Węzeł Huntera
Węzeł Huntera, związ Huntera – węzeł stosowany do łączenia dwóch lin. Składa się z dwóch powiązanych ze sobą półsztyków.
Historia
W 1978 roku na stronie tytułowej The Times przedstawiono go jako nowo wynaleziony przez dr. Edwarda Huntera. Hunter użył go do związania swoich zerwanych sznurowadeł, a w roku 1970 jego znajomy dostrzegł jego oryginalność.
Później okazało się (co odkrył Amory Bloch Lovins), że węzeł ten nie jest nowy, został bowiem przedstawiony już w 1950 roku przez Phila D. Smitha w publikacji Knots for Mountaineering[1]. W Książce węzłów Ashley nosi numer (ABOK #1425A)[2].
Przypisy
- ↑ The Knot Book. New York: Sterling Publishing, 1983, s. 127.
- ↑ Clifford W. Ashley: The Ashley Book of Knots. New York: Doubleday, 1993. ISBN 0-385-04025-3.