Vladimir Putin

Vladimir Putin
Vladimir Putin

Biografija
Datum rođenja 7. 10. 1952. (1952-10-07) (71 god.)
Mesto rođenja Lenjingrad (SSSR)
Državljanstvo  Rusija
Narodnost Rus
Veroispovest Pravoslavlje
Politička partija Nezavisni
Prethodno:
Jedinstvena Rusija (2008-2012)
Jedinstvo (1999-2001)
NDR (1995-1999)
KPSS (do 1991)
Supružnik razveden
Ljudmila A. Očeretnaja (u braku 1983-2013)
Potomstvo Katerina (1986) i Marija (1985)
Profesija pravnik
Potpis
Mandat(i)
4. predsednik Rusije
Trenutna funkcija
Funkciju obavlja od 7. maj 2012.
Predsednik Vlade Dmitrij Medvedev
Prethodnik Dmitrij Medvedev
9. premijer Rusije
8. maj 2008. — 7. maj 2012.
Predsednik Dmitrij Medvedev
Prethodnik Viktor Zupkov (v. d.)
Dmitrij Medvedev
2. predsednik Rusije
7. maj 2000. — 7. maj 2008.
(v. d. od 31. decembra 1999)
Predsednik Vlade Mihail Kasjanov
Viktor Hristenko (v. d.)
Mihail Fradkov
Viktor Zupkov
Prethodnik Boris Jeljcin
Naslednik Dmitrij Medvedev
5. premijer Rusije
16. avgust 1999. — 7. maj 2000.
(v. d. od 9. avgusta 1999)
Predsednik Boris Jeljcin
(do 31. decembra 1999)
Prethodnik Sergej Stepašin
Naslednik Mihail Kasjanov
8. sekretar Saveta bezbednosti RF
29. mart 1999. — 9. avgust 1999.
Prethodnik Nikolaj Bordjuža
Naslednik Sergej Ivanov
4. direktor FSB
25. jul 1998. — 9. avgust 1999.
Prethodnik Nikolaj Kovaljov
Naslednik Nikolaj Patrušev
uredi Pogledajte dokumentaciju šablona

Vladimir Vladimirovič Putin (rus. Влади́мир Влади́мирович Пу́тин; 7. 10. 1952.) je ruski političar i državnik koji se trenutno nalazi na funkciji predsednika Ruske Federacije.

Biografija

Rodio se u Lenjingradu i nakon studija godine 1975. postao agentom KGB. Od godine 1985. do 1990. bio je smješten u Istočnoj Njemačkoj, a nakon ujedinjenja Njemačke opozvan u Lenjingrad gdje je KGB napustio nakon neuspjelog puča protiv Vladimira Gorbačova. Nakon raspada SSSR-a obavljao je važne političke funkcije u St. Petersburgu, a godine 1996. je pozvan u Moskvu gdje je obavljao niz dužnosti. Od godine 1998. je bio načelnik FSB, službe koja je u Rusiji naslijedila bivši sovjetski KGB.

Na iznenađenje mnogih ga je u ljeto 1999. Boris Jeljcin imenovao premijerom. Kao ličnosti bez karizme, popularnosti i političke baze mnogi mu nisu predviđali dugi mandat, ali se nakon ponovnog izbijanja neprijateljstva na Kavkazu i druge ruske invazije na Čečeniju nametnuo kao vođa. 31. 12. Jeljcin je podnio ostavku, a Putin je preuzeo njegovu dužnost, koju je potvrdio na izborima 2000. godine. Na izborima 2004. izabran je drugi put.

Njegovi mandati su, s jedne strane, bili obilježeni nastojanjem da se čečenski problem riješi vojnim putem, pri čemu su ruska vojska i sigurne službe imale više uspjeha nego Jeljcin u ratu 1994-98, ali su čečenski separatisti na to reagirali s brutalnim terorističkim napadima, od kojih su opsada teatra u Moskvi 2002. i škole u Beslanu 2004. godine kod mnogih izazvali dojam kako Putin nije u stanju svojim građanima donijeti elementarnu sigurnost. S druge strane, Putin je bio daleko uspješniji u obračunu s "oligarsima" - novopečenim bogatašima koji su pod Jeljcinom uživali podršku vlasti i postali moćniji od same ruske države. Ta je kampanja, koju mnogi na Zapadu optužuju zbog kršenja ljudskih prava, Putinu donijela veliku popularnost kod običnih Rusa koji su u Jeljcinovo doba osiromašili.

Pod Putinom je ruska ekonomija zabilježila značajni rast i životni standard je primjetno bolji nego u Jeljcinovo vrijeme. Putin je također uložio velike napore da modernizira vojsku i Rusiji povrati ugled svjetske sile. Zbog toga se s Georgeom W. Bushom sukobio oko pitanja rata u Iraku, iako su dvojica predsjednika našli zajednički jezik po pitanju rata protiv terorizma, te je Putin javno podržao Bushov ponovni izbor za predsjednika SAD 2004. godine.

