Zbór Leczenia Duchem Świętym „Niebo”

Zbór Leczenia Duchem Świętym „Niebo”
Klasyfikacja systematyczna wyznania
Chrześcijaństwo
 └ Nowe ruchy religijne

Zbór Leczenia Duchem Świętym „Niebo” (także znane jako Zbór Chrześcijan Leczenie Duchem Bożym[1] lub też po prostu Niebo) – nieistniejąca już wspólnota wyznaniowa działająca w Polsce od 1990 r. w Majdanie Kozłowieckim, kierowana przez Bogdana Kacmajora. W szczytowym okresie rozwoju liczyła 60 członków[2].

Historia

Sektę założył w 1991 roku bioenergoterapeuta i uzdrowiciel, Bogdan Kacmajor[2][3]. Kacmajor w 1991 roku zarejestrował spółkę cywilną Leczenie Ludzi przez Nakładanie Rąk, w 1992 roku funkcjonowała jako spółka: Leczenie Duchem Bożym w Imieniu Jezusa Chrystusa przez Nakładanie Rąk[3]. Siedzibę „Nieba” wybudowano za pieniądze pacjentów Kacmajora[4].

Wyznawcy byli zobligowani do całkowitego podporządkowania Kacmajorowi, który decydował o małżeństwach[5]. Wyznawcy sami sobie udzielali ślubów, między innymi Kacmajor błogosławił związek 14-letniego chłopca z 25-letnią kobietą[3].

Członkowie sekty nie szczepili się oraz nie wykonywali badań profilaktycznych. Kacmajor nie zgadzał się też na porody w szpitalach oraz na leczenie metodami konwencjonalnymi. Członkowie nie mogli odbywać służby wojskowej[2]. By się utrzymać, członkowie sekty kradli (za co kilku z nich trafiło do więzienia)[4]. Bogdan Kacmajor w rozmowie z Gazetą Wyborczą podkreślał, że kradzieże miały charakter religijny[6]. Dzieci członków sekty nie chodziły do szkoły[2]. Nieposłusznych wyznawców Kacmajor skazywał na wielodniowe głodówki. Nieproszonych gości straszono zesłaniem choroby[4].

Bogdan Kacmajor nadawał członkom sekty nowe imiona. Przykładowe imiona to (w kolejności alfabetycznej): „Ambasador”, „Apartament nr 8”, „Anioł Rowerowy”, „Audi”, „Autobusem Przez Miasto”, „Baron Rotszyld”, „Bo Drugie”, „Bo Czwarte”, „Bo Ósme”, „Bo Piąte”, „Bo Pierwsze”, „Bonanza”, „Buch”, „C-14”, „Ciuch”, „Dadarada”, „Do”, „Do Góry Nogami”, „Drynk”, „Ejty”, „I Śrubokręt Nie Pomoże”, „Na Północ”, „Na Wschód”, „Na Zachód”, „Nas”, „Płonąca Sałatka”, „Raj”, „Rodzina Ach”, „Szanowna”, „Tęcza Atomowa”, „Trójkątyzacja Kota” (gdzie „trójkąt” to absolut, a „kot” dobra indywidualność), „Uch”, „Wa”, „Zeppelin”, „Żywią i Bronią”[7].

Kontrowersje

Wobec Kacmajora i sekty przedstawiono szereg zarzutów. Ruch oskarżono między innymi o kradzieże, uśmiercenie noworodków, a także do samobójstw osób związanych z sektą[3]. W grudniu 1997 roku Sąd Rejonowy w Lubartowie skazał Kacmajora za bezprawne przetrzymywanie jego czternastoletniego syna. Innych członków sekty wielokrotnie skazywano za inne przestępstwa i wykroczenia[8].

Przypisy

  1. ↑ Migała 2011 ↓, s. 161.
  2. ↑ a b c d Biliński 2009 ↓, s. 197.
  3. ↑ a b c d Kowsz 2015 ↓, s. 99-100.
  4. ↑ a b c Sokołowski 2005 ↓, s. 61.
  5. ↑ Nowakowski 2016 ↓, s. 238.
  6. ↑ Tomasz Witkowski: Pranie mózgu. psychologia.edu.pl, 2004. [dostęp 2020-09-28].
  7. ↑ Biliński 2009 ↓, s. 198.
  8. ↑ Stradomska 2015 ↓, s. 95.

Bibliografia

  • Krzysztof Biliński. Językowy obraz świata w wybranych sektach chrześcijańskich. „Ideologie w słowach i obrazach”, 2009. Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego. 
  • Patrycja Kowsz. Przyczyny popularności sekt na przykładzie sekty „Niebo”. „Kortowski Przegląd Prawniczy”. 2300-4673, 2015. Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego. 
  • Paweł Migała: Wybrane elementy patologii społecznej w aspekcie ich uwarunkowań. Józefów: Wydawnictwo WSGE, 2011. ISBN 978-83-62753-07-9.
  • Piotr T. Nowakowski. Obraz ojca w grupie kultowej. „Forum Pedagogiczne”. 2, 2016. Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. 
  • Marek Sokołowski. Sztuczne raje, sztuczne piekła: internet a nowe ruchy religijne. „Kultura i Edukacja”. 2, 2005. ISSN 1230-266X. 
  • Marlena Stradomska. Psychologiczne predyktory zachowań autodestrukcyjnych u dzieci i młodzieży – aspekt suicydogennych sekt. „Humanum Międzynarodowe Studia Społeczno-Humanistyczne”. 24 (1), 2017. Instytut Studiów Międzynarodowych i Edukacji HUMANUM.