Ponia (rzeka)
Kontynent | |
---|---|
Państwo | |
Rzeka | |
Długość | 44,9 km |
Średni przepływ |
3,4 (u ujścia) m³/s |
Źródło | |
Współrzędne | |
Ujście | |
Recypient | Berezyna |
Współrzędne | |
Położenie na mapie Białorusi |
Ponia (biał. Поня) – rzeka w północnej Białorusi, w w rejonie dokszyckim (obwód witebski); prawy dopływ Berezyny w zlewisku Morza Czarnego. Jej długość wynosi 44,9 km, powierzchnia zlewni – 503 km², średni przepływ u ujścia – 3,4 m³/s.
Nazwa
Białoruska nazwa rzeki jest spokrewniona (ma ten sam źródłosłów) z łotewską paņa (pol. „bagno”), pruskim panjan (pol. „bagno”), litewskim pania-bùdė (pol. „szary muchomor”, dosłownie: „grzyb bagienny” (od niejadalnego grzyba budė). Litewskie słowo pochodzi z obszaru zamieszkanego niegdyś przez Jaćwingów[1].
Geografia
Rzeka jest zmeliorowana, a jej szerokość wynosi od 6 do 30 m. W miejscu ujścia do Berezyny tworzy naturalne rozlewisko. Głównym (prawym) dopływem jest Warłynka. Dolina rzeczna w górnym biegu ma kształt trapezu o szerokości 1,5-2,5 km. Równina zalewowa jest odwodniona, poprzecinana gęstą siecią kanałów melioracyjnych.
Historia
Podczas wojny polsko-bolszewickiej, w pierwszej dekadzie lipca 1920, na rzece miał miejsce tragikomiczny wypadek związany z wysadzeniem drewnianego mostu. Głównym bohaterem był kapral 8 Batalionu Saperów, Władysław Filipiak, który pomimo że nie zdążył zejść z mostu przed odpaleniem ładunków wybuchowych, przeżył ich eksplozję[2].
Przypisy
- ↑ V. Mažiulis: Prūsų kalbos etimologijos žodynas. Wilno: 2013, s. 664.
- ↑ Gawina i in. 1926 ↓, s. 35–37.
Bibliografia
- Aleksander Gawina, Leonard Matrybiński, Wiktor Neklaws, Antoni Wojewódzki: 8 Pułk Saperów w Toruniu : Jednodniówka Nr 2 : 17.VIII.26. Józef Meleniewski (oprac.), Franciszek Muszyński (foto.). Toruń: Pomorska Drukarnia Rolnicza S.A. w Toruniu, 1926.
- Iwan Szamiakin (red.): Przyroda Białorusi. Беларуская Энцыклапедыя імя Петруся Броўкі (Białoruska Encyklopedia im. Piatrusia Brouki). Mińsk: 1986, s. 599.