Λεύκιος Ιούνιος Βρούτος

Λεύκιος Ιούνιος Βρούτος
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		L.Iunius M.f. Brutus (Λατινικά)
Γέννηση540 π.Χ. (περίπου)[1]
Θάνατος509 π.Χ.[1]
Silva Arsia[1]
Αιτία θανάτουθάνατος στη μάχη[1]
Χώρα πολιτογράφησηςΑρχαία Ρώμη[1]
Πληροφορίες ασχολίας
ΙδιότηταΡωμαίος πολιτικός
Ρωμαίος στρατιωτικός
Οικογένεια
ΣύζυγοςVitellia[2]
ΤέκναΤίτος Ιούνιος Βρούτος[2]
Τιβέριος Ιούνιος Βρούτος[2]
ΓονείςΜάρκος Ιούνιος[2] και Ταρκυνία[2]
ΑδέλφιαΜάρκος Ιούνιος[2]
Junia
ΟικογένειαΙούνιοι Βρούτοι
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαΡωμαίος συγκλητικός (άγνωστη τιμή–509 π.Χ.)[3]
Ύπατος στην αρχαία Ρώμη (509 π.Χ.)[3][1]
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Λεύκιος Ιούνιος Βρούτος (6ος αιώνας π.Χ.) ήταν ο ημιμυθικός ιδρυτής της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας και ο πρώτος Ύπατος της Ρώμης (509 π.Χ.). Το Ρωμαϊκό Βασίλειο και ο βασιλιάς Ταρκύνιος ο Υπερήφανος ανατράπηκαν όταν ο γιος του Σέξτος Ταρκύνιος βίασε την Λουκρητία, σύζυγος της ήταν ο ανεψιός του βασιλιά Λεύκιος Ταρκύνιος Κολλατίνος που έγινε κατόπιν Ύπατος μαζί του. Ο Λεύκιος ωστόσο καθαίρεσε σύντομα τον Κολλατίνο με την κατηγορία ότι έδειξε επιείκεια στους συνωμότες που ήθελαν να επαναφέρουν τους Ταρκυνίους στην βασιλεία, εκτέλεσε και δύο από τους δικούς του γιους.[4] Ο Λεύκιος θεωρείται γενάρχης του Ρωμαϊκού γένους Ιούνιος από το οποίο κατάγονται ο Δέκιμος Ιούνιος Βρούτος Αλβίνος και ο Μάρκος Ιούνιος Βρούτος, δολοφόνοι του Ιούλιου Καίσαρα. Οι παραδόσεις σχετικά με την ζωή του διαφέρουν και πολλοί υποθέτουν ότι ήταν ο Ετρούσκος βασιλιάς Πορσένα που ανέτρεψε τον Ταρκύνιο τον Υπερήφανο. Οι Πληβείοι ανήκαν συνήθως στην Ιουνία γενιά, το γεγονός ότι ανήλθε στον τίτλο του Υπάτου είχε σαν αποτέλεσμα να το αμφισβητήσουν οι Πατρίκιοι. Η αναπαράσταση του σαν ανεψιός του τελευταίου βασιλιά Ταρκύνιου πιθανότατα ανταποκρίνεται στις συγκρούσεις που ξέσπασαν όταν η Ρωμαϊκή δημοκρατία ανέτρεψε το καθεστώς της βασιλείας στην Ρώμη.[5] Η Ρώμη κυβερνήθηκε αρχικά από βασιλείς αλλά ο τελευταίος βασιλιάς Ταρκύνιος ο υπερήφανος ανατράπηκε όταν ο γιος του Σέξτος βίασε την ευγενή Λουκρητία που ήταν ταυτόχρονα και ανεψιά του βασιλιά. Το γεγονός αυτό καταγράφει μόνο ο Τίτος Λίβιος, άλλες πηγές δεν υπάρχουν επειδή καταστράφηκαν όλα τα αρχεία όταν οι Γαλάτες του Βρέννου λεηλάτησαν την Ρώμη (390 π.Χ., 387 π.Χ.).

Ανατροπή της μοναρχίας

Ο Λεύκιος Ιούνιος Βρούτος σε Δηνάριο (54 π.Χ.)

