Janus

Ianus Bifrons, kip u Vatikanskom muzeju
Janusova dvostruka kapija sa zatvorenim vratima, predstava na sesterciju iz Neronovog doba (66. g. n. e.), iskovanom u kovnici novca u Lugdunu.
Bronzani as iz Kanusija s predstavom ovenčanog Janusa i brodskog pramca na naličju.

Janus (latinski: Ianus) jedno je od najstarijih i najvažnijih božanstava u rimskoj mitologiji, koji se smatrao bogom svih početaka i prelaza, pa time i svih prolaza, javnih kapija i kućnih vrata. Krajem republikanskog razdoblja Rimljani su zaboravili provobitne funkcije ovog božanstva i počeli ga držati za čuvara sveta i celog kosmosa i za oca bogova i ljudi (Ianus Pater = "Otac Janus").[1]

Mitologija

Nekada davno Jan je vladao Janikulom, a kad je Saturn, bežeći od Jupitera, stigao do Lacija, Janus ga je ljubazno dočekao i da mu vlast nad Kapitolom.[2][3][4] Oni su vladali Lacijem u vreme kad nije bilo ratova i neprijateljstava, kad su ljudi živeli u miru i međusobnom poštovanju. Janus je ljudima dao zakone i naučio ih brodogradnji, gajenju žitarica, gradnji kuća i kovanju novca.[5][2]

Neki kažu da se Janus doselio u Lacij iz Tesalije i da je sa sobom doveo svoju suprugu Kamisu ili Kamesenu, koja mu je rodila dvoje dece.[6] Kasnije je voleo boginju Kardeju, kojoj je poverio vlast nad šarkama (cardines) svih vrata, kao i beli glog, koji odbija zle demone.[7] Neki kažu da je Janusova supruga bila nimfa Juturna, moja mu je rodila sina Fonsa,[8] a drugi da mu je supruga bila boginja Venilija, koja mu je rodila kćer Kanentu (Canens).[9] Prema jednoj verziji mita, Janusov sin bio je Tiberin, koji se utopio u reci Tibar, koja je tada nazvana po njemu.[10]

Nakon smrti Janus je postao bog i kasnije spasao Rim od Sabinjana; kad je Tarpeja sabinjanskom kralju predala Kapitol, Janus je probio izvor vrele sumporovite vode, koji je Sabinjane nagnao u bekstvo.[11][12] Kasnije, da bi osigurali Janusovu pomoć, Rimljani su tokom svakog ratnog pohoda otvarali vrata njegovog svetilišta.[1]

Kult

Prema legendi, u Rimu je Janusov kult ustanovio Romul.[13] U rimskoj religiji Janus je bog svih prolaza i posmatra svaki ulazak i izlazak, pa je predstavljan s dva lica. On je bog svakog početka (Consivius),[14] pa mu je posvećen prvi mesec u godini (Ianuarius), prvi dan u mesecu (Kalendae), početak svakog dana, početak svakog pothvata i svih rituala.[13] U drevnoj Salijskoj pesmi Janus je nazvan "bogom bogova" (divum deus).[10] On je i čuvar kosmosa, prvi među bogovima, koji je prisutan kod rođenja svakog ljudskog bića. Svaka molitva i žrtva, ma kojem božanstvu bila namenjena, počinje zazivanjem Janusa. Prvog dana u mesecu žrtvuju mu se vino, žito i kolač, a posebno svečano slavljene su januarske kalende, kad su Rimljani međusobno razmenjivali poklone.[1] Na dan Nove godine održavana je najvažnija svetkovina u Janusovu čast, a ljudi su pazili na to da sve što tog dana učine ili kažu bude čisto i povoljno, budući da je sve smatrano predskazanjem o tome kako će cela godina izgledati; zato su ljudi nosili svečanu odeću, suzdržavali se od teških i nepristojnih reči i svake svađe, međusobno su se pozdravljali lepim rečima i razmenjivali dobre želje i darove (strenae).[14] Prvog meseca u godini u Janusovu su čast održavane i igre u cirku (7. januara) i slavili praznik Agonalija (9. januara), kad je prvak rimskog sveštenstva (rex sacrorum) prinosio ovna na žrtvu Janusu.[15] Pošto su kalende u svakom mesecu bile posvećene i boginji Junoni, Janus je imao epitet Iunonius, a kao bog kome je posvećen početak svakog dana bio je poznat pod imenom "Jutarnji" (Matutinus pater).[14]

