Ruś Czarna
| Państwa | |
|---|---|
| Stolica | |
| Ważniejsze miejscowości |
Ruś Czarna – kraina historyczna na terenie dzisiejszej Białorusi, położona między Prypecią, Ptyczem, dolną Berezyną i górnym Niemnem[1]. Główne miasta regionu to Nowogródek, Wołkowysk, Słonim, Bobrujsk, Mozyr, Świsłocz, Nieśwież i powstałe później Baranowicze. Od północnego zachodu graniczy z Grodzieńszczyzną, od północy z Dzukią, od południa z Polesiem, od północnego wschodu z Rusią Białą, a od wschodu z Siewierszczyzną. Zachodni kraniec krainy leży w granicach Polski, w gminie Michałowo.
Terytorium
W XVIII i XIX wieku Ruś Czarną definiowano jako obszar obejmujący województwo nowogródzkie oraz powiaty rzeczycki i mozyrski z województwa mińskiego[2].
Zygmunt Gloger w Geografii historycznej ziem dawnej Polski pisze: „Województwo Nowogrodzkie i strony Grodzieńskie, po Podlasie, nazwano, bez wyjaśnionego powodu, Rusią Czarną. Obie te jednak nazwy nie upowszechniły się nigdy w mowie ludu ziem powyższych.”[3]
Nazwa
Niektórzy uczeni przypuszczają, że „kolorowe” nazwy Rusi powstały w XIII wieku i były zapożyczeniem od ludów ałtajsko-tureckich[a][4], które używały kolorów do oznaczenia kierunków geograficznych:
- czerwień – południe,
- biel – zachód,
- czerń – północ,
- wschód – niebieski,
- środek – zielony.
Przykładowo tur., tuw., ałt. wyraz „kara”[5] znaczy zarówno „czarny”, jak i „północ”[6].
Z kolei przyjmując słowiańską logikę kolorów[7]: biały to północ (Biała Ruś), czarny to południe (Czarna Ruś), a czerwony to zachód (Czerwona Ruś, najbardziej na zachodzie położona część Rusi).
Jako pierwszy o Czarnej Rusi wspomniał węgierski kronikarz Heinrich von Mügeln (zm. 1380), jednak nie jest jasne czy rozumiał przez to pojęcie ziemie wchodzące później w skład Wielkiego Księstwa Litewskiego.
Historia
Ruś Czarna wchodziła w skład Rusi Kijowskiej do 1084, potem istniała jako jej księstwo zależne. Na początku XIII wieku przeszła pod zwierzchnictwo Księstwa połockiego[8]. W 1239 została zhołdowana przez Mendoga. Około 1241 najechana i zniszczona przez mongolskie wojska Batu-chana. W latach 1254–1258 należała do domeny Lwa Daniłowicza. Od 1258 stała się ponownie przedmiotem litewskiej ekspansji, Do Litwy na stałe przyłączył ją książę Giedymin[9], co ostatecznie potwierdzono w 1441. Po zawarciu unii lubelskiej znalazła się w składzie Rzeczypospolitej Obojga Narodów w ramach Wielkiego Księstwa Litewskiego. Podczas IV wojny moskiewskiej została zdewastowana przez wojska rosyjskie pod dowództwem Aleksego Trubeckiego w 1655. W wyniku drugiego i trzeciego rozbioru Polski przeszła pod administrację rosyjską. W latach 1918–1921 była teatrem walk w wojnie polsko–bolszewickiej. Po traktacie ryskim znalazła się w składzie II Rzeczypospolitej. Stan ten trwał do września 1939, po zakończeniu walk stała częścią Białoruskiej SRR. Od ataku III Rzeszy na ZSRR w 1941 do 1944 znajdowała się pod okupacją niemiecką. Od 1945 ponownie włączono ją do Związku Radzieckiego i pozostawała jego częścią do rozpadu ZSRR w 1991. Współcześnie Ruś Czarna w większości wchodzi w skład Republiki Białoruskiej[1].
Zobacz też
Uwagi
- ↑ W przypadku Rusi kierunki świata nie do końca się zgadzają z powyższym zapisem, gdyż Ruś Czarna jest wysunięta na zachód w stosunku do Rusi Białej. Nie oznacza to jednak, że sam pomysł nazewnictwa poszczególnych krain nie został zaczerpnięty od ludów ałtajsko-tureckich.
Przypisy
- ↑ a b Ruś Czarna, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2020-04-23].
- ↑ Bandtkie 1835 ↓, s. 2.
- ↑ Zygmunt Gloger, Geografia historyczna ziem dawnej Polski, Prowincya W. Księstwa Litewskiego (Magnus Ducatus Lituaniae) [dostęp 2021-05-28].
- ↑ Również w chińskim, np. 红 (hóng), oznacza czerwień, ogień i południe.[potrzebny przypis]
- ↑ Azer., baszk. kazach. qara, turkm. gara, uzb. qora. Grzegorz Jagodziński, Ałtajska rodzina językowa.
- ↑ Oleg Łatyszonek, Od Rusinów Białych do Białorusinów, Białystok 2006, s. 18 i n., ISBN 978-83-7431-120-5.
- ↑ Український Радянський Енциклопедичний Словник (1966), irbis-nbuv.gov.ua [dostęp 2022-08-03].
- ↑ Michałowski 2008 ↓, s. 346 i n..
- ↑ Michałowski 2008 ↓, s. 410 i n..
Bibliografia
- Jerzy Samuel Bandtkie: Dzieje narodu polskiego. Wyd. trzecie. T. drugi. Wrocław: U Wilhelma Bogumiła Korna, 1835.
- Ruś Czarna, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2020-04-23].
- Roman Michałowski: Średniowiecze. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2008, seria: Historia Powszechna. ISBN 978-83-01-16783-7.