Voyager 1

Voyager 1
sonda espacial
Información
Fabricante Llaboratoriu de Propulsión a Reacción
Parte de Programa Voyager
Historia
Operadores
   NASA
Acontecimientos significativos Llanzamientu espacial (5 setiembre 1977) (en Complejo de lanzamiento espacial 41 de Cabo Cañaveral (es) Traducir)
sobrevuelo planetario (es) Traducir (5 marzu 1979)
sobrevuelo planetario (es) Traducir (12 payares 1980)
Carauterístiques
Fuercia motora MHW-RTG (en) Traducir
Velocidá 16,9995 km/s
Masa 815 quilogramos y 733 quilogramos
Voyager 1 Voyager 2 (es) Traducir
Web oficial
Cambiar los datos en Wikidata

La Voyager 1 ye una sonda espacial robótica de 722 kilogramos, llanzada'l 5 de setiembre de 1977, dende Cabu Cañaveral, Florida. Sigue operativa na actualidá, prosiguiendo la so misión estendida que ye alcontrar y estudiar les llendes del sistema solar, incluyendo'l petrina de Kuiper y más allá, según esplorar l'espaciu interestelar inmediatu, hasta fin de misión. El 25 d'agostu de 2012, a pocu más de 19 000 millones de quilómetros del Sol o 122 UA, la sonda dexó tras la heliopausa, siendo la primera n'algamar l'espaciu interestelar.[1] La so misión orixinal yera visitar Xúpiter y Saturnu. Foi la primer sonda n'apurrir imáxenes detallaes de los satélites d'esos planetes.[2] A una distancia de 135 AU (2.02×1010 km) del Sol, en xunu de 2016,[3] ye la nave espacial más alloñada de la Tierra y la única nel espaciu interestelar, pero entá ensin salir del sistema solar, quedándo-y unos 17 702 años aproximao pa salir a la nube d'Oort. Va Entrar nesta nunos 300 años aproximao. La Voyager 1 ye anguaño l'oxetu fechu pol humanu más alloñáu de la Tierra, viaxando a una velocidá relativa de la Tierra y el Sol mayor que la de nenguna otra sonda espacial. A pesar de que la so hermana Voyager 2 foi llanzada dieciséis díes antes, la Voyager 2 nunca va degolar a Voyager 1. Nin tampoco la misión New Horizons a Plutón, a pesar de que foi llanzada de la Tierra a una velocidá cimera que los dos Voyager, yá que mientres el cursu del so viaxe, la velocidá de la Voyager 1 foi amontada por cuenta de tironos gravitacionales asistíos. L'actual velocidá de New Horizons ye mayor que la de la Voyager 1 pero cuando New Horizons llegue a la mesma distancia del Sol de la que la Voyager 1 ta agora, la velocidá va ser de 13 km/s, a diferencia de la de la Voyager 1 que ye de 17 km/s.[2]

Voyager 1 tien una trayeutoria hiperbólica, y algamó velocidá d'escape, lo que significa que la so órbita nun va tornar al sistema solar interior. Xunto cola Pioneer 10, Pioneer 11, Voyager 2 y la New Horizons, Voyager 1 ye una sonda interestelar.

Dambes sondes devasaron el so tiempu de vida calculáu nun principiu. Cada sonda llogra la so enerxía llétrica de trés RTG, (xenerador termoeléctricu de radioisótopos), de los cualos espérase que tean xenerando abonda enerxía por que les sondes tean en comunicación cola Tierra hasta a lo menos l'añu 2025.[2]

Planificación y llanzamientu

Trayeutoria de les Voyager.
Llanzamientu de la Voyager 1.

La sonda foi llanzada'l 5 de setiembre de 1977 dende'l Centru Espacial Kennedy de la NASA en Cabu Cañaveral a bordu d'un cohete Titan IIIE.

Un defectu de quemáu de combustible de la segunda fase del cohete fixo, en principiu, tarrecer a los téunicos que la sonda nun llegara a Xúpiter. Sicasí, la fase cimera Centauru dexó compensar esti defectu.

A pesar de ser llanzada dempués de la so ximielga Voyager 2, la Voyager 1 algamó Jupiter dos meses primero que la so compañera,[4] y, siguiendo una trayeutoria más rápida, llegó nueve meses antes a Saturno.[5]

Desenvolvimientu de la misión

L'atmósfera de Xúpiter fotografiada dende la Voyager 1.

Xúpiter

Imaxe de l'actividá volcánica d'Ío.

Voyager 1 realizó les sos primeres fotografíes de Xúpiter en xineru de 1979 y algamó el so máximu acercamientu'l 5 de marzu de 1979 a una distancia de 278 000 km. Na so misión a Xúpiter realizó 19 000 fotografíes, nun periodu que duró hasta abril.[4]

Por cuenta de el máximu resolución dexáu por tal acercamientu, la mayor parte de les observaciones alrodiu de los satélites, aniellos, campu magnético y condiciones de radiación de Xúpiter fueron tomaes nun periodu de 48 hores alredor de dichu acercamientu.

Pa fotografiar el planeta Xúpiter, la NASA optó pol Sistema Bicolor Simplificáu del inventor mexicanu Guillermo González Camarena, que yera más simple tocantes a electrónica que'l sistema norteamericanu NTSC, pa una misión a tan llarga distancia.

Averar a 18 640 km del satélite Io de Xúpiter y pudo reparar per primer vegada actividá volcánica fuera de la Tierra, daqué que pasó inalvertíu pa les Pioneer 10 y 11. El descubrimientu foi realizáu pola inxeniera de navegación Linda A. Morabito mientres un exame d'una fotografía delles hores dempués del sobrevuelu.[4]

Saturno

Acelerada pel campu gravitatoriu de Xúpiter, algamó Saturnu el 12 de payares de 1980, averándose a una distancia de 124 200 km. Nesta ocasión afayó estructures complexes nel sistema d'aniellos del planeta y consiguió datos de l'atmósfera de Saturnu y del so mayor satélite natural, Titán, del que pasó a menos de 6500 km.[5] Debíu al descubrimientu d'atmósfera nesti satélite, el controladores de la misión decidieron que la Voyager 1 fixera un mayor aproximamientu a esta lluna, sacrificando asina les siguientes etapes del so viaxe, Uranu y Neptunu, que fueron visitaes pola so ximielga Voyager 2.

Esti segundu acercamientu a Titan aumentó l'impulsu gravitatoriu de la sonda, alloñar del planu de la eclíptica y poniendo fin a la so misión planetaria.

La Tierra y la Lluna fotografiaes pola Voyager 1 el 18 de setiembre de 1977. La imaxe foi procesada pa permediar la lluminosidá de dambos cuerpos.

Nes llendes del sistema solar

El 17 de febreru de 1998 a les 23:10 (hora europea), la Voyager 1 atopar a 10 400 000 000 km de la Tierra, récor establecíu diez años antes pola sonda Pioneer 10.

En setiembre de 2004, la Voyager 1 algamó una distancia de 14 000 millones de quilómetros (93,2 UA, 8700 millones de milles o 13 hores lluz) del Sol y ye polo tanto l'oxetu más alloñáu construyíu pol humanu. El 15 d'agostu de 2006 la sonda Voyager 1 algamó la distancia con respectu al Sol de 100 UA, esto ye, casi 15 000 millones de quilómetros.

Alloñar con una velocidá de 3,6 unidaes astronómiques (29 minutos-lluz) per añu del Sol, lo que correspuende a 17 km/s. Midíes exactes apunten a que la velocidá mengua bien amodo de forma imprevista. Les causes d'esti frenáu son oxetu de diversos discutinios.

Nuna declaración de prensa, el 24 de mayu de 2005 la NASA declaró que la Voyager 1 había alcanzáu, como primer oxetu construyíu pol humanu, la zona llamada frente de choque de terminación, y va siguir viaxando pola rexón conocida como heliofunda, la última frontera del sistema solar, próxima a la heliopausa.

Un puntu azul maciu (Pale Blue Dot). Puede reparase la Tierra como un puntu de lluz asitiáu na parte central de la imaxe. La fotografía foi tomada pol Voyager 1 en febreru de 1990 a una distancia de seis mil millones de quilómetros de la Tierra.

Al viaxar bien distante del Sol, pal so funcionamientu la Voyager 1 recibe la so enerxía de trés xeneradores termoeléctricos de radioisótopos (RTG), que converten el calor de la desintegración radiactiva del plutoniu n'eletricidá, en llugar de los paneles solares utilizaos n'otres munches sondes pa viaxes interplanetarios. Envaloróse que la enerxía xenerada por esta pila nuclear bastaría p'alimentar los principales sistemes hasta l'añu 2025. Los datos de degradación del RTG amuesen que se caltuvo en meyor estáu de lo previsto, polo que la duración tendría de ser mayor.[6]

La Voyager 1 lleva consigo nel so viaxe espacial unu de los dos discos con soníos de la Tierra Sound of Earth.

El 31 de marzu de 2006, operadores de radio amateur del AMSAT n'Alemaña rastrexaron y recibieron ondes de radio provenientes de la Voyager 1 usando una antena parabólica de 20 m (66 pies) na ciudá de Bochum, con una téunica d'integración llarga. Los datos fueron comparaos y verificaos contra los datos de la estación en Madrid, España de la Rede del espaciu fondu. Créese qu'esti ye'l primer intentu esitosu de llocalización de la Voyager 1 por aficionaos.

En mayu del 2008, la Voyager 1 taba en 12.45° declinación y a 17 125 hores d'ascensión recta, en direición de la constelación d'Ophiuchus.[7]

Misión interestelar

Posición de les sondes interestelares llanzaes dende la Tierra. Voyager I nun va ser adelantrada por nenguna sonda llanzada hasta agora.

Dambes sondes Voyager van tener abonda enerxía pa operar hasta l'añu 2025.[8]

AÑU-DÍA Términu de les sos funciones científiques
2007-032 Apágase'l Subsistema d'Afigura (PLS). En 2007-013 apágase'l calentador d'esti preséu.
2008-015 Apagáu del esperimentu de Radioastronomía Planetaria (PRA)
~FIN 2010 Apagáu de la plataforma d'escaniáu y les observaciones UV
~2015* Terminen les operaciones cola cinta de datos (DTR)
~2016 Terminen les operaciones colos xiroscopios
~2020 Empecípiase l'apagáu selectivu de preseos

* Les operaciones cola cinta de datos tán suxetes a la capacidá de recibir datos a 1,4 kbps al traviés de la DSN (Rede d'espaciu fondu), pudiendo allargar en casu d'usar una futura rede con más sensibilidá.

** Non antes d'esta fecha.

El 7 de xunetu de 2009 la Voyager 1 taba a 109,71 UA (16 414 millones de quilómetros) del Sol, cuando crució'l frente de choque de terminación entrando na heliofunda, la zona terminal ente'l sistema solar y l'espaciu interestelar, una vasta área onde la influencia del Sol dexa ante les radiaciones d'otros cuerpos alloñaos de la galaxa. A esta distancia, les señales de la Voyager 1 tardaben más de catorce hores n'algamar el centru de control nel Jet Propulsion Laboratory en La Cañada Flintridge, California.

Dende'l 8 d'abril de 2011, a 17 490 millones de quilómetros del Sol,[9] detectó un cambéu nel fluxu de partícules pola cercanía del fin de la heliosfera, que resulta ser ovalada. Los científicos saben que ye asina por cuenta de la forma en que se portaba'l vientu solar al pasu de la Voyager.

Esta corriente de partícules cargaes forma una burbuya alredor el nuesu sistema solar conocíu como la heliosfera. El vientu mover a velocidá "supersónica" hasta que crucia con una onda de choque llamáu choque de terminación.

A esti puntu, el vientu mengua drásticamente la so velocidá y calezse nuna rexón llamada la heliopausa. La Voyager yá determinó que la velocidá del vientu nel so allugamientu presente amenorgóse a cero. Esto significa que Voyager yá algamó la rexón onde'l vientu solar empieza a dar vuelta sobre sí mesmu mientres s'estrella contra les partícules del espaciu interestelar.

El 14 de xunu de 2012 la NASA anunció que la Voyager 1 informó d'un marcáu aumentu na detección de partícules cargaes del espaciu interestelar, que de normal son esviaes polos vientos solares dientro de la heliosfera. Esto ye consideráu como'l cantu del sistema solar a una distancia de 120,07 UA (17 860 millones de quilómetros) de la Tierra, yá la sonda empieza a entrar nel espaciu interestelar.[10]

El 12 de setiembre de 2013 los científicos de la NASA algamaron un consensu basándose nes observaciones qu'amosaron un sópitu amenorgamientu d'electrones per metru cúbicu dende'l 25 d'agostu de 2012, cuando ésta amenorgóse hasta 0,08 electrones, quedando dientro de les estimaciones que los modelos actuales predicen pa más allá del sistema solar, que taría ente 0,05 y 0,22 electrones per metru cúbicu. D'esta manera, la Voyager 1 convertir nel primer oxetu creáu pol humanu en superar la heliopausa y enfusase nel espaciu interestelar.[11]

