Rajdowe Mistrzostwa Świata 1989

Sezon 1989
Rajdowych mistrzostw świata

Liczba rajdów	13
Pierwsza runda	Rajd Szwecji
Ostatnia runda	Rajd Wielkiej Brytanii
Mistrzowie
Kierowcy	Miki Biasion
Konstruktorzy	Lancia
Poprzedni sezon • Następny sezon
Multimedia w Wikimedia Commons

Rajdowe Mistrzostwa Świata w roku 1989 były 17. sezonem Rajdowych Mistrzostwach Świata FIA. Sezon składał się z 13 rajdów. Mistrzem świata kierowców rajdowych w roku 1989 został włoski kierowca Miki Biasion startujący samochodem Lancia Delta Integrale, wyprzedził on Alexa Fiorio i Juha Kankkunena. Tytuł konstruktorów wygrała Lancia przed Toyotą i Mazdą.

W sezonie 1989 kalendarz mistrzostw świata składał się z trzynastu rajdów, jedyną zmianą był nowy Rajd Australii wprowadzony za amerykański Rajd Olympus.

Runda	Data	Nazwa rajdu	Zwycięzca	Wyniki
1	6–8 stycznia	39. Rajd Szwecji	Ingvar Carlsson	Wyniki
2	21–26 stycznia	57. Rajd Monte Carlo	Miki Biasion	Wyniki
3	28 lutego – 4 marca	23. Rajd Portugalii	Miki Biasion	Wyniki
4	31 marca – 4 kwietnia	37. Rajd Safari	Miki Biasion	Wyniki
5	23–26 kwietnia	33. Rajd Francji	Didier Auriol	Wyniki
6	27 maja – 1 czerwca	36. Rajd Grecji	Miki Biasion	Wyniki
7	15–18 lipca	19. Rajd Nowej Zelandii	Ingvar Carlsson	Wyniki
8	1–5 sierpnia	9. Rajd Argentyny	Mikael Ericsson	Wyniki
9	25–27 sierpnia	39. Rajd Finlandii	Mikael Ericsson	Wyniki
10	14–17 września	2. Rajd Australii	Juha Kankkunen	Wyniki
11	8–12 października	31. Rajd San Remo	Miki Biasion	Wyniki
12	29 października – 2 listopada	21. Rajd Wybrzeża Kości Słoniowej	Alain Oreille	Wyniki
13	19–23 listopada	38. Rajd Wielkiej Brytanii	Pentti Airikkala	Wyniki

Zespół	Producent	Samochód	Opony	Kierowca	Pilot	Rundy
Mazda Rally Team Europe	Mazda	323 4WD	M	Timo Salonen	Voitto Silander	1–2, 9, 13
				Ingvar Carlsson	Per Carlsson	1, 7, 10, 13
				Hannu Mikkola	Christian Geistdörfer	2, 9
					Arne Hertz	13
				Mikael Sundström	Juha Repo	1, 9, 13
				Thorbjörn Edling	Hans Andersson	1
					Kent Nilsson	9
				Grégoire de Mévius	Willy Lux	1–3, 6, 9, 11–13
					Abdul Sidi	4
				Ray Wilson	Stuart Lewis	7, 10
				Rod Millen	Tony Sircombe	7, 10
Martini Lancia	Lancia	Delta Integral Delta Integrale 16V	M	Mikael Ericsson	Claes Billstam	1, 8
				Bruno Saby	Jean-François Fauchille	2
					Daniel Grataloup	5
				Miki Biasion	Tiziano Siviero	2–4, 6, 9, 11
				Didier Auriol	Bernard Occelli	2–3, 5–6, 9, 11
				Markku Alén	Ilkka Kivimäki	3, 9–10
				Jorge Recalde	Jorge Del Buono	4, 8
				Yves Loubet	Jean-Marc Andrié	5
Toyota Team Europe	Toyota	Celica GT-Four ST165 Supra Turbo	P	Kenneth Eriksson	Staffan Parmander	1, 6, 9–10, 13
				Leif Asterhag	Ragnar Spjuth	1
				Juha Kankkunen	Juha Piironen	2–3, 5–6, 9–11, 13
				Björn Waldegård	Fred Gallagher	2–4
				Patrick Snijers	Dany Colebunders	2, 5–6, 11
				Carlos Sainz	Luis Moya	2–3, 5–6, 9, 11, 13
				Ian Duncan	Ian Munro	4
				David Llewellin	Phil Short	13
GM Euro Sport	Vauxhall Opel	Astra GTE Kadett GSI 16V	M	Malcolm Wilson	Ian Grindrod	1, 7, 10, 13
				Mats Jonsson	Lars Bäckman	1, 7, 9, 13
				Sepp Haider	Ferdi Hinterleitner	9–10
					Mike Nicholson	13
				Louise Aitken-Walker	Ellen Morgan	13
				David Metcalfe	Nicky Grist	13
Jolly Club	Lancia	Delta Integrale	M	Alex Fiorio	Luigi Pirollo	2–3, 6, 8, 10–11
					Giacomo Luchi	4
				Dario Cerrato	Gianni Vasino	2
					Giuseppe Cerri	11
				Paolo Andreucci	Carlo Cassina	3, 6
Mitsubshi Ralliart Europe	Mitsubishi	Galant VR-4	M	Ari Vatanen	Bruno Berglund	2, 6, 9, 13
				Kenjiro Shinozuka	John Meadows	3, 6
					Fred Gocentas	7, 10
				Jimmy McRae	Rob Arthur	6
				Ross Dunkerton	Steve McKimmie	7, 10
				Mikael Ericsson	Claes Billstam	9
				Pentti Airikkala	Ronan McNamee	13
Audi Sport	Audi	90 Quattro 200 Quattro Coupé Quattro	M	Paola de Martini	Umberta Gibellini	2–3, 5–6, 11–12
				Georg Fischer	Thomas Zeltner	3, 8
				Rudi Stohl	Ernst Röhringer	4, 6
					Ruben Zeltner	10
					Ernest Loidl	12
				Armin Schwarz	Klaus Wicha	6, 9, 11, 13
				Malcolm Stewart	Doug Parkhill	7
Bastos Motul BMW	BMW	M3	P	Marc Duez	Alain Lopes	2–3, 5, 9, 11
				Bernard Béguin	Jean-Bernard Vieu	5
				François Chatriot	Michel Périn	5
				Patrick Bernardini	José Bernardini	5
Simon Racing	Renault	5 GT Turbo	M	Alain Oreille	Gilles Thimonier	2, 5, 10–12
				Claude Balesi	Jean-Paul Cirindini	5
				Richard Frau		5
Ford Motor Company	Ford	Sierra RS Cosworth	M P	Joaquim Santos	Miguel Oliveira	3
				Pierre-César Baroni	Michel Rousseau	5
				Gianfranco Cunico	Massimo Sghedoni	5
					Terry Harryman	13
				Mark Lovell	Ronan Morgan	5, 13
				Jimmy McRae	Rob Arthur	7, 13
				Colin McRae	Derek Ringer	7, 13
				Russell Brookes	Neil Wilson	13
Nissan Motorsports International	Nissan	200SX	D	Per Eklund	Dave Whittock	4
				Mike Kirkland	Robin Nixon	4
				Vic Preston Jr	John Lyall	4
				Jayant Shah	Lofty Drews	4
				Státhis Iorgakis	Efthiminios Sassalos	6
				Alain Ambrosino	Daniel Le Saux	12
Volkswagen Motorsport	Volkswagen	Golf GTI 16V	P	Stig Blomqvist	Björn Cederberg	4
				Erwin Weber	Matthias Feltz	4
Subaru Technica International	Subaru	RX Turbo	D	Possum Bourne	Rodger Freeth	4, 7–8, 10
				Patrick Njiru	Aslam Khan	4
				Jim Heather-Hayes	Anton Levitan	4
				José Celsi	Elvio Olave	8