Janus je prvobitno poštovan kraj raznih prolaza i vratnica[1] (iani = lukovi razapeti preko ulica, ianua = vrata).[16] Na mnogim prolazima nalazio se njegov kip, koji ga je prikazivao kao vratara (ianitor) s dva lica, koja su gledala na suprotne strane, kao i s ključem i štapom u ruci (Ianus Bifrons, Ianus Geminus, Ianus Biceps).[16] Nastariji prolazi posvećeni ovom bogu nalazili su se na Forumu ili u njegovoj blizini (Ianus imus, Ianus summus, Ianus medius).[17][18] Na severoistočnom delu Foruma nalazila se kapija s dva ulaza (Ianus Geminus, Ianus Bifrons, Ianus Quirinus, Portae Belli), koju je navodno sagradio još kralj Numa Pompilije, a koja se često pogrešno naziva "Janusovim hramom";[14] ta je kapija otvarana kad god se Rim nalazio u ratu, a zatvarana u doba mira,[19][20] što se, s ozbirom na rimsku osvajačku politiku, dosta retko dešavalo:[1] Tit Livije navodi da su, do njegovog vremena, vrata Janusove kapije zatvarana samo dva puta, nakon prvog punskog rata (241. pne.) i nakon Oktavijanove pobede u bici kod Akcije (31. pne.).[21] Otvorena vrata možda su ukazivala na to da je i Jan otišao u pohod, da pomogne rimskoj vojsci, a zatvorena vrata bila su znak da se bog nalazi u gradu i čuva ga.[22] Ova se kapija kasnije nazivala hramom, ali verovatno u smislu svetilišta, u kojem se nalazio kip Janusa; bronzani Janusov kip postojao je još u Prokopijevo doba.[14]

Prvi Janusov hram podigao je konzul Gaj Duilije nakon pobede u pomorskoj bici kod Mila 260. pne.; taj je hram obovio Oktavijan Avgust, a posvetio ga Tiberije.[23] Spominju se i Janusova svetilišta na Janikulu,[16] a na Volujskom trgu (Forum boarium) nalazila se kapija s četiri prolaza (Ianus Quadrifrons),[1] što znači da se Janus ponekada predstavljao i s četiri lica.[14] Najstarija predstava Janusa s dva lica pronađena je na novcu iz republikanskog razdoblja. Na starijim novčićima predstavljen je s bradom, a na novčićima iz kasnijeg perioda ima mladalačko lice bez brade.[1]

Reference

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 Srejović & Cermanović-Kuzmanović 1989, s.v. Janus
  2. ↑ 2,0 2,1 Makrobije, Saturnalia, I, 7, 19–24.
  3. ↑ Plutarh, Quaestiones Graecae, 41.
  4. ↑ Servije, komentar Vergilijeve Eneide uz VIII, 319.
  5. ↑ Servije, komentar Vergilijeve Eneide uz VIII, 357.
  6. ↑ Plutarh, Quaestiones Romanae, 274e– 274f.
  7. ↑ Ovidije, Fasti, VI, 101–104.
  8. ↑ Arnonije, Protiv pagana, III, 29, 3.
  9. ↑ Ovidije, Metamorfoze, XIV, 320–340.
  10. ↑ 10,0 10,1 Howatson 1997, s.v. Janus
  11. ↑ Ovidije, Metamorfoze, XIV, 776–804.
  12. ↑ Makrobije, Saturnalia, I, 9, 17.
  13. ↑ 13,0 13,1 Avgustin, O državi Božjoj, VII, 3.
  14. ↑ 14,0 14,1 14,2 14,3 14,4 14,5 Schmitz 1867, s.v. Janus
  15. ↑ Ovidije, Fasti, I,166 sqq, I, 317 sqq
  16. ↑ 16,0 16,1 16,2 Musić 1910, str. 148
  17. ↑ Ciceron, O dužnostima, II, 87.
  18. ↑ Horacije, Pisma, I, 1, 54.
  19. ↑ Varon, O latinskom jeziku, V, 34.
  20. ↑ Tit Livije, Od osnivanja Grada, I, 19, 2.
  21. ↑ Tit Livije, Od osnivanja Grada, I, 19, 3.
  22. ↑ Ovidije, Fasti, I, 281 (pace fores obdo, ne qua discedere possit = "vrata u miru zatvaram, da uteći tuda ne može").
  23. ↑ Tacit, Anali, II, 49.

Literatura

  • Musić, August (1910). Nacrt grčkih i rimskih starina. Zagreb: Kralj. hrv.-slav.-dalm. zemaljska vlada. 
  • Howatson, M. C. (1997). The Oxford Companion to Classical Literature. Oxford. New York: Oxford University Press. 
  • Schmitz, Leonhard (1867), „Janus”, Smith, William, Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology, Boston 
  • Srejović, Dragoslav; Cermanović-Kuzmanović, Aleksandrina (1989). Rečnik grčke i rimske mitologije. Beograd: Srpska književna zadruga. 

Vanjske veze