Stop Wooda

Stop Wooda – niskotopliwy stop metali (topi się już w temperaturze 66,5 °C), srebrzystoszary, drobnoziarnisty, składający się z bizmutu, kadmu, ołowiu i cyny. Został otrzymany przez amerykańskiego dentystę Barnabasa Wooda i miał zastosowanie w stomatologii^[1].

Stop ten zazwyczaj jest stosowany^{[potrzebny przypis]}:

• w jubilerstwie do lutowania
• w bezpiecznikach przeciwpożarowych jako element topikowy, którego stopienie przerywa obwód elektryczny i uruchamia alarm
• jako materiał do osłon przed promieniowaniem rentgenowskim (np. w radioterapii do wykonywania indywidualnych osłon dla ludzi)
• jako wypełnienie łaźni laboratoryjnych do wysokich temperatur^[2]

Zazwyczaj stop Wooda zawiera następujące proporcje metali^[2]:

• bizmut 50%
• ołów 25%
• cyna 12,5%
• kadm 12,5%

Zmiana proporcji poszczególnych metali w stopie ma znaczny wpływ na jego temperaturę topnienia^[3].

Najniższą temperaturę topnienia (66,5 °C) ma stop zawierający dokładnie^[4][5]:

• Bi 50,1%
• Pb 24,9%
• Sn 14,6%
• Cd 10,4%

Stop o takim składzie ma gęstość 9,7 g/cm³. Stop Wooda wykazuje inwersję rozszerzalności termicznej, to znaczy w pewnym zakresie kurczy się wraz ze wzrostem temperatury^[5].

Stanisław Lem w opowiadaniu Przyjaciel wprowadza wątek użycia stopu Wooda jako niskotopliwego lutu. Przegrzanie spoiwa powoduje awarię komputera, będącego antagonistą głównego bohatera utworu.

• stop Lipowitza (t_topn. 70–73 °C)
• stop Rosego (I: t_topn. 96–110 °C; I: t_topn. 90 °C)
• stop Lichtenberga (t_topn. 92–100 °C)
• stop Newtona (t_topn. 96–97 °C)