El 28 de payares de 2017 los científicos de la NASA consiguieron correxir l'actitú de la trayeutoria de la sonda gracies a los propulsores TCM (de «maniobra de correición de trayeutoria») que son iguales que los propulsores d'actitú en tamañu y capacidá y tán na parte trasera de la sonda. Desque la Voyager 1 pasó por Saturno, 37 años antes, nun se volvieren usar. La reorientación pudo faese por aciu pulsos de 10 milisegundos; una maniobra de precisión sobremanera teniendo en cuenta que les señales de control tardaron 19 hores y 35 minutos en llegar a la sonda.[12]

El 23 de febreru de 2017 a 20 916 millones de quilómetros (137,747 UA, esto ye, 38 h 14 min hores-lluz de la Tierra), la sonda dirixir al centru de la nuesa galaxa, la Vía Láctea, dexando l'espaciu apoderáu pola influencia del nuesu Sol dende'l 25 d'agostu de 2012 y entrando asina nel espaciu ente les estrelles, l'espaciu interestelar.[13]

El 4 d'avientu de 2017 la NASA informó que l'equipu de téunicos de la Voyager 1, trabayando colos propulsores TCM (de correición de trayeutoria), llograron reorientar l'antena d'alta ganancia escontra la Tierra. Con esti procedimientu espérase amontar la vida útil de la sonda hasta, a lo menos, l'añu 2025. Dende'l so llanzamientu, en 1977, estes correiciones de la posición de la nave al respective de la Tierra facer colos impulsores de control d'actitú, pero estos hanse degradáu col pasu del tiempu y el continuu usu. Los propulsores TCM, sicasí, taben inactivos dende hai 37 años, oportunidá en que s'utilizaron pa maniobrar la nave y apuntar con precisión los preseos escontra los planetes estudiaos.

Ver tamién

  • Voyager
  • Voyager 2
  • Pioneer 10
  • Pioneer 11
  • Placa de la Pioneer
  • Discu d'oru de les Voyager
  • Un puntu azul maciu
  • Sonda espacial
  • Esploración espacial
  • Oxetos creaos pol home que más s'alloñaron de la Tierra
  • Misiones espaciales

Referencies

  1. ↑ NASA: NASA Spacecraft Embarks on Historic Journey Into Interstellar Space
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 «Voyager 1, primer oxetu fechu pol humanu en salir de sistema solar». eltiempo.com. Consultáu'l 7 d'abril de 2015.
  3. ↑ JPL.NASA.GOV. «Where are the Voyagers – NASA Voyager». Consultáu'l 23 de mayu de 2016.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 «Encounter with Jupiter». NASA. Consultáu'l 18 de febreru de 2016.
  5. ↑ 5,0 5,1 «Encounter with Saturn». NASA. Consultáu'l 18 de febreru de 2016.
  6. ↑ interestelar_13060839-4
  7. ↑ «Voyager – Frequently Asked Questions». NASA (14 de febreru de 1990). Archiváu dende l'orixinal, el 21 de xunetu de 2011. Consultáu'l 24 de febreru de 2016.
  8. ↑ «Voyager - Spacecraft Lifetime» (inglés). Consultáu'l 4 d'abril de 2016.
  9. ↑ www.nasa.gov/ (ed.): «"Reportes de la NASA sobre sonda Voyager 1 y 2"» (29 d'abril de 2011). Consultáu'l Xueves 21 de xunetu de 2011.
  10. ↑ NASA (ed.): «Data From NASA's Voyager 1 Point to Interstellar Future» (14 de xunu de 2012). Consultáu'l 17 de xunu de 2012.
  11. ↑ el mundu (ed.): «La sonda Voyager 1 abandona'l Sistema Solar» (12 de setiembre de 2013). Consultáu'l 12 de setiembre de 2013.
  12. ↑ Microsiervos (ed.): «Consiguen utilizar con ésitu los propulsores auxiliares de la sonda Voyager 37 años dempués» (2 d'avientu de 2017). Consultáu'l 2 d'avientu de 2017.
  13. ↑ «Voyager - The interstellar mission» (inglés). NASA. Consultáu'l 4 de payares de 2015.

Enllaces esternos




Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente