Γκρόβερ Κλίβελαντ

Στίβεν Κλίβελαντ
24oς Πρόεδρος των ΗΠΑ
Περίοδος
4 Μαρτίου 1893 – 4 Μαρτίου 1897
ΑντιπρόεδροςΆντλαϊ Στίβενσον I
ΠροκάτοχοςΜπέντζαμιν Χάρρισον
ΔιάδοχοςΟυίλλιαμ ΜακΚίνλεϋ
22oς Πρόεδρος των ΗΠΑ
Περίοδος
4 Μαρτίου 1885 – 4 Μαρτίου 1889
ΑντιπρόεδροςΤόμας Α. Χέντρικς (1885)
Κανείς (1885-1889)
ΠροκάτοχοςΤσέστερ Α. Άρθουρ
ΔιάδοχοςΜπέντζαμιν Χάρρισον
28ος Κυβερνήτης της Νέας Υόρκης
Περίοδος
1 Ιανουαρίου 1883 – 6 Ιανουαρίου 1885
ΑναπληρωτήςΝτέιβιντ Μπ. Χιλ
ΠροκάτοχοςΑλόνζο Μπ. Κορνέλ
ΔιάδοχοςΝτέιβιντ Μπ. Χιλ
34ος Δήμαρχος του Μπάφαλο
Περίοδος
2 Ιανουαρίου 1882 – 20 Νοεμβρίου 1882
ΠροκάτοχοςΑλεξάντερ Μπρας
ΔιάδοχοςΜάρκους Μ. Ντρέικ
Προσωπικά στοιχεία
Γέννηση18 Μαρτίου 1837 (1837-03-18), Κάλντγουελ, Νιου Τζέρσεϊ, Η.Π.Α.
Θάνατος24 Ιουνίου 1908 (71 ετών)
Πρίνστον, Νιου Τζέρσεϊ, Η.Π.Α.
ΥπηκοότηταΗνωμένες Πολιτείες Αμερικής
Πολιτικό κόμμαΔημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ
ΣύζυγοςΦράνσις Φόλσομ
ΠαιδιάΡουθ
Έσθερ
Μάριον
Ρίτσαρντ
Φράνσις
ΣπουδέςΠανεπιστήμιο του Πρίνστον
ΕπάγγελμαΔικηγόρος
ΘρήσκευμαΠρεσβυτεριανισμός
Υπογραφή
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Στίβεν Γκρόβερ Κλίβελαντ (Grover Cleveland, 18 Μαρτίου 1837 - 24 Ιουνίου 1908) ήταν ο 22ος και 24ος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο Κλίβελαντ είναι ο μόνος πρόεδρος που υπηρέτησε δύο μη συνεχόμενες θητείες (1885–1889 και 1893–1897) και ούτως ο μόνος άνθρωπος που μετράται δις στην αρίθμηση των προέδρων. Ήταν ο πρώτος σε ψήφους υποψήφιος πρόεδρος τρεις φορές—το 1884, το 1888, και το 1892—και ήταν ο μόνος Δημοκρατικός που εκλέχθηκε στην προεδρία την περίοδο της Ρεπουμπλικανικής πολιτικής κυριαρχίας η οποία διήρκεσε από το 1861 μέχρι το 1913.

Ο Κλίβελαντ ήταν ο ηγέτης των φιλικά διακείμενων προς τους επιχειρηματίες Bourbon Democrats οι οποίοι αντετίθεντο στους υψηλούς δασμούς, την πολιτική του Ελεύθερου Αργύρου, τον υψηλό πληθωρισμό, τον ιμπεριαλισμό και τις κρατικές επιδοτήσεις και επιχορηγήσεις προς τις επιχειρήσεις, τους αγρότες ή τους βετεράνους. Οι μάχες του για πολιτική μεταρρύθμιση και η υπεράσπιση του οικονομικού συντηρητισμού εκ μέρους του τον έκαναν είδωλο των Αμερικανών συντηρητικών της περιόδου.[1] Ο Κλίβελαντ επαινέθηκε για την ειλικρίνεια του, την ανεξαρτησία του, την ακεραιότητά του, και την πρόσδεση του στις αξίες του κλασσικού φιλελευθερισμού.[2] Ο Κλίβελαντ πολέμησε αδυσώπητα την πολιτική διαφθορά, το πατρονάρισμα, και την κομματική δικτατορία. Πράγματι, ως μεταρρυθμιστής το κύρος του ήταν τόσο ισχυρό που η μεταρρυθμιστική πτέρυγα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, καλούμενη "Mugwumps", αποδοκίμασε τους Ρεπουμπλικανικούς υποψηφίους και στράφηκε υπέρ του το 1884.[3]

Η καταστροφή χτύπησε τη χώρα καθώς άρχιζε η δεύτερη θητεία του με τον Πανικό του 1893 να δημιουργεί μια δριμεία εθνική ύφεση την οποία ο Κλίβελαντ αδυνατούσε να αντιστρέψει. Κατέστρεψε το Δημοκρατικό Κόμμα, ανοίγοντας τον δρόμο για μια Ρεπουμπλικανική σαρωτική νίκη το 1894 και για την επικράτηση της φιλοαγροτικής πτέρυγας και της πτέρυγας των οπαδών του αργύρου στο κόμμα του το 1896. Το αποτέλεσμα ήταν μια πολιτική αναδιάταξη η οποία τερμάτισε το Τρίτο Κομματικό Σύστημα και εγκαθίδρυσε το Τέταρτο Κομματικό Σύστημα και την Προοδευτική Περίοδο.[4]

Ο Κλίβελαντ πήρε ισχυρές θέσεις και δέχθηκε οξεία κριτική. Η παρέμβασή του στην Απεργία του Πούλμαν του 1894 για να κρατήσει τους σιδηροδρόμους σε κίνηση εξόργισε τα εργατικά συνδικάτα πανεθνικά και το τμήμα του κόμματος στο Ιλινόι· η υποστήριξή του προς τον κανόνα χρυσού και η αντίθεση του στην πολιτική του Ελεύθερου Αργύρου αποξένωσαν την αγροτική πτέρυγα του Δημοκρατικού Κόμματος.[5] Επιπλέον, οι επικριτές του παραπονούνταν ότι είχε περιορισμένη φαντασία και φαινόταν να έχει συντριβεί από τις οικονομικές καταστροφές του έθνους—τις υφέσεις και τις απεργίες—κατά τη δεύτερη θητεία του.[5] Ακόμη και ούτως, η φήμη του περί ειλικρίνειας και καλού χαρακτήρα επικράτησε των προβλημάτων της δεύτερης θητείας του. Ο βιογράφος Άλλαν Νέβινς έγραψε: "στον Γκρόβερ Κλίβελαντ η μεγαλοσύνη βρίσκεται στις τυπικές παρά στις ασυνήθιστες αξίες. Δεν είχε χαρίσματα τα οποία δεν διέθεταν άλλοι άνθρωποι. Είχε ειλικρίνεια, κουράγιο, σταθερότητα, ανεξαρτησία, και κοινή λογική. Αλλά τα κατείχε σε ένα βαθμό που άλλοι δεν τα κατέχουν."[6]

Οικογένεια και πρώιμη ζωή

Παιδική ηλικία και οικογενειακή ιστορία

Ο Στίβεν Γκρόβερ Κλίβελαντ γεννήθηκε στις 18 Μαρτίου 1837, στο Κάλντγουελ, στο Νιου Τζέρσεϊ από τον Ρίτσαρντ Φάλλεϋ Κλίβελαντ και την Αν Νηλ Κλίβελαντ.[7] Ο πατέρας του Κλίβελαντ ήταν Πρεσβυτεριανός ιερέας, αρχικά στο Κονέκτικατ.[8] Η μητέρα του ήταν από τη Βαλτιμόρη, κόρη ενός βιβλιοπώλη.[9] Από την πλευρά του πατέρα του, ο Κλίβελαντ καταγόταν από Άγγλους προγόνους, με τον πρώτο Κλίβελαντ να έχει μεταναστεύσει στη Μασαχουσέτη από τη βορειοανατολική Αγγλία το 1635.[10] Από την πλευρά της μητέρας του, ο Κλίβελαντ καταγόταν από Αγγλοϊρλανδούς Προτεστάντες και Γερμανούς Κουακέρους από τη Φιλαδέλφεια.[11] Ήταν μακρινός συγγενής του Στρατηγού Μόσες Κλήβελαντ από τον οποίο έχει ονομαστεί το Κλίβελαντ, στο Οχάιο.[12]

