Wyścig Pokoju

Wyścig Pokoju
Szczegóły wyścigu
DyscyplinaKolarstwo szosowe
Data powstania1948
Data zakończenia2006
Liczba edycji59 (in 2006)
Częstotliwośćco roku (maj)
TypWyścig wieloetapowy
PaństwaPOL Polska
TCH Czechosłowacja
GDR Niemiecka Republika Demokratyczna
OrganizatorPrávo
KategorieAm (1948-2004)
2.HC (2006)
CyklUCI Europe Tour
Zwycięzcy
Ostatni zwycięzcaITA Giampaolo Cheula
Najwięcej zwycięstwGER Steffen Wesemann
(5 zwycięstw)
Dokumentacja
Trasa 30. WP (1977)
17. Wyścig Pokoju we Wrocławiu (1964)
14. WP, przygotowania do startu 6. etapu Szczecin-Rostock (8 maja 1961)
Plakat 8. WP (1955)
Znaczek 5. WP (1952)

Wyścig Pokoju (czes. Závod Míru, słow. Preteky mieru, ros. Велогонка Мира, niem. Friedensfahrt, fr. Course de la Paix) – największy amatorski wyścig kolarski po II wojnie światowej w Europie Wschodniej, organizowany w latach 1948–2006. W 2006 otrzymał kategorię 2.HC i należał do UCI Europe Tour.

Historia

Wyścig organizowany w maju, od 1948, początkowo na trasie Warszawa – Praga i Praga – Warszawa, przez dzienniki-organy partii komunistycznych: „Trybunę Ludu” (PRL, wcześniej przez „Głos Ludu”) i „Rudé právo” (CSRS) oraz związki kolarskie Polski i Czechosłowacji. Od 1952 współorganizatorem został dziennik-organ SED „Neues Deutschland” i związek kolarski NRD, odtąd wyścig odbywał się na trasie Warszawa – Berlin – Praga (co rok rozpoczynał się w jednym z tych miast). W latach 1985–1986 współorganizatorem wyścigu był także dziennik „Prawda” i związek kolarski ZSRR (1985 wyścig był także rozgrywany w Moskwie, a 1986 – w Kijowie, przy czym w Kijowie zmuszono kolarzy do uczestnictwa w wyścigu etapowym, pomimo że kilka dni wcześniej wydarzyła się katastrofa w Czarnobylu, i wszyscy – zarówno uczestnicy, jak kibice – narażeni byli na opad promieniotwórczy)[potrzebny przypis][1].

Po upadku bloku wschodniego w 1989 wyścig stopniowo tracił na znaczeniu głównie w związku z profesjonalizacją kolarstwa w krajach Europy Środkowo-Wschodniej i tym samym odejściem od amatorstwa. Od 1993 organizowany tylko w Czechach (część etapów w Polsce i Niemczech). W 2005 wyścig się nie odbył z powodu braku środków finansowych i sponsorów. W 2006 trasa wyścigu po raz pierwszy przebiegała przez Austrię – start odbył się 13 maja w Linzu, meta – 20 maja w Hanowerze (była to ostatnia edycja wyścigu). Od 2007 wyścig nie jest rozgrywany z powodów finansowych.

Do 1958 trasa wyścigu w Polsce biegła przez Wrocław, Katowice i Łódź. Od 1959 miastem etapowym był także Kraków. W 1961 wyścig zaplanowano przez Bydgoszcz i Poznań, a w latach 70. z uwagi na dobrą bazę lokalową miastem etapowym był często Toruń[2].

