รางวัลทัวริง

รางวัลเอซีเอ็มทัวริง
	รูปปั้นอลัน ทัวริง ของ Stephen Kettle ที่ Bletchley Park
รางวัลสำหรับ	ผลงานที่โดดเด่นใน วิทยาการคอมพิวเตอร์
ประเทศ	สหรัฐ
จัดโดย	สมาคมคอมพิวเตอร์เอซีเอ็ม (ACM)
รางวัล	1,000,000 ดอลลาร์สหรัฐ
รางวัลแรก	1966; 59 ปีที่แล้ว
รางวัลสุดท้าย	2021
เว็บไซต์	amturing.acm.org

รางวัลเอซีเอ็ม เอ. เอ็ม. ทัวริง (อังกฤษ: ACM A. M. Turing Award) เป็นรางวัลที่นับว่ามีเกียรติที่สุดในด้านวิทยาการคอมพิวเตอร์จากสมาคมคอมพิวเตอร์เอซีเอ็ม^[2] โดยจะให้กับบุคคลที่สร้างผลงานที่มีคุณค่ามหาศาลและมีประโยชน์ในระยะยาวกับสาขา จนกระทั่งปัจจุบันนี้ นักวิจัยส่วนใหญ่ที่ได้รับรางวัลทัวริงเป็นนักวิทยาการคอมพิวเตอร์ ถูกตั้งชื่อตาม อลัน ทัวริง ที่เป็นนักคณิตศาสตร์และเป็นหนึ่งในบุคคลที่ได้รับการยกย่องให้เป็นบิดาของวิทยาการคอมพิวเตอร์ยุคใหม่

รางวัลทัวริงนี้ได้รับการยกย่อง (โดยบุคคลส่วนใหญ่) ให้เป็นรางวัลโนเบลสำหรับวิทยาการคอมพิวเตอร์ รางวัลนี้มีบริษัทอินเทล และกูเกิลเป็นผู้สนับสนุนหลัก โดยผู้รับรางวัลจะได้รางวัลเงินสด 250,000 ดอลลาร์สหรัฐอีกด้วย ก่อนหน้าที่กูเกิลจะเข้ามาร่วมเป็นผู้สนับสนุน อินเทลให้รางวัล 100,000 ดอลลาร์สหรัฐสำหรับผู้รับรางวัล^[3]

