Zofia Buckiewiczowa
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Odznaczenia | |
| |
Zofia Buckiewiczowa, z d. Ciborowska[1][2] (ur. 18 maja 1884 w Roszkowej Woli, zm. 21 listopada 1944 w Pruszkowie[1][2]) – polska pianistka i pedagożka muzyczna.
Życiorys
W latach 1899–1906 kształciła się w Warszawskim Instytucie Muzycznym u Ludwika Golmera, Aleksandra Różyckiego i Aleksandra Michałowskiego[1]. Studia ukończyła z wyróżnieniem, w nagrodę otrzymując fortepian[2]. Działalność pedagogiczną podjęła już w czasie studiów, do 1917 roku uczyła w szkole muzycznej Zofii Iwanowskiej-Płoszko[1]. Od 1916 roku wykładała w Konserwatorium Warszawskim grę na fortepianie, początkowo na poziomie kursu niższego i średniego, a od 1929 roku wyższego[1][2]. Występowała na wieczorach muzycznych organizowanych przez Warszawskie Towarzystwo Muzyczne[1]. Była jurorką III Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina (1937)[1][2]. W latach 1941–1944 wykładała w konspiracyjnym Konserwatorium Warszawskim[1]. We wrześniu 1944 roku została wypędzona przez Niemców ze swojego mieszkania w Warszawie i skierowana do obozu przejściowego z Pruszkowie, zmarła z wycieńczenia podczas wędrówki[2]. Została pochowana na cmentarzu w Żbikowie[2].
Jej mężem był lotnik A. Buckiewicz, pułkownik Wojska Polskiego[2]. Do grona jej uczniów należeli m.in. Hanna Lachertowa, Berta Malwe i Lech Miklaszewski[1][2].
Odznaczenia i ordery
- Złoty Krzyż Zasługi (1936)[1]