Centralna Grupa Armii
| |
| Historia | |
| Organizacja | |
|---|---|
| Sformowanie |
1952 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
Generał Thomas T. Handy |
| Ostatni |
Generał Crosbie Saint |
| Organizacja | |
| Dyslokacja |
Heidelberg (Campbell Barracks) |
| Podległość | |
Centralna Grupa Armii (ang. Central Army Group CENTAG) – związek operacyjno-strategiczny Paktu Północnoatlantyckiego.
Charakterystyka
W okresie „zimnej wojny” obszar odpowiedzialności Centralnej Grupy Armii obejmował teren na południe od linii Göttingen-Liège. W jego skład wchodziło 11 dywizji, 5 samodzielnych brygad i samodzielne pułki, co stanowiło około 420000 żołnierzy[1].
Dowództwu Centralnej Grupy Armii podlegały siły lądowe Stanów Zjednoczonych (7 Armia Polowa z 5. i 7 KA), Kanady i Francji (1 Armia Polowa z 1. i 2 KA). Dowódcą CENTAG był dowódca Amerykańskich Sił Lądowych w Europie USAREUR. Siedziba dowództwa znajdowała się w Campbell Barracks, w Heidelbergu. W 1961 dowództwo CENTAG zostało przeniesione do Hammonds Barracks, Seckenheim. W 1980 powróciło ponownie do Campbell Barracks, gdzie stacjonowały już 4 PTSP i Połączone Dowództwo Sił Mobilnych[2].
Za stan gotowości bojowej korpusów odpowiadały dowództwa narodowe. Dopiero po przejściu sił zbrojnych na stopę wojenną, dowodzenie obejmował dowódca grupy armii. Do jego obowiązków w czasie pokoju należało przygotowanie planów operacyjnych, kontrola szkolenia podległych wojsk (po uzyskaniu zgody dowództw narodowych) oraz przedstawianie propozycji doskonalących wartość bojową podległych sił lądowych[3].
W 1993 rozwiązano dowództwo Centralnej Grupy Armii, a jego zadania przejęło Dowództwo Połączonych Sił Lądowych Europy Centralnej LANDCENT[4].
Struktura organizacyjna
| Skład wojsk | ||
|---|---|---|
| 1953[5] | koniec lat 50. XX w.[6] | 1989[1][7] |
| dowództwo Centralnej Grupy Armii | ||
| 7 Armia Polowa USA | 7 Armia Polowa USA | 5 Korpus Armijny USA |
|
|
7 Korpus Armijny USA |
|
|
2 Korpus Armijny RFN |
| 1 Armia Polowa Francji |
|
3 Korpus Armijny RFN |
|
|
|
|
1 Armia Polowa Francji | |
| ||
| ||
Dowódcy CGA
| Stopień, imię i nazwisko | Czasokres |
| Generał Thomas T. Handy | 1952 |
| Generał Charles L. Bolte | 1953 |
| Generał William M. Hoge | 1953–1955 |
| Generał Anthony McAuliffe | 1955–1956 |
| Generał Henry I. Hodes | 1956 – 1959 |
| Generał Clyde D. Eddleman | 1960 |
| Generał Bruce C. Clarke | 1960–1962 |
| Generał Paul L. Freeman Jr | 1962–1965 |
| Generał Andrew P. O'Meara | 1965–1967 |
| Generał James H. Polk | 1967 |
| Generał Arthur S. Collins Jr. | 1971 |
| Generał Michael S. Davison | 1971 – 1975 |
| Generał George S. Blanchard | 1975 – 1979 |
| Generał Frederick J. Kroesen Jr. | 1979 – 1983 |
| Generał Glenn K. Otis | 1983 – 1988 |
| Generał Crosbie Saint | 1988–1992 |
Uwagi
- ↑ Campbell Barracks
Przypisy
- ↑ a b Zarychta 2016 ↓, s. 224.
- ↑ Zarychta 2016 ↓, s. 85/106.
- ↑ Zarychta 2013 ↓, s. 229.
- ↑ Kaczmarek i Skowroński 1998 ↓, s. 95.
- ↑ Zarychta 2013 ↓, s. 86.
- ↑ Zarychta 2013 ↓, s. 124.
- ↑ Solak 1999 ↓, s. 51.
Bibliografia
- Julian Kaczmarek, Adam Skowroński: NATO, Europa, Polska. Wrocław: Atta 2, 1998. ISBN 83-86882-66-2.
- Janusz Solak: Niemcy w NATO. Warszawa: Bellona SA, 1999. ISBN 83-11-08879-9.
- Stanisław Zarychta: Broń jądrowa w kształtowaniu bezpieczeństwa 1945–2015. Warszawa: Bellona SA, 2016. ISBN 978-83-11-14235-0.
- Stanisław Zarychta: Struktury militarne NATO 1949–2013. Warszawa: Bellona SA, 2013. ISBN 978-83-11-13021-0.