Zwycięzcy

Zwycięzcy indywidualni

Rok Trasa Długość Etapy Zwycięzca
1948 Warszawa – Praga 842 km 5 August Prosenik Jugosławia
1948 Praga – Warszawa 1144 km 8 Aleksandar Zorić Jugosławia
1949 Praga – Warszawa 1259 km 8 Jan Veselý  Czechosłowacja
1950 Warszawa – Praga 1539 km 9 Willy Emborg  Dania
1951 Praga – Warszawa 1544 km 9 Kaj Allan Olsen  Dania
1952 Warszawa – Berlin – Praga 2135 km 12 Ian Steel  Wielka Brytania
1953 Bratysława – Berlin – Warszawa 2231 km 12 Christian Pedersen  Dania
1954 Warszawa – Berlin – Praga 2051 km 13 Eluf Dalgaard  Dania
1955 Praga – Berlin – Warszawa 2214 km 13 Gustav-Adolf Schur  Niemcy Wschodnie
1956 Warszawa – Berlin – Praga 2212 km 12 Stanisław Królak  Polska
1957 Praga – Berlin – Warszawa 2220 km 12 Nenczo Christow  Bułgaria
1958 Warszawa – Berlin – Praga 2210 km 12 Piet Damen  Holandia
1959 Berlin – Praga – Warszawa 2057 km 13 Gustav-Adolf Schur  Niemcy Wschodnie
1960 Praga – Warszawa – Berlin 2290 km 13 Erich Hagen  Niemcy Wschodnie
1961 Warszawa – Berlin – Praga 2435 km 13 Jurij Mielichow  Związek Radziecki
1962 Berlin – Praga – Warszawa 2407 km 14 Gajnan Sajdchużyn  Związek Radziecki
1963 Praga – Warszawa – Berlin 2568 km 15 Klaus Ampler  Niemcy Wschodnie
1964 Warszawa – Berlin – Praga 2246 km 14 Jan Smolík  Czechosłowacja
1965 Berlin – Praga – Warszawa 2318 km 15 Giennadij Lebiediew  Związek Radziecki
1966 Praga – Warszawa – Berlin 2340 km 15 Bernard Guyot  Francja
1967 Warszawa – Berlin – Praga 2307 km 16 Marcel Maes  Belgia
1968 Berlin – Praga – Warszawa 2352 km 14 Axel Peschel  Niemcy Wschodnie
1969 Warszawa – Berlin 2036 km 15 Jean-Pierre Danguillaume  Francja
1970 Praga – Warszawa – Berlin 1976 km 15 Ryszard Szurkowski  Polska
1971 Warszawa – Berlin – Praga 1895 km 14 Ryszard Szurkowski  Polska
1972 Berlin – Praga – Warszawa 2025 km 14 Vlastimil Moravec  Czechosłowacja
1973 Praga – Warszawa – Berlin 2076 km P, 16, E Ryszard Szurkowski  Polska
1974 Warszawa – Berlin – Praga 1806 km 14 Stanisław Szozda  Polska
1975 Berlin – Praga – Warszawa 1930 km P, 13 Ryszard Szurkowski  Polska
1976 Praga – Warszawa – Berlin 1974 km P, 14 Hans-Joachim Hartnick  Niemcy Wschodnie
1977 Warszawa – Berlin – Praga 1648 km 13 Aavo Pikkuus  Związek Radziecki
1978 Berlin – Praga – Warszawa 1796 km P, 12 Aleksandr Awierin  Związek Radziecki
1979 Praga – Warszawa – Berlin 1942 km P, 14 Siergiej Suchoruczenkow  Związek Radziecki
1980 Warszawa – Berlin – Praga 2089 km P, 14 Jurij Barinow  Związek Radziecki
1981 Berlin – Praga – Warszawa 1890 km P, 14 Szachit Zagretdinow  Związek Radziecki
1982 Praga – Warszawa – Berlin 1946 km P, 12 Olaf Ludwig  Niemcy Wschodnie
1983 Warszawa – Berlin – Praga 1899 km P, 12 Falk Boden  Niemcy Wschodnie
1984 Berlin – Praga – Warszawa 1689 km P, 11 Siergiej Suchoruczenkow  Związek Radziecki
1985 Praga – Moskwa – Warszawa – Berlin 1712 km P, 12 Lech Piasecki  Polska
1986 Kijów – Warszawa – Berlin – Praga 2138 km P, 15 Olaf Ludwig  Niemcy Wschodnie
1987 Berlin – Praga – Warszawa 1987 km P, 14 Uwe Ampler  Niemcy Wschodnie
1988 Bratysława – Katowice – Berlin 2013 km P, 13 Uwe Ampler  Niemcy Wschodnie
1989 Warszawa – Berlin – Praga 1927 km 12 Uwe Ampler  Niemcy Wschodnie
1990 Berlin – Slušovice – Bielsko-Biała 1595 km P, 11 Ján Svorada  Czechosłowacja
1991 Praga – Warszawa 1261 km P, 9 Wiktor Rżaksinski  Związek Radziecki
1992 Berlin – Karpacz – Mladá Boleslav 1348 km P, 9 Steffen Wesemann  Niemcy
1993 Tabor – Nový Bor 1342 km P, 9 Jaroslav Bílek  Czechy
1994 Tábor – Trutnov 1354 km P, 9 Jens Voigt  Niemcy
1995 Czeskie Budziejowice – Oberwiesenthal – Brno 1379 km P, 10 Pavel Padrnos  Czechy
1996 Brno – Żywiec – Lipsk 1703 km P, 10 Steffen Wesemann  Niemcy
1997 Poczdam – Żywiec – Brno 1629 km P, 10 Steffen Wesemann  Niemcy
1998 Poznań – Karlowe Wary – Erfurt 1591 km 10 Uwe Ampler  Niemcy
1999 Znojmo – Polkowice – Magdeburg 1613 km 10 Steffen Wesemann  Niemcy
2000 Hanower – Kudowa-Zdrój – Praga 1608 km 10 Piotr Wadecki  Polska
2001 Łódź – Pilzno – Poczdam 1611 km 10 Jakob Piil  Dania
2002 České Budějovice – Chemnitz – Warszawa 1470 km 10 Ondřej Sosenka  Czechy
2003 Ołomuniec – Wałbrzych – Erfurt 1552 km 9 Steffen Wesemann  Niemcy
2004 Bruksela – Wrocław – Praga 1580 km 9 Michele Scarponi  Włochy
2005 wyścig nie odbył się
2006 Linz – Karlowe Wary – Hanower 1297 km 8 Giampaolo Cheula  Włochy
Legenda
  • P = Prolog
  • E = Epilog

Zwycięzcy drużynowi

Rekordziści Wyścigu Pokoju (1948-2006)

uwaga: wszystkie dane zaczerpnięto z niemieckiego portalu poświęconego temu wyścigowi[3]

Najwięcej zwycięstw w klasyfikacji generalnej (indywidualnie)

Najwięcej zwycięstw w klasyfikacji generalnej (drużynowo)

Najwięcej zwycięstw etapowych (indywidualnie)

Najwięcej zwycięstw etapowych (w jednej edycji)

Najwięcej kolejnych zwycięstw etapowych (w jednej edycji)

Najwięcej etapów w koszulce lidera klasyfikacji indywidualnej

Najwięcej etapów w koszulce lidera klasyfikacji sprinterskiej

Najwięcej etapów w koszulce lidera klasyfikacji górskiej

Najwięcej etapów w koszulkach liderów klasyfikacji drużynowej (1951-1989)

Przypisy

  1. ↑ Łukasz Karolewski, Propagandowe techniki ukrywania katastrofy w Czarnobylu przez władze polskie, „Dzieje Najnowsze, rocznik 43, tom II”, 2011 [dostęp 2019-01-07] (pol.).
  2. ↑ Krzysztof Błażejewski. Nasze etapy wyścigu pokoju. „Express Bydgoski”, 2018-05-07. 
  3. ↑ Statistiken zur Friedensfahrt (Statystyki Wyścigu Pokoju). [dostęp 2009-11-03]. (niem.).

Linki zewnętrzne