วงศัพท์

วงศัพท์ ของบุคคล หมายถึงกลุ่มของคำในภาษาหนึ่ง ๆ อันเป็นที่คุ้นเคยต่อบุคคลนั้น วงศัพท์โดยปกติจะพัฒนาเพิ่มขึ้นตามอายุ และทำหน้าที่เป็นเครื่องมือพื้นฐานและมีประโยชน์ เพื่อการสื่อสารและการเรียนรู้ การได้วงศัพท์ที่กว้างขวางเป็นความท้าทายยิ่งใหญ่ที่สุดในการเรียนรู้ภาษาที่สอง

การจำกัดความและการใช้งาน

วงศัพท์ได้จำกัดความโดยสามัญว่าเป็น "คำทุกคำที่ปัจเจกบุคคลได้รู้และได้ใช้" ^[1] อย่างไรก็ตาม การรู้ ถึงคำหนึ่ง ๆ ไม่ได้เป็นเรื่องง่ายเหมือนความสามารถที่จะรับรู้หรือใช้มัน มีแนวคิดหลายอย่างเกี่ยวกับความรู้ของคำที่ใช้วัดระดับความรู้ของคำ

ก่อกำเนิดและซึมซับไว้

ระดับของความรู้

1. ไม่เคยพบคำนั้นมาก่อน
2. เคยได้ยินคำนั้น แต่ไม่สามารถนิยามได้
3. รับรู้คำนั้นเนื่องจากบริบทหรือสำเนียง
4. สามารถใช้คำนั้น และเข้าใจความหมายทั่วไปและ/หรือที่ตั้งใจ แต่ไม่สามารถอธิบายให้แจ่มแจ้งได้
5. ใช้คำนั้นได้อย่างแตกฉาน ทั้งวิธีใช้และนิยาม

ความลึกของความรู้

ระดับความรู้ของคำที่แตกต่างกันบอกเป็นนัยถึง ความลึก ของความรู้ที่เพิ่มมากขึ้น แต่กระบวนการของมันซับซ้อนกว่านั้นมาก มีวิถีทางหลายด้านในการเรียนรู้คำหนึ่ง ๆ ซึ่งบางด้านไม่ได้เป็นลำดับชั้น ดังนั้นความรู้ที่ได้มาจึงไม่จำเป็นต้องเป็นไปตามการก้าวหน้าเชิงเส้นดังที่ได้กล่าวไว้ในระดับของความรู้ กรอบงานหลายกรอบงานเกี่ยวกับความรู้ของคำได้เสนอแนะขึ้นเพื่อเปลี่ยนมโนทัศน์ให้เป็นแนวคิดเชิงปฏิบัติการที่ดีกว่า หนึ่งในกรอบงานเช่นนั้นมีวิถีทางเก้าด้านดังต่อไปนี้

1. อักขรวิธี - รูปแบบการเขียน
2. สัทวิทยา - รูปแบบการพูด
3. สิ่งอ้างอิง - ความหมาย
4. อรรถศาสตร์ - มโนทัศน์และการอ้างอิง
5. ลักษณะน้ำเสียง - ความเหมาะสมในการใช้
6. คำปรากฏร่วม - ศัพท์ข้างเคียง
7. การเชื่อมโยงคำ
8. วากยสัมพันธ์ - หน้าที่ทางไวยากรณ์
9. วิทยาหน่วยคำ - ส่วนต่าง ๆ ของคำ

อ้างอิง