เซียว เจาเหวิน

เซียว เจาเหวิน (อังกฤษ: Xiao Zhaowen จีน: 蕭昭文) (ครองราชย์เมื่อปี ค.ศ. 480–494) หรือ อ๋องแห่งไห่หลิง (海陵恭王) พระนามเดิมว่า จิ้นเฉิง (季尚) เป็นจักรพรรดิแห่งราชวงศ์ฉีใต้ของจีน พระองค์เป็นที่รู้จักในพระยศว่าอ๋องแห่งไห่หลิง เพราะนั่นเป็นตำแหน่งที่พระองค์ถูกถอดลงหลังจากที่พระองค์ถูก เซียว หลวน พระอัยกาของพระองค์สั่งเนรเทศ ในปี ค.ศ. 494 (ดิก่อนหน้านี้ในปี 494 หลังจากการลอบสังหาร เซียว เจาเย่ พระอนุชาแล้ว เซียวหลวนจึงแต่งตั้งพระองค์เป็นฮ่องเต้) หลังจากถูกถอดยศ พระองค์ก็ถูกเซียวหลวนวางยาพิษจนสิ้นพระชนม์ แล้วเซียวหลวนจึงขึ้นเสวยราชย์เอง

เซียวเจาเหวินเกิดในปี ค.ศ. 480 เป็นบุตรชายคนที่สองของเซียว จงเหมา อ๋องแห่งหนานในขณะนั้น ซึ่งเป็นบุตรชายคนโตของรัชทายาทเซียวเจ๋อ มารดาของเขาคือพระสนมซวี พระสนมของเซียว จงเหมา มีข้อมูลเกี่ยวกับวัยเด็กของเขาเพียงเล็กน้อย หลังจากการสวรรคตของจักรพรรดิเกา พระอัยกาทวดของเขา ในปี ค.ศ. 482 เซียวเจ๋อ พระอัยกาของเขาได้ขึ้นครองราชย์เป็นจักรพรรดิ (ทรงพระนามว่าจักรพรรดิอู่) และบิดาของเขาเซียว จงเหมา กลายเป็นรัชทายาท ในปี ค.ศ. 486 ขณะที่เซียวเจาเหวินมีอายุได้ 6 ปี เขาได้รับแต่งตั้งเป็นอ๋องแห่งหลินรู่ ในปี ค.ศ. 490 เขาอภิเษกสมรสกับหวังเซ่าหมิง บุตรสาวของหวังซือ (王慈) ขุนนางในราชสำนัก ในช่วงต้นปี ค.ศ. 493 บิดาของเขาเซียว จงเหมา สิ้นพระชนม์ และพี่ชายของเขาเซียวเจาเย่ได้กลายเป็นรัชทายาท หลายเดือนต่อมาในปี ค.ศ. 493 จักรพรรดิอู่สวรรคต และ เซียว เจาเย่ ขึ้นครองราชย์เป็นจักรพรรดิ เซียว เจาเย่ ได้แต่งตั้งเซียวเจาเหวินเป็นอ๋องแห่งซินอัน

เซียว เจาเย่ เป็นผู้ปกครองที่เหลวไหลและฟุ่มเฟือย ทรงใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการจัดงานเลี้ยงและการเล่นสนุกสนาน ในฤดูใบไม้ร่วงปี ค.ศ. 494 เซียวหลวน โหวแห่งซีชาง ซึ่งเป็นอัครมหาเสนาบดีและญาติของจักรพรรดิอู่ เมื่อเห็นว่า เซียว เจาเย่ เป็นผู้ปกครองที่ไร้ความสามารถ และเชื่อว่า เซียว เจาเย่ มีแผนจะลงมือจัดการตนเอง จึงก่อรัฐประหารและลอบสังหาร เซียว เจาเย่ จากนั้นจึงแต่งตั้งเซียวเจาเหวินขึ้นครองราชย์สืบต่อจาก เซียว เจาเย่

ในขณะที่เซียวเจาเหวินอายุ 14 ปี ก็ได้ดำรงตำแหน่งฮ่องเต้ แต่ผู้ที่ถืออำนาจที่แท้จริงคือเซียวหลวน ซึ่งตั้งตนเป็นซวนเฉิงกง และต่อมาเป็นอ๋องแห่งซวนเฉิง ในนามของเซียวเจาเหวิน เซียวหลวนได้สั่งประหารอ๋องจำนวนมากที่เป็นบุตรของจักรพรรดิเกาและจักรพรรดิอู่ ซึ่งเขามองว่าเป็นภัยคุกคามต่ออำนาจของตนเอง ได้แก่

