Socjalizm z katedry

Socjalizm z katedry (niem. Kathedersozialismus) – określenie poglądów grupy niemieckich intelektualistów, uczestników kongresu w Eisenach w 1872 r.[1]

Charakterystyka

Wzywali oni do reform mających na celu poprawę sytuacji ekonomicznej robotników w Niemczech, zawiązali Stowarzyszenie Polityki Społecznej (Verein für Socialpolitik(inne języki))[2].

Jednym ze znanych przedstawicieli „socjalizmu z katedry” był Rudolf von Gneist. Oprócz niego określano tak: Gustava von Schmollera, Hansa Delbrücka, Lujo Brentano, Wernera Sombarta i Adolfa Wagnera.

Określenie Oppenheima było ironiczne, ponieważ tak opisani przez niego naukowcy nie byli żadnymi socjalistami, ale zwolennikami państwa liberalnego, stojącego na straży własności prywatnej.

Friedrich Engels krytykował ich jako „filantropijnych wulgarnych ekonomistów” i „apologetów Bismarcka”.

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ socjalizm z katedry, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2022-08-30].
  2. ↑ Janusz Kaliński, Historia gospodarcza XIX i XX w., Warszawa: Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne, 2008, s. 117, ISBN 978-83-208-1733-1.

Bibliografia

  • Elżbieta Kundera, Doktryna „socjalistów z katedry” (1872 – 1918), Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław 1996.
  • Nowa Encyklopedia Powszechna PWN, t. 5, wyd. 1996.