Φραντσέσκο Φόσκαρι
| Φραντσέσκο Φόσκαρι | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 19 Ιουνίου 1373[1] Βενετία |
| Θάνατος | 1 Νοεμβρίου 1457 Βενετία |
| Τόπος ταφής | Σάντα Μαρία Γκλοριόζα ντέι Φράρι |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βενετική Δημοκρατία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ιταλικά[2] |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | διπλωμάτης στρατιωτικός[3] |
| Οικογένεια | |
| Τέκνα | Γιάκοπο Φόσκαρι |
| Οικογένεια | Φόσκαρι |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Δόγης της Βενετίας (1423–1457) πρέσβης |
| Θυρεός | |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Φραντσέσκο Φόσκαρι (ιταλικά Franciscus Foscari, 19 Ιουνίου 1373 - 1 Νοεμβρίου 1457) ήταν ο 65ος Δόγης της Βενετίας (1423 - 1457). Η ηγεμονία του ήταν η μεγαλύτερη από όλους τους δόγηδες, διατηρήθηκε 34 χρόνια, 6 μήνες και 8 μέρες, στην εποχή του η Βενετία εισήλθε στην Ιταλική Αναγέννηση. Ο Φραντσέσκο Φοσκάρι ήταν ο μεγαλύτερος γιος του Νικολό Φοσκάρι και της Κατερούζια Μιτσιέλ.[4] Η Οικογένεια Φοσκάρι ήταν μέτρια στους αριστοκρατικούς κύκλους της Βενετίας αλλά από τις λίγες που είχαν μόνιμη θέση στο Μεγάλο Συμβούλιο της πόλης και αναδείχτηκε τον 14ο αιώνα. Οι πρόγονοι του Φραντσέσκο είχαν ψηλές θέσεις και ο πατέρας του ήταν μόνιμο μέλος στο ισχυρό Συμβούλιο των Δέκα.[5]
Δόγης της Βενετίας
Ο Φραντσέσκο υπηρέτησε τη Δημοκρατία της Βενετίας σε διάφορες θέσεις όπως πρέσβης, πρόεδρος των 40, μέλος του Συμβουλίου των 10 και εφημέριος του Αγίου Μάρκου πριν εκλεγεί δόγης (1423) κερδίζοντας τον αντίπαλο του Πιέτρο Λορεντάν.[6][7] Το βασικό καθήκον του ήταν να οδηγήσει την πόλη σε πόλεμο με το Μιλάνο που κυβερνούσε ο Οίκος των Βισκόντι και ήθελε να κυριαρχήσει σε ολόκληρη την βόρεια Ιταλία.[8] Ο Ουμανιστής ιστορικός Μπερνάρντο Ιουστινιάνι περιγράφει ότι παρά το ότι η Βενετία είχε δικαιώματα να επέμβει στο Μιλάνο δεν μπορούσε επειδή σαν ναυτική πόλη υστερούσε στην ξηρά.[9] Η Βενετία υπό την ηγεσία του Φραντσέσκο Φοσκάρι εγκατέλειψε την παραδοσιακή της σύμμαχο Φλωρεντία και ηττήθηκε από το Μιλάνο, ο Φραγκίσκος Α΄ Σφόρτσα συμμάχησε με την Φλωρεντία αφήνοντας την Βενετία χωρίς σύμμαχο.
Οικογένεια
Ο Φραντσέσκο Φοσκάρι νυμφεύθηκε δυο φορές σε πρώτο γάμο την Μαρία Πριουλί και σε δεύτερο γάμο την Μαρία Νανί.[10] Ο μοναδικός επιζήσας γιος του Γιάκομπο κατηγορήθηκε από το Συμβούλιο των Δέκα για προδοσία (1445) και εξορίστηκε, μετά από δυο δίκες που ακολούθησαν (1450, 1456) καταδικάστηκε και φυλακίστηκε στην Κρήτη όπου και πέθανε. Τα νέα για τον θάνατο του Γιάκομπο ανάγκασαν τον Φραντσέσκο Φοσκάρι να αποχωρήσει από τα κυβερνητικά του καθήκοντα, το Συμβούλιο των Δέκα τον πίεσε τον Οκτώβριο του 1457 να παραιτηθεί αλλά ο θάνατος του σε μια βδομάδα προκάλεσε τέτοια κατακραυγή που η κηδεία του έγινε με δημόσια έξοδα.
Τέχνη
Ο Φοσκάρι παρήγγειλε στον Ντονατέλλο να του κατασκευάσει μπρούτζινα αγαλματίδια, τα τοποθέτησε πίσω από την προτομή του Λάζαρο Μπαστιάνι.[11] Η μορφή του που γονατίζει μπροστά στον Ευαγγελιστή Μάρκο διαλύθηκε από την Επαναστατική κυβέρνηση (1797), το κεφάλι του διατηρείται στο Μουσείο ντελ Όπερα των Δουκικών Ανακτόρων.[12] Το μνημείο του από τον γλύπτη Αντώνιο Μπρέγκνο σε συνεργασία με τον αρχιτέκτονα αδελφό του Πάολο ανεγέρθη στην Σάντα Μαρία Γκλοριόζα ντέι Φράρι στην Βενετία.[13]
Η ζωή του Φοσκάρι είναι το αντικείμενο στο έργο του Λόρδου Βύρων "Οι δύο Φόσκαρ" (1821) και σε ένα επεισόδιο του ποιήματος του Σάμιουελ Ρότζερς (1763 - 1855) "Ιταλία". Το έργο του Βύρωνα ήταν η βάση για το Λιμπρέτο που γράφτηκε από τον Φραντσέσκο Μαρία Πιάβε για την όπερα του Τζουζέπε Βέρντι Οι δύο Φόσκαρ, εμφανίστηκε στις 3 Νοεμβρίου 1344 στην Ρώμη. O Μάρι Ράσελ Μίτφορντ (1787 - 1855) συγγραφέας των λογοτεχνικών σκίτσων της Αγγλικής υπαίθρου με τίτλο Το χωριό μας (1824) έγραψε άλλο ένα πετυχημένο έργο για την ζωή του Φοσκάρι. To έργο του Μίτφορντ εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο Κόβεντ Γκάρντεν (1826) με τον διάσημο ηθοποιό Τσάρλς Κέμπλ (1775 - 1854).
Παραπομπές
- ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 150896637.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 150896637. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015.
- ↑ Ανακτήθηκε στις 24 Ιουνίου 2019.
- ↑ Romano 2007, p. 3.
- ↑ Romano 2007, pp. 3–5.
- ↑ The posts of procuratori di San Marco appointed by the Maggior Consiglio, were , beneath the Doge, the most prestigious administrative posts of the Venetian Republic; the offices of the procuratori, the Procuratie are the long low buildings that enfold Piazza San Marco.
- ↑ "In proclaiming the new doge the customary formula which recognized the people's share in the appointment and asked for their approval – the last vestige of popular government – was finally dropped." (Encyclopædia Britannica, 1911.)
- ↑ https://en.wikipedia.org/wiki/Wars_in_Lombardy
- ↑ Law, J. E. (1992). "The Venetian Mainland State in the Fifteenth Century". Transactions of the Royal Historical Society. Sixth Series. 2: 153–174 [p. 157f]. doi:10.2307/3679103.; "empire" occurred in the tomb's inscription, though it was never officially employed (p. 163).
- ↑ https://archive.org/stream/dogaressasofveni00stal#page/316/mode/2up
- ↑ Von Bode, W. (1924). "Eine Porträtplakette des Dogen Francesco Foscari von Donatello: Ein Nachtrag". Berliner Museen. 45 (2): 42–430.
- ↑ Illustrated and discussed by Schulz, Anne Markham (1978). "The Sculpture of Giovanni and Bartolomeo Bon and Their Workshop". Transactions of the American Philosophical Society. New Series. 68 (3): 1–81 [p. 47f and figs. 54, 55].
- ↑ Mariacher, Giovanni (1950). "New Light on Antonio Bregno". The Burlington Magazine. 92 (566): 123–129.
Πηγές
- Law, J.E. (1992): "The Venetian Mainland State in the Fifteenth Century", Transactions of the Royal Historical Society, Sixth Series, 2
- Mariacher, Giovanni (1950): "New Light on Antonio Bregno". The Burlington Magazine, 92 (566)
- Romano, Dennis (2007): The Likeness of Venice: A Life of Doge Francesco Foscari, Yale University Press.
- Von Bode, W. (1924): "Eine Porträtplakette des Dogen Francesco Foscari von Donatello: Ein Nachtrag", Berliner Museen, 45 (2):
