Γαλακτοχορτοφαγία

Οι γαλακτοχορτοφάγοι καταναλώνουν γαλακτοκομικά προϊόντα, αλλά όχι αυγά ή κρέας.

Η γαλακτοχορτοφαγία είναι διατροφή στην οποία υπάρχει αποχή από την κατανάλωση κρέατος, καθώς και αυγών, ενώ επιτρέπεται η κατανάλωση γαλακτοκομικών προϊόντων όπως γάλα, τυρί, γιαούρτι, βούτυρο, κρέμα γάλακτος και κεφίρ.[1]

Ιστορία

Η έννοια και η πρακτική της γαλακτοχορτοφαγίας σε σημαντικό αριθμό ανθρώπων προέρχεται από την αρχαία Ινδία.[2]

Ένας πρώτος υποστηρικτής της γαλακτοχορτοφαγίας ήταν ο Σκωτσέζος ιατρός Τζορτζ Τσέινι, ο οποίος προώθησε μια διατροφή με βάση το γάλα και τα λαχανικά για τη θεραπεία της παχυσαρκίας και άλλων προβλημάτων υγείας στις αρχές του 18ου αιώνα.[3][4]

Κατά τον 19ο αιώνα, η διατροφή συνδέθηκε με τη φυσικοπαθητική. Οι Γερμανοί φυσιοπαθητικοί Χάινριχ Λάμαν και Τέοντορ Χαν προώθησαν γαλακτοχορτοφαγικές δίαιτες με ωμά λαχανικά, ψωμί ολικής άλεσης και γαλακτοκομικά προϊόντα όπως το γάλα.[5][6][7]

Τον 20ο αιώνα, η γαλακτοχορτοφαγία προωθήθηκε από τον Αμερικανό βιοχημικό Έλμερ ΜακΚόλουμ και τον Δανό ιατρό και διατροφολόγο Μίκελ Χίντχεντ.[7][8] Το 1918, ο ΜακΚόλουμ σχολίασε ότι «η γαλακτοχορτοφαγία δεν πρέπει να συγχέεται με την αυστηρή χορτοφαγία. Το πρώτο είναι, όταν η δίαιτα έχει προγραμματιστεί σωστά, το πιο ικανοποιητικό σχέδιο που μπορεί να υιοθετηθεί στη διατροφή του ανθρώπου».[9]

Ο Χίντχεντ έγινε σύμβουλος τροφίμων της κυβέρνησης της Δανίας κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και άσκησε επιρροή στην εισαγωγή μιας γαλακτοχορτοφαγικής διατροφής στο κοινό.[7][8][10] Το σύστημα του δελτίου περιόριζε το κρέας και το αλκοόλ και έτσι ο πληθυσμός της Δανίας ζούσε ως επί το πλείστον με μια διατροφή με γάλα και λαχανικά.[10] Κατά τα χρόνια του περιορισμού των τροφίμων από το 1917 έως το 1918, τόσο η θνησιμότητα όσο και η νοσηρότητα μειώθηκαν.[10] Το ποσοστό θνησιμότητας μειώθηκε κατά 34%, το χαμηλότερο ποσοστό θνησιμότητας που έχει αναφερθεί ποτέ για τη Δανία.[8] Οι ιδέες διατροφής του Χίντχεντ που εκφράστηκαν στις επιστημονικές του δημοσιεύσεις, μαζί με αυτές που γράφτηκαν από άλλους Σκανδιναβούς επιστήμονες, μεταφράστηκαν στα γερμανικά και έγιναν δεκτές από το δεξιό πολιτικό φάσμα στη μεταπολεμική Γερμανία.[10] Στη συνέχεια, η γαλακτοχορτοφαγία υποστηρίχθηκε σθεναρά από τους Γερμανούς μεταρρυθμιστές της ζωής (Lebensreform) και άσκησε επιρροή σε ορισμένους από τους κορυφαίους εκπροσώπους του εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος.[10]

Η διατροφή χωρίς ουρικό οξύ του Αλεξάντερ Χέιγκ ήταν γαλακτοχορτοφαγική. Σε αυτή τη διατροφή θα μπορούσαν να καταναλωθούν μόνο τυρί, γάλα, ξηροί καρποί, ορισμένα λαχανικά και λευκό ψωμί.[11][12][13]

Ο Μαχάτμα Γκάντι ήταν ένας αξιοσημείωτος γαλακτοχορτοφάγος, που έπινε γάλα καθημερινά.[14] Το 1931, ο Γκάντι σχολίασε ότι:

Ξέρω ότι όλοι πρέπει να κάνουμε λάθος. Θα άφηνα το γάλα αν μπορούσα, αλλά δεν μπορώ. Έχω κάνει αυτό το πείραμα αναρίθμητες φορές. Δεν θα μπορούσα, μετά από μια σοβαρή αρρώστια, να ανακτήσω τις δυνάμεις μου, αν δεν ξαναπήγαινα στο γάλα. Αυτή ήταν η τραγωδία της ζωής μου.[14][15]