Do klasyfikacji mistrza świata kierowców w sezonie 1989 zaliczane było pierwszych dziesięć miejsc zajętych w rajdzie i punktowane one były według zasady:

Do końcowego wyniku liczone było osiem najlepszych startów, aby zostać mistrzem co najmniej jeden start musiał odbyć się poza Europą^[1].

W sezonie 1989 system punktacji producentów składał się z dwóch grup punktacji, które do siebie dodawano. Wpierw punkty dla producenta zdobywał najwyżej sklasyfikowany samochód danej marki według klucza:

Dodatkowe punkty były przyznawane dla najwyżej sklasyfikowanego samochodu danej marki za zajęcie miejsca od pierwszego do ósmego w swojej grupie, pod warunkiem, że dany zespół znalazł się w pierwszej dziesiątce w klasyfikacji generalnej, według klucza:

Do klasyfikacji końcowej sezonu było branych siedem najlepszych występów. Aby zostać mistrzem co najmniej jeden start musiał odbyć się poza Europą i należało wystartować w co najmniej ośmiu rajdach. Wyniki rajdów nie brane pod uwagę w końcowej klasyfikacji ujęto w nawiasach. Rajdy Szwecji, Nowej Zelandii i Wybrzeża Kości Słoniowej nie były brane pod uwagę w klasyfikacji zespołowej^[1].

Miejsce	Zespół	MCO	PRT	KEN	FRA	GRE	ARG	FIN	AUS	ITA	GBR	Pkt.
1	Lancia	20	20	20	20	20	20	(8)	(14)	20		140
2	Toyota	10		12	14			14	20	14	17	101
3	Mazda	12	12					17	10	8	8	67
4	Mitsubishi					12		20	6		20	58
5	Audi	2	12		3	8	12	6				43
6	BMW	4	10		17					6		37
7	Renault	9			11					10		30
8	Nissan			17		1						18
9	Volkswagen			14								14
10	Renault Argentyna						10					15
11	Vauxhall								8		1	9
12	Subaru			6					1			7
13	Ford				6							6
14	Fiat Argentyna						3					3
15	Volkswagen Argentyna						1					1
Miejsce	Zespół	MCO	PRT	KEN	FRA	GRE	ARG	FIN	AUS	ITA	GBR	Pkt.

Do końcowej klasyfikacji brano pod uwagę sześć najlepszych startów, aby zawodnik mógł być sklasyfikowany co najmniej jeden ze startów musiał odbyć się poza Europą^[1].

Miejsce	Kierowca	SWE	MCO	PRT	KEN	FRA	GRE	NZL	ARG	FIN	AUS	ITA	CIV	GBR	Pkt.
1	Alain Oreille		13			13					7	13	13		59
2	Grégoire De Mévius	4	10	13								11		13	51
3	Gustavo Trelles	7		5			1		13	13					39
4	Fredrik Skoghag			7			2			2	10				21
5	Kiyoshi Inoue			3			13				2				18
6	Sören Nilsson	13													13
	Ken Adamson							13							13
	Ed Ordynski										13				13
9	Marc Hopf											5		7	12
10	Patrice Servant												11		11

• Wyniki sezonu na stronie eWRC.com