การทิ้งระเบิดที่เดรสเดินในสงครามโลกครั้งที่สอง

การทิ้งระเบิดที่เดรสเดินในสงครามโลกครั้งที่สอง
ส่วนหนึ่งของ ยุทธวิธีการทิ้งระเบิดในสงครามโลกครั้งที่ 2

เดรสเดินหลังจากถูกระเบิด
วันที่13–15 กุมภาพันธ์ ค.ศ.1945
สถานที่
เดรสเดิน, นาซีเยอรมัน
ผล
  • เป้าหมายถูกทำลาย
  • ฝ่ายเยอรมันเสียหายอย่างหนัก
คู่สงคราม
สหราชอาณาจักร กองทัพอากาศสหราชอาณาจักร
สหรัฐ กองทัพอากาศทหารบกสหรัฐ		 นาซีเยอรมนี ลุฟท์วัฟเฟอ
กำลัง
ความสูญเสีย
อากาศยาน 7 ลำ (โบอิง บี-17 ฟลายอิงฟอร์เทรส 1 ลำ และเอฟโร แลนด์แคสเตอร์ 6 ลำ รวมถึงคนขับ) ถูกฆ่า 22,700–25,000 คน

การทิ้งระเบิดเดรสเดิน เป็นการโจมตีทิ้งระเบิดของฝ่ายบริติชและอเมริกันต่อเมืองเดรสเดิน เมืองหลวงของรัฐแซกโซนีของเยอรมนี ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง ในการตีโฉบฉวยสี่ครั้งระหว่างวันที่ 13 และ 15 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1945 เครื่องบินทิ้งระเบิดหนัก 722 ลำของกองทัพอากาศสหราชอาณาจักร(RAF) และ 527 ลำของกองทัพอากาศทหารบกสหรัฐ(USAAF) ซึ่งได้ทิ้งระเบิดแรงสูงมากกว่า 3,900 ตันและอุปกรณ์ในการก่อให้เกิดเพลิงไหม้ในตัวเมือง[1] การทิ้งระเบิดครั้งนี้ก่อให้เกิดพายุเพลิง ทำลายมากกว่า 1,600 เอเคอร์(6.5 ตารางกิโลเมตร)ของส่วนกลางเมือง[2] มีประชากรที่เสียชีวิตลง[a]จำนวนประมาณ 22,700 คน[3]ถึง 25,000 คน[4] ถึงแม้ว่าจะมีการอ้างอิงถึงตัวเลขเสียชีวิตจำนวนมากขึ้น การตีโฉบฉวยของกองทัพอากาศทหารบกสหรัฐได้เพิ่มเติมอีกครั้ง จำนวนสองครั้ง เกิดขึ้นเมื่อวันที่ 2 มีนาคม มุ่งเป้าหมายไปที่ลานจอดรถไฟของเมืองและการตีโฉบฉวยขนาดเล็กครั้งหนึ่งเมื่อวันที่ 17 เมษายน มุ่งเป้าหมายไปที่เขตอุตสาหกรรม

โฆษณาชวนเชื่อของเยอรมันได้กล่าวออกมาทันทีว่าภายหลังจากการโจมตีและการอภิปรายหลังสงคราม[5] ว่าการโจมตีนั้นมีเหตุสมควรหรือไม่นั้นที่ทำให้การทิ้งระเบิดกลายเป็นหนึ่งในเหตุผลทางศีลธรรม กรณีที่โด่งดัง(causes célèbres)ในสงคราม ปี ค.ศ. 1953 กองทัพอากาศสหรัฐได้รายงานปกป้องปฏิบัติการว่า การทิ้งระเบิดที่สมเหตุต่อเป้าหมายทางยุทธศาสตร์ ซึ่งพวกเขาได้สังเกตเห็นว่า เป็นศูนย์กลางการขนส่งทางรถไฟและการสื่อสาร์ที่สำคัญ ที่ตั้งโรงงาน 110 แห่ง และคนงาน 50,000 คนที่สนับสนุนในความพยายามทำสงครามของเยอรมัน[6] นักวิจัยหลายคนได้อ้างว่าไม่ใช่โครงสร้างพื้นฐานคมนาคมทั้งหมด เช่น สะพาน เป็นเป้าหมาย และไม่ได้มีพื้นที่เขตอุตสาหกรรมที่กว้างขวางบนนอกใจกลางเมือง[7] มีการวิจารณ์ต่อการทิ้งระบิดครั้งนี้ได้รับการยืนยันว่าเดรสเดิน เป็นสถานที่สำคัญทางวัฒนธรรม ในขณะที่ได้มองข้ามความสำคัญทางยุทธศาสตร์และอ้างว่าการโจมตีดังกล่าวเป็นการทิ้งระเบิดลงบนพื้นดินแบบไม่เจาะจงและไม่สอดคล้องกับผลประโยชน์ทางทหาร[8][9][10] แม้ว่าจะไม่ได้รับการสนับสนุนโดยมาตรฐานทางกฎหมายใดๆ ในขณะที่เดรสเดินได้รับการปกป้องและตั้งเป็นศูนย์กลางการขนส่งทางทหารที่สำคัญและเป็นที่ตั้งของโรงงานอุตสาหกรรมสงครามหลายแห่ง บางครั้งได้อ้างว่าการตีโฉบฉวยครั้งนี้คือการก่ออาชญากรรมสงคราม[11] บางครั้ง, ส่วนใหญ่ในกลุ่มเยอรมันฝ่ายขวาจัด ได้เรียกว่าการทิ้งระเบิดครั้งนี้ว่าเป็นการสังหารหมู่ เรียกว่า "การทิ้งระเบิดฮอโลคอสต์ที่เดรสเดิน"[12][13]