Putin je predmet velikih kritika po pitanju unutrašnje politike, jer mu mnogi zamjeraju reforme s ciljem jačanja centralne vlasti, kontrole nad medijima i postupnog smanjivanja političkih sloboda. S druge strane, mnogi u Rusiji smatraju da je koncept liberalne demokracije nespojiv s ruskom tradicijom, odnosno da Rusija može nužne reforme provesti jedino pod autoritarnim vodstvom.[nedostaje referenca]

Putin je najavio kako nema namjeru mijenjati ruski Ustav, odnosno natjecati se za treći mandat. Prije nego što mu je drugi mandat istekao 2008. godine, postao je vođom stranke Ujedinjena Rusija, a nakon što je za novog predsjednika izabran njegov dugogodišnji prijatelj i suradnik Dmitrij Medvjedev, imenovan je premijerom.

Njegov premijerski mandat je bio obilježen kratkotrajnim rusko-gruzijskim ratom 2008. u kojem je Ruska Federacija priznala gruzijske separatisičke regije Abhaziju i Južnu Osetiju, ali i izbijanjem Globalne recesije koja je izazvala određene ekonomske probleme.

U septembru 2011. je nakon višegodišnjih špekulacija Ujedinjena Rusija objavila da će postati njen kandidat na redovnim predsjedničkim izborima 2012. godine. Njih je dobio te mu traje treći mandat, koji bi, u skladu s izmjenama ruskog Ustava, trebao trajati do 2018. Prethodno je u ruskom zakonu bilo neustavno da se netko smije po treći put kandidrati za predsjeničku funkciju, sve dok to Putin nije izmjenio.

Putin je usvojio porez na prihod od 13%, smanjeni porez na profite te nove zakone o zemlji.[1][2] Kao premijer, Putin je nadgledao široke vojne reforme i policijske reforme. Njegova energetska politika je utvrdila Rusku Federaciju kao energetsku supersilu.[3][4] Putin je podupirao industrije visoke tehnologije kao što su nuklearna energija i obrambena industrija. Masovni porast stranih investicija doveo je do procvata raznih poslovnih sektora, kao što su automobilska industrija.[5] Ipak, ekonomski razvoj Ruske Federacije doživio je privremen pad zbog međunarodnih sankcija kao odgovor na rusku vojnu intervenciju u istočnoj Ukrajini tijekom Putinova trećeg predsjedničkog mandata.

Kritike

Mnoge Putinove poteze disidenti i strani promatrači opisuju "nedemokratskim".[6] Godine 2014. Ruska Federacija je izbačena iz skupine G8 zbog njenog pripajanja Krima.[7][8] Dana 21. 1. 2016. sudac koji je je vodio britansku istragu atentata bivšeg agenta KGB-a Aleksandra Litvinjenka počinjenog 2006. godine u Londonu, objavio je izvještaj prema kojem je Putin vjerojatno odobrio to ubojstvo.[9]

Vidi još

Izvori

  1. ↑ „The Putin Paradox”. Americanprogress.org. 24 June 2004. Arhivirano iz originala na datum 2010-02-15. Pristupljeno 2 March 2010. 
  2. ↑ Sharlet, Robert (2005). „In Search of the Rule of Law”. u: White, Gitelman, Sakwa. Developments in Russian Politics. 6. Duke University Press. ISBN 0-8223-3522-0. 
  3. ↑ How Sustainable is Russia's Future as an Energy Superpower?, by the Carnegie Endowment for International Peace, 16 March 2006
  4. ↑ Russia: The 21st Century's Energy Superpower? Arhivirano 2006-10-13 na Wayback Machine-u, by Fiona Hill, The Brookings Institution, 5 October 2002
  5. ↑ „ПОСТУПЛЕНИЕ ИНОСТРАННЫХ ИНВЕСТИЦИЙ ПО ТИПАМ*)”. gks.ru. Arhivirano iz originala na datum 2022-02-13. Pristupljeno 25 November 2015. 
  6. ↑ Treisman, D. „Is Russia's Experiment with Democracy Over?”. UCLA International Institute. Arhivirano iz originala na datum 2007-08-08. Pristupljeno 31 December 2007. 
  7. ↑ U.S., other powers kick Russia out of G8, CNN
  8. ↑ „Russia Temporarily Kicked Out Of G8 Club Of Rich Countries”. Business Insider. 18 June 2013. Pristupljeno 25 March 2014. 
  9. ↑ „Litvinenko 'probably murdered on personal orders of Putin'”. Guardian. 

Vanjske veze

U Wikimedijinoj ostavi ima još materijala vezanih za: Vladimir Putin