รายชื่อผู้รับรางวัลทัวริง

ปี	ผู้รับรางวัล	สถาบันที่สังกัด
1966	แอลัน เพอร์ลิส	มหาวิทยาลัยคาร์เนกีเมลลอน
1967	มัวริส วิลค์ส	มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์
1968	ริชาร์ด แฮมมิง	เบลล์ แลบส์
1969	มาร์วิน มินสกี	สถาบันเทคโนโลยีแมสซาชูเซตส์
1970	เจมส์ เอช. วิลคินสัน	ศูนย์ปฏิบัติการฟิสิกส์แห่งชาติ
1971	จอห์น แม็กคาร์ที	มหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด
1972	เอดส์เกอร์ ดับเบิลยู. ดิจก์สตรา	Centrum Wiskunde & Informatica, มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีไอนด์โฮเฟิน
1973	ชาร์ลส์ แบชแมน	General Electric Research Laboratory (ปัจจุบันอยู่ภายใต้ Groupe Bull, an Atos company)
1974	โดนัลด์ คนูธ	สถาบันเทคโนโลยีแคลิฟอร์เนีย, Center for Communications Research, Center for Communications and Computing, Institute for Defense Analyses, มหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด
1975	อัลเลน เนเวลล์	RAND Corporation, มหาวิทยาลัยคาร์เนกีเมลลอน
1975	เฮอร์เบิร์ต เอ. ไซมอน	RAND Corporation, มหาวิทยาลัยคาร์เนกีเมลลอน
1976	ไมเคิล โอ. แรบิน	มหาวิทยาลัยพรินซ์ตัน
1976	ดานา สกอตต์	มหาวิทยาลัยชิคาโก
1977	จอห์น แบกคัส	ไอบีเอ็ม
1978	โรเบิร์ต ดับเบิลยู. ฟลอยด์	มหาวิทยาลัยคาร์เนกีเมลลอน, มหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด
1979	เคนเนท อี. ไอเวอร์สัน	ไอบีเอ็ม
1980	โทนี ฮอร์	Queen's University Belfast, มหาวิทยาลัยออกซฟอร์ด
1981	เอดการ์ เอฟ. คอดด์	ไอบีเอ็ม
1982	สคีเฟน คุก	มหาวิทยาลัยโทรอนโต
1983	Ken Thompson	เบลล์ แลบส์
1983	เดนนิส ริตชี	เบลล์ แลบส์
1984	นิกเคลาส์ เวิร์ท	มหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด, มหาวิทยาลัยแห่งซือริช, สถาบันเทคโนโลยีแห่งสหพันธ์สวิส ซือริช
1985	ริชาร์ด เอ็ม. คาร์ป	มหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนีย เบิร์กลีย์
1986	จอห์น ฮอปคอฟต์	มหาวิทยาลัยคอร์เนล
1986	รอเบิร์ต ทาร์จัน	มหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด, มหาวิทยาลัยคอร์เนล, มหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนีย เบิร์กลีย์
1987	จอห์น ค็อก	ไอบีเอ็ม
1988	Ivan Sutherland	มหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด, มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด, มหาวิทยาลัยแห่งยูทาห์, สถาบันเทคโนโลยีแคลิฟอร์เนีย
1989	William Kahan	มหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนีย เบิร์กลีย์
1990	Fernando J. Corbató	สถาบันเทคโนโลยีแมสซาชูเซตส์
1991	Robin Milner	มหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด, มหาวิทยาลัยเอดินบะระ
1992	Butler Lampson	PARC, DEC
1993	Juris Hartmanis	General Electric Research Laboratory (ปัจจุบันอยู่ภายใต้ Groupe Bull, an Atos company)
1993	Richard E. Stearns
1994	Edward Feigenbaum	มหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด
1994	Raj Reddy	มหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด, มหาวิทยาลัยคาร์เนกีเมลลอน
1995	Manuel Blum	มหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนีย เบิร์กลีย์
1996	Amir Pnueli	มหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด, Tel Aviv University, Weizmann Institute of Science
1997	Douglas Engelbart	SRI International, Tymshare, McDonnell Douglas, Bootstrap Institute/Alliance,^[4] The Doug Engelbart Institute
1998	Jim Gray	ไอบีเอ็ม, ไมโครซอฟท์
1999	Fred Brooks	ไอบีเอ็ม, มหาวิทยาลัยนอร์ทแคโรไลนา แชเปิลฮิลล์
2000	Andrew Yao	มหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด, มหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนีย เบิร์กลีย์, มหาวิทยาลัยพรินซ์ตัน
2001	Ole-Johan Dahl	Norwegian Computing Center
2001	Kristen Nygaard	Norwegian Computing Center
2002	Ron Rivest	สถาบันเทคโนโลยีแมสซาชูเซตส์
	Adi Shamir	สถาบันเทคโนโลยีแมสซาชูเซตส์
	Leonard Adleman	มหาวิทยาลัยเซาเทิร์นแคลิฟอร์เนีย
2003	Alan Kay	มหาวิทยาลัยแห่งยูทาห์, PARC, มหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด, Atari, แอปเปิล ATG, Walt Disney Imagineering, Viewpoints Research Institute, HP Labs
2004	Vint Cerf	มหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนีย ลอสแอนเจลิส, มหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด, ดาร์ปา, MCI (ปัจจุบันอยู่ภายใต้ Verizon), CNRI, กูเกิล
2004	Bob Kahn	สถาบันเทคโนโลยีแมสซาชูเซตส์, Bolt Beranek and Newman, ดาร์ปา, CNRI
2005	Peter Naur	Regnecentralen (ปัจจุบันอยู่ภายใต้ ฟูจิตสึ), มหาวิทยาลัยโคเปนเฮเกน
2006	Frances Allen	ไอบีเอ็ม
2007	Edmund M. Clarke	มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด, มหาวิทยาลัยคาร์เนกีเมลลอน
	E. Allen Emerson	มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด
	Joseph Sifakis	French National Centre for Scientific Research
2008	Barbara Liskov	สถาบันเทคโนโลยีแมสซาชูเซตส์
2009	Charles P. Thacker	PARC, DEC, ไมโครซอฟท์ Research
2010	Leslie Valiant	มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด
2011	Judea Pearl^[5]	มหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนีย ลอสแอนเจลิส
2012	Silvio Micali	สถาบันเทคโนโลยีแมสซาชูเซตส์
2012	Shafi Goldwasser	สถาบันเทคโนโลยีแมสซาชูเซตส์, Weizmann Institute of Science
2013	เลสลี่ แลมพอร์ต	Massachusetts Computer Associates (ปัจจุบันอยู่ภายใต้ Essig PLM), SRI International, DEC, คอมแพค (ปัจจุบันอยู่ภายใต้ เอชพี), ไมโครซอฟท์ Research
2014	Michael Stonebraker	มหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนีย เบิร์กลีย์, สถาบันเทคโนโลยีแมสซาชูเซตส์
2015	Whitfield Diffie	มหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด
2015	Martin Hellman	มหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด
2016	ทิม เบอร์เนิร์ส-ลี	องค์การวิจัยนิวเคลียร์ยุโรป, สถาบันเทคโนโลยีแมสซาชูเซตส์, เวิลด์ไวด์เว็บคอนซอร์เทียม
2017	John L. Hennessy	มหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด
2017	David Patterson	มหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนีย เบิร์กลีย์
2018	Yoshua Bengio	Université de Montréal, Mila
	เจฟฟรีย์ ฮินตัน	มหาวิทยาลัยโทรอนโต, มหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนีย แซนดีเอโก, มหาวิทยาลัยคาร์เนกีเมลลอน, มหาวิทยาลัยคอลเลจลอนดอน, มหาวิทยาลัยเอดินบะระ, Google AI
	อียาน เลอเกิง	ห้องทดลองเบล, มหาวิทยาลัยนิวยอร์ก, เมตา เอไอ
2019	Edwin Catmull	มหาวิทยาลัยแห่งยูทาห์, พิกซาร์, วอลต์ดิสนีย์แอนิเมชันสตูดิโอส์
2019	Pat Hanrahan	พิกซาร์, มหาวิทยาลัยพรินซ์ตัน, มหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด
2020	Alfred Aho	เบลล์ แลบส์, มหาวิทยาลัยโคลัมเบีย
2020	Jeffrey Ullman	เบลล์ แลบส์, มหาวิทยาลัยพรินซ์ตัน, มหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด
2021	แจ็ก ดองการ์รา	Argonne National Laboratory, Oak Ridge National Laboratory, มหาวิทยาลัยแห่งเแมนเชสเตอร์, มหาวิทยาลัยเทกซัสเอแอนด์เอ็ม Institute for Advanced Study, มหาวิทยาลัยแห่งเทนเนสซี
2022	Robert Metcalfe	สถาบันเทคโนโลยีแมสซาชูเซตส์, มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด, XEROX PARC, มหาวิทยาลัยเท็กซัส ออสติน
2023	อาวี วิกเดอร์สัน	สถาบันเพื่อการศึกษาชั้นสูง, มหาวิทยาลัยพรินซ์ตัน, มหาวิทยาลัยฮีบรูแห่งเยรูซาเลม