รูปแบบจำนวนมากในยอดผู้เสียชีวิตที่ได้มีการอ้างอิงได้ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ในเดือนมีนาคม ค.ศ. 1945 รัฐบาลเยอรมันได้ออกคำสั่งให้สื่อมวลชนเผยแพร่จำนวนผู้บาดเจ็บล้มตายจำนวน 200,000 คน จากการตีโฉบฉวยเดรสเดิน และผู้เสียชีวิตจำนวนสูงสุดถึง 50,000 คนได้ถูกกล่างอ้างถึง[14][15][16] ผู้มีอำนาจเมืองในช่วงเวลานั้นได้ประเมินผู้ที่ตกเป็นเหยื่อถึง 25,000 คนซึ่งเป็นตัวเลขที่สนับสนุนในการสืบสวนภายหลัง รวมทั้งการศึกษาในปี ค.ศ. 2010 ที่ได้รับมอบหมายจากสภาเทศบาลเมือง[17] หนึ่งในนักเขียนหลักที่รับผิดชอบจากการเขียนจำนวนตัวเลขที่สูงเกินจริงได้ถูกเผยแพร่ในตะวันตกคือผู้ปฏิเสธฮอโลคอสต์ เดวิด ไอวิง ซึ่งได้ประกาศในภายหลัง เมื่อเขาได้ค้นพบว่าเอกสารที่เขาทำงานมานั้นได้ถูกปลอมแปลงขึ้นมาและจำนวนแท้จริงนั้นรองรับจำนวน 25,000 คน[18]

อ้างอิง

  1. ↑ *The number of bombers and tonnage of bombs are taken from a USAF document written in 1953 and classified secret until 1978 (Angell 1953).
    • Taylor (2005), front flap,แม่แบบ:Verification needed which gives the figures 1,100 heavy bombers and 4,500 tons.
    • Webster and Frankland (1961) give 805 Bomber Command aircraft 13 February 1945 and 1,646 US bombers 16 January – 17 April 1945. (Webster & Frankland 1961, pp. 198, 108–109).
    "Mission accomplished" เก็บถาวร 6 มิถุนายน 2008 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, The Guardian, 7 February 2004.
  2. ↑ Harris 1945.
  3. ↑ คำเตือนการอ้างอิง: <ref> tag with name Shortnews cannot be previewed because it is defined outside the current section or not defined at all.
  4. ↑ คำเตือนการอ้างอิง: <ref> tag with name Rolf cannot be previewed because it is defined outside the current section or not defined at all.
  5. ↑ Norwood, 2013, page 237
  6. ↑ คำเตือนการอ้างอิง: <ref> tag with name USAFHD cannot be previewed because it is defined outside the current section or not defined at all.
  7. ↑ McKee 1983, p. 62.
  8. ↑ Dresden was a civilian town with no military significance. Why did we burn its people? เก็บถาวร 21 เมษายน 2016 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน By Dominic Selwood. The Telegraph, 13 February 2015
  9. ↑ Addison & Crang 2006, Chapter 9 p. 194.
  10. ↑ McKee 1983, pp. 61–94.
  11. ↑ http://news.bbc.co.uk/1/hi/world/europe/3830135.stm
  12. ↑ คำเตือนการอ้างอิง: <ref> tag with name Volkery cannot be previewed because it is defined outside the current section or not defined at all.
  13. ↑ Rowley, Tom (8 February 2015) "Dresden: The wounds have healed but the scars still show" เก็บถาวร 3 ตุลาคม 2017 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน The Telegraph
  14. ↑ Bergander 1998, p. 217.
  15. ↑ Taylor 2004, p. 370.
  16. ↑ Atkinson 2013, p. 535.
  17. ↑ Neutzner 2010, p. 68.
  18. ↑ Dresdener Neueste Nachrichten. 24 January 2005 http://fpp.co.uk/History/General/Dresden/Dr_Neueste_Nachr250105.html. {cite web}: |title= ไม่มีหรือว่างเปล่า (help)

ตัวอย่างการอ้างอิง

  1. ↑ Causalty figures have varied mainly due to false information spread by Nazi German and Soviet propaganda. Some figures from historians include: 18,000+ (but less than 25,000) from Antony Beevor in "The Second World War"; 20,000 from Anthony Roberts in "The Storm of War"; 25,000 from Ian Kershow in "The End"; 25,000–30,000 from Michael Burleigh in "Moral Combat"; 35,000 from Richard J. Evans in "The Third Reich at War: 1939-1945".