Różanecznik Williamsa

Różanecznik Williamsa
Ilustracja
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

astropodobne

Rząd

wrzosowce

Rodzina

wrzosowate

Rodzaj

różanecznik

Gatunek

różanecznik Williamsa

Nazwa systematyczna
Rhododendron williamsianum Rehder & E.H. Wilson
Pl. Wilson. 1: 538 1913[3]
Multimedia w Wikimedia Commons

Różanecznik Williamsa (Rhododendron williamsianum) – gatunek krzewu, należący do rodziny wrzosowatych. Pochodzi z Chin, gdzie występuje jako dziki gatunek. W formie odmian uprawnych cechuje go łatwość do zawiązywania pąków kwiatowych i krzewienia się. łacińska nazwa gatunkowa została nadana na cześć angielskiego ogrodnika Johna Charlesa Williamsa.

Morfologia

Pokrój
Gęsty, mocno rozgałęziony, poduszkowaty krzew, o średniej wysokości 1 metra.
Liście
Jajowate, zimozielone, zaokrąglone. Młode pąki i przyrosty liściowe mają czerwoną do jasnobrązowej barwy.
Kwiaty
W zależności od odmiany kolor kwiatu może być biały lub różowy. Kwiaty tego gatunku zakwitają jako jedne z pierwszych różaneczników, przez co są często uszkadzane przez mróz.

Uprawa

Wymagania
W Polsce jest całkowicie mrozoodporny (strefy mrozoodporności 4-9).
Najlepiej rośnie w miejscach półcienistych, o stałej wilgotności podłoża. Podłoże powinno być żyzne, próchniczne, o kwaśnym odczynie (pH 4– 5). Takie podłoże można otrzymać poprzez dodanie do dobrej ziemi ogrodniczej kwaśnego torfu, zmielonej kory lub przegnitego igliwia. Źle toleruje silne wiatry (powodujące zwiększoną transpirację), dlatego powinien rosnąć na osłoniętym stanowisku. Doskonale prezentuje się na tle iglaków.
Sposób uprawy
Sadzi się go tylko wraz z bryłą korzeniową. W utrzymaniu wilgoci pomaga ściółkowanie podłoża. Łatwo można przesadzać nawet duże różaneczniki (oczywiście wraz z bryłą korzeniową), gdyż mają zwartą, niedużą bryłę korzeniową. Należy systematycznie nawozić od maja do sierpnia, ale niedużymi dawkami nawozów, gdyż jest wrażliwy na zasolenie gleby, lub stosować nawozy o przedłużonym działaniu. Koniecznie należy stosować nawozy kwaśne (siarczan amonu, siarczan potasu), a najlepiej specjalne mieszanki nawozów do rododendronów. Nie należy wapnować. Aby rośliny obficie kwitły w następnym roku, należy po przekwitnięciu ściąć całe kwiatostany, gdyż stają się nieładne, a ponadto wyczerpują nadmiernie roślinę. Roślina poza tym nie wymaga żadnego cięcia, należy tylko usuwać uschnięte liście i obumarłe pędy.

Przypisy

  1. ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
  2. ↑ Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2021-02-20] (ang.).
  3. ↑ Rhododendron williamsianum Rehder & E.H. Wilson. [w:] The Plant List (2013). Version 1.1. [on-line]. [dostęp 2014-02-14].

Bibliografia

  • Mieczysław Czekalski: Różaneczniki. Warszawa: PWRiL, 1983. 83-09-00758-2.
  • Andreas Bartels: Różaneczniki i Azalie. Weltbild Media, 2009. 978-83-7404-258-0142-7.
  • Piotr Muras: Różaneczniki i Azalie. Wydawnictwo Działkowiec, 2005.