Nerva

Nerva
Nome completo	Marcus Cocceius Nerva
Nacemento	8 de novembro de 30 e 32
Lugar de nacemento	Narni
Falecemento	27 de xaneiro de 98
Lugar de falecemento	Jardins de Salústio
Soterrado	Mausoleo de Augusto
Nacionalidade	Roma Antiga
Relixión	relixión na Roma antiga
Ocupación	político
Pai	Marcus Cocceius Nerva
Nai	Octavia Sergia Plotilla
Fillos	Traxano
Irmáns	Cocceia
Na rede
[ editar datos en Wikidata ]
v c e

Marcus Cocceius Nerva (8 de novembro de 30 - 27 de xaneiro de 98) foi un emperador romano.

Tralo asasinato de Domiciano, a elección como Emperador de Roma recaeu no ancián e prestixioso senador Nerva, como unha solución transitoria. O período que media entre Nerva e Marco Aurelio pode ser considerado como o da plenitude imperial: aínda que se acadou a máxima expansión territorial, viviuse unha etapa pacífica, razoabelmente próspera e de bo goberno.

Pese ao circunstancial da súa designación, Nerva amosou unhas notábeis dotes coma gobernante. Rematou coas arbitrariedades do seu antecesor, suprimindo a odiosa figura dos informadores ou delatores, que foran os instrumentos da tiranía de Domiciano para controlar e aterrar Roma. Saneou as finanzas, suprimiu o imposto persoal que gravaba aos xudeus e organizou a beneficencia publica.

Nerva outorgou ao Senado a relevancia que lle correspondía como institución dominante nos negocios públicos e para evitar que os pretorianos interviñesen no nomeamento do emperador. Conseguiu para si o recoñecemento de adoptar en vida ao seu sucesor, para que a transferencia de poder non implicase choque algún. A adopción non se facía sobre a base dos vínculos de sangue, senón atendendo aos méritos. De calquera xeito, a sucesión entendíase como un compromiso entre o emperador e o Senado, pois este debía ser escoitado sobre a idoneidade do candidato. Nerva tivo o talento de instaurar unha fórmula mixta entre monarquía e réxime senatorial, entre a concentración de poder que pedían os tempos e o papel das institucións tradicionais, que foi outro dos elementos que arranxaron a estabilidade do período que se estaba a comezar. No seu decorrer, os emperadores inspiráronse nos principios xurídicos, e non na intriga nin na conquista violenta do poder. Ademais, consideraron que a extensión do benestar era unha tarefa primordial do gobernante.

Véxase tamén

• Cinco bos emperadores