Plymouth
Zaprezentowany	Grudzień 1950
Okres produkcji	1950–1952
Miejsce produkcji	Detroit Los Angeles Evansville San Leandro Windsor
Poprzednik	Plymouth Deluxe
Następca	Plymouth Cambridge Plymouth Plaza
Dane techniczne
Segment	pełnowymiarowy
Typy nadwozia	2-drzwiowe coupé 2-drzwiowy sedan 3-drzwiowe kombi
Silniki	Benzynowy: R6 3,6 l: 97 KM
Skrzynia biegów	3-biegowa mechaniczna
Napęd	tylny
Długość	4780 mm
Szerokość	1849 mm
Wysokość	1595 mm
Rozstaw osi	2819 mm
Masa własna	1324–1444 kg (1951)
Zbiornik paliwa	64 l
Liczba miejsc	3-6
Dane dodatkowe
Modele bliźniacze	Dodge Kingsway DeSoto Diplomat
Pokrewne	Plymouth Cranbrook Plymouth Cambridge
Konkurencja	Ford DeLuxe Ford Mainline Chevrolet Special Studebaker Champion
Multimedia w Wikimedia Commons

Plymouth Concord – samochód osobowy klasy pełnowymiarowej, niższego segmentu cenowego, produkowany pod amerykańską marką Plymouth w latach 1950–1952.

Stanowił najtańszy model z gamy samochodów Plymouth w tym okresie. Dostępny jako 2-drzwiowe coupé, 2-drzwiowy sedan oraz kombi. Do napędu używano benzynowego silnika R6 o pojemności 3,6 litra, a napęd przenoszony był na oś tylną.

Samochody Plymouth na rok 1951 zostały zaprezentowane w grudniu 1950, po raz pierwszy otrzymując nazwy własne zamiast określeń opisowych: Concord, Cambridge i Cranbrook^[1]. Wszystkie trzy modele opierały się na tej samej konstrukcji, lecz Concord, o kodzie fabrycznym P22, miał krótszy rozstaw osi od pozostałych – 282 cm (111 cali), będąc w tym zakresie następcą części odmian poprzedniego modelu DeLuxe (P19)^[2]. Obejmował najtańsze wersje osobowe: trzymiejscowe dwudrzwiowe coupé (three passenger coupe) oraz sześciomiejscowy dwudrzwiowy sedan (two door sedan), ale także dwie odmiany trzydrzwiowego kombi: Suburban i Savoy, które były jedynymi kombi w gamie Plymoutha^[3][4]. Dwudrzwiowy sedan miał nadwozie o profilu fastback, podobnie jak poprzednik^[5]. Następcą odmian samochodu Plymouth DeLuxe o dłuższym rozstawie osi (P20) był natomiast Cambridge^[2]. Plymouth był przy tym popularną marką koncernu Chryslera, produkującą najtańsze pełnowymiarowe samochody (full-size) – segmentu dominującego wówczas na rynku amerykańskim, konkurując bezpośrednio z Fordem i Chevroletem^[6].

Konstrukcja samochodu nie była nowa, lecz stanowiła przestylizowany, od początku mało nowoczesny wizualnie model z 1949 roku^[3]. Zmiany stylistyczne w stosunku do poprzedniego modelu były niewielkie i głównie dotyczyły przedniej części, w której obniżono i spłaszczono wystającą maskę, ze złagodzonymi przejściami z błotnikami^[3]. Całe nadwozie było o 3,5 cm niższe^[2]. Zastosowano nową niższą i szerszą atrapę chłodnicy, którą tworzyły trzy poziome belki ze stali nierdzewnej^[3]. Górna, wygięta, stanowiła obramowanie atrapy od góry i z boków, gdzie były na niej umieszczone prostokątne światła postojowe^[7]. Dwie niższe belki były połączone trzema pionowymi żebrami, a przedłużenie zewnętrznych żeber stanowiły kły masywnego zderzaka^[7]. Nad atrapą na nosie maski był metalowy pas z napisem Plymouth, powyżej emblemat w formie tarczy z żaglowcem „Mayflower” (związanym z miastem Plymouth), a na górze maski ozdoba w formie stylizowanego żaglowca rozcinającego fale^[7]. Boczne ozdoby, wspólne dla całej gamy Plymoutha, stanowiły listwy na błotnikach przednich (z nazwą modelu ponad nimi) i na błotnikach tylnych^[3]. Nowo zaprojektowana i całkowicie zmieniona była deska przyrządów^[8]. W modelu coupe za trzyosobową kanapą znajdowało się dodatkowe miejsce bagażowe, predestynujące go dla sprzedawców obwoźnych^[4]. Wersja kombi miała płaską przestrzeń bagażową o długości 106 cm lub 169 cm przy złożonym oparciu tylnej kanapy, a klapa tylna była dwudzielna, otwierana w dół i do góry^[4].

Silnik pozostał z poprzedniego modelu: 6-cylindrowy rzędowy, dolnozaworowy, benzynowy, o pojemności 3,57 l (217,8 cali sześciennych), osiągający moc 97 KM, połączony z trzybiegową manualną skrzynią biegów^[3]. Był to zarazem jedyny silnik wszystkich modeli Plymoutha. Silnik napędzał tylne koła przez most napędowy. Opony miały rozmiar 6,40×15^[3]. Opcjonalnym wyposażeniem były m.in. radio i elektryczny zegar^[3].