Το 1936, ο Ναράσιν Ναράγιαν Γκόντμπολε έγραψε το Γάλα: Η πιο τέλεια τροφή, ένα βιβλίο που υπερασπίζεται τη γαλακτοχορτοφαγία και προωθεί την κατανάλωση γαλακτοκομικών προϊόντων σε αντίθεση με το κρέας.[16][17]

Θρησκεία

Δείτε επίσης: Αχίμσα και Περιβαλλοντική χορτοφαγία

Οι γαλακτοχορτοφαγικές διατροφές είναι δημοφιλείς σε ορισμένους οπαδούς των ανατολικών θρησκευτικών παραδόσεων όπως ο Τζαϊνισμός, ο Ινδουισμός, ο Βουδισμός και ο Σιχισμός. Ο πυρήνας των πεποιθήσεών τους πίσω από μια γαλακτοχορτοφαγική διατροφή είναι ο νόμος της Αχίμσα, ή μη βίας.

Ινδουϊσμός

Σύμφωνα με τις Βέδες (ινδουιστικές ιερές γραφές), όλα τα έμβια όντα εκτιμώνται εξίσου.[18] Επίσης, οι Ινδουιστές πιστεύουν ότι η προσωπικότητα κάποιου επηρεάζεται από το είδος της τροφής που καταναλώνει και η κατανάλωση σάρκας θεωρείται κακό για την πνευματική/ψυχική ευημερία. Πολλά περισσότερα λαχανικά ή φυτά για να παραχθεί ίση ποσότητα κρέατος,[19] καταστρέφονται πολλές περισσότερες ζωές και με αυτόν τον τρόπο προκαλείται περισσότερος πόνος όταν καταναλώνεται κρέας.[20] Αν και κάποια ταλαιπωρία και πόνος προκαλείται αναπόφευκτα σε άλλα έμβια όντα για να ικανοποιηθεί η ανθρώπινη ανάγκη για τροφή, σύμφωνα με την αχίμσα, θα πρέπει να καταβληθεί κάθε προσπάθεια για να ελαχιστοποιηθεί η ταλαιπωρία.[20] Αυτό γίνεται για να αποφευχθούν οι καρμικές συνέπειες και να δείξουμε σεβασμό για τα έμβια όντα, επειδή όλα τα έμβια όντα εκτιμώνται εξίσου σε αυτές τις παραδόσεις,[18] μια χορτοφαγική διατροφή με ρίζες στην Αχίμσα είναι μόνο μία πτυχή της περιβαλλοντικά συνειδητής ζωής, που σχετίζεται με εκείνα τα όντα που επηρεάζονται από τις ανάγκες μας για φαγητό.[20] Ωστόσο, αυτό δεν ισχύει για όλους τους Ινδουιστές. Μερικοί καταναλώνουν κρέας, αν και συνήθως όχι οποιαδήποτε μορφή βοείου κρέατος.

Στην Ινδία, η γαλακτοχορτοφαγία θεωρείται συνώνυμη της χορτοφαγίας, ενώ η κατανάλωση αυγών θεωρείται μια μορφή μη χορτοφαγικής διατροφής. Ωστόσο, σε άλλα μέρη του κόσμου, η χορτοφαγία αναφέρεται γενικά στην ωογαλακτοχορτοφαγία, επιτρέποντας τα αυγά στη διατροφή.[21]

Τζαϊνισμός

Στην περίπτωση του Τζαϊνισμού, το πρότυπο για χορτοφάγους είναι αυστηρό. Επιτρέπει την κατανάλωση μόνο φρούτων και φύλλων που μπορούν να ληφθούν από φυτά χωρίς να προκληθεί ο θάνατός τους. Αυτό αποκλείει περαιτέρω από τη διατροφή τα ριζώδη λαχανικά όπως τα καρότα, τις πατάτες, τα κρεμμύδια, το σκόρδο, το ραπανάκι, τα γογγύλια, τον κουρκουμά, κ.λπ. καθώς το ξερίζωμα των φυτών θεωρείται κακό κάρμα στον Τζαϊνισμό.[22] Οι τζαϊνέζοι επίσης δεν καταναλώνουν μέλι, αφού θεωρείται ότι κλέβουν τροφή και επίσης επειδή η συλλογή μελιού καταστρέφει τις κυψέλες, τα αυγά και τις προνύμφες των μελισσών μέσα σε αυτό.[23]

Γαλακτοχορτοφάγοι και ακραιφνείς χοτροφάγοι

Η κύρια διαφορά μεταξύ μιας ακραιφνούς χορτοφαγικής και μιας γαλακτοχορτοφαγικής διατροφής είναι η αποφυγή γαλακτοκομικών προϊόντων. Οι βίγκαν δεν καταναλώνουν γαλακτοκομικά προϊόντα, πιστεύοντας ότι η παραγωγή τους προκαλεί ταλαιπωρία στο ζώο ή πρόωρο θάνατο,[24] ή με άλλο τρόπο περικόπτει τα δικαιώματα των ζώων.

