Galski ratovi
Za knjigu Julija Cezara, vidite članak Galski rat (knjiga Julija Cezara).| Galski rat | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 | |||||||||
| |||||||||
| Zaraćene strane | |||||||||
| Rimska Republika | Nekoliko galskih, belgijskih, britskih i akvitanskih plemena, kao i kontingenti germanskih i hispanskih plemena | ||||||||
| Komandanti | |||||||||
| Julije Cezar, Tit Labijen, Marko Antonije, Kvint Ciceron, Publije Kras |
Vercingetoriks, Ambioriks, Komije | ||||||||
| Snage | |||||||||
| 120.000 ljudi: 60.000 legionara, 60,000 pomoćnih snaa |
3 miliona ratnika | ||||||||
| Gubici | |||||||||
| 30.000+ ubijenih, 10.000+ ranjenih |
1,5 miliona ubijenih, 1 milion porobljenih, prema Plutarhju | ||||||||
Pod pojmom Galski rat podrazumeva se vojni pohod koji je preduzeo rimski vojskovođa Gaj Julije Cezar (Gaius Iulius Caesar) protiv "slobodne Galije" u periodu od 58. do 51/50. pne.
Najvažniji izvor o ratu predstavlja spis koji je Cezar napisao pod naslovom Komentari o Galskom ratu (lat. Commentarii de bello Gallico) čiju je 8. knjigu napisao jedan njegov oficir, Aul Hircije. Ovo delo, koje je i u literarnom smislu veoma uspešno, omogućuje tačno praćenje pohoda. I pored toga treba imati u vidu da su događaji predstavljeni iz Cezarovog ugla i da ima veoma malo drugih istorijskih dela (kao npr. Diona Kasija) koja mogu da posluže kao izvor.
Razlozi za rat
U politički nesložnoj "slobodnoj Galiji" obitavao je veliki broj plemena čija su nam imena poznata samo Cezarovim posredstvom. Ta plemena su bila ili čisto keltska, ili su u njima na vlasti bili keltski prvaci. Kraljevska vlast kod Kelta je u vreme Cezara već nestala ustupajući mesto aristokratskoj vladavini. Neka plemena, kao Edui, bila su saveznici Rima. Cela Galija je bila uvučena u vrtlog ranih seoba naroda, od kojih je jedna Cezaru dala izgovor za napad.
Helveti, koji su naseljavali današnju Švajcarsku došli su pod udar Ariovista, za koga se veruje da je bio poglavica Sveva, tako da su morali da se povuku u pravcu Galije. Zbog toga su se 58. godine pne. obratili Cezaru, kao tamošnjem rimskom upravitelju, jer su želeli da pređu preko rimske provincije koja je nosila naziv Narbonska Galija (lat. Gallia Narbonensis, današnja Provansa). Međutim, Cezar je ovo odbio i dao da se izgradi zid koji bi Helvete sprečio u njihovom naumu. Helveti su jednostavno zaobišli ovaj zid, pa i rimsku provinciju Narbonsku Galiju, ali je Cezar ipak okupio armiju uzevši i dve novoformirane legije iz Italije i stigao Helvete kod mesta Bibrakta, gde ih je teško porazio i naterao na povratak.
Ovakav Cezarov postupak nije bio potpuno legitiman, jer je rimski zakon propisivao da vojska jedino može da vodi opravdane ratove, dok je istovremeno Senat garantovao pomoć Eduima koji u tom trenutku, realno, nisu bili ugroženi. Međutim, Cezar je po svaku cenu želeo da svoju upravu nad ovim provincijama maksimalno iskoristi kako bi povećao svoj ugled u Rimu, pa je tako kao objavu rata uzeo Ariovistovo naseljavanje u današnjem Alzasu, teritoriji koja se graničila sa Galijom, a koju je ovaj svevski poglavica na poklon dobio od jednog plemena, Sekvana, sa kojima je zajedno ratovao protiv Helveta. U svojim spisima Cezar je tvrdio da je Ariovist planirao da pokori celu Galiju, pa je u leto 58. pne. krenuo u rat. Ariovist je katastrofalno potučen i samo čudom je uspeo da se spase.
Prvi deo rata
Iako se već u pohodu protiv Sveva pokazalo da rimska armija ne želi da ratuje samo da bi zadovoljila ambicije svojih vojskovođa (kasniji rimski istoričar Dion Kasije izveštava o skoro otvorenim pobunama u Cezaroj vojsci), Cezar se početkom sledeće godine, 57.p.n.e, odlučuje za još jedan riskantan pohod. Izgovor je, ovoga puta, našao u navodnoj zaveri Belga i ostalih Gala, ali mu je pravi cilj od samoga početka bilo pokoravanje cele "slobodne Galije". Da bi postigao ovaj cilj Cezar je pojačao svoje trupe na ukupno osam legija (u leto 53. pne. pod svojom komandom je imao celih 10 legija). Ovolika koncentracija vojne snage u rukama samo jednog upravitelja provincije sigurno je uznemirila rimski Senat, posebno jer je ova armija postala moćna ratna mašina koja se Cezaru zaklela na vernost. Ovakav razvoj događaja nije proistekao samo iz Cezarove harizme i njegovog ratnog genija, već i iz činjenice da je on odlično razumevao i materijalne potrebe svojih vojnika za čije je namirenje, ali i popunjavanje sopstvene kase, često organizovao pljačkaške pohode protiv galskih sela.
U svom pohodu Cezar se oslanjao i na galske saveznike Rima, kao što su bili Edui koji su veoma profitirali od vojnog pohoda iz godine 58. p.n.e, ali je računao i na poslovičnu galsku neslogu koju je vešto koristio za svoje ciljeve. U prvom naletu rimske legije su prodrle na sever Galije, teško porazile Belge (pri čemu je pleme Neura gotovo potpuno istrebljeno) i tako izbile na obalu Atlantika. Cezar je javio da je cela Galija umirena, što nije odgovaralo istini.
