Ujazdek
wieś | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Powiat | |
Gmina | |
Liczba ludności (2021) |
68[2] |
Strefa numeracyjna |
15 |
Kod pocztowy |
28-210[3] |
Tablice rejestracyjne |
TSZ |
SIMC |
0788583[4] |
Położenie na mapie gminy Bogoria ![]() | |
Położenie na mapie Polski ![]() | |
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego ![]() | |
Położenie na mapie powiatu staszowskiego ![]() | |
![]() |
Ujazdek – wieś w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie staszowskim, w gminie Bogoria[5][4].
Podział administracyjny
SIMC | Nazwa | Rodzaj |
---|---|---|
0788608 | Kolonia Ujazdek | kolonia |
0788590 | Ksawerów | przysiółek |
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa tarnobrzeskiego.
Dawne części wsi – obiekty fizjograficzne
W latach 70. XX wieku przyporządkowano i opracowano spis lokalnych części integralnych dla Ujazdka zawarty w tabeli 1.
Tabela 1. Wykaz urzędowych nazw miejscowych i obiektów fizjograficznych[6] Nazwa wsi – miasta Nazwy części wsi
– miastaNazwy obiektów fizjograficznych
– charakter obiektuI. Gromada NIEDŹWIEDŹ
- Ujazdek
- Ksawerów
- Bartek — pole
- Góra — las
- Kamienie — pole
- Ksawerów — pole
- Mazurka — pole
- Ogrody — pole
- Pinki — pole
- Rudki — pole
Historia
W połowie XV wieku Ujazdek odnotowany został przez Jana Długosza (Długosz, L.B., I, 320; II, 342) jako wieś należąca do parafii Ujazd. Była własnością Jana z Oleśnicy herbu Dębno. Wieś maiła wówczas 4 łany kmiece, z których dziesięcinę w wysokości 4 grzywien płacono archidiakonii sandomierskiej[7].
Wieś leżąca w powiecie sandomierskim województwa sandomierskiego wchodziła w XVII wieku w skład kompleksu iwaniskiego dóbr Zbigniewa Ossolińskiego[8]. W 1629 roku właścicielem wsi położonej w powiecie sandomierskim województwa sandomierskiego był Krzysztof Ossoliński[9].
Pod koniec XIX wieku, według „Słownika Geograficznego Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich”, Ujazdek był wsią z folwarkiem należącą do ówczesnego powiatu opatowskiego, gminy Malkowice i parafii Kiełczyna, odległą o 20 wiorst od Opatowa. W 1827 roku wieś i folwark liczyły 10 domów i 68 mieszkańców, zaś w 1892 roku 15 domów i 75 mieszkańców. Obejmowały wówczas 310 mórg gruntów folwarcznych (w tym 164 roli i 70 lasu), 12 osad i 84 morgi włościańskie[7].
Przypisy
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 9 stycznia 2024, identyfikator PRNG: 142613
- ↑ Wieś Ujazdek w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2022-10-20] , liczba ludności na podstawie danych GUS.
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 1313 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22] .
- ↑ a b c GUS. Wyszukiwarka TERYT
- ↑ a b Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ Por. Leon Kaczmarek (red. nauk. zeszytu), Witold Taszycki (red. nauk. wyd.): Urzędowe Nazwy miejscowości i obiektów fizjograficznych. 33. Powiat staszowski województwo kieleckie. Komisja ustalania nazw miejscowości i obiektów fizjograficznych (do użytku służbowego). Z: 33. Warszawa: Urząd Rady Ministrów. Biuro do Spraw Prezydiów Rad Narodowych, 1970, s. 26-27, 77-96.
- ↑ a b Ujazdek, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XII: Szlurpkiszki – Warłynka, Warszawa 1892, s. 764 .
- ↑ Dobra ziemskie Ossolińskich w pierwszej połowie XVII wieku, w: Folwark-wieś-latyfundium. Gospodarstwo wiejskie w Rzeczypospolitej w XVI-XVIII wieku, red. J. Muszyńska, Sz. Kazusek, J. Pielas, Kielce 2009, s. 103.
- ↑ Własność ziemska w powiecie sandomierskim w roku 1629, w:Przegląd Nauk Historycznych 2012, r. XI, Nr 2, s. 49.
Literatura
- Kaczmarek Leon (red. nauk. zeszytu), Taszycki Witold (red. nauk. wyd.): Urzędowe Nazwy miejscowości i obiektów fizjograficznych. 33. Powiat staszowski województwo kieleckie. Komisja ustalania nazw miejscowości i obiektów fizjograficznych (do użytku służbowego). Z: 33. Warszawa: Urząd Rady Ministrów. Biuro do Spraw Prezydiów Rad Narodowych, 1970.