Ο τόπος γέννησης του Κλίβελαντ, στο Κάλντγουελ, Νέα Υόρκη

Ο Κλίβελαντ, πέμπτος σε ηλικία από εννέα παιδιά, ονομάστηκε Στίβεν Γκρόβερ προς τιμήν του πρώτου πάστορα της Πρώτης Πρεσβυτεριανής Εκκλησίας του Κάλντγουελ, όπου ο πατέρας του ήταν πάστορας εκείνη την εποχή, αλλά δεν χρησιμοποιούσε το όνομα Στίβεν κατά την ενήλικη ζωή του.[13] Το 1841, η οικογένεια μετακόμισε στο Φαγιέτβιλ της Νέας Υόρκης, όπου ο Γκρόβερ πέρασε μεγάλο μέρος της παιδικής του ηλικίας.[14] Οι γείτονες τον περιέγραψαν αργότερα ως "γεμάτος χιούμορ και με κλίση στις φάρσες",[15] και αρεσκόταν στα υπαίθρια αθλήματα.[16] Το 1850, ο πατέρας του Κλίβελαντ έγινε πάστορας στο Κλίντον, Κομητεία Ονέιντα, Νέα Υόρκη, και η οικογένεια εγκαταστάθηκε εκεί.[17] Μετακόμισαν πάλι το 1853 στο Χόλαντ Πάτεντ, Νέα Υόρκη, κοντά στην Ούτικα.[18] Όχι πολύ μετά αφότου η οικογένεια έφθασε στο Χόλλαντ Πάτεντ, ο πατέρας του Κλίβελαντ πέθανε.[18]

Εκπαίδευση και μετακόμιση στα δυτικά

Φοίτησε στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση στην Fayetteville Academy και στην Clinton Liberal Academy.[19] Μετά τον θάνατο του πατέρα του το 1853, ο Κλίβελαντ άφησε το σχολείο και βοήθησε την οικογένειά του. Αργότερα το ίδιο έτος, ο αδελφός του Κλίβελαντ, ο Ουίλλιαμ, προσλήφθηκε ως δάσκαλος στο Ινστιτούτο της Νέας Υόρκης για τους Τυφλούς στη Νέα Υόρκη, καιο Ουίλλιαμ απέσπασε μια θέση βοηθού δασκάλου για τον Κλίβελαντ. Επέστρεψε στο Χόλλαντ Πάτεντ στο τέλος του 1854.[20] Ένας μεγαλύτερος στην ενορία του προσφέρθηκε να πληρώσει για την κολλεγιακή του εκπαίδευση αν υποσχόταν να γίνει ιερέας, αλλά ο Κλίβελαντ αρνήθηκε. Αντίθετα, το 1855 ο Κλίβελαντ αποφάσισε να μετακομίσει δυτικά. Σταμάτησε πρώτα στο Μπάφαλο, Νέα Υόρκη, όπου ο θείος του, Λιούις Γ. Άλλεν, του έδωσε μια θέση στον τοπικό κλήρο.[21] Ο Άλλεν ήταν σημαντικός άνδρας στο Μπάφαλο, και παρουσίασε τον ανιψιό του σε ισχυρούς άνδρες εκεί, περιλαμβανομένων των ιδιοκτητών της δικηγορικής εταιρείας Rogers, Bowen, and Rogers.[22] Ο Κλίβελαντ αργότερα έλαβε θέση γραμματέα στην εταιρεία, και έγινε δεκτός στον δικηγορικό σύλλογο το 1859.[23]

Πρώιμη καριέρα και ο Εμφύλιος Πόλεμος

Μια πρώιμη, αχρονολόγητη φωτογραφία του Γκρόβερ Κλίβελαντ[24]

Αφότου έγινε δικηγόρος, ο Κλίβελαντ εργάσθηκε για την εταιρεία Rogers για τρία έτη, φεύγοντας το 1862 για να αρχίσει την δική του πρακτική.[25] Τον Ιανουάριο 1863, διορίσθηκε βοηθός περιφερειακός νομικός αξιωματούχος (district attorney) της Κομητείας Έρι.[26] Με τον Αμερικανικό Εμφύλιο Πόλεμο να μαίνεται, το Κογκρέσο πέρασε την Πράξη Υποχρεωτικής Στράτευσης του 1863 (Conscription Act of 1863), ζητώντας από τους ικανούς άνδρες να υπηρετήσουν στον στρατό αν κληθούν, ή αλλιώς να εξαγοράσουν την θητεία τους με έναν αντικαταστάτη.[23] Ο Κλίβελαντ διάλεξε την δεύτερη επιλογή, πληρώνοντας στον Τζορτζ Μπεννίνσκι, έναν τριανταδυάχρονο Πολωνό μετανάστη, $150 για να υπηρετήσει στη θέση του.[27] Ως δικηγόρος ο Κλίβελαντ έγινε γνωστός για την υψηλή του συγκέντρωση και αφοσίωση στην σκληρή δουλειά.[28] Το 1866, υπερασπίσθηκε μερικούς συμμετέχοντες στην επιδρομή των Φένιων εκείνου του έτους, με επιτυχία και τους απάλλαξε.[29] Το 1868, ο Κλίβελαντ έτυχε δημοσιότητας μέσα στους επαγγελματικούς του κύκλους για την επιτυχή υπεράσπιση μιας υπόθεσης συκοφαντίας εναντίον του εκδότη της Commercial Advertiser, μιας εφημερίδας του Μπάφαλο.[30] Εκείνη την περίοδο, ο Κλίβελαντ ζούσε σε έναν ξενώνα· αν και το εισόδημα του αυξήθηκε αρκετά ώστε να του επιτρέπει μια πολυτελέστερη ζωή, ο ίδιος συνέχισε να υποστηρίζει τη μητέρα του και τις νεότερες αδελφές του.[31] Αν και ζούσε λιτά αρεσκόταν στην ενεργή κοινωνική ζωή και απολάμβανε την άνετη κοινωνικότητα των λόμπι ξενοδοχείων και των σαλούν."[32]

Πολιτική καριέρα στη Νέα Υόρκη

Σερίφης της Κομητείας Έρι

Από την πρώτη του ανάμειξη στην πολιτική, ο Κλίβελαντ ευθυγραμμίστηκε με το Δημοκρατικό Κόμμα.[33] Το 1865, διαγωνίσθηκε για District Attorney, ηττώμενος οριακά από τον φίλο και συγκάτοικό του, Λάιμαν Κ. Μπας, τον Ρεπουμπλικανικό υποψήφιο.[28] Ο Κλίβελαντ τότε έμεινε εκτός πολιτικής μέχρι το 1870 όταν, με τη βοήθεια του φίλου ου, Όσκαρ Φόλσομ, διασφάλισε το Δημοκρατικό χρίσμα για σερίφης της Κομητείας Έρι.[34] Στην ηλικία των τριάντα τριών, ο Κλίβελαντ εκλέχθηκε σερίφης με διαφορά 303 ψήφων, αναλαμβάνοντας το αξίωμα την 1η Ιανουαρίου 1871.[35] Ενώ αυτή η νέα καριέρα τον απομάκρυνε από την εξάσκηση της δικηγορίας, τον επιβράβευσε με δύο τρόπους: τα ποσά were said to yield up to $40,000 (US$800 in present terms) over the two-year term.[34] Το πλέον γνωστό περιστατικό της θητείας του έλαβε χώρα στις 6 Σεπτεμβρίου 1872. Περιελάμβανε την εκτέλεση του Πάτρικ Μόρρισσεϊ, ο οποίος είχε καταδικαστεί για τον φόνο της μητέρας του.[36] Ως σερίφης, ο Κλίβελαντ ήταν υπεύθυνος να διεξάγει προσωπικά την εκτέλεση ή να πληρώσει αναπληρωτή $10 για αυτή την διαδικασία.[36] Ο Κλίβελαντ, παρά τις αντιρρήσεις του για τον απαγχονισμό, επέλεξε να κάνει την εκτέλεση μόνος του.[36] Απαγχόνισε άλλον έναν δολοφόνο, τον Τζον Γκάφνεϊ, στις 14 Φεβρουαρίου 1873.[37]