Već sledeće godine, 56. p.n.e, Cezar je morao da uguši nekoliko ustanaka pokorenog stanovništva. Ništa drugačije nije bilo ni u godinama koje su dolazile, tako da je, praktično, svakog leta rimska vojska bila angažovana u gušenju pobuna i ponovnom pokoravanju Gala. Da bi jasnije demonstrirao rimsku vojnu superiornost, Cezar je preduzeo i jedan vojni pohod preko Rajne u kasno leto 55. p.n.e, kao i dve ekspedicije na Britanska ostrva (u leto 55. i proleće 54. pne.). Po povratku sa drugog pohoda u jesen 54. Cezar je opet morao da guši ustanak Gala, ovoga puta plemena Kornuta, koji su se pobunili zbog nametanja poreza i obaveze da daju pomoćne trupe rimskoj vojsci.
Novembra 54. rimska vojska je kod Atvatuka pretrpela težak poraz, kada je udeoni kralj Eburona, Ambioriks, uništio jednu legiju i pet kohorti rimske vojske. Cezar, koji je zimu provodio u logoru Samarobriva (danas Amijen) od tada se svirepo svetio civilnom stanovništvo ovog ratobornog plemena.
Da bi zaustavili dalje istrebljenje nedužnog naroda, galske starešine su se okupile i predale Cezaru 53. godine pne. dozvoljavajući i da se pogube vođe bune. Pošto su iste godine u pomoć nemirnim Galima pristigla i neka germanska plemena, odlučio se Cezar na svoj drugi prelazak preko Rajne. Kako je situacija u Galija izgledala mirna Cezar je krajem te godine svoje trupe povukao u severnu Italiju jer su u Rimu opet izbili politički nemiri. Tu ga je početkom 52. godine pne. zatekla do tada najveća galska buna.
Galski ustanak pod Vercingetoriksom (52. p.n.e)
Veliki galski ustanak, koji je ugrozio plodove Cezarovih osvajanja, izbio je u Cenabumu (današnji Orlean). Grad su na juriš zauzeli Kornuti koji su za svog vođu uzdigli mladog poglavara Arverna, Vercingetoriksa, koji je odmah pokušao da izoluje rimske trupe u njihovim obližnjim zimovnicima. Da bi to sprečio Cezar je po snegom zavejanim planinskim prevojima doveo sveže trupe i ponovo osvojio Cenabum. Tada Gali prelaze na novu, gerilsku taktiku. Umesto sukoba sa bolje opremljenim i odlično uvežbanim rimskim legijama na otvorenom polju, Vercingetoriks se odlučio da napada razvučene rimske linije snabdevanja. Tek pošto je nakon ogorčene borbe za Avarikum Cezar uspeo 52. pne. da osvoji ovaj strateški važan grad, rimska vojska je mogla ponovo da pređe u ofanzivu. Najbolji Cezarov vojskovođa, Tit Labijen, dobio je zadatak da na sebe privuče pažnju galskih snaga, dok bi Cezar napao Arverne. Umesto očekivane pobede Rimljani su doživeli gotovo katastrofalni poraz u bici kod Gergovije, nakon čega su se i druga galska plemena, do tada rimski saveznici (kao npr. Edui) priključila ustanicima.
Tek u ovakvoj situaciji do punog izraza je došao Cezarov vojnički genije. Umesto da se povuče i Galiju prepusti njenoj sudbini, Cezar kreće u kontranapad i u bici kod današnjeg Dižona na Armankonu poražava Vercingetoriksa. I tada galski vođa čini svoju fatalnu grešku, koju ni do danas istoričari nisu uspeli da objasne. Umesto da nastavi sa brzim manevrima u susret svojim pomoćnim jedinicama, on odlučuje da se zatvori u tvrđavu Aleziju. Cezar je brzo reagovao i oko utvrđenja postavio dva prstena svojih trupa: jedan koji je trebao da spreči Gale da napuste grad i, drugi, koji je onemogućavao pojačanju da se probije do Vercingetoriksa. Pošto nisu uspeli da se probiju do grada Gali se uskoro povlače prepuštajući svoju izgladnelu i izmučenu braću u Aleziji njihovoj daljoj sudbini. Krajem septembra 52. pne. Vercingetoriks se predao. Kao ratni plen Vercingetoriks je odveden u Rim i posle učešća u Cezarovom trijumfu javno pogubljen.
Kraj rata
Pošto se bližio kraj njegovom namesništvu nad ovim provincijama Cezar je požurio da rat pobedonosno privede kraju. Sa druge strane, posle odlaska Vercingetoriksa Gali više nisu imali centralnu figuru koja bi mogla da se nametne kao ratni vođa. Galske poglavice, umorni od rata, koje je Cezar pridobio slatkorečivim obećanjima i bogatim darovima, odlučile su da prihvate rimsku vlast.
Bilans rata je bio katastrofalan po Gale. Njihova zemlja je bila toliko iscrpljena, plemena toliko proređena, da je čitava provincija bila vojno obezbeđena već u 50. godini pne. i to u tolikoj meri da je ostala potpuno mirna još i za vreme rimskog građanskog rata između Cezara i Pompeja. U ovom ratu Cezar je uspešno koristio protiv svog rivala Pompeja vojne odrede očvrsle u borbama protiv Gala.
Desetkovano stanovništvo Galije brzo je romanizovano, a Galija je postala jedna od najznačajnijih rimskih provincija u kojoj se galo-rimska kultura očuvala i posle pada Zapadnog rimskog carstva u 5. veku nove ere.
