Bekimi
Në fe, një bekim (që përdoret gjithashtu për t'iu referuar dhënies së tij) është dhënia e diçkaje me hir, shenjtëri, shëlbim shpirtëror ose vullnet hyjnor.
Fetë abrahamike
Artikulli kryesor: Fetë abrahamike
'Të jesh i bekuar' do të thotë të jesh i favorizuar nga Perëndia, burimi i të gjitha bekimeve.[1] Prandaj, bekimet lidhen drejtpërdrejt me Zotin dhe besohet se vijnë prej tij. Kështu, të shprehësh një bekim është si t'i japësh një dëshirë dikujt që të përjetojë favorin e Perëndisë dhe ta pranosh Zotin si burimin e të gjitha bekimeve.
Një mallkim biblik, në kuptimin e tij më formal, është një bekim negativ.
Në Bibël, bekimet pozitive dhe negative lidhen; libri i Ligjit të Përtërirë përshkruan se bindja ndaj Ligjit të Moisiut sjell bekimin e Perëndisë. Një nga rastet e para të bekimit në Bibël është te Zanafilla, 12:1–2 ku Abrami urdhërohet nga Perëndia të largohet nga vendi i tij dhe i thuhet:
"Unë do të të bekoj, do ta bëj të madh emrin".
Bekimi Priftëror është paraqitur te Numrat 6:24–26:
- Adonai ju bekoftë dhe ju ruajtë;
- Adonai bëftë që fytyra e tij të shkëlqejë mbi ju dhe të jetë i mëshirshëm me ju;
- Adonai e ktheftë fytyrën e Tij drejt jush dhe ju dhuroftë paqe.
Kjo duket të jetë një nga lutjet më të vjetra dhe jetëgjata në historinë e paqes së njerëzimit.[2]