อ้างอิง

↑ Cacm Staff (2014). "ACM's Turing Award prize raised to $1 million". Communications of the ACM. 57 (12): 20. doi:10.1145/2685372.
↑ "A. M. Turing Award". ACM. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ December 12, 2009. สืบค้นเมื่อ November 5, 2007.
↑ "ACM's Turing Award Prize Raised to $1 Million". ACM. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ November 23, 2015. สืบค้นเมื่อ November 13, 2014.
↑ "The Doug Engelbart Institute". The Doug Engelbart Institute. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ July 14, 2012. สืบค้นเมื่อ June 17, 2012.
↑ Pearl, Judea (2011). The Mechanization of Causal Inference: A "mini" Turing Test and Beyond (mp4). ACM Turing Award Lectures. doi:10.1145/1283920. ISBN 978-1-4503-1049-9.

แหล่งข้อมูลอื่น

ACM List of Turing Laureates เก็บถาวร 2009-12-12 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
Bibliography of Turing Award lectures เก็บถาวร 2015-01-02 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน (through 2000)

[million-1] Cacm Staff (2014). "ACM's Turing Award prize raised to $1 million". Communications of the ACM. 57 (12): 20. doi:10.1145/2685372.

[ACM-2] "A. M. Turing Award". ACM. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ December 12, 2009. สืบค้นเมื่อ November 5, 2007.

[3] "ACM's Turing Award Prize Raised to $1 Million". ACM. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ November 23, 2015. สืบค้นเมื่อ November 13, 2014.

[4] "The Doug Engelbart Institute". The Doug Engelbart Institute. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ July 14, 2012. สืบค้นเมื่อ June 17, 2012.

[5] Pearl, Judea (2011). The Mechanization of Causal Inference: A "mini" Turing Test and Beyond (mp4). ACM Turing Award Lectures. doi:10.1145/1283920. ISBN 978-1-4503-1049-9.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]