-เซียวเฉียง (蕭鏘) อ๋องแห่งโพหยาง โอรสของจักรพรรดิเกา

-เซียวจื่อหลง (蕭子隆) อ๋องแห่งสุย โอรสของจักรพรรดิอู่

-เซียวจื่อเม่า (蕭子懋) อ๋องแห่งจิ้นอัน โอรสของจักรพรรดิอู่

-เซียวจื่อจิ้ง (蕭子敬) อ๋องแห่งอันลู่ โอรสของจักรพรรดิอู่

-เซียวรุ่ย (蕭銳) อ๋องแห่งหนานผิง โอรสของจักรพรรดิเกา

-เซียวชิว (蕭銶) อ๋องแห่งจิ้นซี โอรสของจักรพรรดิเกา

-เซียวเคิง (蕭鏗) อ๋องแห่งอี้ตู โอรสของจักรพรรดิเกา

-เซียวซั่ว (蕭鑠) อ๋องแห่งกุ้ยหยาง โอรสของจักรพรรดิเกา

-เซียวจวิน (蕭鈞) อ๋องแห่งเหิงหยาง โอรสของจักรพรรดิเกา

-เซียวเฟิง (蕭鋒) อ๋องแห่งเจียงเสีย โอรสของจักรพรรดิเกา

-เซียวจื่อเจิน (蕭子真) อ๋องแห่งเจี้ยนอัน โอรสของจักรพรรดิอู่

-เซียวจื่อหลุน (蕭子倫) อ๋องแห่งปาหลิง โอรสของจักรพรรดิอู่

-เซียวจื่อชิง (蕭子卿) อ๋องแห่งหลูหลิง โอรสของจักรพรรดิอู่

ในตอนแรก เซียวเจาเหวิน มีคำสั่งให้ประหารชีวิตเซียวเจาซิ่ว น้องชายของเขาซึ่งดำรงตำแหน่งเป็นอ๋องแห่งหลินไห่ (臨海王) แต่ในวินาทีสุดท้าย เซียวเจาซิ่วกลับได้รับการละเว้นโทษประหาร แทนที่การให้ตำแหน่งสำคัญแก่เชื้อสายของจักรพรรดิเกา (高帝) และจักรพรรดิอู่ (武帝) เซียวหลวน เนื่องจากบุตรชายของเขายังอายุน้อย จึงแต่งตั้งหลานชายของเขา ได้แก่ เซียวเหยากวง (蕭遙光) เซียวเหยาอิ๋น (蕭遙欣) และเซียวเหยาฉาง (蕭遙昌) ให้ดำรงตำแหน่งสำคัญต่าง ๆ

ไม่ถึงสามเดือนหลังจากที่เซียวเจาเหวินขึ้นครองราชย์ เซียวหลวนออกพระราชโองการในนามของหวังเป่าหมิง (王寶明) พระชายาของเซียวจงเหมา ซึ่งดำรงตำแหน่งเป็นไทเฮา ประกาศว่าเซียวเจาเหวินไม่มีสติปัญญาและสุขภาพที่เพียงพอในการปกครอง จากนั้นจึงถอดเซียวเจาเหวินออกจากตำแหน่งและขึ้นครองราชย์เองในฐานะจักรพรรดิหมิง (明帝)

พระราชโองการที่ถอดถอนเซียวเจาเหวิน ออกจากตำแหน่งจักรพรรดิ ได้แต่งตั้งให้เขามีบรรดาศักดิ์เป็นอ๋องแห่งไห่หลิง (海陵王) อย่างไรก็ตาม ประมาณหนึ่งเดือนหลังจากที่เขาถูกปลด เซียวหลวนได้อ้างเหตุว่าเซียวเจาเหวินล้มป่วย และส่งหมอหลวงไปดูอาการ แต่แท้จริงแล้วได้สั่งให้หมอหลวงวางยาพิษเขา เซียวเจาเหวินได้รับพระนามหลังสิ้นพระชนม์ว่า "กง" (恭) ซึ่งมีความหมายว่า "สำรวมและนอบน้อม" และได้รับการฝังศพอย่างสมเกียรติ แต่ไม่ใช่ในฐานะฮ่องเต้

• Book of Southern Qi, vol. 5.
• History of Southern Dynasties, vol. 5.[1]
• Zizhi Tongjian, vols. 138, 139.

ก่อนหน้า		เซียว เจาเหวิน		ถัดไป
เซียว เจาเย่ (อ๋องแห่งอวี่หลิน)		'จักรพรรดิแห่งราชวงศ์ฉีใต้' (ค.ศ. 494)		จักรพรรดิฉีหมิง