Ο Λεύκιος Ιούνιος Βρούτος ήταν γιος της Ταρκυνίας, κόρης του πέμπτου βασιλιά της Ρώμης Ταρκύνιου του πρεσβύτερου και πιθανότατα θείας του Ταρκύνιου του Yπερηφάνου. Σύμφωνα με τον Λίβιο ο Βρούτος είχε πολλά παράπονα από τον βασιλιά όπως την άδικη εκτέλεση πολλών συγγενών του ανάμεσα τους και του αδελφού του Βρούτου, η βασιλική οικογένεια με την σειρά της τον κατηγόρησε σαν αργόστροφο στην σκέψη.[6] Συνόδευσε τους γιους του Ταρκύνιου του Υπερήφανου στο Μαντείο των Δελφών όπου ρώτησαν την Πυθία ποιος θα είναι ο επόμενος βασιλιάς, εκείνη τους απάντησε αυτός που θα φιλήσει πρώτος την μητέρα τους "πριν επιστρέψουν στην Ρώμη".[7] Ο Βρούτος αμέσως έσκυψε και φίλησε το έδαφος με τον ισχυρισμό ότι κοινή τους μητέρα ήταν η θεά Γαία.[8] Ο Βρούτος, ο Πόπλιος Βαλέριος Ποπλικόλας, ο πατέρας της Λουκρητίας Σπούριος Λουκρήτιος Τρικιπτίνος και ο σύζυγος της Λεύκιος Ταρκύνιος Κολλατίνος κλήθηκαν από την ίδια την Λουκρητία για να τους εξηγήσει τον βιασμό της, στην συνέχεια αυτοκτόνησε με το μαχαίρι στο στήθος παρά τις προσπάθειες τους να την εμποδίσουν. Ο ίδιος ο Βρούτος έβγαλε το μαχαίρι από το στήθος της και ορκίστηκε αμέσως εκδίκηση και ανατροπή της δυναστείας των Ταρκυνίων.[9] Οι τέσσερεις άντρες συγκάλεσαν την νεολαία της Κολλατίας και ζήτησαν εξέγερση κατά του Ταρκύνιου, πέτυχαν τελικά την ανατροπή της βασιλικής οικογένειας.[10] Ο Βρούτος άφησε την φύλαξη της Ρώμης στον Λουκρήτιο και προχώρησε για την Αρδέα όπου βρισκόταν ο βασιλικός στρατός, ο βασιλιάς όταν έμαθε ότι πλησιάζει ο Βρούτος έφυγε με τον στρατό του για την Ρώμη. Ο λαός της πόλης τον δέχτηκε σαν ήρωα, οι γιοι του Ταρκύνιου εκδιώχθηκαν από την Αρδέα ενώ απαγόρευσαν στον ίδιο να μπει στην Ρώμη, έφυγε με την οικογένεια του για την εξορία.[11] Πολλοί μετέπειτα Ρωμαίοι ιστορικοί όπως ο Τάκιτος αναφέρουν ότι ο Βρούτος καθιέρωσε "δημοκρατία και σύνταγμα", αυτό το αρνούνται οι σύγχρονοι ιστορικοί.[12]

Υπατεία και θάνατος

Η μόνη βέβαιη πράξη του Βρούτου σύμφωνα με τον Τίτο Λίβιο ήταν ότι έβαλε τους κατοίκους της Ρώμης να ορκιστούν ότι δεν δεχτούν ποτέ ξανά άλλον βασιλιά στην πόλη τους.[13] Ο όρκος αυτός δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια επαναδιατύπωσε από τον αρχικό όρκο που είχε δώσει για την ανατροπή της δυναστείας του Ταρκύνιου.[14] Δεν υπάρχουν πηγές σχετικά με το πόσο υπήρξε αυτός ο όρκος, ενέπνευσε ωστόσο πολλούς Ρωμαίους όπως και τους απογόνους του που ήταν δολοφόνοι του Καίσαρα. Ο Βρούτος και ο ταπεινωμένος σύζυγος της Λουκρητίας έγιναν οι πρώτοι Ύπατοι της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας (509 π.Χ.), τον Λεύκιο ωστόσο θα αντικαταστήσει σύντομα ο Πόπλιος Βαλέριος Ποπλικόλας. Η πρώτη πράξη του Βρούτου ήταν να διατάξει τον Ρωμαϊκό λαό να δώσει όρκο ότι δεν θα δεχτεί ποτέ ξανά άλλον βασιλιά, η επόμενη ήταν να ορίσει το σύνολο των Γερουσιαστών σε 300 και να ορίσει συμβούλιο που θα εκτελεί τα θρησκευτικά καθήκοντα που είχε ο βασιλιάς.[15] Η βασιλική οικογένεια έκανε νέα απόπειρα να ξαναπάρει τον θρόνο με συνωμοσία στην οποία ανήκαν πολλοί Ρωμαίοι πολίτες, ανάμεσα τους οι δύο αδελφοί της συζύγου του Βρούτου και οι δύο του γιοι Τίτος Ιούνιος Βρούτος και Τιβέριος Ιούνιος Βρούτος. Η συνωμοσία αποκαλύφτηκε και όλοι οι συνωμότες εκτελέστηκαν, ο Βρούτος είδε με θλίψη την εκτέλεση των γιων του αλλά δεν έκανε τίποτα να την εμποδίσει. Ο συνύπατος Λεύκιος Ταρκύνιος Κολλατίνος καθαιρέθηκε και εξορίστηκε επειδή ήθελε να αντιμετωπίσει τους συνωμότες με επιείκια.[16][17] Ο Ταρκύνιος ο Υπερήφανος προσπάθησε ξανά να ανακαταλάβει τον θρόνο με δυνάμεις από την Ταρκυνία και τους Βήιους, ο Βαλέριος που αντικατέστησε τον Λεύκιο ανέλαβε το πεζικό και ο Βρούτος το ιππικό, ο γιος του πρώην βασιλιά Αρρούν Ταρκύνιος οδηγούσε το ιππικό των Ετρούσκων. Ο Αρρούν σύντομα αναγνώρισε τον μεγάλο του εχθρό και ξάδελφο του, οι δύο άντρες συναντήθηκαν και χτυπήθηκαν μέχρι θανάτου. Οι δεξιές πλευρές και των δύο στρατών διεκδίκησαν την νίκη, ο στρατός των Ταρκυνίων νίκησε τους Ρωμαίους αλλά οι Βήιοι γνώρισαν την συντριβή, οι Ετρούσκοι αναγκάστηκαν να δραπετεύσουν.[18] Ο Πόπλιος Βαλέριος Ποπλικόλας που επέζησε έκανε τον γύρο του θριάμβου στην Ρώμη και έθαψε τον Βρούτο με μεγάλες τιμές, ο Ρωμαϊκός λαός τον θρήνησε έναν χρόνο για τον τιμήσουν για την εκδίκηση του στον βιασμό της Λουκρητίας.[19]

Παραπομπές

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 1. Ανακτήθηκε στις 8  Ιανουαρίου 2021.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 2,7 www.strachan.dk/family/iunius.htm.
  3. ↑ 3,0 3,1 Thomas Robert Shannon Broughton: «The Magistrates of the Roman Republic» (Αγγλικά) Αμερικανική Φιλολογική Εταιρεία. 1951. ISBN-10 0-89130-812-1.
  4. ↑ Drummond 2016, σ. 765
  5. ↑ Drummond 2016, σ. 765
  6. ↑ Livy, Ab urbe condita, 1.56
  7. ↑ Livy, Ab urbe condita, 1.56
  8. ↑ Davies, Norman ([1996]1998) Europe. New York NY, Harper Perennial σ. 113
  9. ↑ Livy, Ab urbe condita, 1.58-59
  10. ↑ Livy, Ab urbe condita, 1.59
  11. ↑ Livy, Ab urbe condita, 1.59-60
  12. ↑ Le Glay, Marcel. (2009). A history of Rome
  13. ↑ Livy, Ab urbe condita, ed. R.S Conway & C.F. Walters (Oxford, 1914), 2.1.9
  14. ↑ Livy, "Ab urbe condita" 1.59.1
  15. ↑ Livy, Ab urbe condita, 2.1-2
  16. ↑ https://penelope.uchicago.edu/Thayer/E/Roman/Texts/Dionysius_of_Halicarnassus/5A*.html
  17. ↑ Livy, Ab urbe condita, 2.3-4
  18. ↑ Livy, Ab urbe condita, 2.6-7
  19. ↑ Livy, Ab urbe condita, 2.7

Πηγές

  • Cornell, Tim (2012). The Beginnings of Rome: Italy and Rome from the Bronze Age to the Punic Wars (c.1000–264 BC). Routledge.
  • Drummond, Andrew (2016), "Iunius Brutus, Lucius", Oxford Classical Dictionary, Oxford University Press.
  • Michael Crawford, Roman Republican Coinage, Cambridge University Press, 1974.
Καθιερωμένοι όροι