Wyprodukowano 91 322 samochody 1951 rocznika, co stanowiło tylko 15,3% sprzedaży marki^[3]. Ceny bazowe wynosiły od 1537 dolarów za coupe i 1673 dolarów za sedan do 2064 za kombi Suburban i 2182 za kombi Savoy^[3]. Kombi Savoy różniło się lepszym wykończeniem wnętrza, a zewnątrz chromowanymi obwódkami wokół szyb zamiast gumowych i chromowanymi przednimi osłonami tylnych błotników^[3].

Samochody Plymouth były używane też w sporcie samochodowym – w 1951 roku w wyścigach serii NASCAR uczestniczyły 52 Plymouthy (więcej było jedynie Fordów), które z powodzeniem nawiązywały walkę z dominującymi mocniejszymi samochodami Oldsmobile i Hudson Hornet. Pomimo tylko dwóch zwycięstw, dzięki dobrym dalszym miejscom, uplasowały się na drugim miejscu w klasyfikacji ogólnej za Oldsmobile^[7].

Samochody Plymouth Concord były produkowane w Kanadzie również ze zmienionymi atrapami chłodnicy, ozdobami i detalami jako Dodge Kingsway na rynek kanadyjski i inne rynki eksportowe oraz jako DeSoto Diplomat na eksport^[9].

Na 1952 rok Plymouth planował wprowadzenie całkiem nowego samochodu, lecz uniemożliwiły to ograniczenia materiałowe związane z wojną koreańską i w konsekwencji nadal produkowano ten sam nieznacznie zmieniony model^[7]. Zmiany stylistyczne były minimalne, obejmowały głównie ozdoby na masce i bagażniku^[10]. Emblemat na masce z wizerunkiem żaglowca był teraz okrągły, zmieniła się też forma ozdoby na bardziej przypominającą żaglowiec, bez fal^[11]. Drobną zmianą z boku były nazwy modeli na błotniku zapisane metalowymi literami pisanymi w miejsce bezszeryfowych kapitalików^[11]. Jako opcja pojawiły się barwione szyby Solex^[10]. W zakresie mechanicznym wprowadzono opcjonalny nadbieg do skrzyni biegów, zwiększający ekonomikę jazdy na trasie (za 102 dolary)^[10].

Wyprodukowano 48 592 samochodów tego rocznika^[10]. Ceny bazowe wzrosły w niewielkim stopniu, wynosząc od 1601 dolarów za coupe do 2273 za kombi Savoy^[10]. Łącznie przez dwa lata produkcji powstało 76 520 najpopularniejszych odmian kombi, 49 139 sedanów i 14 255 trzymiejscowych coupe^[10].

Na kolejny 1953 rok modelowy, wraz z opracowaniem nowej konstrukcji samochodu, Plymouth zrezygnował z modelu Concord, włączając trzymiejscowe coupe i kombi Suburban do gamy modelu Cambridge, a kombi Savoy do gamy wyższego modelu Cranbrook^[12].

W 1952 roku samochody Plymouth zajęły trzecie miejsce w klasyfikacji wyścigów NASCAR, za Hudsonem Hornetem i Oldsmobile^[5].

Napęd:

• Silnik: gaźnikowy, R6, dolnozaworowy, chłodzony cieczą, umieszczony podłużnie z przodu, napędzający koła tylne^[8]
• Pojemność skokowa: 217,8 cali sześciennych (ok. 3569 cm³)^[3]
• Średnica cylindra × skok tłoka: 3¼" × 4⅜" (ok. 83 × 111 mm)^[8]
• Moc maksymalna: 97 KM przy 3600 obr./min^[8]
• Stopień sprężania: 7:1^[8]
• Skrzynia przekładniowa mechaniczna 3-biegowa z biegiem wstecznym, II i III bieg zsynchronizowane^[8]
• Sprzęgło: jednotarczowe, suche^[8]
• Przekładnia główna: hipoidalna, o przełożeniu 3,9:1^[8]
• Instalacja elektryczna: 6 V^[8]
• Zapłon: elektryczny, kluczykowy^[8]

Układ jezdny:

• Podwozie: spawana rama nośna konstrukcji skrzynkowej^[8]
• Zawieszenie przednie: niezależne, resorowane sprężynami^[8]
• Zawieszenie tylne: sztywna oś na podłużnych resorach półeliptycznych, teleskopowe amortyzatory hydrauliczne^[8]
• Hamulce przednie i tylne bębnowe hydrauliczne^[8]
• Ogumienie: diagonalne o wymiarach 6,40×15^[3]

Dane eksploatacyjne:

• Prędkość maksymalna: 135 km/h (84 mph) (1952)^[5]

• The Plymouth Cranbrook, Cambridge, and Concord cars, 1951-1954. allpar.com. [dostęp 2020-04-25]. (ang.).
• Jim Benjaminson: Plymouth cars of 1951: The Year that Almost Wasn’t. allpar.com. [dostęp 2020-04-25]. (ang.).
• J. "Kelly" Flory: American Cars, 1946–1959: Every Model, Year by Year. McFarland & Company, 2008. ISBN 978-0-7864-3229-5. (ang.).