Μετά τη λήξη της θητείας του ως σερίφη, ο Κλίβελαντ επέστρεψε στην ιδιωτική απασχόληση, ανοίγοντας ένα δικηγορικό γραφείο με τους φίλους του Λάιμαν Κ. Μπας και Ουίλσον Σ. Μπίσσελ.[38] Ο Μπας δεν απασχολείτο πολύ στο γραφείο, έχοντας εκλεγεί στο Κογκρέσο το 1873, αλλά ο Κλίβελαντ και ο Μπίσσελ σύντομα βρέθηκαν στην κορυφή της νομικής κοινότητας του Μπάφαλο.[39] Μέχρι εκείνο το σημείο, η πολιτική καριέρα του Κλίβελαντ είχε υπάρξει αξιότιμη αλλά ασήμαντη. Όπως έγραψε ο βιογράφος Άλλαν Νέβινς, "πιθανώς κανείς άνδρας στη χώρα, στις 4 Μαρτίου 1881, είχε σκεφτεί λιγότερο από αυτόν τον περιορισμένο, απλό, σθεναρό δικηγόρο από το Μπάφαλο ότι ο ίδιος τέσσερα έτη μετά θα βρισκόταν στην Ουάσινγκτον, Π.Κ. και θα ορκιζόταν ως πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών."[40]

Δήμαρχος του Μπάφαλο

Τη δεκαετία του 1870 η διαφθορά στην τοπική κυβέρνηση του Μπάφαλο αυξανόταν σταθερά, με τις Δημοκρατικές και Ρεπουμπλικανικές πολιτικές μηχανές να συνεργάζονται για να μοιραστούν τα spoils.[41] Όταν, το 1881, οι Ρεπουμπλικανοί πρότειναν ένα ψηφοδέλτιο αποτελούμενο από ιδιαζόντως κακόφημους πολιτικούς των μηχανισμών, οι Δημοκρατικοί διέβλεψαν την ευκαιρία να κερδίσουν τις ψήφους των αποξενωμένων Ρεπουμπλικανών προτείνοντας έναν πιο ειλικρινή υποψήφιο.[42] Οι κομματικοί ηγέτες προσέγγισαν τον Κλίβελαντ, και εκείνος συμφώνησε να διαγωνιστεί για Δήμαρχος του Μπάφαλο, αλλά με όρο ότι το υπόλοιπο ψηφοδέλτιο θα ήταν της αρεσκείας του.[43] Όταν οι πιο κακόφημοι πολιτικοί αφέθηκαν εκτός του Δημοκρατικού ψηφοδελτίου, ο Κλίβελαντ αποδέχθηκε το χρίσμα.[43] Ο Κλίβελαντ εκλέχθηκε δήμαρχος με 15.120 ψήφους, έναντι 11.528 για τον Μίλτον Σ. Μπιμπ, τον αντίπαλό του.[44] Ανέλαβε τα καθήκοντά του στις 2 Ιανουαρίου 1882.

Κυβερνήτης της Νέας Υόρκης

Άγαλμα του Γκρόβερ Κλίβελαντ έξω από το Δημαρχείο στο Μπάφαλο, Νέα Υόρκη

Καθώς η φήμη του Κλίβελαντ μεγάλωνε, οι αξιωματούχοι του πολιτειακού Δημοκρατικού κόμματος άρχισαν να τον θεωρούν πιθανό υποψήφιο για κυβερνήτη.[45] Ο Ντάνιελ Μάννινγκ, ένα στέλεχος του κόμματος που θαύμαζε το έργο του Κλίβελαντ, προώθησε την υποψηφιότητά του.[46] Με μια διάσπαση στο πολιτειακό Ρεπουμπλικανικό κόμμα, το 1882 έμοιαζε να είναι ένα έτος των Δημοκρατικών και υπήρχαν αρκετοί διεκδικητές για το χρίσμα του κόμματος.[45] Οι δύο κορυφαίοι Δημοκρατικοί υποψήφιοι ήταν ο Ρόσγουελ Π. Φλάουερ και ο Χένρι Γ. Σλόκουμ, αλλά οι παρατάξεις τους έφτασαν σε αδιέξοδο και το συνέδριο δεν μπορούσε να συμφωνήσει σε έναν υποψήφιο.[47] Ο Κλίβελαντ, στην τρίτη θέση στην πρώτη ψηφοφορία, κέρδισε υποστήριξη σε επόμενες ψηφοφορίες και αναδύθηκε ως η συμβιβαστική επιλογή.[48] Το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα παρέμεινε διαιρεμένο όσον αφορά τα εσωτερικά του ζητήματα, και στην γενική εκλογή ο Κλίβελαντ αναδείχθηκε νικητής, με 535.318 ψήφους έναντι του Ρεπουμπλικανού προτεινόμενου Τσαρλς Τζ. Φόλγκερ ο οποίος έλαβε 342.464.[49] Το προβάδισμα του Κλίβελαντ ήταν, τότε, το μεγαλύτερο σε εκλογική αναμέτρηση με πλήρη ανταγωνισμό στη Νέα Υόρκη, και οι Δημοκρατικοί επίσης κέρδισαν έδρες σε αμφότερα τα σώματα του Πολιτειακού Νομοθετικού Σώματος της Νέας Υόρκης.[50]

Συνεχίζοντας την αντίθεσή του στις περιττές δαπάνες, ο Κλίβελαντ έστειλε οκτώ βέτο στο νομοθετικό σώμα στους πρώτους δύο μήνες της θητείας του στο αξίωμα.[51] Το πρώτο βέτο που προσέλκυσε την προσοχή ήταν αυτό σε ένα νομοσχέδιο για τη μείωση των κομίστρων των New York City elevated trains στα πέντε σεντς.[52] Το νομοσχέδιο είχε ευρεία υποστήριξη επειδή ο ιδιοκτήτης των τραίνων, Τζέι Γκουλντ, ήταν αντιπαθής, και οι αυξήσεις που έκανε στα κόμιστρα τύγχαναν ευρείας αποδοκιμασίας.[53] Ο Κλίβελαντ όμως θεώρησε το νόμο άδικο—Gould had taken over the railroads when they were failing and had made the system solvent again.[54] Επιπλέον, ο Κλίβελαντ πίστευε ότι η τροποποίηση Gould's franchise would violate the Contract Clause of the federal Constitution.[54] Despite the initial popularity of the fare-reduction bill, the newspapers praised Cleveland's veto.[54] Ο Θίοντορ Ρούζβελτ, τότε μέλος της Πολιτειακής Συνέλευσης, had reluctantly voted for the bill to which Cleveland objected, in a desire to punish the unscrupulous railroad barons.[55] After the veto, Roosevelt reversed himself, as did many legislators, and the veto was sustained.[55]

Εκλογή του 1884

Κύριο λήμμα: Προεδρική εκλογή των Ηνωμένων Πολιτειών 1884

Χρίσμα για την προεδρία

Κύριο λήμμα: Εθνικό Δημοκρατικό Συνέδριο 1884

Οι Ρεπουμπλικανοί συνήλθαν στο Σικάγο και έχρισαν υποψήφιο τον πρώην Ομιλητή της Βουλής Τζέιμς Τζ. Μπλέιν από το Μέιν για πρόεδρο στην τέταρτη ψηφοφορία. Η υποψηφιότητα του Μπλέιν αποξένωσε πολλούς Ρεπουμπλικανούς οι οποίοι έβλεπαν τον Μπλέιν ως φιλόδοξο και ανήθικο.[56] Οι ηγέτες του Δημοκρατικού Κόμματος είδαν την επιλογή των Ρεπουμπλικανών ως ευκαιρία να ξαναπάρουν τον Λευκό Οίκο για πρώτη φορά από το 1856 αν βρισκόταν ο σωστός υποψήφιος.[56]

Ένα καρτούν εναντίον του Μπλέιν τον παρουσιάζει ως τον "δερματόστικτο άνδρα," με πολλά ανεξίτηλα σκάνδαλα.
Ένα καρτούν εναντίον του Κλίβελαντ τονίζει το σκάνδαλο Χάλπιν.

Μεταξύ των Δημοκρατικών, ο Σάμιουελ Τζ. Τίλντεν ήταν το αρχικό φαβορί, έχοντας υπάρξει ο υποψήφιος του κόμματος στην αμφισβητούμενη εκλογή του 1876.[57] Ο Τίλντεν όμως είχε κακή υγεία και αφότου αρνήθηκε να είναι υποψήφιος, οι υποστηρικτές του στράφηκαν προς αρκετούς άλλους διεκδικητές.[57] Ο Κλίβελαντ ήταν μεταξύ των κορυφαίων σε αρχική υποστήριξη, αλλά ο Τόμας Φ. Μπάγιαρντ του Ντέλαγουερ, ο Άλλεν Τζ. Θέρμαν του Οχάιο, ο Σάμιουελ Φρίμαν Μίλλερ της Αϊόβα και ο Μπέντζαμιν Μπάτλερ της Μασαχουσέτης επίσης είχε αξιόλογη υποστήριξη, μαζί με άλλους ευνοούμενους γιους.[57] Έκαστος των άλλων υποψηφίων αντιμετώπιζαν εμπόδια στην υποψηφιότητά τους: ο Μπάγιαρντ είχε μιλήσει υπέρ της απόσχισης το 1861, καθιστάμενος ούτως μη αποδεκτός στους Βόρειους· ο Μπάτλερ, αντίθετα, λοιδωρήθηκε σε όλο τον Νότο για τις ενέργειές του κατά τον Εμφύλιο Πόλεμο· ο Θέρμαν ήταν γενικά αρεστός, αλλά γινόταν γηραιός και ανήμπορος, και οι απόψεις του στο θέμα του αργύρου ήταν αβέβαιες.[58] Ο Κλίβελαντ επίσης είχε δυσφημιστές—ο Τάμανι παρέμενε αντίπαλός του—but the nature of his enemies made him still more friends.[59] Ο Κλίβελαντ προηγείτο στην πρώτη ψηφοφορία, με 392 ψήφους σε σύνολο 820.[60] Στην δεύτερη ψηφοφορία, ο Τάμμανι έστρεψε την υποστήριξη του προς τον Μπάτλερ αλλά οι υπόλοιποι αντιπρόσωποι στράφηκαν στον Κλίβελαντ, και εκείνος κέρδισε το χρίσμα.[61] Ο Τόμας Α. Χέντρικς της Ιντιάνα επιλέχθηκε ως συνυποψήφιός του.[61]

Εκστρατεία εναντίον του Μπλέιν

Η διαφθορά στην πολιτική ήταν το κεντρικό θέμα το 1884 και η φήμη του Κλίβελαντ ως εχθρού της διαφθοράς αποδείχθηκε το δυνατότερο προτέρημα των Δημοκρατικών.[62] Οι μεταρρυθμιστές Ρεπουμπλικανοί που ονομάζονταν "Mugwumps" αποκήρυξαν τον Μπλέιν και συντάχθηκαν με τον Κλίβελαντ.[63] Οι Mugwumps, περιλαμβανομένων ανδρών όπως ο Καρλ Σουρτς και ο Χένρι Ουόρντ Μπίτσερ, ήταν πιο ανήσυχοι με την ηθική παρά με το κόμμα και αισθάνθηκαν ότι ο Κλίβελαντ ήταν μια ευγενική ψυχή που θα προωθούσε την μεταρρύθμιση των δημόσιων υπηρεσιών και θα πολεμούσε για αποδοτικότητα στην κυβέρνηση.[63] Την ίδια στιγμή οι Δημοκρατικοί κέρδισαν υποστήριξή από τους Mugwumps και έχασαν μερικούς εργάτες υπέρ του Greenback-Labor party, με ηγέτη του τον πρώην Δημοκρατικό Μπέντζαμιν Μπάτλερ.[64]

Η εκστρατεία επικεντρώθηκε στις προσωπικότητες των υποψηφίων, καθώς οι υποστηρικτές των υποψηφίων διέδιδαν κακολογίες για τους αντιπάλους τους. Οι υποστηρικτές του Κλίβελαντ αναμασούσαν τις παλιές φήμες ότι ο Μπλέιν είχε με διαφθορά κατευθύνει την νομοθεσία προς όφελος του Σιδηροδρόμου μεταξύ Λιτλ Ροκ και Φορτ Σμιθ και του Union Pacific Railway, επωφελούμενος αργότερα από την πώληση ομολόγων που είχε στις δύο εταιρείες.[65] Αν και οι ιστορίες περί της εύνοιας του Μπλέιν προς τους σιδηροδρόμους είχαν γίνει ευρέως γνωστές οκτώ χρόνια νωρίτερα, αυτή τη φορά ανακαλύφθηκε η πλευρά των απαντήσεων του Μπλέιν, καθιστώντας τις προηγούμενες αρνήσεις του λιγότερο εύλογες.[65] Σε μερικές από τις πιο επιζήμιες για εκείνον απαντήσεις του, ο Μπλέιν είχε γράψει "Κάψτε αυτό το γράμμα," δίνοντας στους Δημοκρατικούς την τελευταία γραμμή της εκστρατείας τους: "Blaine, Blaine, James G. Blaine, the continental liar from the state of Maine, 'Burn this letter!"[66]

Για να ανταγωνιστούν την εικόνα της ανώτερης δεοντολογίας του Κλίβελαντ, οι Ρεπουμπλικανοί ανακάλυψαν αναφορές ότι ο Κλίβελαντ είχε ένα νόθο παιδί ενώ ήταν δικηγόρος στο Μπάφαλο, και τραγουδούσαν "Ma, Ma, where's my Pa?".[67] Όταν ήρθε αντιμέτωπος με το αναδυόμενο σκάνδαλο, οι οδηγίες του Κλίβελαντ προς το επιτελείο της εκστρατείας του ήταν: "Πείτε την αλήθεια."[68] Ο Κλίβελαντ παραδέχτηκε ότι έδινε οικονομική βοήθεια το 1874 στη Μαρία Κροφτς Χάλπιν, τη γυναίκα η οποία ισχυριζόταν ότι αυτός είναι ο πατέρας του παιδιού της, το οποίο λεγόταν Όσκαρ Φόλσομ Κλίβελαντ.[67] Η Χάλπιν είχε σχέσεις με αρκετούς άνδρες εκείνη την περίοδο, περιλαμβανομένου του φύλου και νομικού συνεταίρου του Κλίβελαντ, Όσκαρ Φόλσομ, από τον οποίο το παιδί είχε πάρει επίσης το όνομά του.[67] Ο Κλίβελαντ δεν γνώριζε ποιος ήταν ο πατέρας, αλλά πιστεύεται ότι ανέλαβε την ευθύνη του επειδή ήταν ο μόνος εργένης ανάμεσά τους.[67]

Αμφότεροι οι υποψήφιοι πίστευαν ότι οι πολιτείες της Νέας Υόρκης, του Νιου Τζέρσεϊ, της Ιντιάνα και του Κονέκτικατ θα καθόριζαν την εκλογή.[69] Στη Νέα Υόρκη, οι Δημοκρατικοί του Tammany Hall, αφότου αμφιταλαντεύτηκαν, αποφάσισαν ότι θα κέρδιζαν περισσότερα υποστηρίζοντας έναν Δημοκρατικό που τους δυσαρεστούσε παρά έναν Ρεπουμπλικανό που ουδέν θα έκανε για εκείνους.[70] Ο Μπλέιν έλπιζε ότι θα είχε περισσότερη υποστήριξη από τους Ιρλανδοαμερικανούς συγκριτικά με αυτήν που λάμβαναν συνήθως οι Ρεπουμπλικανοί· ενώ οι Ιρλανδοί ήταν κυρίως "Δημοκρατικό έδαφος" κατά τον 19ο αιώνα, η μητέρα του Μπλέιν ήταν Ιρλανδή Καθολική και εκείνος υποστήριζε την την Irish National Land League ενόσω ήταν Υπουργός Εξωτερικών.[71]

Οι Ιρλανδοί, μια σημαντική ομάδα σε τρεις από τις αμφιταλαντευόμενες πολιτείες, φάνηκαν να κλίνουν υπέρ του Μπλέιν μέχρις ότου ένας από τους υποστηρικτές του, ο Σάμιουελ Ντ. Μπέρτσαρντ, εκφώνησε ένα λόγο που αποκήρυσσε τους Δημοκρατικούς ως το κόμμα του "Ρουμιού, του Ρομανισμού, και της Εξέγερσης" (Rum, Romanism, and Rebellion).[72] Οι Δημοκρατικοί διέδωσαν αυτά τα προσβλητικά λόγια κατά τις ημέρες πριν την εκλογή, και ο Κλίβελαντ οριακά κέρδισε και τις τέσσερις επαμφοτερίζουσες πολιτείες, περιλαμβανομένης της Νέας Υόρκης με λίγο περισσότερες από χίλιες ψήφους.[73] Ενώ η η διαφορά στην λαϊκή ψήφο ήταν οριακή, με τον Κλίβελαντ να νικά με μόνο ένα τέταρτο της ποσοστιαίας μονάδας, οι εκλεκτορικές ψήφοι έδωσαν στον Κλίβελαντ μια πλειοψηφία 219–182.[73] Μετά την νίκη στους εκλέκτορες, η αρνητική φράση "Ma, Ma ..." απέκτησε μια κλασική απάντηση: "Gone to the White House. Ha! Ha! Ha!"[74]

Πρώτη προεδρική θητεία (1885–1889)

Μεταρρύθμιση

Ο Κλίβελαντ εικονιζόμενος ως μεταρρυθμιστής των δασμών

Λίγο μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, ο Κλίβελαντ ήρθε αντιμέτωπος με το ζήτημα της πλήρωσης όλων των κυβερνητικών θέσεων για τις οποίες ο πρόεδρος είχε την εξουσία διορισμού. Αυτές οι θέσεις συνήθως καλύπτονταν σύμφωνα με το spoils system, αλλά ο Κλίβελαντ ανακοίνωσε ότι δεν θα απέπεμπε κανένα Ρεπουμπλικανό ο οποίος έκανε τη δουλειά του σωστά, και ότι δεν θα διόριζε κανέναν βάσει αποκλειστικά της κομματικής του υπηρεσίας.[75] Επίσης χρησιμοποίησε την εξουσία του επί των διορισμών για να μειώσει τον αριθμό ομοσπονδιακών υπαλλήλων, καθώς πολλά τμήματα είχαν γεμίσει με πολιτικούς time-servers.[76] Αργότερα κατά τη διάρκεια της θητείας του, as his fellow Democrats chafed at being excluded from the spoils, Cleveland began to replace more of the partisan Republican officeholders with Democrats.[77] this was especially the case with policy making positions.[78] Ενώ μερικές αποφάσεις του επηρεάζονταν από κομματικά κριτήρια, ο Κλίβελαντ διόρισε σε θέσεις περισσότερους λόγω προσόντων από ότι οι προκάτοχοί του.[79]

BEP engraved portrait of Cleveland as President.
BEP engraved portrait of Cleveland as President.

Ο Κλίβελαντ μεταρρύθμισε επίσης άλλα μέρη της κυβέρνησης. Το 1887 υπέγραψε ένα νόμο που θεσμοθέτησε τη Διαπολιτειακή Επιτροπή Εμπορίου.[80] Μαζί με τον Υπουργό Ναυτικών Ουίλλιαμ Σ. Ουίτνεϊ ανέλαβαν τον εκσυγχρονισμό του Ναυτικού των ΗΠΑ και ακύρωσαν κατασκευαστικές συμβάσεις που ευθύνονταν για κατώτερης ποιότητας πλοίαs.[81] Ο Κλίβελαντ εξόργισε τους επενδυτές των σιδηροδρόμων διατάζοντας έρευνες σχετικά με εκτάσεις γης που κατείχαν με δωρεά από το κράτος.[82] Ο Υπουργός Εσωτερικών Λούσιους Κ.Σ. Λάμαρ ισχυρίστηκε ότι τα δικαιώματα διέλευσης αυτών των εκτάσεων έπρεπε να επιστραφούν στο κράτος επειδή οι σιδηρόδρομοι απέτυχαν επεκτείνουν το δίκτυό τους όπως είχε συμφωνηθεί.[82] Οι εκτάσεις κατασχέθηκαν, οδηγώντας στην επιστροφή περίπου 81,000,000 acres (330,000 km2).[82]

Ο Κλίβελαντ υπήρξε ο πρώτος Δημοκρατικός Πρόεδρος που υπόκειτο στο Tenure of Office Act που δημιουργήθηκε το 1867· Ο νόμος απαιτούσε την έγκριση της Γερουσίας για την αποπομπή οποιουδήποτε αξιωματούχου είχε διοριστεί από τον πρόεδρο κατόπιν έγκρισης από τη Γερουσία. Ο Κλίβελαντ αντιτέθηκε στο νόμο καταρχήν και η σφοδρή άρνησή του να τον ακολουθήσει προκάλεσε την εξασθένησή του νόμου και την τελική ανάκλησή του το 1887.[83]

Βέτο

Ο Κλίβελαντ ήταν αντιμέτωπος με μια Ρεπουμπλικανική Γερουσία και συχνά κατέληξε να ασκεί την εξουσία βέτο που είχε.[84] Μπλόκαρε εκατοντάδες συντάξεις βετεράνων του Αμερικανικού Εμφυλίου, πιστεύοντας ότι εφόσον οι απαιτήσεις τους είχαν ήδη απορριφθεί από το Γραφείο Συντάξεων, το Κογκρέσο δεν έπρεπε να αποπειραθεί να υπερβεί αυτή την απόφαση.[85] Επειδή ο άργυρος είχε μικρότερη αξία από το νομικό του ισοδύναμο σε χρυσό, οι φορολογούμενοι πλήρωναν τους φόρους τους σε άργυρο, ενώ οι διεθνείς πιστωτές ζητούσαν πληρωμή σε χρυσό, κάτι που οδήγησε στην μείωση των αποθεμάτων χρυσού της χώρας.[86]

Ο Κλίβελαντ και ο Υπουργός Οικονομικών Ντάνιελ Μάνινγκ υπερασπίστηκαν σθεναρά τον κανόνα του χρυσού και προσπάθησαν να μειώσουν την ποσότητα αργύρου που που το κράτος υποχρεούτο να μετατρέπει σε νομίσματα, σύμφωνα με την Πράξη Μπλαντ-Άλισον του 1878.[87] Ο Κλίβελαντ στράφηκε ανεπιτυχώς προς το Κογκρέσο για να ανακληθεί αυτός ο νόμος πριν την ορκωμοσία του.[88] Θυμωμένοι πολιτευτές από τα δυτικά και το Νότο ήταν υπέρ του φτηνού χρήματος που θα βοηθούσε τους φτωχότερους ψηφοφόρους τους.[89] Εις απάντησιν, ένας από τους προεξάρχοντες υποστηρικτές του αργύρου, ο Ρίτσαρντ Π. Μπλαντ, εισήγαγε ένα νομοσχέδιο το 1886 που απαιτούσε την δημιουργία νομισμάτων αργύρου σε απεριόριστες ποσότητες, προκαλώντας πληθωρισμό.[90] Παρότι το νομοσχέδιο του Μπλαντ απορρίφθηκε, το ίδιο συνέβη σε ένα νομοσχέδιο της κυβέρνησης που ζητούσε την κατάργηση των αργυρών νομισμάτων.[90] Αποτέλεσμα ήταν η διατήρηση της προηγούμενης κατάστασης και η αναβολή της επίλυσης του ζητήματος του Ελεύθερου Αργύρου.[91]

Άργυρος

Ένα από τα πιο καυτά ζητήματα της δεκαετίας το 1880 ήταν αν θα έπρεπε το νόμισμα να υποστηρίζεται από τον χρυσό και τον άργυρο ή μόνο από τον χρυσό.[92] Το ζήτημα είχε διαιρέσει τα κόμματα καθώς οι δυτικοί Ρεπουμπλικανοί και οι Δημοκρατικοί του Νότου ήταν ενωμένοι στο αίτημά τους για την νομισματοποίηση του αργύρου και οι και τα μέλη του Κογκρέσου από τα βορειοανατολικά υποστήριζαν σταθερά τον κανόνα του χρυσού.[86]

Δασμοί

"When we consider that the theory of our institutions guarantees to every citizen the full enjoyment of all the fruits of his industry and enterprise, with only such deduction as may be his share toward the careful and economical maintenance of the Government which protects him, it is plain that the exaction of more than this is indefensible extortion and a culpable betrayal of American fairness and justice ... The public Treasury, which should only exist as a conduit conveying the people's tribute to its legitimate objects of expenditure, becomes a hoarding place for money needlessly withdrawn from trade and the people's use, thus crippling our national energies, suspending our country's development, preventing investment in productive enterprise, threatening financial disturbance, and inviting schemes of public plunder."
Cleveland's third annual message to Congress,
December 6, 1887.[93]

Ένα ακόμα αμφιλεγόμενο ζήτημα της εποχής ήταν οι προστατευτικοί δασμοί. Παρότι δεν ήταν κεντρικό σημείο της εκστρατείας του, η γνώμη του Κλίβελαντ για τους δασμούς συνέπιπτε με αυτή των περισσότερων Δημοκρατικών: ότι οι δασμοί έπρεπε να μειωθούν.[94] Οι Ρεπουμπλικανοί γενικά ευνοούσαν έναν υψηλό δασμό για να προστατευτούν οι αμερικανικές βιομηχανίες.[94] Οι αμερικανικοί δασμοί παρέμεναν υψηλοί μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο, και τη δεκαετία του 1880 ο δασμός απέφερε τόσα έσοδα που η κυβέρνηση λειτουργούσε με πλεόνασμα.[95]

Το 1886 οριακά απορρίφθηκε στη Βουλή ένα νομοσχέδιο για τη μείωση του δασμού.[96] Το ζήτημα των δασμών ήταν κεντρικό στις εκλογές για το Κογκρέσο εκείνη τη χρονιά, και οι δυνάμεις του προστατευτισμού αυξήθηκαν στο Κογκρέσο, αλλά ο Κλίβελαντ συνέχισε να υποστηρίζει τη μεταρρύθμιση των δασμών.[97] Καθώς το πλεόνασμα μεγάλωνε, ο Κλίβελαντ και οι μεταρρυθμιστές ζητούσαν ένα δασμό μόνο για τα έσοδα.[98] His message to Congress in 1887 (quoted at right) highlighted the injustice of taking more money from the people than the government needed to pay its operating expenses.[99] Republicans, as well as protectionist northern Democrats like Samuel J. Randall, believed that American industries would fail without high tariffs, and they continued to fight reform efforts.[100] Roger Q. Mills, chairman of the House Ways and Means Committee, proposed a bill to reduce the tariff from about 47% to about 40%.[101] After significant exertions by Cleveland and his allies, the bill passed the House.[101] The Republican Senate failed to come to agreement with the Democratic House, and the bill died in the conference committee. Dispute over the tariff persisted into the 1888 presidential election.

Πολιτικά δικαιώματα και μετανάστευση

Ο Κλίβελαντ, όπως και ένας αυξανόμενος αριθμός κατοίκων του βορρά (και σχεδόν όλοι οι λευκοί του Νότου), θεωρούσε την Ανασυγκρότηση ένα αποτυχημένο πείραμα και δίσταζε να χρησιμοποιήσει την ομοσπονδιακή εξουσία για να εφαρμόσει την 15η Τροποποίηση του Συντάγματος, η οποία εγγυάτο το δικαίωμα ψήφου στους Αφροαμερικανούς.[102] Παρότι ο Κλίβελαντ δεν διόρισε μαύρους Αμερικανούς to patronage jobs, he allowed Frederick Douglass to continue in his post as recorder of deeds in Washington, D.C. and appointed another black man (James Campbell Matthews, a former New York judge) to replace Douglass upon his resignation.[102] His decision to replace Douglass with a black man was met with outrage, but Cleveland claimed to have known Matthews personally.[103]

Παρότι ο Κλίβελαντ είχε καταδικάσει τα "ξεσπάσματα" εναντίον των Κινέζων μεταναστών, πίστευε ότι οι Κινέζοι μετανάστες ήταν απρόθυμοι να αφομοιωθούν στην κοινωνία των λευκών.[104] Ο Υπουργός Εξωτερικών Τόμας Φ. Μπάγιαρντ διαπραγματεύτηκε μια επέκταση της Chinese Exclusion Act, and Cleveland lobbied the Congress to pass the Scott Act, written by Congressman William Lawrence Scott, which prevented the return of Chinese immigrants who left the United States.[105] The Scott Act easily passed both houses of Congress, and Cleveland signed it into law on October 1, 1888.[105]

Εκλογή του 1888 και επιστροφή στην ιδιωτική ζωή

Ήττα από τον Χάρρισον

Κύρια λήμματα: Προεδρική εκλογή των Ηνωμένων Πολιτειών 1888 και Προεδρική εκστρατεία του Γκρόβερ Κλίβελαντ 1888
Cleveland–Thurman campaign poster
Results of the 1888 Election

Οι Ρεπουμπλικανοί έδψσαν το χρίσμα στον Μπέντζαμιν Χάρρισον από την Ιντιάνα για την προεδρία και στον Λέβι Π. Μόρτον από τη Νέα Υόρκη για την αντιπροεδρία. Ο Κλίβελαντ πήρε εύκολα το χρίσμα στο συνέδριο των Δημοκρατικών στο Σαιντ Λούις.[106]

Μετά το θάνατο του Αντιπροέδρου Τόμας Α. Χέντρικς το 1885, οι Δημοκρατικοί επέλεξαν τον Άλεν Τζ. Θέρμαν από το Οχάιο για συνυποψήφιο του Κλίβελαντ.[106]

Οι Ρεπουμπλικανοί πήραν το πάνω χέρι στην εκστρατεία καθώς η εκστρατεία του Κλίβελαντ έπασχε από κακό σχεδιασμό και διαχείριση από τον Κάλβιν Σ. Μπράις και τον Ουίλλιαμ Χ. Μπάρνουμ, ενώ ο Χάρρισον συνεργαζόταν με πιο επιθετικούς συλλογείς δωρεών και τακτικιστές: τον Μάθιου Κέι και τον Τζον Ουαναμέικερ.[107]

Οι Ρεπουμπλικανοί διεξήγαγαν έντονη προεκλογική εκστρατεία για το ζήτημα των δασμών, ενεργοποιώντας και φέρνοντας στις κάλπες προστατευτιστές ψηφοφόρος στις σημαντικές βιομηχανικές πολιτείες του βορρά.[108] Επιπλέον οι Δημοκρατικοί στη Νέα Υόρκη ήταν διχασμένοι σχετικά με την υποψηφιότητα του Ντέιβιντ Μπ. Χιλ για τη θέση του Κυβερνήτη, αποδεκατίζοντας την υποστήριξη προς τον Κλίβελαντ σε αυτήν την πολιτικά επαμφοτερίζουσα πολιτεία.[109] A letter from the British ambassador supporting Cleveland caused a scandal which cost Cleveland votes in New York.

Σημειώσεις

  1. ↑ Blum, 527
  2. ↑ Jeffers, 8–12; Nevins, 4–5; Beito and Beito
  3. ↑ McFarland, 11–56
  4. ↑ Gould, passim
  5. ↑ 5,0 5,1 Tugwell, 220–249
  6. ↑ Nevins, 4
  7. ↑ Nevins, 8–10
  8. ↑ Graff, 3–4; Nevins, 8–10
  9. ↑ Graff, 3–4
  10. ↑ Nevins, 6
  11. ↑ Nevins, 9
  12. ↑ Graff, 7
  13. ↑ Nevins, 10; Graff, 3
  14. ↑ Nevins, 11; Graff, 8–9
  15. ↑ Nevins, 11
  16. ↑ Jeffers, 17
  17. ↑ Nevins, 17–19
  18. ↑ 18,0 18,1 Nevins, 21
  19. ↑ Nevins, 18–19; Jeffers, 19
  20. ↑ Nevins, 23–27
  21. ↑ Nevins, 27–33
  22. ↑ Nevins, 31–36
  23. ↑ 23,0 23,1 Graff, 14
  24. ↑ From the Cleveland Family Papers at the New Jersey Archives.
  25. ↑ Graff, 14–15
  26. ↑ Graff, 15; Nevins, 46
  27. ↑ Graff, 14; Nevins, 51–52. Ο Μπεννίνσκι επιβίωσε του πολέμου.
  28. ↑ 28,0 28,1 Nevins, 52–53
  29. ↑ Nevins, 54
  30. ↑ Nevins, 54–55
  31. ↑ Nevins, 55–56
  32. ↑ Nevins, 56
  33. ↑ Nevins, 44–45
  34. ↑ 34,0 34,1 Nevins, 58
  35. ↑ Jeffers, 33
  36. ↑ 36,0 36,1 36,2 Jeffers, 34; Nevins, 61–62
  37. ↑ «The Execution of John Gaffney». The Buffalonian. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Οκτωβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 27 Μαρτίου 2008. 
  38. ↑ Jeffers, 36; Nevins, 64
  39. ↑ Nevins, 66–71
  40. ↑ Nevins, 78
  41. ↑ Nevins, 79; Graff, 18–19; Jeffers, 42–45; Welch, 24
  42. ↑ Nevins, 79–80; Graff, 18–19; Welch, 24
  43. ↑ 43,0 43,1 Nevins, 80–81
  44. ↑ Nevins, 83
  45. ↑ 45,0 45,1 Nevins, 94–99; Graff, 26–27
  46. ↑ Nevins, 95–101
  47. ↑ Graff, 26; Nevins, 101–103
  48. ↑ Nevins, 103–104
  49. ↑ Nevins, 105
  50. ↑ Graff, 28
  51. ↑ Graff, 35
  52. ↑ Graff, 35–36
  53. ↑ Nevins, 114–116
  54. ↑ 54,0 54,1 54,2 Nevins, 116–117
  55. ↑ 55,0 55,1 Nevins, 117–118
  56. ↑ 56,0 56,1 Nevins, 185–186; Jeffers, 96–97
  57. ↑ 57,0 57,1 57,2 Nevins, 146–147
  58. ↑ Nevins, 147
  59. ↑ Nevins, 152–153; Graff, 51–53
  60. ↑ Nevins, 153
  61. ↑ 61,0 61,1 Nevins, 154; Graff, 53–54
  62. ↑ Summers, passim; Grossman, 31
  63. ↑ 63,0 63,1 Nevins, 156–159; Graff, 55
  64. ↑ Nevins, 187–188
  65. ↑ 65,0 65,1 Nevins, 159–162; Graff, 59–60
  66. ↑ Graff, 59; Jeffers, 111; Nevins, 177, Welch, 34
  67. ↑ 67,0 67,1 67,2 67,3 Nevins, 162–169; Jeffers, 106–111; Graff, 60–65; Welch, 36–39
  68. ↑ Nevins, 163, Graff, 62
  69. ↑ Welch, 33
  70. ↑ Nevins, 170–171
  71. ↑ Nevins, 170
  72. ↑ Nevins, 181–184
  73. ↑ 73,0 73,1 Leip, David. 1884 Presidential Election Results. Dave Leip's Atlas of U.S. Presidential Elections (January 27, 2008)., Πρότυπο:National Archives EV source
  74. ↑ Graff, 64
  75. ↑ Nevins, 208–211
  76. ↑ Nevins, 214–217
  77. ↑ Graff, 83
  78. ↑ Tugwell, 100
  79. ↑ Nevins, 238–241; Welch, 59–60
  80. ↑ Nevins, 354–357; Graff, 85
  81. ↑ Nevins, 217–223; Graff, 77
  82. ↑ 82,0 82,1 82,2 Nevins, 223–228
  83. ↑ Tugwell, 130–134
  84. ↑ Graff, 85
  85. ↑ Nevins, 326–328; Graff, 83–84
  86. ↑ 86,0 86,1 Nevins, 201–205; Graff, 102–103
  87. ↑ Nevins, 269
  88. ↑ Tugwell, 110
  89. ↑ Nevins, 268
  90. ↑ 90,0 90,1 Nevins, 273
  91. ↑ Nevins, 277–279
  92. ↑ Jeffers, 157–158
  93. ↑ The Writings and Speeches of Grover Cleveland. New York: Cassell Publishing Co. 1892. σελίδες 72–73. ISBN 0-217-89899-8. 
  94. ↑ 94,0 94,1 Nevins, 280–282, Reitano, 46–62
  95. ↑ Nevins, 286–287
  96. ↑ Nevins, 287–288
  97. ↑ Nevins, 290–296; Graff, 87–88
  98. ↑ Nevins, 370–371
  99. ↑ Nevins, 379–381
  100. ↑ Nevins, 383–385
  101. ↑ 101,0 101,1 Graff, 88–89
  102. ↑ 102,0 102,1 Welch, 65–66
  103. ↑ Booker, Christopher Brian (2014). «"No Force bill! No Negro Domination in the South!": President Grover Cleveland and the Return to Power of the Democratic Party». African-Americans & the Presidency. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Οκτωβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2019. 
  104. ↑ Welch, 72
  105. ↑ 105,0 105,1 Welch, 73
  106. ↑ 106,0 106,1 Graff, 90–91
  107. ↑ Tugwell, 166
  108. ↑ Nevins, 418–420
  109. ↑ Nevins, 423–427

Αναφορές και περαιτέρω ανάγνωση

Scholarly studies

  • Bard, Mitchell. "Ideology and Depression Politics I: Grover Cleveland (1893–1897)" Presidential Studies Quarterly 1985 15(1): 77–88. ISSN 0360-4918
  • Beito, David T. and Beito, Linda Royster,"Gold Democrats and the Decline of Classical Liberalism, 1896–1900," Independent Review 4 (Spring 2000), 555–75.
  • Blake, Nelson M. "Background of Cleveland's Venezuelan Policy." American Historical Review 1942 47(2): 259–277. in Jstor
  • Blodgett, Geoffrey. "Ethno-cultural Realities in Presidential Patronage: Grover Cleveland's Choices" New York History 2000 81(2): 189–210. ISSN 0146-437X when a German American leader called for fewer appointments of Irish Americans, Cleveland instead appointed more Germans
  • Blodgett, Geoffrey. "The Emergence of Grover Cleveland: a Fresh Appraisal" New York History 1992 73(2): 132–168. ISSN 0146-437X covers Cleveland to 1884
  • Blum, John. The National Experience (1993) ISBN 0-15-500366-6
  • Brodsky, Alan. Grover Cleveland: A Study in Character, (2000). ISBN 0-312-26883-1
  • Calhoun, Charles William (2005). Benjamin Harrison. Macmillan. ISBN 0-8050-6952-6. 
  • DeSantis, Vincent P. "Grover Cleveland: Another Look." Hayes Historical Journal 1980 3(1–2): 41–50. Issn: 0364-5924, argues his energy, honesty, and devotion to duty—much more than his actual accomplishments established his claim to greatness.
  • Dewey, Davis R. National Problems: 1880–1897 (1907), online edition Αρχειοθετήθηκε 2008-12-28 στο Wayback Machine.
  • Doenecke, Justus. "Grover Cleveland and the Enforcement of the Civil Service Act" Hayes Historical Journal 1984 4(3): 44–58. ISSN 0364-5924
  • Faulkner, Harold U. Politics, Reform, and Expansion, 1890–1900 (1959), online edition Αρχειοθετήθηκε 2008-10-17 στο Wayback Machine.
  • Ford, Henry Jones. The Cleveland Era: A Chronicle of the New Order in Politics (1921), short overview online
  • Gould, Lewis. America in the Progressive Era, 1890–1914 (2001) ISBN 0-582-35671-7
  • Graff, Henry F. Grover Cleveland (2002). ISBN 0-8050-6923-2, short biography by scholar
  • Grossman, Mark, Political Corruption in America: An Encyclopedia of Scandals, Power, and Greed (2003) ISBN 1-57607-060-3.
  • Hoffman, Karen S. "'Going Public' in the Nineteenth Century: Grover Cleveland's Repeal of the Sherman Silver Purchase Act" Rhetoric & Public Affairs 2002 5(1): 57–77. ISSN 1094-8392
  • Hirsch, Mark D. William C. Whitney, Modern Warwick (1948), biography of key political associate
  • Hoffman, Karen S. "'Going Public' in the Nineteenth Century: Grover Cleveland's Repeal of the Sherman Silver Purchase Act" Rhetoric and Public Affairs 2002 5(1): 57–77. in Project MUSE
  • Jeffers, H. Paul, An Honest President: The Life and Presidencies of Grover Cleveland (2000), ISBN 0-380-97746-X.
  • Kelley, Robert, "Presbyterianism, Jacksonianism and Grover Cleveland", "American Quarterly" 1966 18(4): 615–636. in JSTOR
  • Lambert, John R. Arthur Pue Gorman (1953)
  • Lynch, G. Patrick "U.S. Presidential Elections in the Nineteenth Century: Why Culture and the Economy Both Mattered." Polity 35#1 (2002) pp 29–50. in JSTOR, focus on election of 1884
  • McElroy, Robert. Grover Cleveland, the Man and the Statesman: An Authorized Biography (1923) Vol. I, Vol. II, old fashioned narrative
  • McFarland, Gerald W. Mugwumps, morals, & politics, 1884–1920 (1975) ISBN 0-87023-175-8
  • McWilliams, Tennant S., "James H. Blount, the South, and Hawaiian Annexation." Pacific Historical Review 1988 57(1): 25–46. in JSTOR.
  • Merrill, Horace Samuel. Bourbon Leader: Grover Cleveland and the Democratic Party (1957) 228pp
  • Morgan, H. Wayne. From Hayes to McKinley: National Party Politics, 1877–1896 (1969).
  • Nevins, Allan. Grover Cleveland: A Study in Courage (1932) Pulitzer Prize-winning biography. ASIN B000PUX6KQ.
  • Reitano, Joanne R. The Tariff Question in the Gilded Age: The Great Debate of 1888 (1994). ISBN 0-271-01035-5.
  • Summers, Mark Wahlgren. Rum, Romanism & Rebellion: The Making of a President, 1884 (2000). ISBN 0-8078-4849-2. campaign techniques and issues online edition Αρχειοθετήθηκε 2011-11-23 στο Wayback Machine.
  • Tugwell, Rexford Guy, Grover Cleveland: A Biography of the President Whose Uncompromising Honesty and Integrity Failed America in a Time of Crisis. Macmillan Co., 1968. ISBN 0-02-620330-8.
  • Welch, Richard E. Jr. The Presidencies of Grover Cleveland (1988) ISBN 0-7006-0355-7, scholarly study of the presidential years
  • Wilson, Woodrow, Mr. Cleveland as President Atlantic Monthly (March 1897): pp. 289–301 online; Wilson later became president
  • Zakaria, Fareed From Wealth to Power (1999) Princeton University Press. ISBN 0-691-01035-8.

Βασικές πηγές

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

π • σ • ε Πρόεδροι των Ηνωμένων Πολιτειών
  1. Τζορτζ Ουάσινγκτον
  2. Τζον Άνταμς
  3. Τόμας Τζέφερσον
  4. Τζέιμς Μάντισον
  5. Τζέιμς Μόνροου
  6. Τζον Κουίνσι Άνταμς
  7. Άντριου Τζάκσον
  8. Μάρτιν Βαν Μπιούρεν
  9. Ουίλιαμ Χένρι Χάρισον
  10. Τζον Τάιλερ
  11. Τζέιμς Νοξ Πολκ
  12. Ζαχαρίας Τέιλορ
  13. Μίλαρντ Φίλμορ
  14. Φράνκλιν Πιρς
  15. Τζέιμς Μπιουκάναν
  16. Αβραάμ Λίνκολν
  17. Άντριου Τζόνσον
  18. Οδυσσεύς Γκραντ
  19. Ράδερφορντ Χαίηζ
  20. Τζέιμς Γκάρφιλντ
  21. Τσέστερ Άρθουρ
  22. Γκρόβερ Κλίβελαντ
  23. Μπέντζαμιν Χάρρισον
  24. Γκρόβερ Κλίβελαντ
  25. Ουίλλιαμ ΜακΚίνλεϊ
  26. Θεόδωρος Ρούζβελτ
  27. Ουίλιαμ Χάουαρντ Ταφτ
  28. Γούντροου Ουίλσον
  29. Ουόρεν Χάρντινγκ
  30. Κάλβιν Κούλιτζ
  31. Χέρμπερτ Χούβερ
  32. Φραγκλίνος Ρούζβελτ
  33. Χάρρυ Σ. Τρούμαν
  34. Ντουάιτ Αϊζενχάουερ
  35. Τζον Φ. Κένεντι
  36. Λύντον Μπ. Τζόνσον
  37. Ρίτσαρντ Νίξον
  38. Τζέραλντ Φορντ
  39. Τζίμι Κάρτερ
  40. Ρόναλντ Ρήγκαν
  41. Τζορτζ Χ. Ο. Μπους
  42. Μπιλ Κλίντον
  43. Τζορτζ Ο. Μπους
  44. Μπαράκ Ομπάμα
  45. Ντόναλντ Τραμπ
  46. Τζο Μπάιντεν
Καθιερωμένοι όροι