Δείτε επίσης

Παραπομπές

  1. ↑ «Becoming a vegetarian». Harvard Health. Οκτ 2009. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Ιουνίου 2017. Ανακτήθηκε στις 18 Νοεμβρίου 2017. 
  2. ↑ Spencer, Colin: The Heretic’s Feast. A History of Vegetarianism, London: Fourth Estate 1993, p. 69–84. (ISBN 1-85702-078-2).
  3. ↑ Kiple, Kenneth F; Ornelas, Kriemhild Coneè. (2000). The Cambridge World History of Food, Volume 2. Cambridge University Press. p. 1556. (ISBN 0-521-40215-8)
  4. ↑ Beatty, Heather R. (2012). Nervous Disease in Late Eighteenth-Century Britain: The Reality of a Fashionable Disorder. Routledge. pp. 103-104. (ISBN 978-1-84893-308-8)
  5. ↑ Bergdolt, Klaus. (2008). Wellbeing: A Cultural History of Healthy Living. Polity Press. p. 286. (ISBN 978-07456-2913-1)
  6. ↑ Puskar-Pasewicz, Margaret. (2010). Cultural Encyclopedia of Vegetarianism. ABC-CLIO. p. 116. (ISBN 978-0-313-37556-9)
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 Treitel, Corinna. (2017). Eating Nature in Modern Germany: Food, Agriculture and Environment, c.1870 to 2000. Cambridge University Press. pp. 77-81. (ISBN 978-1-107-18802-0)
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 Iacobbo, Karen; Iacobbo, Michael. (2004). Vegetarian America: A History. pp. 138-140. (ISBN 0-275-97519-3)
  9. ↑ McCollum, Elmer Verner (1918). The Newer Knowledge of Nutrition. Macmillan Company. σελ. 52. 
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 10,3 10,4 Briesen, Detlef (2017). «What is a healthy diet? Some ideas about the construction of healthy food in Germany since the nineteenth century». Στο: Sebastia, Brigitte. Eating Traditional Food: Politics, Identity and Practices. Routledge Studies in Food, Society and The Environment. London: Routledge. σελ. 172. ISBN 978-1-138-18700-9. 
  11. ↑ «Reviewed Work: Uric Acid As A Factor In The Causation Of Disease by Alexander Haig». The British Medical Journal 2 (2483): 263. 1908. 
  12. ↑ Whorton, James C. (1981). «Muscular Vegetarianism: The Debate Over Diet and Athletic Performance in the Progressive Era». Journal of Sport History 8 (2): 58–75. PMID 11614819. 
  13. ↑ Barnett, L. Margaret. (1995). Every Man His Own Physician: Dietetic Fads, 1890-1914. In Harmke Kamminga, Andrew Cunningham. The Science and Culture of Nutrition, 1840-1940. p. 165. Rodopi. (ISBN 90-5183-818-2)
  14. ↑ 14,0 14,1 Phelps, Norm. (2007). The Longest Struggle: Animal Advocacy from Pythagoras to PETA. Lantern Books. pp. 165-166. (ISBN 978-1-59056-106-5)
  15. ↑ "The Moral Basis of Vegetarianism". Speech delivered by Gandhi at a Social Meeting organised by the London Vegetarian Society, 20 November 1931.
  16. ↑ «Reviewed Work: Milk, The Most Perfect Food by N. N. Godbole, Pandit Madan Mohan Malaviya». Current Science 5 (11): 600–601. 1937. 
  17. ↑ A. C. D. (1938). «Milk the Most Perfect Food. N. N. Godbole, Benares Hindu Univ., Dipawali, India, 1936». Journal of Dairy Science 21 (9): 242. https://www.journalofdairyscience.org/article/S0022-0302(38)93006-1/pdf. 
  18. ↑ 18,0 18,1 «Animals in Hinduism, second paragraph». Hinduwebsite.com. Ανακτήθηκε στις 14 Μαρτίου 2014. 
  19. ↑ «U.S. could feed 800 million people with grain that livestock eat». News.cornell.edu. 7 Αυγούστου 1997. Ανακτήθηκε στις 14 Μαρτίου 2014. 
  20. ↑ 20,0 20,1 20,2 Gabriel Cousens, Spiritual Nutrition: Six Foundations for Spiritual Life and the Awakening of Kundalini, North Athlantic Books, page 251
  21. ↑ Mariotti, François; Gardner, Christopher D. (2019). «Dietary Protein and Amino Acids in Vegetarian Diets—A Review». Nutrients 11 (11): 2661. doi:10.3390/nu11112661. PMID 31690027. 
  22. ↑ Natubhai Shah (2004). Jainism: The World of Conquerors. Motilal Banarsidass Publishe. σελίδες 249–251. ISBN 978-81-208-1938-2. 
  23. ↑ «VEGETARIAN-FOOD AND JAIN-CONDUCT, Honey». 
  24. ↑ Erik Marcus (2000). Vegan: The New Ethics of Eating. ISBN 9781590133446. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι