Джордж Уэлс Бідл

Джордж Уэлс Бідл
англ.: George Beadle
Дата нараджэння	22 кастрычніка 1903(1903-10-22)[1][2][…]
Месца нараджэння	Уаху[d], Saunders County[d], Небраска, ЗША[3]
Дата смерці	9 чэрвеня 1989(1989-06-09)[1][2][…] (85 гадоў)
Месца смерці	Памона, акруга Лос-Анджэлес, Каліфорнія, ЗША[1]
Грамадзянства	ЗША[4]
Бацька	Chauncey Elmer Beadle[d][5]
Род дзейнасці	генетык, выкладчык універсітэта
Навуковая сфера	генетыка
Месца працы	Гарвардскі ўніверсітэт[6] Чыкагскі ўніверсітэт[6] Каліфарнійскі тэхналагічны інстытут[6] Стэнфардскі ўніверсітэт[6] Уэсліянскі ўніверсітэт[d] Універсітэт Небраскі-Лінкальна
Альма-матар	Карнельскі ўніверсітэт (1931)[7][8] Універсітэт Небраскі-Лінкальна[7]
Член у	Лонданскае каралеўскае таварыства Амерыканская акадэмія мастацтваў і навук Амерыканская асацыяцыя садзейнічання развіццю навукі[9] Нацыянальная акадэмія навук ЗША
Узнагароды	прэмія Альберта Ласкера за фундаментальныя медыцынскія даследаванні (1950) прэмія Уільяма Проктэра за навуковыя дасягненні[d] (1981) Thomas Hunt Morgan Medal[d] (1984) Кімбераўская прэмія па генетыцы[d] (1960) член Амерыканскай акадэміі мастацтваў і навук замежны член Лонданскага каралеўскага таварыства[d] (28 красавіка 1960) Сіліманаўская лекцыя[d] (1945) Mendel Medal[d] (1958)
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Джордж Уэлс Бідл (англ.: George Wells Beadle; 22 кастрычніка 1903, Уаху, Небраска — 9 чэрвеня 1988) — амерыканскі генетык, аўтар гіпотэзы «адзін ген — адзін фермент».

У 1926 годзе скончыў Універсітэт Небраска-Лінкальна, а затым Карнельскі. У 1931—1936 гадах супрацоўнік Каліфарнійскага тэхналагічнага інстытута. У 1937—1946 гадах прафесар універсітэта ў Стэнфардзе. У 1946—1961 гадах прафесар, кіраўнік аддзялення біялогіі ў Каліфарнійскім тэхналагічным інстытуце.

У 1961—1968 гадах прэзідэнт Чыкагскага ўніверсітэта. У 1968—1982 гадах дырэктар Інстытута біямедыцынскіх даследаванняў Амерыканскай медыцынскай асацыяцыі.

Аўтар работ па цыталогіі і генетыцы, а таксама даследаванняў у галіне генетычнага кантролю метабалізму, фізічных і хімічных асноў спадчыннасці. Усебакова даследаваў (у вопытах з маісам, мухай дразафілай і грыбком нейраспорай) прыроду і функцыі генаў, усталяваў здольнасць бактэрый ўз’ядноўваць чужародныя генетычныя субстанцыі з уласнымі.

Нобелеўская прэмія па фізіялогіі і медыцыне (1958), сумесна з Э. Тэйтэмам і Дж. Ледэрбергам за даследаванні па генетыцы мікраарганізмаў.